Σωτήρης Κακίσης: Καθόλου μέσα σε όνειρο (τρία ποιήματα)

 

1. μα τόσα όνειρα κι η Σελήνη τόσο νεκρή! μόνο τόσα βλέμματα αν πάνω της μένανε, μόνο τόσα μάτια τη ματιά τους χιλιάδες χρόνια κι εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων φορές εκεί ακουμπώντας, με τόση όλων των πλανητών, όλου του Σύμπαντος νοσταλγία για εκείνη, θα έφταναν για να γυρίσει ο χρόνος ανάποδα, από το τέλος να ξαναρχίσει προς την αρχή, να ανασταίνονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι, σε μια βραδιά μέσα στην αρχαία Αθήνα τραγούδια σαν τα σημερινά να ξαναρχίσουν να ξανακούγονται, τα κορίτσια στις ταράτσες με φωνές υπέροχες, οι καλύτερες ίσως κι απ’ όλες τις γενιές τους ως σήμερα.

 

2. από τη Σελήνη στη Γη, τι ωραίο κι αυτό το παράξενο ταξίδι, εγώ στο διαστημόπλοιο με τον Ιούλιο Βερν μαζί μου, με τις μορφές μας να μοιάζουν, γενειοφόροι, εγώ Γάλλος, εκείνος Έλληνας, να βλέπουμε τη Μεσόγειο να σχηματίζεται, να λάμπει ολόκληρη χωρίς το Αιγαίο σε πόλεμο, τη Μασσαλία πρωτεύουσα κι από τις Συρακούσες, την Κατάνια διπλοτυπία στην Αθήνα πάνω για μια στιγμή. κι ήρωες, ήρωες πολλοί, χιλιάδες σιλουέτες, κι από τα έργα του κάποιοι, μα προπαντός από την Ελλάδα οι συγγενείς μου όλοι. ως τον Αρίμνηστο.

 

3. όλο νυχτώνει πιο νωρίς, μερικές φορές κι από πριν την ανατολή του ήλιου. παράξενο μοιάζει, αλλά δεν είναι. γιατί το μέσα πια είναι πολύ πιο δυνατό από το έξω, οι λαβύρινθοι των σκέψεών μου πολύ πιο σκοτεινοί, ανακατεμένοι με αισθήματα που το φως ανάγκη ποτέ δεν το είχαν, ανακατεμένοι με εικόνες που χωρίς φως το ίδιο έντονες στην ψυχή μου πάνω στέκονται, την προστατεύουν, με προστατεύουν από των πολλών τη σύγχρονη αδιακρισία, σε σκοτάδι μέσα ωραίο πολύ με κρατάνε, μου συμπαραστέκονται.

 

Τα ποιήματα είναι από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Σωτήρη Κακίση «Καθόλου μέσα σε όνειρο» και περιλαμβάνονται στο νέο Ημερολόγιο για το 2025 με πίνακες του Χρήστου Κεχαγιόγλου των εκδόσεων Εν Πλω.

Πηγή: https://www.andro.gr/empneusi/sotiris-kakisis-katholou-mesa-se-oneiro/ 

 

Μια κουβέντα με την Χρυσούλα Κεχαγιόγλου

Χρυσούλα Κεχαγιόγλου: "Η κέλτικη μουσική είναι πολύ γοητευτική και πολύ κοντινή σε εμάς"

Ξεκινώντας το Σάββατο, 9 Νοεμβρίου, η Χρυσούλα Κεχαγιόγλου γιορτάζει τα 30 χρόνια παρουσίας της στο τραγούδι, μέσα από πέντε μουσικές παραστάσεις που επιχειρούν να συνθέσουν τον πολύπλευρο χαρακτήρα της καλλιτεχνικής της πορείας. Πρώτο κομμάτι αυτού του μουσικού puzzle αποτελεί το μακροβιότερο σχήμα κέλτικης μουσικής στην Ελλάδα, οι Ιέρνις. Με αφορμή αυτή την παράσταση, είχαμε μια σύντομη κουβέντα με την εκφραστική ερμηνεύτρια.

τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου

- The Puzzle Project, μαζί με τους Iernis, στο Aθηνά live, το Σάββατο 9 Νοεμβρίου. Τι ακριβώς θα ακούσουμε εκεί;

The Puzzle Project όντως, αλλά όχι μόνο με τους Iernis! Όπως προδίδει το όνομά του, το project θα αποτελείται από μικρά κομμάτια – εμφανίζομαι στη μουσική σκηνή Αθηνά Live με τα σχήματα με τα οποία συνεργάζομαι αυτόν τον τριακοστό τραγουδιστικό χρόνο. Το Puzzle είναι μια αποτύπωση της μουσικής μου πραγματικότητας την περίοδο που διανύουμε. Σε αυτήν την πρώτη παρουσίαση, το κοινό θα ακούσει παραδοσιακή κέλτικη μουσική. Τραγούδια και σκοπούς από την Ιρλανδία, τη Σκωτία, τη Βρετάνη, ακόμα και από τα Απαλάχια Όρη των ΗΠΑ.

- Για τους μη …μυημένους, μιλήστε μας για τους Iernis και για τη συνεργασία σας μαζί τους.

Οι Iernis είναι δημιούργημα δύο αδερφών που έχουν μοιράσει τη ζωή τους ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αυστραλία, των αδερφών Γαλιάτσων από τα Χανιά. Η γνωριμία τους με Ιρλανδούς και Σκωτσέζους μετανάστες στη Μελβούρνη, τους έφερε σε επαφή με αυτή τη θαυμάσια μουσική. Έφερε, επίσης, σε επαφή τους Κέλτες ακροατές με την ελληνική κουλτούρα, καθώς για χρόνια άκουγαν οι μεν τους δε στα μουσικά μαγαζιά της Μελβούρνης. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οι Γαλιάτσοι ζουν στην Αθήνα, όπου είχα την τύχη να συναντηθώ μαζί τους για να ηχογραφήσω δυο τραγούδια ρεμπέτικα, για ένα άλλο τους σχήμα, την Απόδημη Κομπανία. Θεώρησαν ότι η φωνή μου θα ταιριάζει στα κέλτικα και είπαμε να το προσπαθήσουμε. Αυτό το ραντεβού στα τυφλά εξελίχθηκε σε μεγάλο έρωτα, τόσο με τη μουσική όσο και με τους ανθρώπους του σχήματος. Πάνε πια σχεδόν 15 χρόνια που συνεργαζόμαστε.

- Αλήθεια, πώς έγινε η πρώτη σας συνάντηση με την παραδοσιακή κέλτικη μουσική; Και ποιοι είναι οι βασικοί σταθμοί αυτής της …συμπόρευσης;

Οι πρώτες μου συναντήσεις έγιναν μέσω… Αμερικής! Οι γονείς μου ήταν μετανάστες στον Καναδά τα χρόνια της δικτατορίας. Επέστρεψαν με δυο παιδιά και πάρα πολλούς δίσκους βινυλίου! Ανάμεσά σε άλλες μουσικές, υπήρχαν δίσκοι folk καλλιτεχνών, όπως η Joan Baez, ο Bob Dylan και άλλοι τραγουδοποιοί της γενιάς τους. Η αμερικάνικη folk ήταν τότε επηρεασμένη κυρίως από την κέλτικη μουσική, οπότε η πρώτη επαφή έγινε έμμεσα. Αργότερα, συνεργαζόμενη με τους Iernis, ήρθα σε πιο άμεση επαφή με το παραδοσιακό τραγούδι των Κελτών και τα τελευταία χρόνια το ζω καθώς εξελίσσεται, μέσω της συνεργασίας μου με Ιρλανδούς κυρίως καλλιτέχνες που είναι τώρα στα πράγματα. Είναι μια πολύ γοητευτική κουλτούρα και πολύ κοντινή σε εμάς!

- Αν δεν κάνω λάθος, έχετε καιρό να εμφανιστείτε στην Αθήνα σε δικό σας live. Πώς νοιώθετε; Και πώς προέκυψε η ανάγκη για επανένωση με το αθηναϊκό σας κοινό;

Έχω πράγματι καιρό να εμφανιστώ στην Αθήνα σε εμφάνιση όπου εγώ είμαι το κεντρικό πρόσωπο. Νομίζω ότι μόνη μου δε θα το σκεφτόμουν καν, ζω στη Σύρο τα τελευταία 3 χρόνια και το κεφάλαιο της μεγαλούπολης φαινόταν να έχει κάνει κάπως «τον κύκλο του» για μένα. Η πρόταση ήρθε από τον ραδιοφωνικό παραγωγό Μπάμπη Χριστόγλου, που δραστηριοποιείται στο χώρο του Αθηνά Live και με τον οποίο γνωριστήκαμε όταν οργανώθηκε εκεί το 6ο Φεστιβάλ Κέλτικης Μουσικής Αθηνών το 2023. Ήταν μια θαυμάσια συνεργασία την οποία θέλησε να συνεχίσει, αν ήμουν κι εγώ σύμφωνη. Ο χώρος είναι όαση για τους μουσικούς, έχει καλό ήχο, φωτισμό, είναι φτιαγμένος για να φιλοξενεί μουσικές παραστάσεις – κάτι που συναντάμε όλο και πιο σπάνια! Αποφάσισα να το κάνω με αφορμή τα 30 μου χρόνια στο τραγούδι. Σκέφτηκα ότι είναι μια ευκαιρία να ευχαριστήσω επί σκηνής όλους αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι εδώ και καιρό και οι οποίοι είναι για μένα μια οικογένεια. Αν είναι να αποτύχεις, καλύτερα να αποτύχεις με τους φίλους σου, γιατί έτσι μετριάζεται η αποτυχία. Αν επιτύχεις μαζί με τους φίλους σου, η επιτυχία πολλαπλασιάζεται. Και στις δύο περιπτώσεις, βγαίνεις κερδισμένος!

