Πρόσφατα έτυχε να περάσουμε από το "Ελ. Βενιζέλος" για να ξεπροβοδίσουμε ένα φίλο. Μπαίνοντας στο δισκοπωλείο γνωστής αλυσίδας που είναι στον όροφο της αίθουσας αναχωρήσεων, πέσαμε μπροστά σε μία τεράστια αφίσα με τη φωτογραφία του Γιώργου Νταλάρα και τη φράση (με μεγάλους, τονισμένους χαρακτήρες): «Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει Μάνο Λοΐζο». Ωραία, και που είναι πρόβλημα θα μας πείτε;
Μα, πολύ απλά στο ότι ο Γιώργος Νταλάρας ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Λοΐζο, αλλά απλά ΕΠΑΝΕΚΔΙΔΕΙ τα τραγούδια του Λοΐζου που ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ είκοσι και τριάντα χρόνια πριν. Μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια…Με άλλα λόγια, ο δίσκος έχει βαπτιστεί παραπλανητικά με τέτοιο τρόπο ώστε να νομίζεις ότι ο Νταλάρας τραγουδάει ξανά Λοΐζο, σε καινούργιες εκτελέσεις ή σε τραγούδια που δεν είχε τραγουδήσει παλαιότερα. Και πράγματι, ένα τέτοιο εγχείρημα θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, να ακούσουμε δηλαδή μία φρέσκια πρόταση πάνω στον Λοΐζο και στο μεγάλο έργο που άφησε τόσο πρόωρα πίσω του. Αμ δε, που τέτοια! Τις εκτελέσεις του ’70 και του ’80 που τραγούδησε όλη η Ελλάδα, τις πήρε η εταιρεία παραγωγής το έτος 2007 και τις βάφτισε «Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει Μάνο Λοΐζο». Η κοροϊδία είναι τέτοιου μεγέθους ώστε το ένα από τα δύο CD (διπλό CD παρακαλώ) να περιέχει απλά το γνωστό δίσκο «Τα τραγούδια μας» σε στίχους του διακεκριμένου συγγραφέα Φώντα Λάδη. Πράγματι είναι άξια θαυμασμού αυτά που σκαρφίζονται οι πωλητές των εταιρειών για να περισώσουν τα κέρδη τους. Και άσε τον ακροατή να κουρεύεται, δηλαδή να πληρώνει 25 Ευρώ από το υστέρημά του για να ακούσει τραγούδια που – το πιθανότερο είναι ότι – τα διαθέτει ήδη στη δισκοθήκη του.
Τίτλοι με τη μορφή [Ο/η «χ» τραγουδάει «ψ»] υπάρχουν πολλοί στην ελληνική δισκογραφία. Κάποιοι από αυτούς τους δίσκους είναι πραγματικά κοσμήματα. Να θυμίσουμε το «Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδάει Γιάννη Σπανό»; Ή το «Η Μαρία Φαραντούρη τραγουδά Lucio Dalla»; Ή το «Η Νένα Βενετσάνου τραγουδάει Μάνο Χατζιδάκι»; Κοινός παρονομαστής όλων των δίσκων με αυτή τη φόρμα τίτλου είναι ότι τα τραγούδια είτε ήταν καινούργια, είτε παρουσιάζονταν για πρώτη φορά με τη συγκεκριμένη ενορχήστρωση και τον συγκεκριμένο εκτελεστή. Αποτελεί ιστορική πρωτοτυπία η έκδοση δίσκου με αυτόν τον τίτλο αλλά με «ξαναζεσταμένο φαγητό». Και φυσικά, οι τρεις ανέκδοτες εκτελέσεις που περιέχονται στο CD δε φτάνουν για να χωνέψουμε αυτό το φαγητό. Ας έβγαζαν CD single με τα τρία αυτά ανέκδοτα τραγούδια, καθαρά και ξάστερα.
Στις διακοπές, καλός φίλος μας διηγήθηκε πως έσπευσε να αγοράσει το συγκεκριμένο CD, νομίζοντας φυσιολογικά ότι θα άκουγε καινούργιο υλικό. Αντί αυτού βρήκε τραγούδια που είχε ήδη στη συλλογή του, ένα προς ένα (πλην φυσικά των τριών ανέκδοτων του δίσκου). Το παιδί δεν ήξερε τι να κάνει για να βρει το δίκιο του. Πόσο έντιμο είναι αυτό; Ποιοι και γιατί εκμεταλλεύονται με τέτοιο άκομψο τρόπο, ως εργολαβία, την κληρονομιά του Μάνου Λοΐζου (χωρίς καν να βάζουν τη φωτογραφία του στο εξώφυλλο του δίσκου); Πόσα κιλά κουτόχορτο νομίζουν κάποιοι ότι τρώμε;
Μα, πολύ απλά στο ότι ο Γιώργος Νταλάρας ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Λοΐζο, αλλά απλά ΕΠΑΝΕΚΔΙΔΕΙ τα τραγούδια του Λοΐζου που ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ είκοσι και τριάντα χρόνια πριν. Μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια…Με άλλα λόγια, ο δίσκος έχει βαπτιστεί παραπλανητικά με τέτοιο τρόπο ώστε να νομίζεις ότι ο Νταλάρας τραγουδάει ξανά Λοΐζο, σε καινούργιες εκτελέσεις ή σε τραγούδια που δεν είχε τραγουδήσει παλαιότερα. Και πράγματι, ένα τέτοιο εγχείρημα θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, να ακούσουμε δηλαδή μία φρέσκια πρόταση πάνω στον Λοΐζο και στο μεγάλο έργο που άφησε τόσο πρόωρα πίσω του. Αμ δε, που τέτοια! Τις εκτελέσεις του ’70 και του ’80 που τραγούδησε όλη η Ελλάδα, τις πήρε η εταιρεία παραγωγής το έτος 2007 και τις βάφτισε «Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει Μάνο Λοΐζο». Η κοροϊδία είναι τέτοιου μεγέθους ώστε το ένα από τα δύο CD (διπλό CD παρακαλώ) να περιέχει απλά το γνωστό δίσκο «Τα τραγούδια μας» σε στίχους του διακεκριμένου συγγραφέα Φώντα Λάδη. Πράγματι είναι άξια θαυμασμού αυτά που σκαρφίζονται οι πωλητές των εταιρειών για να περισώσουν τα κέρδη τους. Και άσε τον ακροατή να κουρεύεται, δηλαδή να πληρώνει 25 Ευρώ από το υστέρημά του για να ακούσει τραγούδια που – το πιθανότερο είναι ότι – τα διαθέτει ήδη στη δισκοθήκη του.
Τίτλοι με τη μορφή [Ο/η «χ» τραγουδάει «ψ»] υπάρχουν πολλοί στην ελληνική δισκογραφία. Κάποιοι από αυτούς τους δίσκους είναι πραγματικά κοσμήματα. Να θυμίσουμε το «Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδάει Γιάννη Σπανό»; Ή το «Η Μαρία Φαραντούρη τραγουδά Lucio Dalla»; Ή το «Η Νένα Βενετσάνου τραγουδάει Μάνο Χατζιδάκι»; Κοινός παρονομαστής όλων των δίσκων με αυτή τη φόρμα τίτλου είναι ότι τα τραγούδια είτε ήταν καινούργια, είτε παρουσιάζονταν για πρώτη φορά με τη συγκεκριμένη ενορχήστρωση και τον συγκεκριμένο εκτελεστή. Αποτελεί ιστορική πρωτοτυπία η έκδοση δίσκου με αυτόν τον τίτλο αλλά με «ξαναζεσταμένο φαγητό». Και φυσικά, οι τρεις ανέκδοτες εκτελέσεις που περιέχονται στο CD δε φτάνουν για να χωνέψουμε αυτό το φαγητό. Ας έβγαζαν CD single με τα τρία αυτά ανέκδοτα τραγούδια, καθαρά και ξάστερα.
Στις διακοπές, καλός φίλος μας διηγήθηκε πως έσπευσε να αγοράσει το συγκεκριμένο CD, νομίζοντας φυσιολογικά ότι θα άκουγε καινούργιο υλικό. Αντί αυτού βρήκε τραγούδια που είχε ήδη στη συλλογή του, ένα προς ένα (πλην φυσικά των τριών ανέκδοτων του δίσκου). Το παιδί δεν ήξερε τι να κάνει για να βρει το δίκιο του. Πόσο έντιμο είναι αυτό; Ποιοι και γιατί εκμεταλλεύονται με τέτοιο άκομψο τρόπο, ως εργολαβία, την κληρονομιά του Μάνου Λοΐζου (χωρίς καν να βάζουν τη φωτογραφία του στο εξώφυλλο του δίσκου); Πόσα κιλά κουτόχορτο νομίζουν κάποιοι ότι τρώμε;
ηρ.οικ.
4 σχόλια:
Που είναι το κακό στο να υπάρχει μια συλλογή "Ο Νταλάρας τραγουδάειΛοΐζο;" Εγώ που ζω στην Αμερική το βρήκα πολύ καλή συλλογή. Το ίδιο γίνεται με όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες στον κόσμο που κάνουν συλλογές με τα τραγούδια τους. Εξάλλου όλοι εισπράττουν πνευματικά δικαιώματα. Και οι συνθέτες και οι στιχουργοί. Τουλάχιστον ο Νταλάρας δεν κάνει συναυλίες το καλοκαίρι με αφορμή το θάνατο του Λοΐζου για να βγάλει λεφτά.
Δεν είναι καθόλου κακό να υπάρχει μια συλλογή "Ο Νταλάρας τραγουδάειΛοΐζο;" Κακό είναι να δίνει (επίτηδες;) την εντύπωση ότι:
α) πρόκειται για καινούργιες ηχογραφήσεις
β) πρόκειται για τραγούδια που δεν έχει ερμηνεύσει ο Νταλάρας.
Φυσικά καμιά εταιρία δεν είναι αφελής γι αυτό και το εν λόγω CD έχει και 3 tracks που καλύπτουν τα α) και β). Οποτε θα μπορούσε κανείς να υποστηρήξει ότι το CD αυτό είναι απαραίτητο στη συλλογή κάθε ενός που λάτρεψε το Λοίζο. Αυτό λέγεται ελευθερία έκφρασης και ειναι βασικός δημοκρατικός θεσμός. ;-)
Παραλίγο να την πατήσω και εγώ και να το παραγείλω γιατί νόμιζα πως είναι καινούργιες ηχογραφήσεις (ωραία θα ήταν να ακούγαμε τη φωνή του Νταλάρα στα ίδια κομμάτια 30 χρονια μετά. Ποσο πολύ θα τα είχε "ανεβάσει", ακομα και αν ξαναηχογραφούσαν με τις ίδιες ενορχηστρώσεις).
Πάνος Κολιάς
Υ.Γ. Ούτε να κάνουν συναυλίες για το Λοίζο έιναι κακό. Και σε αυτές "όλοι εισπράττουν πνευματικά δικαιώματα. Και οι συνθέτες και οι στιχουργοί" εάν αύτο είναι το κριτήριο για το ο,τι καλό ή κακό.
Ο συγκεκριμένος δίσκος δεν είναι μια απλή συλλογή! Περιέχει και 3 τραγούδια που δεν είχαν ξανακυκλοφορήσει!
Το ένα είναι το "Μη με ρωτάς", που είναι καινούρια ηχογράφηση (από το Αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Ιούνιο του 2006 στο ΜΜΑ). Μια συγκλονιστική ερμηνεία! Αυτό το τραγούδι δεν είχε ξαναδισκογραφηθεί με τη φωνή του Νταλάρα.
Και τα άλλα δύο είναι 2 ηχογραφήσεις του '74 που είναι ιστορικές για το ελληνικό τραγούδι!
Τα τραγούδια "Δίχτυ" και "Ταξιδεύοντας". Το πρώτο υπάρχει στο δίσκο "Γράμματα στην αγαπημένη" με τη φωνή του αξέχαστου Μάνου, και το δεύτερο επρόκειτο να μπει στον ίδιο δίσκο, αλλά τελικά έμεινε απ' έξω και δεν είχε εκδοθεί ποτέ πριν! Στα δύο αυτά τραγούδια τραγουδά και παίζει κιθάρα ο Γίώργος Νταλάρας, κιθάρα επίσης ο Μάνος Λοΐζος, και μπουζούκι ο Χρήστος Νικολόπουλος! Δεν έχουν ιστορικό ενδιαφέρον αυτά τα τραγούδια;
Εκτός αυτού, δεν καταλαβαίνω πού είναι το κακό να βγει μια τέτοια συλλογή! Περιέχει και τραγούδια από τα πιο "αδικημένα" και "ξεχασμένα" (π.χ. "Όποιος δει το παλληκάρι", "Πάνε να πεις"), τα οποία μπορεί κάποιος να ξανα-ανακαλύψει μ' αυτή την έκδοση!
Επίσης, έχετε υπόψη σας ότι ο Νταλάρας, ως ελληνικές εκδόσεις, έχει στη δισκογραφία του μόλις 5 συλλογές! (δεν υπολογίζονται οι εκδόσεις περιοδικών, που είναι 3, και οι συλλογές που έχουν κυκλοφορήσει στο εξωτερικό, γιατί σε κάθε χώρα εκδίδονται ξεχωριστές συλλογές). Εδώ, τραγουδιστές με υποδεκαπλάσια δισκογραφία απ' αυτή του Νταλάρα, έχουν δεκαπλάσιο αριθμό συλλογών σε σχέση μ' αυτές του Νταλάρα! Στο "Ο Γ. Νταλάρας τραγουδάει Λοΐζο" θα κολλήσουμε;
Στο κάτω-κάτω είναι τα τραγούδια του Μάνου!
Υ.Γ.1: Πάντως, κι εγώ θα ήμουν πανευτυχής αν και τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου ήταν σε νέες εκτελέσεις!
Υ.Γ.2: Ζητώ συγνώμη αν τυχόν τα σχόλιά μου μοιάζουν να είναι σε δυνατό-εκνευρισμένο τόνο. Στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι.
Με κάθε φιλική διάθεση!
Χρύσα.
Αγαπητή Χρύσα,
νομίζω ότι η αρχική ανάρτηση απαντά σε όλα τα ζητήματα που θέτεις. Κανείς δεν έχει πρόβλημα με το να κάνει ο Νταλάρας ή ο οποιοσδήποτε επανεκδόσεις, αλλά ας μην τιτλοφορούνται με τρόπο που παραπέμπει σε νέο δίσκο. Όσο για τα περίφημα αυτά τρία τραγούδια, ας έβγαιναν σε CD single και όχι ως 'καρότο' σε επανέκδοση αξίας 23 Ευρώ.
Φιλικά,
Ηρακλής από Μ.Π.
Δημοσίευση σχολίου