Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

Θέατρο Βαφείο - Όχι στο ξεπούλημα



Αντιγράφουμε από το ιστολόγιο:http://art-os.blogspot.com/

-----
Το Θέατρο «Βαφείο», είναι ένας σημαντικός χώρος πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Αγίου Όρους 16 και Κωνσ/λεως 115, στο Βοτανικό. Τα εφτά χρόνια της λειτουργίας του υπήρξε ένα πολύ ζωντανό κύτταρο πολιτισμού, για την τέχνη και την κοινωνία της περιοχής. Αν και ο χώρος είναι μικρός μόλις 140 τ.μ, έχει μεγάλη ιστορική αξία γιατί αποτελεί τμήμα του ιστορικού βαφείου, φινιριστηρίου της οικογενείας Σικ, ιδρυθέν το 1885. Πρόκειται για ένα όμορφο θεατράκι, στο οποίο έχουν γίνει δεκάδες παραστάσεις. Τελευταία δουλειά του ήταν η «Μήδεια» του Ευριπίδη, η οποία ακόμα περιοδεύει στην Ελλάδα και το εξωτερικό και μάλιστα έγινε ταινία, που θα πάει στις Κάνες του χρόνου (με παραγωγό το Στούντιο Άλφα-Δ.Ευαγγελόπουλο και σκηνοθέτες τον Ανδρέα Θωμόπουλο και τον Λάκη Καραλή).

Το κτίριο αυτό το έχει μισθώσει η αστική μη κερδοσκοπική εταιρία θεάτρου «Προσωδία», με επικεφαλής το σκηνοθέτη-μουσικό Λάκη Καραλή και μια ομάδα είκοσι αξιόλογων ηθοποιών, οι οποίοι εντός ολίγου θα είναι άστεγοι, από την ΚΕΔ (Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου), ακολουθώντας το παράδειγμα κι άλλων θεάτρων, όπως το πρώην Θέατρο ‘Εμπρός’. Το κτίριο ήταν εγκαταλειμμένο και σε άθλια κατάσταση, κατοικία τρωκτικών και σκόνης αιώνων, για τουλάχιστον 50 χρόνια. Η ομάδα του «Βαφείου», αφού το μίσθωσε, το αποκατέστησε και το διαμόρφωσε σε θέατρο με κόπο, πόνο και χρήμα.

Το θέατρο ΒΑΦΕΙΟ βγαίνει σε δημοπρασία στις 18 Σεπτεμβρίου 2007 (σ.σ: νέα ημερομηνία: 4 Οκτωβρίου 2007) και αυτός ο θαυμάσιος χώρος θα γίνει μπαρ, σκυλάδικο ή πολυκατοικία, ή θα γκρεμιστεί! Η ΚΕΔ, που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου, έκρινε ξαφνικά και χωρίς καμιά προειδοποίηση ότι δεν την συμφέρει πλέον η μίσθωση και το πουλάει. Εδώ ανακύπτουν τα εξής ερωτήματα:


1. Αφού το κράτος χρειάζεται ρευστό, γιατί δεν πουλάει ένα από τα χιλιάδες ακίνητα της ΚΕΔ που δεν είναι μισθωμένα, που μένουν ερειπωμένα και σε άθλια κατάσταση, έρμαια των καταπατητών και της φυσικής φθοράς, που στο κάτω-κάτω είναι και μεγαλύτερα σε έκταση και θα κερδίσει περισσότερα;
2. Γιατί, αν έπρεπε να το αξιοποιήσει ή να το πουλήσει, δεν το είχε κάνει εδώ και 50 χρόνια, που ήταν ερείπιο και προτού γίνει θέατρο;
3. Γιατί το πουλάει εν μέσω εκλογών που ο κρατικός μηχανισμός είναι αδρανής, και τόσο αιφνιδιαστικά (1 Σεπτέμβρη το μάθαμε, στις 18 Σεπτέμβρη πουλιέται), γνωρίζοντας πως είναι δύσκολο ένα θέατρο να κατέχει 250.000 Ευρώ (τιμή εκκίνησης) ώστε να πάρει μέρος στη δημοπρασία;
4. Γιατί το συμφέρον του Δημοσίου είναι να καταστρέψει ένα υγιές θέατρο, πουλώντας το σε ιδιώτη και δεν το χρησιμοποιεί διαφορετικά; Πόσα χρήματα θα κερδίσει; Και επιτέλους, το συμφέρον του δημοσίου, δηλαδή της κοινωνίας και όλων των πολιτών τελικά αξιολογείται μονάχα με οικονομικά κριτήρια;
5. Γιατί το Ελληνικό Δημόσιο χαρίζει με επιδοτήσεις δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για ανέγερση αθλητικών εγκαταστάσεων σε Ανώνυμες Εταιρείες όπως είναι οι ΠΑΕ, (βλ. γήπεδο Καραϊσκάκη (Ολυμπιακός), Βοτανικός (ΠΑΟ), και το πολύ πρόσφατο προσύμφωνο του ΟΔΔΥ για το γήπεδο της ΑΕΚ) και την ίδια στιγμή για τον Πολιτισμό και τις μη κερδοσκοπικές εταιρείες (και για ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα) επιφυλάσσει τέτοια αντιμετώπιση; (...)

Βοηθείστε μας! Έχουμε εξαντλήσει κάθε νομική δυνατότητα, δεδομένου ότι είμαστε θέατρο-μη κερδοσκοπική επιχείρηση και τα δικαιώματά μας είναι περιορισμένα, μήπως «συγκινηθεί» ή ευαισθητοποιηθεί κάποιος από τους αρμοδίους φορείς και σταματήσει τον παραλογισμό αυτό. Είμαστε βέβαιοι πως αν ήταν άλλη εποχή, λιγότερο κερδοσκοπική, το ΥΠ.ΠΟ. θα είχε παρέμβει. (...)


Θεωρούμε ότι η βιαστική κίνηση της ΚΕΔ είναι προκλητική και προσβλητική για όλον τον πνευματικό κόσμο της χώρας, κυρίως για τον ύπουλο και βεβιασμένο τρόπο που γίνεται. Τελικά το χρήμα εξουσιάζει κι αποφασίζει στη χώρα αυτή; Άλλη αξία δεν υπάρχει στην Ελλάδα; (...)
http://art-os.blogspot.com/2007/09/18-2007.html
-----

Στο ακόλουθο σύνδεσμο μπορείτε να υπογράψετε και εσείς την ανοιχτή επιστολή διαμαρτυρίας ενάντια στον πλειστηριασμό του «Βαφείου»:
http://art-os.blogspot.com/2007/09/blog-post.html

Έως και την 16η Σεπτεμβρίου, την επιστολή είχαν ήδη υπογράψει πολλές προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων. Στη σχετική λίστα ο πολιτικός κόσμος λάμπει δια της απουσίας του - πέρασαν και οι εκλογές βλέπετε - με κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις από τον χώρο της αριστεράς (Α. Αλαβάνος, Θ. Δρίτσας, Μ. Μπαλαούρας, Γ. Μπουρνούς, Δ. Στρατούλης, κ.α.). Στα δικά μας, από το χώρο της ελληνικής μουσικής ξεχωρίσαμε τους: Μάνο Ελευθερίου, Χρήστο Λεοντή, Μίκη Θεοδωράκη, Μαρία Φαραντούρη, Διονύση Τσακνή, Νίκο Κυπουργό, Νίκο Τουλιάτο, Βασίλη Λέκκα, Αντώνη Καλογιάννη, Γιάννη Ζουγανέλη, Γιάννη Κούτρα, κ.α. Τα Μουσικά Προάστια έβαλαν και αυτά φαρδιά πλατιά τη τζίφρα τους, ενάντια σε κάθε προσπάθεια ξεπουλήματος χώρων τέχνης στην Ελλάδα. Γιατί όχι κι εσείς;

Να ανυψώσουμε την αισθητική της κοινωνίας, όχι τα κέρδη των μεγαλοκαρχαριών.

Ελεύθερη πρόσβαση στα επιτεύγματα της τέχνης για όλους.
ηρ.οικ.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το μαύρο χρώμα και το μαύρο χρήμα
δεν ταιριάζουν στο «Βαφείο»

Στους τακτικούς αναγνώστες της «Εποχής» δεν είναι άγνωστη η περιπέτεια του «Βαφείου». Η ιστορία, με λίγα λόγια, έχει ως εξής: Εν μέσω εκλογών, η Κτηματική Εταιρεία του «Δημοσίου» έβγαλε το θέατρο στο σφυρί, υποκύπτοντας στις πιέσεις επιχειρηματιών που στο οικόπεδο – «φιλέτο» του Βοτανικού δε βλέπουν θέατρο, μα βλέπουν πολυκατοικία, διασκεδαστήριο, ή οτιδήποτε τέλος πάντων ικανοποιήσει καλύτερα τη λύσσα τους για κέρδη. Ο πλειστηριασμός είχε εξαγγελθεί για τις 18 Σεπτέμβρη, αλλά μετά από την έντονη διαμαρτυρία των ανθρώπων του «Βαφείου», της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων, προσωπικοτήτων από το χώρο των γραμμάτων και των τεχνών καθώς και εκατοντάδων άλλων πολιτών, αναβλήθηκε για την ερχόμενη Πέμπτη 4 Οκτώβρη.
Οι ηθοποιοί του θιάσου «Προσωδία», με επικεφαλής το Λάκη Καραλή και τη Μαρία Σκούπα, όλο αυτό το διάστημα δε σταμάτησαν στιγμή να αγωνίζονται για τη σωτηρία του θεάτρου τους. Στις 11 Σεπτέμβρη έγινε η πρώτη διαμαρτυρία στο Σύνταγμα, την περασμένη Πέμπτη η δεύτερη. Ηθοποιοί – μέλη του θιάσου ερμήνευσαν χορικά αρχαίων τραγωδιών, μουσικοί ντύσανε μελωδικά το αίτημα «Ναι στην ποίηση, όχι στην εκποίηση», ενώ την υποστήριξή τους εκδήλωσαν με την παρουσία τους οι βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Γιάννης Μπανιάς, Περικλής Κοροβέσης, Γρηγόρης Ψαριανός και Άννα Φιλίνη, ο συγγραφέας Δημήτρης Παπαχρήστος και δεκάδες πολίτες.
Ο Λάκης Καραλής, επικεφαλής του θιάσου και «ψυχή» του θεάτρου, μίλησε στην «Εποχή», λίγες μέρες πριν μια ακόμη μάχη, την τελική ίσως.



Τη συνέντευξη πήρε ο Χαρίλαος Τρουβάς



Πώς ξεκίνησε η ομάδα της «Προσωδίας» και πώς καταλήξατε να βρεθείτε στο «Βαφείο»;

Ξεκινήσαμε από την οδό Πολυδάμαντος στο Παγκράτι, πριν επτά χρόνια. Ήμασταν σ` ένα υπόγειο και κάναμε πρόβες την «Ορέστεια», σαράντα ηθοποιοί σε πενήντα τετραγωνικά. Δε χωράγαμε όμως, και μου ’ρθε η ιδέα να πάω στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, ξέροντας και από την περίπτωση του θεάτρου «Εμπρός», που συνεργαζόμασταν παλιά, ότι από εκεί πιθανό να έβρισκα κάποιο χώρο για πρόβες. Βρήκαμε λοιπόν αυτό το χώρο στο Βοτανικό, ο οποίος δεν έκανε για θέατρο με τίποτε. Ήτανε ένα μισογκρεμισμένο κτίσμα, οι σκεπές πεσμένες, χάλια.

Το χώρο σάς τον υπέδειξε η ίδια η ΚΕΔ;

Ναι. Έχει μία λίστα χώρων τους οποίους προτείνει σε όποιον ενδιαφέρεται. Βέβαια η ΚΕΔ δεν έχει ιδέα τι κατέχει. Το… ωραίο είναι ότι μας είχε στείλει και σε ένα «κτίσμα» στην πλατεία Βάθη, το οποίο δεν υπήρχε, αφού είχε καεί ολοσχερώς. Τους ενημέρωσα τότε, με ευχαρίστησαν και είπαν ότι θα το διαγράψουν από τη λίστα τους. Παρ’ όλ’ αυτά, τώρα που ξαναρώτησα, έμαθα ότι το διαθέτουν ακόμα. Τόσο καλά! Για να βλέπουμε πώς διαχειρίζεται την περιουσία της η ΚΕΔ Α.Ε.!

Αφού σας εκμίσθωσε το χώρο λοιπόν η ΚΕΔ, μπήκατε στη διαδικασία να τον μορφοποιήσετε σε θέατρο.

Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, να το φτιάξουμε θεατράκι. Εξαντληθήκαμε βέβαια οικονομικά… Το φτιάξαμε διατηρώντας τα παλιά υλικά. Το θέατρο είναι χειροποίητο και χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πολύ όμορφα θεατράκια της Αθήνας. Εκεί μέσα αρχίσανε σιγά σιγά να μαζεύονται ομάδες νέων παιδιών, που δικαιούνται να βρίσκουν χώρο να εκφράζονται. Εμείς βοηθάμε όσο μπορούμε, συνεργαζόμαστε μαζί τους. Το θεωρώ θεατρική κυψέλη αυτό το χώρο.

Η ΚΕΔ θεωρεί πως η εκμίσθωση του θεάτρου τής είναι πλέον ασύμφορη, γι’ αυτό και το εκποιεί. Εσείς μιλάτε για συμφέροντα, για ανθρώπους του μαύρου χρήματος, που διεκδικούν το χώρο και ασκούν πιέσεις στην ΚΕΔ. Όλα αυτά τα χρόνια είχατε ποτέ κάποια ενόχληση από κανέναν;

Την ώρα που μπήκαμε μέσα καταχαρούμενοι και κάναμε πρόβες με τα παλτά γύρω από μια ξυλόσομπα – χειμώνας ήταν - εμφανίζεται έξαφνα ένας κύριος. Εμείς νομίσαμε ότι θα ήταν κάποιος θεατρόφιλος ο οποίος άκουσε τις… καλλικέλαδες φωνές μας και μπήκε. Αυτός όμως ήρθε με μια μεζούρα για να μετρήσει τα όρια της ιδιοκτησίας του, η οποία συνορεύει με το δικό μας χώρο. Και από εκεί ξεκινάει η περιπέτειά μας. Κάποια στιγμή, όταν κάναμε ένα χώρισμα, αυτός πήρε τηλέφωνο να μας επισημάνει ότι έχουμε μια διαφορά 19 πόντων! Καταλαβαίνουμε λοιπόν πώς φτάσαμε σήμερα να το διεκδικεί επισήμως και νομίμως...

Θεωρείτε ότι ο κύριος αυτός ευθύνεται για το πού οδηγήθηκε η κατάσταση, ή, καλύτερα, ότι αυτός την προκάλεσε;

Εμείς υποψιαζόμαστε σφόδρα ότι αυτός κρύβεται από πίσω. Έπαιρνε τηλέφωνα στη συνεργάτιδα μου, τη Μαρία Σκούπα, και έλεγε «εγώ θα σας πετάξω έξω, θα το αγοράσω, έχω υπουργούς» κλπ. κλπ. Άρα το μυαλό μας δε μπορεί να πάει αλλού, σε κάποιον άνθρωπο του θεάτρου, ο οποίος θα διαθέσει τόσα χρήματα (σ.σ.: τιμή εκκίνησης: 250.000 ευρώ) για 140, ή μάλλον για την ακρίβεια 139,36 τετραγωνικά μέτρα. Ο κύριος αυτός μάλιστα είχε εμπλακεί στο μεγάλο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου με τα «Μακεδονικά Κλωστήρια» και μπήκε φυλακή. Η απάτη για την οποία κατηγορήθηκε ήταν γύρω στα 12 δισ.

Πάντως, από την αρχή της περιπέτειάς σας ήταν άμεση η ευαισθητοποίηση και η δραστηριοποίηση του κόσμου, και ιδίως των ανθρώπων του πολιτισμού.

Δεν είναι μόνο οι πνευματικοί άνθρωποι. Κάνοντας περιοδεία σε χωριά με τη «Μήδεια», με την «Ορέστεια», με τον «Αίαντα», έχω καταλάβει ότι ο κόσμος έχει ανάγκη κάποιας άλλης μορφής θεάτρου - γιατί αν το πω ποιότητας θα κακοχαρακτηρισθώ. Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν ανταποκριθεί, και αυτό ακριβώς είναι το θετικό: η περιπέτεια του θεάτρου μας λειτούργησε σαν ερέθισμα να εκφρασθούν πολλοί άνθρωποι και σε κάτι άλλο πέρα από το μεροκάματο, το ωράριο κλπ. Το θέμα τούς αγγίζει βαθύτατα ψυχικά. Αυτό κατάλαβα.
Τώρα, πέρα από τις προσωπικότητες των γραμμάτων που υπέγραψαν υπέρ του θεάτρου, θέλω να αναφερθώ ιδιαίτερα στην Εταιρεία Θεατρικών Συγγραφέων, η οποία ωρύεται και στέλνει απανωτά γράμματα προς τον Τύπο και προς τον υπουργό πολιτισμού. Η έκκληση απευθύνεται κυρίως στον υπουργό πολιτισμού, ο οποίος δε θα ’ναι καλό να ξεκινήσει τη θητεία του άδικα και άτυχα. Και από τον υπουργό οικονομικών επίσης περιμένουμε να παρέμβει, γιατί η Κτηματική Εταιρεία στο υπουργείο του υπάγεται.

Λένε μερικοί, γιατί να υπερασπιστούμε ένα κτίσμα, έστω κι αν είναι θέατρο, το οποίο είναι ετοιμόρροπο, άρα και επικίνδυνο; Ποια είναι η κατάσταση του κτίσματος σήμερα;

Το κτίσμα είναι πολύ γερό. Στο παλιό κομμάτι, που χρησιμεύει ως φουαγιέ, κάποια στιγμή γύρω στο 1950 προστέθηκε ένα καινούριο κομμάτι, το οποίο είναι πάρα πολύ γερό, γιατί εκεί ήταν τοποθετημένα βαριά μηχανήματα κλωστοϋφαντουργίας. Οι μηχανικοί που το ελέγξανε μας είπαν ότι, αν και παλιό, είναι φτιαγμένο σύμφωνα με τον αντισεισμικό κώδικα το σημερινό. Γι’ αυτό και δεν έπαθε καμία ζημιά με το σεισμό του 1999.
Κανονικά θα ’πρεπε να κηρυχθεί διατηρητέο όλο το κτίσμα. Πρόκειται για το παλιό Βαφείο Σικ του 1885, από τα πρώτα δηλαδή βιομηχανικά κτίσματα της Αθήνας. Έκανα ο ίδιος κάποιες προσπάθειες από μόνος μου μήπως κηρυχθεί διατηρητέο, άκαρπες όμως, αφού δεν έχω έννομο συμφέρον, δεν είμαι ιδιοκτήτης.

Ποια είναι (ήταν;) τα σχέδιά σας για το φετινό θεατρικό χειμώνα;

Ξεκινάμε με το «Απ’ έξω» του Ανδρέα Θωμόπουλου, μετά θα ανεβάσουμε το «Χωρίς επιστροφή» του Δημήτρη Παπαχρήστου. Παράλληλα, με το γυναικείο πληθυσμό του θιάσου, θα ανεβάσουμε ένα έργο του Ντάριο Φο, ενώ «τρέχει» και η «Μήδεια», η οποία έχει γίνει ταινία και θα προβληθεί στο εμπορικό τμήμα του Φεστιβάλ Κανών. Τη σκηνοθέτησε ο Ανδρέας Θωμόπουλος, βασισμένος πάνω στη δική μου θεατρική σκηνοθεσία.
Υπολογίζαμε να έχουμε πρεμιέρα 15 με 20 Οκτώβρη. Ελπίζουμε ότι κάποιος θα σταματήσει τον πλειστηριασμό. Ποιος θα ’ναι αυτός, δεν ξέρω. Αλλά ελπίζω. Μπορεί και να μη θέλω να δω το κακό που έρχεται. Παρ’ όλα αυτά, έρθει - δεν έρθει το κακό, εμείς θα ξεκινήσουμε τις παραστάσεις.



Δημοσιεύθηκε στην ΕΠΟΧΗ της 30/9/2007

Μουσικά Προάστια είπε...

Κύριε Τρουβά, ευχαριστούμε για την ανάρτηση αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας συνέντευξης
Μ.Π.

Korah 4 είπε...

Δελτίο Τύπου
Η Θεατρική Εταιρεία Πόλις παρουσιάζει για 15 παραστάσεις την θεατρική παράσταση Κοραή 4 - Προσβάσιμος χώρος στον χώρο Ιστορικής Μνήμης 1941-1944, πρώην Κρατητήρια της Γκεστάπο, στο Μέγαρο της Εθνικής Ασφαλιστικής της οδού Κοραή, στην Αθήνα. Ο χώρος που χρησιμοποιήθηκε κατά τη γερμανική κατοχή ως χώρος βασανιστηρίων, ανήκει στην Εθνική Ασφαλιστική και 64 χρόνια μετά, μας παραχωρείται για την παρουσίαση της συγκεκριμένης παράστασης.
Το καινούργιο νεοελληνικό κείμενο της Αιμιλίας Βάλβη, εξ’ αφορμής του χώρου, πραγματεύεται τον αγώνα του ανθρώπου για αντίσταση σε κάθε μορφή απολυταρχισμού και ελέγχου από ανεξέλεγκτους φορείς εξουσίας. Επιχειρεί να μιλήσει για τους σύγχρονους τόπους αλλά και τρόπους βασανιστηρίων. Τα βασανιστήρια σήμερα δεν έχουν σαν στόχο την πληροφορία που πιθανά γνωρίζει ο κρατούμενος αλλά τον ίδιο ως προσωπικότητα. Οι άνθρωποι που σήμερα βασανίζονται στον πλανήτη δεν βασανίζονται γι’ αυτά που γνωρίζουν αλλά γι’ αυτό που είναι. Αυτό που ενοχλεί είναι οι επιλογές ζωής των κρατουμένων που πρέπει όχι απλώς ν’ αλλάξουν αλλά να πάψουν να υπάρχουν ως τέτοιες, γεγονός που συνεπάγεται την ολοκληρωτική εξόντωση του κρατουμένου.
Η παράσταση αφηγείται την ιστορία μιας τυφλής γυναίκας και του συντρόφου της που η ίδια τους η ζωή (μια ζωή που υπερασπίζεται το όνειρο, τον έρωτα, την ελεύθερη πολιτική και πολιτιστική δράση) είναι αιρετική. Για το λόγο αυτό, η γυναίκα συλλαμβάνεται, και ο φορέας της εξουσίας χρησιμοποιεί κάθε προσωπική στιγμή του ζευγαριού για να μεταστρέψει τον άντρα από σύντροφο, σε βασανιστή.
Η δουλειά μας ξεκίνησε με τη μορφή ανοιχτής πρόβας, σε 15 παρουσιάσεις, με την ελεύθερη συμμετοχή του κοινού το Μάιο 2008, προκειμένου να ανακαλύψουμε μαζί με το κοινό που τις παρακολούθησε, τις ιδιαιτερότητες και το φορτίο του χώρου πριν προχωρήσουμε στην τελική διαμόρφωση της παράστασης. Μαζί με τους θεατές ερευνήσαμε τον τρόπο που μπορεί κανείς να αγγίξει έναν τόσο φορτισμένο χώρο μνήμης και ιστορίας. Αναζητήσαμε τον τρόπο να σταθούμε με σεβασμό στη μνήμη αυτή, αλλά και να βιώσουμε εκ νέου την αλήθεια ενός πολύ σύγχρονου μηνύματος, που λέει πως εξακολουθούμε να μην είμαστε ελεύθεροι και να διαιωνίζουμε με την αδιαφορία, τόπους σύγχρονων βασανιστηρίων. Αυτός ο προβληματισμός εξακολουθεί να διέπει ολόκληρη τη διαδικασία της απόπειρας μας από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε : Πώς η ιστορία συναντά τη σημερινή αλήθεια, πώς η δική μου αλήθεια μίας σύγχρονης καθημερινότητας αποκτά κοινά στοιχεία με μία ζοφερή και συγκλονιστική αλήθεια ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, και πως αυτά τα κοινά στοιχεία αποκτούν οικουμενική αξία.
Πληροφορίες: Για 15 παραστάσεις από 28 Οκτωβρίου 2008 (και επετιακά…) κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15.
Τιμές εισιτηρίων 15 ευρώ, φοιτητικό 10 ευρώ
Το ενδιαφερόμενο κοινό πρέπει οπωσδήποτε να επικοινωνεί διότι οι θέσεις θεατών είναι περιορισμένες. τηλ.κρατήσεων Κοραή 4: 2103243581 /τηλ.επικοινωνίας: 6974316537 (καθημερινά 10:00-14:00)

Info:
Κοραή 4 – Προσβάσιμος χώρος της Αιμιλίας Βάλβη
Σκηνοθεσία: Ελένη Γεωργοπούλου
Κίνηση : Νικολέτα Ξεναρίου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Σοφία Καλαμπάκα
Παίζουν: Μαρία Τσιμά, Αιμιλία Βάλβη, Κωσταντής Μιζάρας
Παραγωγή: Θεατρική Εταιρεία Πόλις
τηλ.κρατήσεων Κοραή 4: 2103243581
τηλ.επικοινωνίας:

Δελτίο Τύπου
Η Θεατρική Εταιρεία Πόλις παρουσιάζει για 15 παραστάσεις την θεατρική παράσταση Κοραή 4 - Προσβάσιμος χώρος στον χώρο Ιστορικής Μνήμης 1941-1944, πρώην Κρατητήρια της Γκεστάπο, στο Μέγαρο της Εθνικής Ασφαλιστικής της οδού Κοραή, στην Αθήνα. Ο χώρος που χρησιμοποιήθηκε κατά τη γερμανική κατοχή ως χώρος βασανιστηρίων, ανήκει στην Εθνική Ασφαλιστική και 64 χρόνια μετά, μας παραχωρείται για την παρουσίαση της συγκεκριμένης παράστασης.
Το καινούργιο νεοελληνικό κείμενο της Αιμιλίας Βάλβη, εξ’ αφορμής του χώρου, πραγματεύεται τον αγώνα του ανθρώπου για αντίσταση σε κάθε μορφή απολυταρχισμού και ελέγχου από ανεξέλεγκτους φορείς εξουσίας. Επιχειρεί να μιλήσει για τους σύγχρονους τόπους αλλά και τρόπους βασανιστηρίων. Τα βασανιστήρια σήμερα δεν έχουν σαν στόχο την πληροφορία που πιθανά γνωρίζει ο κρατούμενος αλλά τον ίδιο ως προσωπικότητα. Οι άνθρωποι που σήμερα βασανίζονται στον πλανήτη δεν βασανίζονται γι’ αυτά που γνωρίζουν αλλά γι’ αυτό που είναι. Αυτό που ενοχλεί είναι οι επιλογές ζωής των κρατουμένων που πρέπει όχι απλώς ν’ αλλάξουν αλλά να πάψουν να υπάρχουν ως τέτοιες, γεγονός που συνεπάγεται την ολοκληρωτική εξόντωση του κρατουμένου.
Η παράσταση αφηγείται την ιστορία μιας τυφλής γυναίκας και του συντρόφου της που η ίδια τους η ζωή (μια ζωή που υπερασπίζεται το όνειρο, τον έρωτα, την ελεύθερη πολιτική και πολιτιστική δράση) είναι αιρετική. Για το λόγο αυτό, η γυναίκα συλλαμβάνεται, και ο φορέας της εξουσίας χρησιμοποιεί κάθε προσωπική στιγμή του ζευγαριού για να μεταστρέψει τον άντρα από σύντροφο, σε βασανιστή.
Η δουλειά μας ξεκίνησε με τη μορφή ανοιχτής πρόβας, σε 15 παρουσιάσεις, με την ελεύθερη συμμετοχή του κοινού το Μάιο 2008, προκειμένου να ανακαλύψουμε μαζί με το κοινό που τις παρακολούθησε, τις ιδιαιτερότητες και το φορτίο του χώρου πριν προχωρήσουμε στην τελική διαμόρφωση της παράστασης. Μαζί με τους θεατές ερευνήσαμε τον τρόπο που μπορεί κανείς να αγγίξει έναν τόσο φορτισμένο χώρο μνήμης και ιστορίας. Αναζητήσαμε τον τρόπο να σταθούμε με σεβασμό στη μνήμη αυτή, αλλά και να βιώσουμε εκ νέου την αλήθεια ενός πολύ σύγχρονου μηνύματος, που λέει πως εξακολουθούμε να μην είμαστε ελεύθεροι και να διαιωνίζουμε με την αδιαφορία, τόπους σύγχρονων βασανιστηρίων. Αυτός ο προβληματισμός εξακολουθεί να διέπει ολόκληρη τη διαδικασία της απόπειρας μας από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε : Πώς η ιστορία συναντά τη σημερινή αλήθεια, πώς η δική μου αλήθεια μίας σύγχρονης καθημερινότητας αποκτά κοινά στοιχεία με μία ζοφερή και συγκλονιστική αλήθεια ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, και πως αυτά τα κοινά στοιχεία αποκτούν οικουμενική αξία.
Πληροφορίες: Για 15 παραστάσεις από 28 Οκτωβρίου 2008 (και επετιακά…) κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15.
Τιμές εισιτηρίων 15 ευρώ, φοιτητικό 10 ευρώ
Το ενδιαφερόμενο κοινό πρέπει οπωσδήποτε να επικοινωνεί διότι οι θέσεις θεατών είναι περιορισμένες. τηλ.κρατήσεων Κοραή 4: 2103243581 /τηλ.επικοινωνίας: 6974316537 (καθημερινά 10:00-14:00)