- Με τις αθηναϊκές συναυλίες σας γιορτάζετε 30 χρόνια παρουσίας σας στο τραγούδι. Κοιτώντας πίσω, ποιες είναι οι πιο φορτισμένες στιγμές αυτής της πορείας; Και ποια είναι τα όνειρά σας, τα «απωθημένα» σας για τα επόμενα 30;

Όσοι ασχολούνται με το χώρο, ξέρουν ότι στα 30 χρόνια πιθανότατα είναι φορτισμένα τα… 29! Είναι ένας χώρος δύσκολος, ανασφαλής, επαγγελματικά είσαι μονίμως ξεκρέμαστος, οικονομικά περνάς το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου αγωνιώντας για τα …πάγια. Δεν έχω διάθεση να παραπονεθώ όμως γιατί υπάρχει μια τεράστια ανατροπή της πλοκής στη δική μου περίπτωση. Μέσα από τη συνεργασία μου με τους Γαλιάτσους (Iernis – Απόδημη Κομπανία), ταξίδεψα στην Αυστραλία για πρώτη φορά, το 2013. Εμφανιστήκαμε σε φεστιβάλ με ομογενείς, αλλά και σε φεστιβάλ όπου δεν υπήρχαν Έλληνες επί σκηνής ή στο κοινό. Στα διεθνή φεστιβάλ πολλοί από τους συμμετέχοντες ήταν Ιρλανδοί, με συνεργάτες από όλον τον κόσμο και με ενδιαφέρον για άλλες κουλτούρες. Τους άρεσε ο τρόπος που τραγουδάω, ταίριαξε και η ιδιοσυγκρασία μας και ξαφνικά βρέθηκα μέσα σε ένα κύκλο ανθρώπων από διάφορα μέρη της γης που ήθελαν να συνεργαστούμε. Αυτό ήταν ένα σημείο καμπής για εμένα. Μου έδωσε αυτοπεποίθηση, με ενέταξε σε κύκλους με καλύτερη συμπεριφορά και σεβασμό για αυτό που είμαι και μου έδωσε ένα στόχο: Να ζω στην Ελλάδα και να δουλεύω ως τραγουδίστρια κυρίως εκτός. Είμαι πολύ μεγάλη για να ξενιτευτώ, αλλά πολύ νέα για να περιοριστώ στον μικρόκοσμο των νυχτερινών μαγαζιών.

Δέσποινα Ραφαήλ: «Το σμυρνέικο τραγούδι είναι η κλασική μας μουσική»

Δέσποινα Ραφαήλ: «Το σμυρνέικο τραγούδι είναι η κλασική μας μουσική»

 

Μια κουβέντα με τη νέα ερμηνεύτρια με αφορμή τη συμμετοχή της στη συναυλία «Σμύρνη μου αγαπημένη».

 

Τι σημαίνει για σας η συνεργασία με τον Ανδρέα Κατσιγιάννη και με μια ορχήστρα όπως η Εστουδιαντίνα;

 

Η συνεργασία μου με την Εστουδιαντίνα είναι ένα από τα όνειρα, που είχα την ευλογία, να γίνει πραγματικότητα. Θεωρώ, μάλιστα, ότι ειδικά για έναν νέο καλλιτέχνη, είναι παράσημο και μεγάλο μάθημα, το να συμπράττει με μία τόσο σπουδαία ορχήστρα. Εκτιμώ πολύ και θαυμάζω τον Ανδρέα Κατσιγιάννη για τον επαγγελματισμό του, τα τραγούδια του και συνολικά το έργο του στη μουσική. Κατά την άποψη μου, ο ίδιος αποτελεί έμπνευση για πολλούς και παράδειγμα καλλιτέχνη, ο οποίος δημιούργησε κάτι μοναδικό μέσα από πολλή δουλειά και επιμονή, κατάφερε να γράψει και συνεχίζει να γράφει ιστορία.

 

Με καλλιτεχνικούς όρους, γιατί το σμυρνέικο τραγούδι συνεχίζει να μας αφορά και να μας συγκινεί;

 

Γιατί είναι αληθινό, ανθρώπινο και περήφανο. Φέρει μέσα του όλον εκείνο τον πόνο του έρωτα, του πολέμου και του ξεριζωμού, τις εικόνες μιας Ελλάδας διαφορετικής από αυτή που γνωρίζουμε σήμερα. Είναι η παράδοσή μας, η ιστορία μας. Μέσα από τα σμυρνέικα τραγούδια, το αίμα και οι ρίζες μας βρίσκουν ξανά τη μνήμη τους και την φωνή τους, οι τόποι και τα πρόσωπα ζωντανεύουν για να μας αφηγηθούν τις μικρές, καθημερινές τους ιστορίες∙ τις χαρές, τις πίκρες και τα βάσανα. Κι έτσι, ουσιαστικά, δεν ξεχνάμε ποτέ!

 

Και πόσο σημαντική θεωρείτε την κληρονομιά του σμυρνέικου για την εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού συνολικά;

 

Θεωρώ ότι το σμυρνέικο τραγούδι και εν γένει το παραδοσιακό, είναι η «κλασική μας μουσική». Η βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το ελληνικό τραγούδι από την πιο πρώιμη περίοδό του μέχρι και σήμερα. Ο στίχος, η θεματολογία, οι κλίμακες, τα γλωσσικά και τα μουσικά μοτίβα του, αποτέλεσαν για τους μετέπειτα δημιουργούς μία πολύ πλούσια πηγή έμπνευσης και υλικού. Και φυσικά, δεν μπορούμε να παραλείψουμε να αναφέρουμε τον ζωτικό ρόλο που έπαιξαν οι σπουδαίοι τραγουδιστές-δάσκαλοι του είδους στην εξέλιξη των διαδόχων τους, όσον αφορά στην τεχνική, την ερμηνεία και την έκφραση. Δημιούργησαν ένα μοναδικό στυλ και ύφος, το οποίο, κατά τη γνώμη μου, θα αποτελεί πάντα σπουδή για τις σύγχρονες και τις επόμενες γενιές. Χρωστάμε πολλά στο σμυρνέικο τραγούδι, αλλά και στον πολιτισμό της Σμύρνης γενικότερα. Αν δεν υπήρχε αυτός, δε θα μπορούσαμε να μιλάμε με τους ίδιους όρους για την μουσική και την παράδοσή μας. Θα ήμασταν άλλη χώρα, άλλη κουλτούρα, άλλοι άνθρωποι.

 

Πώς είναι να κάνεις πρόβες και να τραγουδάς πλάι στην παγκόσμια πρέσβειρα της ελληνικής μουσικής, τη Γλυκερία; Σας έχει πει κάτι για σας, για το σμυρνέικο ή για την τέχνη του τραγουδιού που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

 

Είναι μία εμπειρία που δε συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο. Να τραγουδάς, δηλαδή, πλάι στο πρότυπό σου, να παρατηρείς πώς δουλεύει, πόσο αγαπά και σέβεται αυτό που κάνει. Η Γλυκερία, δεν είναι μόνο πρότυπο ερμηνεύτριας και επαγγελματία. Είναι επίσης παράδειγμα ανθρώπου, ευγένειας και ανοιχτοσύνης∙ στοιχεία που σπάνια συναντάς. Σπάνια βρίσκεις άτομα στον χώρο αυτό, που σε κάνουν να νιώθεις τόσο ζεστά και οικεία, που σου μιλούν με τόσο ενθαρρυντικά και υποστηρικτικά λόγια.

 

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία συμβουλή της, η οποία ήταν πολύ σημαντική και πολύ διαφωτιστική για μένα. Ένα βράδυ, μετά τη συναυλία μας, συζητούσαμε και τη ρώτησα: «Ο αμανές διδάσκεται;» (ποια άλλη θα ήταν η καταλληλότερη άλλωστε για να λύσει την απορία μου…). Μου απαντά: «Όχι. Για να τραγουδήσεις αμανέ, πρέπει αρχικά να έχεις αυτά τα ακούσματα, να έχεις ακούσει πολλή μουσική τέτοιου είδους. Με τον καιρό, λοιπόν, δοκιμάζεις, ξεσηκώνεις κάποια μοτίβα, μαθαίνεις να πατάς στους μουσικούς δρόμους κι έπειτα προσπαθείς όλα αυτά που έχεις αποκομίσει, να τα κάνεις δικά σου, ώστε να μπορείς να αυτοσχεδιάζεις. Το σημαντικό στον αμανέ είναι να μιλάει η ψυχή. Κι αυτό το αποκτάς σταδιακά. Γι’ αυτό, αν σε ενδιαφέρει να τραγουδάς αμανέ, αρχικά άκου και παρατήρησε, έπειτα, νιώσε».

 

Όπως επισημαίνει ορθά και το δελτίο τύπου της συναυλίας, η Σμύρνη είναι συνδεδεμένη με την μικρασιατική καταστροφή αλλά παράλληλα το σμυρνέικο τραγούδι γεννήθηκε από την ειρηνική συνύπαρξη διαφορετικών εθνοτικών κοινοτήτων. Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτή η συνύπαρξη στις κοινωνίες μας σήμερα, σε μια εποχή όξυνσης του ρατσισμού και της βίας;

 

Βία, φυλετικές διακρίσεις και ρατσισμός υπήρχαν πάντα. Μπορεί στη Σμύρνη οι διάφορες εθνότητες να ζούσαν αρμονικά μεταξύ τους, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι κατά καιρούς δεν εμφανίζονταν συγκρούσεις και εντάσεις∙ κάτι που προφανώς συνέβαινε, γιατί δεν είχαν όλοι την ίδια, ενωτική νοοτροπία. Και σήμερα ακόμα, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι οι κοινωνίες μας είναι πολυπολιτισμικές και ότι οι άνθρωποι μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά. Υπάρχουν, για παράδειγμα, περιοχές της Αθήνας, όπως η Κυψέλη, όπου η πολυπολιτισμικότητα είναι ολοφάνερη και μάλιστα αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά της που την κάνουν ξεχωριστή και πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Και πάλι, ωστόσο, τα περιστατικά βίας και ρατσιστικών επιθέσεων δε λείπουν.

 

Γενικώς, είμαι της άποψης, ότι οι λαοί από μόνοι τους δεν είχαν και δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα. Ξέρουμε ότι στη Σμύρνη, Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, ζούσαν χρόνια μαζί, αγαπημένοι και μεγαλουργούσαν. Είχε μάθει ο ένας τον άλλον, εκτιμούσε ο ένας τον άλλον, σεβόταν ο ένας τα ήθη και τα έθιμα του άλλου. Πότε κομματιάστηκε όλο αυτό; Όταν κάποιοι αποφάσισαν να ρίξουν τον σπόρο του διχασμού. Κι αυτός ο σπόρος, δυστυχώς, βρίσκει πάντα έδαφος να ανθίσει, διότι υπάρχουν μέσα στις κοινωνίες και εκείνοι οι άνθρωποι, που δεν αγαπούν τον άνθρωπο και που θεωρούν τη διαφορετικότητα κατωτερότητα.

 

Δεν είμαι σίγουρη, αν τελικά, έχουν αλλάξει και πολλά από τότε. Αυτό που πιστεύω, όμως, είναι ότι η σωστή παιδεία και η έμφαση στον σεβασμό της διαφορετικότητας, οποιουδήποτε είδους , μπορεί να ενισχύσει την ανθρωπιά στις κοινωνίες και να εξαλείψει σε μεγάλο βαθμό τις νοσηρές, ρατσιστικές και διχαστικές ιδεολογίες. Ελπίζουμε πάντα στο καλύτερο!

ΣΩΤήΡΗΣ ΚΑΚίΣΗΣ | ΒίΟΙ ΠΑΡάΛΛΗΛΟΙ Ι

Ο Μανόλης Χατζηγιακουμής (φωτ. Σ.Κ.)

ΒίΟΙ ΠΑΡάΛΛΗΛΟΙ Ι

Όταν πέθανε ο Στέφανος Κουμανούδης κάπως ξαφνικά, ήταν καλοκαίρι, Αύγουστος, νομίζω. Πήρα για την κηδεία να του το πω μόνο τον Μανόλη τον Χατζηγιακουμή.

Στο Πρώτο Νεκροταφείο ήταν ελάχιστος ο κόσμος, κι ο Χατζηγιακουμής μου είπε: —Πεθαίνει ένας Κουμανούδης κι είναι ο κόσμος τόσο λίγος… Του είπα: —Σημασία έχει πως είσαι εσύ εδώ.

(Αργότερα, θυμάμαι την κηδεία του μέγιστου βαρύτονού μας, του Κώστα Πασχάλη, πάλι στο Πρώτο Νεκροταφείο, που ο τότε Πρωθυπουργός δεν παρέστη, αλλά ήρθε μισή ώρα μετά, για την κηδεία που ακολουθούσε ενός κομματικού του στελέχους. Όταν το σχολίασα αυτό δημόσια στην Αγνή Μπάλτσα, εκείνη μου απάντησε: —Νομίζετε, κύριε Κακίση, πως είχε ανάγκη ο Πασχάλης από κανένα πρωθυπουργό;).

Ο Κουμανούδης με τον Χατζηγιακουμή δεν γνωρίζονταν προσωπικά ιδιαίτερα, δεν κάνανε παρέα. Όμως, ο ένας μου έλεγε για τον άλλον την ίδια φράση: —Λαμπρός επιστήμων!

Ο Χατζηγιακουμής, όπως κι ο Κουμανούδης, είχαν επιλέξει μετά λόγου γνώσεως την Ιδιωτική Οδό, μακριά από της Ελλάδας τα εχθροπολεμικά ιδρύματα, στο έργο τους δίνοντας σημασία μόνο, ο Στέφανος και στην Επιγραφική Εταιρεία, ο Μανόλης και στη γιγαντιαία μουσική κιβωτό του, ακόμα και στου Ασφενδιού του την ανάσταση.

Πεθαίνοντας ο Μανόλης Χατζηγιακουμής φέτος κατευοδώθηκε από τους μαθητές του, αλλά και από των πραγματικά ουσιαστικών συναδέλφων του τον πραγματικά ουσιαστικό λόγο.

( Από το ανέκδοτο βιβλίο Νουάρ στιγμές )

Σωτήρης Κακίσης

Πηγή: Χάρτης #69, Σεπτέμβριος 2024.

https://www.hartismag.gr/hartis-69/stigmata/vioi-paralliloi-i

ΣΩΤήΡΗΣ ΚΑΚίΣΗΣ | ΠόΤΕ Θ' ΑΡΧίΣΕΙ ΤΟ έΡΓΟ ?

Ο Γιώργος Πανουσόπουλος με τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο (φωτ. Σ.Κ.)

—Πότε θ' αρχίσει το έργο;

Θυμάμαι σαν τώρα να βρισκόμαστε με τον Γιώργο Πανουσόπουλο σ’ ένα θεωρείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με τον Ταχτσή ανάμεσά μας, να παίζεται μια ταινία από τις γνωστές τότε πολλές πολύ αργές και πολύ κουλτουριάρικες, να έχει προχωρήσει σχεδόν μισή ώρα, και να στρεφόμαστε κι οι τρεις ταυτόχρονα και να λέμε την ίδια ακριβώς φράση: —Πότε θ' αρχίσει το έργο;

Οπωσδήποτε ο Πανουσόπουλος με τον Περάκη και τον Τσεμπερόπουλο, από τον Αβδελιώδη ακολουθούμενοι, είναι από εκείνους που δεν «οδήγησαν μια γενιά σε βαθιά χασμουρητά». Αντίθετα, αντιθέτως. Κατάφεραν να κάνουν κινηματογράφο ζωντανό, ταινίες με αρχή, μέση και τέλος, με το ύφος του καθενός τους ευδιάκριτο και πάντα παρόν, με την αξία τους, με τις αξίες τους.

Ο Πανουσόπουλος, μάλιστα, που μαζί του κι εγώ έγραψα δύο σενάρια, για το «Μ’ αγαπάς;» και για το «Μια μέρα τη νύχτα», είχε πάντα, και στη διάρκεια των γυρισμάτων, το μυαλό του ανοιχτό στης ζωής τον συχνά ανώτερο από τα σχέδια των ανθρώπων τρόπο, ώστε να μη νοιώθει ποτέ κανείς στις ταινίες του τις καλές πράγματα αφύσικα κι από τη ζωή λιγότερα να υπάρχουν.

Θυμάμαι τώρα και κάτι άλλο: όταν γύριζε το «Μ’ αγαπάς;» —το έχω άραγε κι αυτό ξαναγράψει; —, στο επεισόδιο με τον Αργύρη Μπακιρτζή οδηγό, στην κηδεία με τον έρωτα στο λεωφορείο, με πήρε μια μέρα από ’κει στο τηλέφωνο να μου πει: —Σωτήρη, έκανα ένα ζουμ στα χωράφια στο τέλος να σβήσω τη σκηνή, και, χωρίς να το ’χω δει από πριν, η κάμερα έδειξε ένα τάφο έξω από το νεκροταφείο, μόνο του στα χωράφια! Τι κάνουμε τώρα, το κρατάμε, ή θα φανεί φτιαχτό, ψεύτικο;

Του είπα τη γνώμη μου. Να το κρατήσει. Γιατί τ’ αληθινά πράγματα και στο σινεμά, πιστεύω κι εγώ, αληθινά μοιάζουν.

(Από το ανέκδοτο βιβλίο Νουάρ στιγμές )

Σωτήρης Κακίσης

Πηγή: Χάρτης, #69

https://www.hartismag.gr/hartis-/stigmata/pote-th-arkhisei-to-ergho

ΣΩΤήΡΗΣ ΚΑΚίΣΗΣ | ΜΙΣή ΠΑΤΡίΔΑ

Βάσος Φτωχόπουλλος, Κύριλλος Σαρρής, Σωτήρης Κακίσης (ανέκδοτη φωτογραφία της Έλενας Κωνσταντινίδου, αρχείο Σ. Κ.)

ΣΩΤήΡΗΣ ΚΑΚίΣΗΣ | ΜΙΣή ΠΑΤΡίΔΑ

 

Αν χανόταν η μισή Ελλάδα ξαφνικά, μέσα σε λίγες μέρες, κι ο ελλαδικός χώρος έφτανε πια —όπως μια φορά κι έναν καιρό— ως τη Λάρισα, αν όπως χάθηκε η μισή Κύπρος πριν πενήντα χρόνια —κι ας πολέμησες κι εσύ, κι ας έκανες ό,τι μπορούσες—, αν το σπίτι σου, το ιατρείο του πατέρα σου κοβόταν στη μέση, πάνω ακριβώς στην πράσινη μετά γραμμή, αν τόσων φίλων σου γκαρδιακών οι τόποι ήσαν πια αλλού, αιχμάλωτοι, με τι κουράγιο θα μπορούσες να συνεχίσεις, να υπάρχεις;

 

Κι όμως. Γιατρός πια στην Αθήνα, σώζοντας εκατοντάδες ασθενείς από την ασθένεια που κι εσύ θα έφευγες μια μέρα, ταυτόχρονα ζωγράφος ιδιαίτερος, απόρρητος, συγκινητικός, στα βιβλία, στην τέχνη, στην ένωση όλων των τρόπων τους αφιερωμένος, θα έβρισκες τη δύναμη να συνεχίσεις, να υπάρξεις στην πρώτη πάλι γραμμή αυτού του άλλου πολέμου, με τον εαυτό σου όπλο πάντα πανίσχυρο, τρομερό.

 

Κι η μισή πατρίδα έτσι διπλή, πολύ παραπάνω από γεωγραφικά όρια και φρικτά κόκκινα σύνορα, πολύ πιο στέρεη, πολύ πιο φωτεινή, πολύ πιο πλήρης.

Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,
     κανένας δεν ηβρέθηκεν για να την ιξηλείψει [...]
     Η Ρωμιοσύνη εν να χαθεί όντας ο κόσμος λείψει.                             

Κύριλλος Σαρρής (1950-2024)

 

(Από το ανέκδοτο βιβλίο Νουάρ Στιγμές)

 

Πηγή: Χάρτης, #67, Ιούλιος 2024.

https://www.hartismag.gr/hartis-67/stigmata/kyrillos-sarris-1950-2024

Πέθανε ο σημαντικός συνθέτης Σπύρος Βλασσόπουλος

 

ΣΠΥΡΟΣ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ & ΑΛΕΚΑ ΚΑΝΕΛΛΙΔΟΥ

GRACIAS ALA VIDA-ΑΓΑΠΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ- ΑΝΑΚΤΟΡΙΑ

Σωτήρης Κακίσης - Χρήστος Κεχαγιόγλου: Η γεωγραφία των ονείρων (Ημερολόγιο 2024)

 

ΚΡΟΝΟΣ (ΧΡήΣΤΟΣ ΚΕΧΑΓΙόΓΛΟΥ)

Σωτήρης Κακίσης

Η γεωγραφία των ονείρων

1.

εδώ το απόγευμα το δάσος χάνει το χρώμα του. φαίνεται κάπως κι απέξω σαν να ’ναι μέσα του, τα δέντρα γίνονται πολύ πιο επίσημα, πολύ πιο απειλητικά. δεν τα φοβάμαι ούτε το βράδυ, ούτε αργά τη νύχτα, ομολογώ. χωρίς να μπαίνω μέσα του, στο δάσος και τη νύχτα υπέροχα βλέπω και κυκλοφορώ, πρωϊνές σκιές άλλων παραμένουν παντού, όμως στα δέντρα από πίσω κρύβονται, προσπαθούν να εξαφανιστούν. όσοι δεν βλέπουν και το σκοτάδι σαν φως, θέλω να πω.

2.

έχει παράξενο καιρό. σαν σε ταινία. σαν κάπως έξω από τη ζωή, από τη ζωή μου. ο καιρός αυτός όταν βρέχει, το νερό του πουθενά δεν ακουμπάει, δεν βρέχει, δεν βρίσκεται. όταν χιονίζει, το χιόνι από μέσα εδώ φαίνεται σκοτεινό, καθόλου άσπρο, καθόλου ευτυχισμένο όπως παλιά. προς τα κάτω το νερό και το χιόνι, το βλέπω, κατευθύνονται, αλλά όχι πουθενά κοντά εδώ, κάπου πολύ μακριά, σε πολύ άγνωστα μέρη, τελικά, βρίσκονται. σαν σε ταινία σε κάθε μέρα της προηγούμενής μου ζωής.

3.

νυχτώνει ωραία τώρα πια, σχεδόν ιδανικά. μ’ ένα φως ήρεμο, φιλικό, τρυφερό σχεδόν. σαν στο Σούνιο όλη η Αθήνα κάθε απόγευμα να κυκλοφορεί, να στέκεται και να θαυμάζει, να μη χορταίνει της ζωής τα ωραία, της θάλασσας δίπλα της το βλέμμα, τα μάτια τα μαγικά. στο Σούνιο μπορεί κι άλλων πολλών πόλεων ο κόσμος κάθε μέρα πια να πλησιάζει, να βρίσκεται, να σταματάει. να κολυμπάει αν θέλει κιόλας, να είναι όλοι εκεί.

[Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Σωτήρη Κακίση «Ο αετός σηκώνει τον αέρα». Περιλαμβάνονται στο Ημερολόγιο 2024 με έργα του Χρήστου Κεχαγιόγλου (εκδ. Εν Πλω)].

Η ΓΕΩΓΡΑΦίΑ ΤΩΝ ΟΝΕίΡΩΝ

Η Ατθίδα στο Ηρώδειο

Αλέκα Κανελλίδου | Ατθίδα | Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (14-10-2023)


Σαπφώ | Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης | Μουσική: Σπύρος Βλασσόπουλος

Συνέντευξη με τον Σωτήρη Κακίση

 

Σωτήρης Κακίσης:

 

«Τα ποιήματα τα καλά εμπεριέχουν τη μουσική τους»

 

 

Μια συνέντευξη μαζί του είναι ένα παράσημο που διεκδικούσα εδώ και καιρό  –όχι τόσο επειδή δίνει πολύ σπάνια συνεντεύξεις, αλλά επειδή είναι μια κορυφαία μορφή της ελληνικής ποίησης και του στίχου. Αφορμή της κουβέντας μας η έκδοση του τόμου «Χρειάζομαι μουσική», που περιέχει το σύνολο των στίχων του, κείμενά του για το τραγούδι, καθώς κι ένα απάνθισμα από συνεντεύξεις του με προσωπικότητες του τραγουδιού. Αιτία; Το πόσο πολύ θαυμάζω τον τρόπο που ως ποιητής, ως στιχουργός, ως μεταφραστής, ως σεναριογράφος, ακόμη και ως δημοσιογράφος και συνεντευξιαστής χειρίζεται τον λόγο σε όλες τις εκφάνσεις του. Και το πόσο πολύ μου αρέσουν τα τραγούδια του, από την «Ατθίδα» και τα «Τα κόκκινα πατίνια» μέχρι τα «Τέσσερα βήματα» και «Το τραγούδι σου».

 

 Τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου.

(Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ, τ. 82).

Η πρώτη μου απορία είναι πώς πήρατε την απόφαση να μεταπηδήσετε από τον χώρο της ποίησης και στον χώρο του στίχου. Το 1984 είχατε ήδη καθιερωθεί ως μία ανερχόμενη δύναμη στον χώρο της ελληνικής ποίησης…

 

Καταρχήν, δεν μεταπήδησα. Μπορεί κάποιος να γράφει στίχους και να είναι πραγματική ποίηση και να γράφει ποίηση και να μην λέει τίποτα. Δεν έχει καμία διαφορά, στο επάγγελμα μέσα είναι —αν μπορούμε να πούμε ότι είναι επάγγελμα το να γράφεις ποιήματα. Δεν έκανα καμιά δραματική αλλαγή στη ζωή μου ή στα γραψίματά μου. Άλλωστε ένας συγγραφέας έχει διάφορες εκφάνσεις στο έργο του. Μπορεί να είναι πεζόμορφα τα ποιήματα και να είναι ποιήματα κανονικά. Εγώ σεμνύομαι να λέω ότι ακόμη και σε μια συνέντευξη μπορείς να εισάγεις πράγματα τα οποία να είναι καθαρή ποίηση. Ή αν όχι καθαρή,  οπωσδήποτε ποίηση.

