Εικοσιπέντε και κάτι

Σήμερα θέλω να κάνω μία σύντομη αναφορά στη στήλη «Εικοσιπέντε και κάτι» που διατηρεί ο καλός δημοσιογράφος περί μουσικών θεμάτων Σπύρος Αραβανής στο περιοδικό «Δίφωνο». Πρόσφατα τη διάβασα για πρώτη φορά, καθότι είμαι και επιπόλαιος αναγνώστης γενικά, αλλά και διαμένων στο εξωτερικό ειδικότερα. Πρώτη λοιπόν φορά αλλά όχι και τελευταία, καθώς οι δύο σελίδες του «Εικοσιπέντε και κάτι» στηλιτεύουν με λιτό και άκρως επιτυχημένο τρόπο τα κακώς κείμενα στο ελληνικό τραγούδι. Ταυτόχρονα, φωτίζουν με ευαισθησία πτυχές του μουσικού μας παρελθόντος, ενώ δεν αποφεύγουν να υιοθετούν πειστικά ό,τι φέρει υποσχέσεις για το μέλλον.

Τι διάβασα λοιπόν στο τεύχος Αυγούστου; Θραύσματα μιας γραφίδας με άποψη, που γνωρίζει και επικροτεί το ωραίο μέσα από π.χ. την αναφορά στο νέο δίσκο του Χρήστου Λεοντή και στην ιδιαίτερη φωνή του Νίκου Δημητράτου, τη σύντομη παρουσίαση του βιβλίου «Η ζωή μου ένα τραγούδι» του αείμνηστου Πάνου Γεραμάνη, και το σημείωμα μνήμης για τη Βίκυ Μοσχολιού. Θραύσματα όμως και ενός ουσιαστικού, κριτικού λόγου, με καυστικά σχόλια για το τραγούδι «Θα περιμένω εδώ» που αποκαλύπτει «τον Νταλάρα να χατζηγιαννίζει», για τη μόδα που επιβάλλει στους καλλιτέχνες να γιορτάζουν πρόωρα τα δέκα χρόνια παρουσίας τους, και για τα σκουπίδια τύπου Je t’ aime που «κοσμούν» τις μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων δίσκων.

Τη μεγαλύτερη εντύπωση όμως μου έκανε το σημείωμα για τους «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κοροβέση. Αντιγράφουμε από το κείμενο του Σπύρου Αραβανή (Δίφωνο, Αύγουστος 2007, τ. 143, σελ. 70):
-----


Πάρε μια λέξη για να ζεις / και στρώσε τη ζωή σου. / Και φώναζε ολονυχτίς / που βρίσκει ο βασανιστής / νερό του παραδείσου. Στη στέρνα μας, αγαπητέ κύριε Μάνο Ελευθερίου. Στη στέρνα μας. Και εξηγώ: «Ήμουνα στη θέση αυτή σ’ όλες τις κυβερνήσεις και να ‘σαι σίγουρος πως θα ‘μια και ύστερα από αυτή. Γι’ αυτό μην έχεις καμία αμφιβολία». Φράση δια στόματος ανακριτή της χούντας, όπως την κατέγραψε ο Περικλής Κοροβέσης στο βιβλίο του Ανθρωποφύλακες, μια προσωπική του μαρτυρία για τα βασανιστήρια αυτής της περιόδου, που επανακυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ηλέκτρα. Ο ανακριτής φαίνεται, λοιπόν, να δικαιώνεται πέρα ως πέρα. Δεν έχασε τη θέση του, βρίσκεται πάντα στο ίδιο σημείο χρόνια τώρα, ασκώντας το ίδιο έργο. Μόνο που σήμερα, κύριε Κοροβέση δεν θα χρειαζόταν τόσο η δική σας μαρτυρία. Η κινητή τηλεφωνία και οι ανέσεις της, κάμερα, φωτογραφίες κ.λ.π. έχουν αρχίσει πια να κάνουν απόσβεση των χρημάτων τους. Σήμερα ο «πολιτισμένος» τρόπος ανάκρισης είναι ο ένας κρατούμενος να χτυπά τον άλλο και ο ασυνόμος να καταγράφει τη σκηνή με την κάμερα του τηλεφώνου του, ο δε «επιστημονικός» τρόπος γίνεται όντως επιστημονικά: τηλεανάκριση ονομάζεται και δεν ανοίγει ούτε μύτη.

Σπύρος Αραβανής


-----

Η διαχρονική τέχνη και η κοινωνική πραγματικότητα πάνε χέρι-χέρι, και το «Εικοσιπέντε και κάτι» φαίνεται να γνωρίζει και τα δύο πολύ καλά. Καλή συνέχεια λοιπόν.

ηρ.οικ.