Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μετάγγισε την ευαισθησία του Μάνου Λοΐζου σε μια νεότερη γενιά ακροατών, τραγουδώντας μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια του δημιουργού. Οι μνήμες του για τον Λοΐζο αντηχούν την τρυφερότητα μιας ιδιαίτερης καλλιτεχνικής μορφής, που δυστυχώς έφυγε νωρίς. Αντιγράφουμε από το περιοδικό 'Δίφωνο' (αρ. 24, Σεπτέμβριος 1997) ένα απόσπασμα από τη μαρτυρία του Παπακωνσταντίνου, χωρίς άλλα σχόλια.
ηρ.οικ.
-----
Συνέβη στην Σητεία, στην διάρκεια μιας συναυλίας με πολύ κόσμο. Ο Μάνος Λοϊζος διήυθυνε την ορχήστρα με γυρισμένη την πλάτη προς το κοινό. Ξαφνικά τα χέρια του άρχισαν να ατονούν. Σε δευτερόλεπτα σταμάτησε να τα κινεί. Ελλείψει εντολών οι μουσικοί σταμάτησαν να παίζουν. Μέσα στη σιωπή, ακίνητος ο Λοϊζος κοιτούσε επίμονα στο βάθος. Τρόμαξα. Νόμιζα πως κάτι έπαθε. Κατάλαβα πως παρατηρούσε κάτι πάνω από τα κεφάλια μας. Γύρισα και τότε είδα πως ακριβώς πάνω από την εξέδρα μας ανέτελλε ένα υπέροχο, ολόγιομο φεγγάρι. Ο Μάνος είχε κυριολεκτικά χαζέψει. Γύρισε στο κοινό, πλησίασε στο μικρόφωνο και είπε: «Το είδατε το φεγγάρι;».
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου