Αναδημοσιεύουμε το κείμενο του γνωστού δημοσιογράφου Αργύρη Παπαστάθη, "400 λέξεις για τον 'Πυρήνα' του", που συνοδεύει τον τελευταίο δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου, "Ο Πυρήνας με Λάντσια και Κιουρτσόγλου" (ΛΥΡΑ 1108).
400 λέξεις για τον “Πυρήνα” του
του Αργύρη Παπαστάθη
Η έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας περιέχει και καταγράφει αποσπάσματα από δύο “βραδιές” του Διονύση Σαββόπουλου στο ‘Gazarte’ της οδού Βουτάδων στο Γκάζι (10 και 12 Νοεμβ. 2006), ακριβώς 40 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Φορτηγού” (Νοεμβ. 1966).
Κυρίως υπεύθυνοι για το αποτέλεσμα της ζωντανής ηχογράφησης είναι δύο προσωπικότητες του μουσικού αυτοσχεδιασμού: ο πιανίστας και συνθέτης Σταύρος Λάντσιας και ο δεξιοτέχνης του ηλεκτρικού μπάσου Γιώτης Κιουρτσόγλου. Και ακόμη ένας: αυτός που έγραψε τα τραγούδια και τους οδηγεί με την αρκουδιάρικη (όπως τη χαρακτήρισε ο Τάσος Λιγνάδης) κιθάρα του.
Την άνοιξη του 2006, ο Σαββόπουλος ταξίδεψε με τους δύο μουσικούς στην Ελλάδα και στην Κύπρο για να συναντήσει τους πυρήνες του ακροατηρίου του: εκείνους που συνήθως στέκονται στο μπαρ και ξέρουν απ’ έξω τα “δύσκολα” και λιγότερο ψυχαγωγικά τραγούδια του. “Μπροστά κάθονται οι συνομήλικοί μου οδοντίατροι και δικηγόροι με τις γυναίκες τους, οι οποίοι θέλουν ν’ ακούσουν τα τραγούδια που ξέρουν. Αυτά όμως δεν τα παίζω” εξηγούσε ο ίδιος σε συνέντευξή του. Οι “πυρήνες” δεν έχουν ηλικιακά γνωρίσματα. Εδώ και χρόνια έχουν κάνει “δικά” τους τα κομμάτια αυτής της έκδοσης, συνθέτοντας με αυτά προσωπικές συλλογές, σαν ένα σάουντρακ της ζωής τους.
Οι παραστάσεις στο Γκάζι συγκέντρωσαν όσους αισθάνονταν άβολα στους μεγάλους χώρους και στα ανοιχτά στάδια. Οι θέσεις του μπαρ, των ορθίων και των καθημένων οκλαδόν ήταν, επιτέλους, μπροστά και γύρω από το τρίο, που δεν έπαιξε σε πάλκο, αλλά πάνω σε ένα κόκκινο χαλί στο δάπεδο αυτής της “διακτινισμένης μπουάτ”.
Τα τραγούδια ακούστηκαν για άλλη μία φορά καινούργια. Ο Σαββόπουλος συγκρότησε με τους Λάντσια και Κιουρτσόγλου ένα δεμένο σύνολο που ήξερε καλά την τέχνη της μουσικής συνομιλίας και αναζήτησε τη βαθύτερη ουσία, τον πυρήνα των κομματιών. Ο πρωταγωνιστής γέμισε με τη φωνή του τον βιομηχανικό χώρο, συνόδευσε τους μουσικούς ως ευφάνταστος ερασιτέχνης και επιβεβαίωσε για τρεις και πλέον ώρες ότι παραμένει ένα μοναδικό όσο και μοναχικό “θηρίο” της σκηνής. “Ο κόσμος που θα το δει σαν μια αθηναϊκή έξοδο δε θα περάσει καλά, μην τον πάρουμε στο λαιμό μας” προειδοποιούσε τις παραμονές των παραστάσεων. Επιθυμούσε μια συνάντηση “με τους δικούς του”, μακριά από τη βαβούρα των “ναών” της διασκέδασης. Στη διάρκεια των επτά τριημέρων (από τις 27 Οκτωβρίου ως τις 10 Δεκεμβρίου) επιβεβαιώθηκε το αίσθημα πνευματικής συγγένειας ανάμεσα στους κύκλους και στις παρέες των θεατών. Όχι, δεν ζητούσαν να επιστρέψουν στο 1966, αλλά σε αυτό που τους “χρωστούσε” ο Σαββόπουλος τα τελευταία χρόνια: σε μια “Σαββοπουλική” παράσταση. Στη στάση μιας διαδρομής που δεν τελειώνει.
Αργύρης Παπαστάθης
Αθήνα, Φεβρουάριος 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου