Νυχτερινό σημείωμα για τον Μ.Χ.

Στις 15 Ιουνίου του 1994, 13 χρόνια πριν, έφυγε για πάντα ο Μάνος Χατζιδάκις. Δεν είμαστε καλοί στους μεταθανάτιους, επετειακούς ύμνους, άλλοι την κατέχουν καλύτερα αυτή την τέχνη. Και ίσως ο πιο σωστός τρόπος για να φυλάξουμε τη μνήμη του είναι απλά να σκύψουμε στο έργο του, να το ψάξουμε πέρα από τα κλισέ περί ευαισθησίας και ελληνικότητας στα οποία συχνά στράφηκαν οι σχολιαστές του. Εμείς κρατάμε τον Χατζιδάκι της κριτικής δίχως όρια, της αντίστασης προς κάθε μορφής εξουσία. Κρατάμε τον Χατζιδάκι ως τον μεγάλο τραγικό, ως τον αριστερό δημιουργό κόντρα ακόμα και στον ίδιο τον πολιτικό αυτοπροσδιορισμό του. Έτσι είναι εξάλλου οι μεγάλοι καλλιτέχνες, ξεπερνούν όχι μόνο την εποχή τους, όχι μόνο την εικόνα που έχει η εποχή για αυτούς, αλλά ακόμα και την εικόνα που έχουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. Και φεύγουν οι λέξεις, οι συνεντεύξεις, οι ταμπέλες, και μένει το έργο, τόσο μεγάλο και τόσο διαχρονικό.

Στο δίσκο "Αθανασία", η Δήμητρα Γαλάνη και ο Μανώλης Μητσιάς τραγούδησαν τους στίχους του Νίκου Γκάτσου σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Από το τραγούδι "Ο Παντελής" σιγοψιθυρίζουμε μαζί τους:

Ξανθός αντάρτης φέρνει το μαντάτο,

οι δυνατοί βουλιάξανε στον πάτο.

Θυμήσου το στερνό σου το πρωί,

παράθυρο στο φως είν’ η ζωή.

ηρ.οικ.