 

Δεν βλέπετε κάποια διαφορά μεταξύ ποίησης —ειδικά στον ελεύθερο στίχο που γράφετε εσείς– και μιας αυστηρής ομοιοκαταληξίας;

 

Τεχνική διαφορά. Η βασική διαφορά, πέρα από την τεχνική, είναι ότι όταν γράφει κανείς στίχους, αφήνει ανοιχτό το παράθυρο για να έρθει ο μουσικός. Δηλαδή πρέπει να έχεις μια τέτοια ιδέα, ότι αυτό θα συμπληρωθεί από μουσική. Τα ποιήματα συνήθως τα καλά δεν έχουν ανάγκη μουσικού, ούτε μελοποίησης, γιατί τη μουσική τους την εμπεριέχουν. Οι στίχοι έχουν μουσική, που περιμένει να εμφανιστεί.

Και τώρα, σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο: πώς προέκυψε η ιδέα για τα Κόκκινα Πατίνια;

 

Πολύ απλά, θυμάμαι. Η Μαργαρίτα Ζορμπαλά έκανε πατινάζ. Είχε έρθει από τη Ρωσία τότε και ήταν καλή στο πατινάζ. Και μου έκανε εντύπωση εμένα αυτό. Τα Κόκκινα Πατίνια ξεκίνησαν από την πλευρά μου —γι’ αυτό μάλιστα επέμενε ο Διονύσης Σαββόπουλος να είναι το όνομά μου πρώτο και δεύτερο του συνθέτη, και ήταν λάθος ίσως αυτό, γιατί με παρουσίαζαν στα ραδιόφωνα και ως συνθέτη… Είχα δει την εικόνα μιας κοπέλας που ισορροπεί πάνω στον πάγο, προσπαθεί να προχωρήσει τη ζωή της, το συναίσθημά της, τους έρωτές της, ενώ ταυτόχρονα ο καιρός περνάει και παγώνει πίσω της. Κάπως έτσι.

 

Πριν από τότε δεν είχατε εμπλοκή με το τραγούδι;

 

Είχα τη γνωριμία —ήδη δεκαετή— με τον Μάνο Χατζιδάκι και γενικώς έγραφα και πράγματα για το τραγούδι, στο περιοδικό Ντέφι αλλά και σε βιβλία μου. Στο Παραμύθια σαν αστεία άστρα υπήρχαν κείμενα για τον Χατζιδάκι, για τον Σαββόπουλο. Όχι θεωρητικά κείμενα, μερικά μικρο—διηγήματα.

 

Ξέρω ότι δεν σας αρέσει να μιλάτε πολύ για τη γνωριμία σας με τον Χατζιδάκι, αλλά θα ήθελα να ακούσω, αν γίνεται, το υπόβαθρο αυτής της συνάντησης.

 

Είχε προκύψει φυσιολογικά. Πολλοί βρισκόμασταν μετά την πτώση της Δικτατορίας σε εκείνη την πλατεία του Μαγεμένου Αυλού και η επαφή έγινε μέσω του Βαγγέλη Κατσούλη του συνθέτη, που ήταν παιδικός μου φίλος. Από κάποιο σημείο και μετά βρέθηκα να μπορώ να έχω κι εγώ μια φιλία με τον Μάνο Χατζιδάκι, η οποία εξελίχθηκε με τα χρόνια, μέχρι που έφυγε εκείνος, είκοσι χρόνια μετά.

 

Μου έκανε εντύπωση η προμετωπίδα του βιβλίου —το αφιερώνετε το βιβλίο στον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος όμως, όπως λέτε, δεν ολοκλήρωσε ποτέ τη Σαπφώ σας. Ποια είναι η σύνδεση μεταξύ της Σαπφώς σας και του Χατζιδάκι;

 

Τα είχα γράψει κάποτε αυτά, υπάρχουν, είναι γνωστά. Ο Χατζιδάκις τότε είχε σκεφτεί να κάνει μια επιστροφή η Φλέρυ Νταντωνάκη με έναν πλήρη δίσκο Σαπφώς.  Του άρεσε η μετάφρασή μου και ήθελε μάλιστα να πηγαίνει ένα αρχαίο, σαν το «Κέλλομαι σε, Γογγύλα» του εναλλάξ με ένα νέο, δικό μου, στα νέα ελληνικά. Αρκετές φορές είχαμε διάλογο επ’ αυτών, αλλά ο Χατζιδάκις πρώτα τα ετοίμαζε, τα είχε όλα μέσα του, και κάποια στιγμή βγαίνανε ολόκληρα. Ακόμη και στα ταξί μέσα —όπως ομολογούν και διάφοροι σκηνοθέτες— ολοκληρώνονταν πράγματα. Αυτό δεν συνέβη με αυτή την περίπτωση, γιατί για κάποιο λόγο η Νταντωνάκη δεν προέκυψε να το κάνει, κι ο δίσκος έμεινε πίσω. Δεν τον ολοκλήρωσε ποτέ ο Χατζιδάκις. Μάλιστα, όταν είχε πεθάνει πια, είπαμε με τον Γιώργο Θεοφανόπουλο μήπως βρεθούν αυτά τα σχεδιάσματα, αλλά δεν έχω ακούσει τίποτα γι’ αυτό από την πλευρά του κι αν έχουν βρεθεί. Άλλωστε, όταν είχε φύγει ο Χατζιδάκις, είχε αφήσει στη μέση και τη μουσική της Ελεύθερης Κατάδυσης του Γιώργου Πανουσόπουλου, που τελικά ολοκληρώθηκε από τον Νίκο Κυπουργό.

Η συνεργασία σας με τον Σπύρο Βλασσόπουλο πώς προέκυψε σε αυτόν τον ιστορικό πραγματικά δίσκο;

 

Κι αυτό καταγραμμένο: ο Σαββόπουλος… Είχα πια γνωριστεί μαζί του και τον ενδιέφερε. Ο Σαββόπουλος πιθανότατα εκτιμούσε τη στιχουργική μου και μου γνώρισε τον Σπύρο Βλασσόπουλο, τον οποίο εγώ προσωπικά δεν ήξερα. Τη βραδιά που γνωριστήκαμε του δόθηκε η Σαπφώ με την παραγγελία να γίνει —και έγινε. Και μαζί του είχα τον διάλογο, πώς θα γίνει και τι θα γίνει, και προέκυψε ένα δημιούργημα με πολλές αρετές. Μια ηχογράφηση με τους καλύτερους των μουσικών, τον Κώστα Κλάββα στην ενορχήστρωση. Και θυμάμαι πως όταν ολοκληρώθηκε το είχαν προτείνει στη Δήμητρα Γαλάνη, στη Σαββίνα Γιαννάτου, τις οποίες αμφότεροι εκτιμούσαμε, αλλά για κάποιο λόγο δεν το είπαν. Και να που η Κανελλίδου το είπε, με θάρρος κιόλας, γιατί τότε η Κανελλίδου ήταν ένα πολύ μεγάλο όνομα…

 

Και προερχόταν από ένα άλλο μουσικό σύμπαν.

 

Τότε ήμουν κι εγώ στην ΕΜΙ και κάπως έγινε, κι αυτό λίγο σαν μαγικά προέκυψε. Ήταν με θάρρος, γιατί η Κανελλίδου ήταν σε άλλο μουσικό κόσμο, με πολύ περισσότερες πωλήσεις. Ήθελε πολύ να το κάνει και το έκανε. Και το αγαπάει κιόλας. Τις τελευταίες φορές που μιλήσαμε μου είπε ότι δεν το θεωρεί καθόλου λάθος που άλλαξε τον προηγούμενο χώρο της με αυτό —αν μπορούμε να μιλάμε για χώρους. Μία είναι η μουσική: καλή και κακή.

 

Ως ακροατής, ποια ήταν τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα από την παιδική σας ηλικία;

 

Όλα, όπως όλων των Ελλήνων, όλων των ανθρώπων. Νομίζω πιο αργά απ’ όλα στη ζωή τη νεανική μου ήρθε η επαφή μου με τα ρεμπέτικα. Στα ραδιόφωνα τότε ακούγαμε ρεμπέτικα, αλλά πιο πολύ ακούγαμε τα ελαφρά. Βέβαια, είχα και μία τάση και μια αγάπη στην κλασική μουσική και περισσότερο στην όπερα, που μου είχαν γνωρίσει φίλοι μου. Και εκεί είχα αρκετό ενδιαφέρον. Οπότε ό,τι καλό το προσπαθούσα βάσει του δικού μου κριτηρίου, ό,τι με αγαπούσε προσπαθούσα να το αγαπώ κι εγώ. Κατά τα άλλα είμαι εντελώς παράφωνος, παρόλο που δεν είμαι tone-deaf, ακούω πολύ καλά όταν «στονάρει» ο τραγουδιστής. Αλλά παράφωνος είμαι. Δεν μπορώ να ελέγξω τη νότα από το μυαλό μου, σε αυτού του είδους τη μουσική, όχι στη σιωπηλή μουσική.

 

Μα δεν πιστεύετε ότι η ποίησή σας έχει μια δική της έντονη μουσικότητα;

 

Προφανώς, μόλις σας το είπα. Αλλά είναι άλλου είδους μουσική αυτή. Η μητέρα μου είχε πει κάποτε διαβάσει ότι στους Εσκιμώους όσοι είναι παράφωνοι θεωρούνται και …ηλίθιοι, και είχε ανησυχήσει. Είχε ανέβει στο σχολείο να βρει τον καθηγητή μου, τον Μάρκο Δραγούμη και του λέει «Τι θα κάνουμε;». «Τίποτα δεν θα κάνουμε», της απάντησε εκείνος, «είναι μια εντολή που δεν μπορεί να δοθεί, μπορεί να είναι ψυχολογικό, μπορεί να είναι ο,τιδήποτε»…

 

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της εσώτερης μουσικής της Ποίησης και της μουσικής που καταλαβαίνουμε εμείς, οι …κοινοί θνητοί, οι εκτός Ποίησης;

 

Αυτό τώρα πώς να το εκφράσει κανείς... Καταρχήν, όλοι καταλαβαίνουν και τη μουσική της Ποίησης. Απλώς ο γράφων τα ποιήματα είναι κι αυτός αφημένος στο δικό του πεντάγραμμο, πολύ εσωστρεφές και χωρίς φανερούς ήχους. Το καλό είναι αυτό που γράφεται να εμπεριέχει τη μουσική του όπως είπαμε και πριν, εκτός κι αν είναι στίχος, εκτός κι αν είναι η φύση του αυτή. Όπως στον Καββαδία. Ο Καββαδίας είναι ωσάν όλα τα ποιήματά του να περιμένουν μουσική. Έχει μια ταπεινότητα αυτό, έχει μια γλύκα.

 

Θα σας πω μια ιστορία τώρα που ανέφερα τον Καββαδία. Όταν είχαμε πάει στην αδερφή του Καββαδία με τον Γιώργο Πανουσόπουλο, που ήθελε να κάνει ταινία τη «Βάρδια» του αλλά δεν πήρε ποτέ την άδεια, μας είπε η Τζένια Καββαδία το εξής: είχε βρεθεί στο σπίτι του Καββαδία ένας νεαρός μουσικός κάποτε και είχε μελοποιήσει ποιήματα του Καββαδία φρικτά, έκανε λαρυγγισμούς, γύριζε την κιθάρα στον αέρα, «Κι εγώ», λέει, «είχα τρελαθεί». Αλλά ο Καββαδίας του έλεγε, «Για πείτε μας ξανά το προηγούμενο τραγούδι…», «Για ξαναπείτε μας και το άλλο…». Και μετά του είπε, «Να μας ξανάρθετε, μη σας χάσουμε». Και του λέει η αδερφή του Καββαδία μετά, «Τι είναι αυτό τώρα, αυτός τα έχει καταστρέψει, δεν μπορούσες να του πεις τι έχει κάνει;». «Όχι», της λέει. «Γιατί να το κακοκαρδίσουμε το παιδί, δεν περάσαμε καταπληκτικά;». Και επί 1—2 μήνες ο Καββαδίας τραγούδαγε τα ποιήματά του φρικτά, όπως τα είχε μελοποιήσει εκείνο το παιδί. Πρέπει να είσαι πάρα πολύ απελευθερωμένος και να έχεις μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου για να κάνεις έτσι. Εγώ, αντίθετα, κάποιες φορές που οι στίχοι μου πριν βγουν έχουν μελοποιηθεί με τρόπο που δεν μου πάει, είμαι λίγο αυστηρός, παρόλο που δεν καταφέρνω πολλά πράγματα στις επιδιορθώσεις.

 

Μάλιστα… Κι ενώ έρχεται αυτή η πολύ σημαντική αφετηρία με τα Κόκκινα Πατίνια και με τη Σαπφώ, μεσολαβούν 13—14 χρόνια μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’90 που έρχονται οι συνεργασίες σας με τον Μάριο Στρόφαλη σε τρεις διαφορετικούς δίσκους και η συνεργασία σας με τον Στέλιο Βαμβακάρη. Γιατί μεσολάβησε τόσος καιρός μέχρι τις επόμενες μελοποιήσεις;

 

Γιατί εγώ δεν είμαι επαγγελματίας στιχουργός. Δεν έχω σκεφτεί ότι αυτό είναι το επάγγελμα μου —προέκυψε. Βρέθηκαν άνθρωποι κάποτε να μου ξαναζητήσουνε τους στίχους μου, έτυχε να γίνει έτσι. Και κατά καιρούς όλο και κάποιος στίχος μου μπορεί να μελοποιηθεί, όπως το «Πέρα από τα σύνορα» από τον Βαγγέλη Κατσούλη με τη Μαρία Φαραντούρη, ή το «Ο εχθρός μου» από τον Άκη Δαούτη με τον Φοίβο Δεληβοριά, για την ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Καλό είναι να είναι έτσι τελικά, δεν χρειάζεται να είσαι συνεχώς κάπου. Γενικά, πιστεύω πάντως ότι μπορεί να τους φαίνονται —ακόμη και τώρα που βλέπουν σε αυτό το βιβλίο τους στίχους μου—  πώς να το πω, ξεπερασμένοι. Ίσως τους φαίνονται αντί απλοί μπερδεμένοι, άμα δεν είναι οι στίχοι γεμάτοι επίθετα. Δεν ξέρω, μπορεί να έχει κάποια σχέση με αυτό.

 

Ίσως έχει σχέση και με το ότι έγινε μια μετάβαση από τον στίχο σαν φορέα νοήματος σε ένα άλλο μοντέλο, όπου ο στίχος γίνεται κατανοητός σαν ήχος. Σαν να φύγαμε από τα νοήματα και τις εικόνες, και πήγαμε στις μεμονωμένες λέξεις και στον ήχο τους.

 

Συμβαίνει κι αυτό, αλλά συμβαίνει και κάτι άλλο. Νομίζουν ότι η ποίηση και ο στίχος είναι αφηρημένα πράγματα. Αλλά δεν είναι καθόλου αφηρημένα, είναι ανώτερα μαθηματικά εξαιρετικά ορισμένα. Δεν θέλω να πω παραδείγματα, αλλά λέγονται φοβερές βλακείες, που μοιάζουν να είναι της προκοπής. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ενώ πρόκειται για μια φαντασία εκπληκτική, δεν κουνιέται τίποτα. Όλα τα πράγματα είναι εξαιρετικά ζυγισμένα. Το ίδιο πρέπει να υπάρχει στην καλή ποίηση και στον καλό στίχο. Πιστεύω ότι αρκετές φορές βοηθήθηκε ένας προβληματικός στίχος από έναν πολύ καλό συνθέτη και έτσι έσβησε το ελάττωμα. Αλλά πάντα είχα μια διαφωνία με τον Τζίμη Πανούση, τον πολύ φίλο μου, σε αυτό το πράγμα. Ο Τζίμης έλεγε ότι «άπαξ και γίνει καλό τραγούδι, δεν ψάχνουμε, μετά αν είχε ελάττωμα ο στίχος ή θέμα η μουσική, έγινε καλό τραγούδι, έγινε μια μαγεία εκεί πέρα». Εγώ δεν ξέρω, πιστεύω ότι για να είναι άριστο το πράγμα πρέπει να μη χωλαίνει κανένα από τα δύο. Ακόμη και μεγάλων Ελλήνων συνθετών, όταν ο στίχος έχει ελάττωμα μερικές φορές σοβαρό, κάτι δεν μου πάει εμένα… Θα ήθελα να το είχα διορθώσει! Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά δεν συμφωνώ με το ότι έγινε η μαγεία και τελείωσε. Πιστεύω ότι τα άριστα των τραγουδιών, τα πολύ καλά, είναι αυτά που είναι ζυγισμένα και από τη μουσική και από τον στίχο ακριβώς.

 

Ποιος συνθέτης σας κατάλαβε καλύτερα;

 

Τι εννοείτε; Δεν μπορώ να το πω αυτό, δεν ξέρω. Σε όλα τα τραγούδια που έχουν γίνει και υπάρχουν δικοί μου στίχοι υπάρχουν αρετές.  Το «Ήρθε και τρύπωσε ο Ερμής» από τη Σαπφώ μου, που είναι μελοποιημένο και από τον Σπύρο Βλασσόπουλο και από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, έχουμε δύο εντελώς διαφορετικές μελοποιήσεις αλλά και τα δύο τραγούδια εμένα με συγκινούν και μου δείχνουν διαφορετικά πράγματα, πόσοι δρόμοι μπορούν να υπάρξουν σε μερικούς στίχους. Οπότε δεν μπορώ να πω. Εντάξει, όπως είπαμε πριν, θα ήθελα —όπως, φαντάζομαι, κι οποιοσδήποτε θα ’θελε—να έχει μελοποιήσει μερικούς στίχους μου κι ο Μάνος Χατζιδάκις. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι που κάνανε τους στίχους μου δεν πήγαν καλά, και τα αγαπώ πραγματικά αυτά που έχουν γίνει σε όλα αυτά τα χρόνια. Ένα πράγμα όμως που με έχει κάποιες φορές εκνευρίσει, είναι που έτυχε κάποιες φορές να μη βρεθώ στο στούντιο και να λάβει πρωτοβουλία να αλλάξει κάποιος τρίτος, τραγουδιστής, σκηνοθέτης ταινίας —χωρίς να επέμβει ο συνθέτης αποφασιστικά τότε—κάποιο σημείο του στίχου. Αυτό με θύμωνε πολύ, το θεωρώ απαράδεκτο.

 

Υπήρξε παρέμβαση τέτοια;

 

Ναι, δυο—τρεις φορές. Και το θεωρώ τουλάχιστον άκομψο. Και γι’ αυτό μέσα στο βιβλίο βρίσκονται ακριβώς οι αρχικοί στίχοι μου, ώστε να δει κανείς τις αλλαγές, που έχουν προκύψει χωρίς την άδειά μου.

 

Με ποιο κριτήριο επιλέξατε τις συνεντεύξεις που συμπεριλήφθησαν στο Χρειάζομαι μουσική;

 

Νομίζω ότι αυτό συνδέεται και με την προσωπική σχέση που είχα με τον καθένα τους, γιατί τους αγάπησα περαιτέρω και σαν ανθρώπους αυτούς που τις συνεντεύξεις τους ξεχώρισα. Εντάξει, έχω κάνει και συνεντεύξεις και από μεγάλους της όπερας, που επίσης αγαπούσα, και από λαϊκούς πάρα πολλούς, αλλά αυτές οι πέντε—έξι συνεντεύξεις που είναι στο βιβλίο, νομίζω πως δείχνουν αρκετά πράγματα και ήταν και σοβαρές συνεντεύξεις. Αναφέρουν πράγματα που έχουν σχέση βαθιά με την υπόθεση του τραγουδιού και της μουσικής  —και όχι μόνο—στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο λόγος.

 

Υπήρξατε και στα …ΜΜΕ: Ντέφι, «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι», Δίφωνο… Τη μουσική δημοσιογραφία πώς τη βλέπετε;

 

Τις συνεντεύξεις με ανθρώπους της μουσικής τις έκανα και σε μεγάλα έντυπα, δεν ήταν μόνο στο Δίφωνο: ήταν στην Καθημερινή, στο Βήμα, τα Νέα, στην Ελευθεροτυπία, πιο πριν στην Εγνατία, την Ελεύθερη Γνώμη. Η μουσική είναι ένα μεγάλο κομμάτι της τέχνης, άλλωστε. Κι η μουσική στην Ελλάδα είναι εξαίρετη, ιδιαίτερη περίπτωση.

 

Σε  ένα πιο προσωπικό επίπεδο: Χατζιδάκις, Σαββόπουλος Πανούσης, Μπακιρτζής, Δεληβοριάς…

 

Και ο Χουλιαράς, ξεχάσατε τον Νίκο Χουλιαρά…

 

Πράγματι. Θα ήθελα να μου πείτε κάτι για αυτές τις προσωπικότητες που βρίσκονται στο βιβλίο.

 

Εγώ μεγάλο δέσιμο είχα με τον Νίκο Χουλιαρά και με τον Τζίμη Πανούση. Φίλος μου βεβαίως και ο Μάνος Χατζιδάκις, φίλος μου ο Σαββόπουλος, και φίλος τους κι εγώ ελπίζω. Από τους νεότερους οπωσδήποτε —είναι και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο βιβλίο, γιατί μιλάει μαζί με τον Δεληβοριά, με τον οποίο Αλκίνοο έχουμε μία από μακριά φιλία—, πιο μεγάλη επαφή και φιλία έχω με τον Φοίβο Δεληβοριά. Τυχαία γνωριστήκαμε, ειδωθήκαμε, και είμαστε πια φίλοι. Εγώ συγκινούμαι όταν θυμάμαι τον Νίκο Χουλιαρά στο σπίτι μου με την κιθάρα του να τραγουδάει, και τότε μαζί του να είναι και άλλοι άνθρωποι που αγαπούσα, και ο Σπύρος Βλασσόπουλος και ο Διονύσης Σαββόπουλος και η Αφροδίτη Μάνου και η Δήμητρα Γαλάνη και η Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Εγώ ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, όταν τους άκουγα έτσι, live, να με τιμούνε. Η φιλία έχει κι αυτές τις αρετές.

 

Και δεν ήταν μόνο τραγουδοποιοί αυτοί οι δύο, ο Νίκος Χουλιαράς κι ο Τζίμης Πανούσης. Σε ένα άλλο βιβλίο, που βγήκε με συνομιλίες μου με τον Γιώργο Μαρκόπουλο, τον Γιώργο Χρονά και τον Γιάννη Βαρβέρη, εγώ τη μία πλευρά την αφιέρωσα στον ποιητή Τζίμη Πανούση και την άλλη πλευρά στον ποιητή Νίκο Χουλιαρά. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι αυτό που λέμε Ποίηση δεν είναι μόνο αυτό το χαράκωμα στο μέλλον, δηλαδή η καθεαυτού έγγραφη ποίηση… Διαχέεται. Και μην ξεχνάμε και αυτό που είπε ο Μαλακάσης για τον Παπαδιαμάντη. Όταν τον ρώτησαν ποιος είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας ποιητής, είπε : «Ο Παπαδιαμάντης, βέβαια». Θεωρητικά είναι πεζογράφος, δεν είναι όμως μόνο. Είναι ανοιχτή υπόθεση η Ποίηση. Ο Γιάννης ο Βαρβέρης διαφωνούσε και έλεγε πως όταν κάτι διαχέεται, υπολείπεται. Εγώ πιστεύω πως κι ό,τι χάνεται έτσι, κάπως ξανακερδίζεται.

 

Στο κείμενό του, στην οπισθογράφησή του για σας, ο Δεληβοριάς ξεχωρίζει την αθωότητα σαν το βασικό σας στοιχείο.

 

Αυτή είναι μια απαραίτητη αρετή ενός που γράφει ποιήματα, να μπορεί να παραμυθιάζεται. Δηλαδή ξέρουμε τα ελαττώματα του βίου μας, ότι τελειώνει άσχημα και μετά σκοτάδι. Αν μπορείς παρ’ όλα αυτά να μην είσαι φιλόσοφος και να είσαι συνεχώς εντυπωσιασμένος, συνεχώς παιδί σε ένα επίπεδο, αν μπορείς να αφήνεσαι παρόλα τα προηγούμενα που μπορεί να έχουν συμβεί και τα βέβαια μελλούμενα, τότε υπάρχει αυτή η αθωότητα. Νομίζω ότι και τα καλύτερα τραγούδια που υπάρχουν στην Ελλάδα έχουν αυτό το πράγμα μέσα τους. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου είναι το «Απ’ της Ζέας το λιμάνι» του Χαράλαμπου Βασιλειάδη και του Γιάννη Παπαϊωάννου. Τι πιο αθώο από αυτό το τραγούδι… Μια βόλτα με μια βάρκα που βγαίνει από το λιμάνι και ξαναμπαίνει. Άμα μπορείς να είσαι έτσι, νομίζω πως κάτι καλό θα βγει.

 

Η περίοδος εκείνη του τέλους του ’70 και των αρχών του ’80 περιελάμβανε και ένα τέτοιο στοιχείο; Σας βοήθησε καθόλου, π.χ. σε αντίθεση με το σήμερα;

 

Προφανώς η ατομική μου ιδιοσυγκρασία ταυτίστηκε σε ένα επίπεδο με την εποχή. Δηλαδή, τώρα συζητάμε και με φίλους πόσο πιο ανέμελα ήταν τα δικά μας εφηβικά και μετεφηβικά χρόνια, παρόλο που υπήρχε Χούντα. Από τη Χούντα και μετά, ώσπου μεγαλώσαμε, τα πράγματα ήταν πολύ πιο ανάλαφρα σε πολλά επίπεδα γύρω μας. Έμοιαζε καλή εποχή, δηλαδή κι η δεκαετία ιδιαίτερα του ’80 ήταν μια δεκαετία χαράς και δημιουργίας σε πολλά επίπεδα. Βεβαίως, δεν το συνδέω αυτό με τα πολιτικά, γιατί πολιτικά η δεκαετία αυτή ήταν πολλαπλώς καταστροφική και  τερατωδώς χυδαία. Μιλάμε για μια άλλη ευθεία, στην οποία ήταν οι άνθρωποι που γράφανε, που σβήνανε, που τραγουδάγανε.

 

Εστιάζω στη δεκαετία του ’80 και γιατί δύο από τα πολύ βασικά έργα σας, η Σαπφώ και τα Κόκκινα Πατίνια εντάσσονται στη δεκαετία του ’80, αλλά και γιατί όλοι αυτοί οι αγαπημένοι σας φίλοι και δημιουργοί μεγαλουργούν τη δεκαετία αυτή. Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι συμβαίνει εκεί…

 

Σας το είπα πριν: αισθανόμασταν καλά, δεν υπήρχε πόλεμος, δεν υπήρχε διχασμός τόσο μεγάλος μεταξύ μας, αρχίσαμε να έχουμε και τ’ αθλητικά που μας διασκέδαζαν. Ήμασταν φτωχοί πάλι, αλλά νιώθαμε και λίγο πλούσιοι, όλο αυτό ήταν δημιουργικό. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το βάλω σε σχέση με τη στιχουργική μου, γιατί εγώ ταυτόχρονα όλα αυτά τα χρόνια γράφοντας ποιήματα και δημοσιεύοντας συλλογές ήμουν σε πολύ άλλο μήκος κύματος, πολύ πιο δυσκολεμένο.

 

Θυμάμαι, παρεμπιπτόντως, μια κοπέλα που ήρθε ένα βράδυ στο Minute στο Κολωνάκι, που ήταν ένα μαγαζί που ξενύχταγε και πηγαίναμε κι εμείς, στη Σκουφά. Και λέει στον Χουλιαρά: «Σε βλέπω απογοητευμένο». «Όχι, δεν είμαι απογοητευμένος», της λέει ο Νίκος. «Απελπισμένος είμαι». Ενώ, λοιπόν, ήταν έτσι τα πράγματα, την ίδια στιγμή ίσως αυτή η αφέλεια και η αθωότητα που υπήρχε γύρω και μέσα μας, μας έκανε να νιώθουμε καλά.

 

Με την Οπισθοδρομική Κομπανία πώς έγινε η γνωριμία;

 

Πάλι φταίει ο Σαββόπουλος. Γιατί ο Σαββόπουλος ήθελε να τους γράψω κάποια τραγούδια και ήταν γραμμένα για όλο τον δίσκο. Τελικά τα παιδιά για κάποιο δικό τους λόγο μελοποίησαν μόνο το επώνυμο τραγούδι, το «Στη Μέση της Κομπανίας».  Μάλιστα, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που τραγουδιέται δυο φορές μέσα στο δίσκο, μία από την Ελευθερία Αρβανιτάκη και μία χορωδιακά στον επίλογο, που ήταν ο Σαββόπουλος πια στο στούντιο και του άλλαξε το ρυθμό κι έτσι άλλαξε τελείως δυνατότητα αυτό το μικρό πράγμα. Εγώ, πάντως, ως προς την Οπισθοδρομική Κομπανία ένας απλός θεατής της ήμουνα, ένας συμπαθών. Κι ήσαν κι εκείνοι μέσα στη χαρά της εποχής. Η ανακάλυψη, η αποκάλυψη με νεανικό τρόπο, των ρεμπέτικων τραγουδιών, ήταν μια γιορτή τότε.

 

Στο συρτάρι έχει μείνει κι ένας ολόκληρος κύκλος τραγουδιών σας με τον Στέλιο Βαμβακάρη, που έφυγε πρόσφατα…

 

Το έχω γράψει σε ένα κείμενο για τον Στέλιο, που δημοσιεύτηκε στο Χάρτη. Είχε ετοιμαστεί να γίνει ο δίσκος, μας έκανε πρόταση η Protasis, αλλά τότε ο Στέλιος ήθελε τα οικονομικά διαφορετικά, τα ήθελε αλλιώς, ενώ ήταν πια εποχή που δεν  ευνοούσε πια τέτοια. Τα είχε μελοποιήσει όλα, τις έχω μάλιστα σε ένα CD τις μελοποιήσεις, και μετά έκανε ένα ξεχωριστό μόνο του, «Το τραγούδι σου», μαζί μ’ εκείνα τα από το Μια Μέρα τη Νύχτα, την ταινία του Πανουσόπουλου. Αλλά και εγώ δεν τον άφηνα να τα λέει ένα—ένα από δω κι από ’κει, γιατί το Σαν Μάρκο Πόλο ήταν ένας ενιαίος πάλι δίσκος, που εγώ τον ήθελα ολόκληρο. Ως μαθητής της εποχής που γινόταν ένας ολόκληρος δίσκος, είπαμε, με θέμα και κοινή στιχουργική των τραγουδιών ανάπτυξη.

Ένας κύκλος τραγουδιών… Τι σας γοητεύει σε αυτό;

 

Από την πλευρά του μουσικού αλλά και από την πλευρά του στιχουργού προκύπτει μια ενιαία κατάσταση τότε και νομίζω ότι μπορεί να διηγηθεί κανείς κάτι λίγο πιο ολοκληρωμένα. Η Σαπφώ είναι ακριβώς αυτό, μερικά τραγούδια, από τα οποία καταλαβαίνεις πώς μιλούσε η Σαπφώ. Στα Κόκκινα Πατίνια είναι μια νέα κοπέλα, που σκέφτεται πώς πάει η ζωή της και πού βρίσκεται. Δηλαδή, θα ήθελα να είναι μερικές φορές πιο ενιαία τα πράγματα και να έχουν γραφτεί επί τούτου. Όπως και τα Τραγούδια Μυστηρίου, που είχαν γίνει και …ξεγίνανε, είχα σκεφτεί να είναι όλα με κάποιο μυστήριο στη μέση.

 

Κάπου εκεί ξεκινάει και η κυριαρχία των τραγουδιστών έναντι των δημιουργών, που ίσως στάθηκε εμπόδιο στα …concept σας;

 

Δεν με απασχόλησε ποτέ, αλλά προφανώς θα ήταν κι έτσι. Λέγανε τότε ότι υπήρχε κάποιος που είχε μαζέψει εκατό τραγούδια από παντού και δεν ήξερε ποιο να πρωτοβάλει στον προσωπικό του δίσκο. Είχε όντως επικρατήσει το γούστο και τα «θέλω» του τραγουδιστή, και είχαν μπερδευτεί τα πράγματα. Εντάξει, ήταν και δύσκολο να συνεχιστεί η προηγούμενη κατάσταση. Όπως στην Αμερική τώρα πια, που δεν ξέρεις ποιος είναι ο σκηνοθέτης σε τόσες και τόσες ταινίες, που διαφημίζεται μόνο το όνομα του πρωταγωνιστή.

 

Παρεμπιπτόντως, είναι έντονα κινηματογραφικά τα τραγούδια σας. Ποια είναι η σχέση σας με το σινεμά;

 

Και ο κινηματογράφος μεγάλη μορφή τέχνης είναι, και το σενάριο μια άλλη μορφή τέχνης είναι, κι εμείς είμαστε παιδιά του σινεμά. Δεν μπορεί κανείς να μας το αφαιρέσει αυτό. Ο κινηματογράφος είναι εικόνες και άμα είναι καλές οι εικόνες, δεν χρειάζεται καν ο λόγος…

 

Η καριέρα σας στη …σεναριογραφία τι περιλαμβάνει;

 

Δεν είναι πολλά τα ολοκληρωμένα, είναι δύο ταινίες με τον Γιώργο Πανουσόπουλο, το Μ’ αγαπάς; και το Μια μέρα τη νύχτα, και η Τζίνα Ντοστογιέφσκι, μία μικρού μήκους της Βανέσσας Ζουγανέλη. Ο Πανουσόπουλος! Αυτός κι αν είναι συνδεδεμένος με τη μουσική.

 

Το Μ’ αγαπάς; έχει κι αυτό το απίθανο σάουντρακ των Χειμερινών Κολυμβητών…

 

Ναι. Και είναι και κάτι στο οποίο επέμεινα εγώ, γιατί δεν τους ήξερε καλά ο Πανουσόπουλος τότε τους Χειμερινούς και ήθελα οπωσδήποτε να συνυπάρξουμε. Μάλιστα ο Αργύρης ο Μπακιρτζής λέει ότι εγώ τον έκανα ηθοποιό, γιατί εγώ τον είχα προτείνει τότε… Ο Πανουσόπουλος στις ταινίες του έχει πάντα προσπαθήσει, ξεκινώντας από τον Χατζιδάκι με το Ταξίδι του μέλιτος, να έχει ιδιαίτερα πράγματα στις ταινίες του. Ως και Λογαρίδη στους Απέναντί του.

 

Πάντως κι εσείς και οι φίλοι σας δεν περιοριζόσασταν σε μία τέχνη, την αντιμετωπίζατε όλη την Τέχνη με ενιαίο τρόπο. Και ο Μπακιρτζής, και ο Πανούσης…

 

Ο Τζίμης ο Πανούσης είναι ένα πλήρες γεύμα από μόνος του, όπως και ο Χουλιαράς.

 

Βεβαίως, και ο Χουλιαράς, ένας μεγάλος ζωγράφος, αλλά ταυτόχρονα και υπέροχος συγγραφέας.

 

Αυτό είναι καλό. Στον αέρα είναι αυτό που μας λείπει και προσπαθούμε να το πάρουμε και να το κάνουμε δικό μας με κάποιον τρόπο και να το ξαναδώσουμε. Οπότε όλες οι τέχνες είναι λίγο πολύ, για έναν άνθρωπο που ασχολείται με την τέχνη, ενιαίες. Μπορεί εγώ π.χ. να μην έχω την ικανότητα να ζωγραφίσω, αλλά μπορώ να καταλάβω τη ζωγραφική, ή τη σύνθεση. Μιλάμε για ένα ενιαίο πράγμα, με πολλαπλές διαχειρίσεις του.

 

Και μια τελευταία ερώτηση: Για ποια πράγματα ξεκινήσατε; Πού θέλατε να πάτε;

 

Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω. Ξέρω ότι ήμουν ειλικρινής κι ότι δεν θα έκανα εύκολα υποχωρήσεις σε τίποτα. Και παρόλο που αρκετά πράγματα με έχουν δυσκολέψει, η βασική ιδιότητα στον χαρακτήρα μου είναι να προσπαθώ να μένω ολόκληρος, να μένω πλήρης κι εγώ.