Info:
Κοραή 4 – Προσβάσιμος χώρος της Αιμιλίας Βάλβη
Σκηνοθεσία: Ελένη Γεωργοπούλου
Κίνηση : Νικολέτα Ξεναρίου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Σοφία Καλαμπάκα
Παίζουν: Μαρία Τσιμά, Αιμιλία Βάλβη, Κωσταντής Μιζάρας
Παραγωγή: Θεατρική Εταιρεία Πόλις
τηλ.κρατήσεων Κοραή 4: 2103243581
τηλ.επικοινωνίας: 6974316537 (καθημερινά 10:00-14:00)
http://korah4.blogspot.com/

(καθημερινά 10:00-14:00)
http://korah4.blogspot.com/

Korah 4 είπε...

Δελτίο Τύπου.
Η Θεατρική Εταιρεία Πόλις παρατείνει την παρουσίαση της βραβευμένης από την ένωση Ελλήνων θεατρικών κριτικών, θεατρικής παράστασης Κοραή 4 - Προσβάσιμος χώρος στον χώρο Ιστορικής Μνήμης 1941-1944, (πρώην Κρατητήρια της Κομαντατούρ) στο Μέγαρο της Εθνικής Ασφαλιστικής της οδού Κοραή, στην Αθήνα. Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν μέχρι τις 7 Απριλίου του 2009 κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15.
Ο χώρος που χρησιμοποιήθηκε κατά τη γερμανική κατοχή ως χώρος βασανιστηρίων, ανήκει στην Εθνική Ασφαλιστική και 64 χρόνια μετά, μας παραχωρείται για την παρουσίαση της συγκεκριμένης παράστασης.
Το καινούργιο νεοελληνικό κείμενο της Αιμιλίας Βάλβη, εξ’ αφορμής του χώρου, επιχειρεί να μιλήσει για τους σύγχρονους τόπους αλλά και τρόπους βασανιστηρίων. Τα βασανιστήρια σήμερα δεν έχουν σαν στόχο την πληροφορία που πιθανά γνωρίζει ο κρατούμενος αλλά τον ίδιο ως προσωπικότητα. Οι άνθρωποι που σήμερα βασανίζονται στον πλανήτη δεν βασανίζονται γι’ αυτά που γνωρίζουν αλλά γι’ αυτό που είναι. Αυτό που ενοχλεί είναι οι επιλογές ζωής των κρατουμένων που πρέπει όχι απλώς ν’ αλλάξουν αλλά να πάψουν να υπάρχουν ως τέτοιες, γεγονός που συνεπάγεται την ολοκληρωτική εξόντωση του κρατουμένου. Τα σύγχρονα βασανιστήρια είναι «έξυπνα» δεν αφήνουν σημάδια, δεν αποδεικνύονται, η βία ασκείται με τους πιο ύπουλους και ταυτόχρονα τους πιο επιστημονικούς τρόπους. Η εξασφάλιση της «ασφάλειας» παραμένει, για τους μηχανισμούς εξουσίας, πάντα, μια καλή δικαιολογία που επιτρέπει την άσκηση βίας και την ανοχή μας στην αθλιότητα των βασανιστηρίων. Ο «πολιτικός» λόγος αρθρώνεται πλέον κάτω απ’ αυτό το πρίσμα και είναι λόγος παραπλανητικός, λόγος α – νόητος. Οι μηχανισμοί εξουσίας μέσω του λόγου στήνουν και συντηρούν την «παρεξήγηση» που έχει σα μοναδικό σκοπό τον έλεγχο και την αυτοπροστασία τους. Ο Χώρος Ιστορικής Μνήμης 1941-44 μέσω της παράστασης συνομιλεί με τη σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα, ανοίγεται ως τόπος συνδέοντας, το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, με το παρόν και μ’ ένα πιθανό μέλλον.
Η παράσταση αφηγείται την ιστορία μιας τυφλής γυναίκας και του συντρόφου της που ζουν σ’ ένα απολυταρχικό καθεστώς. Η ίδια τους η ζωή, μια ζωή που υπερασπίζεται το όνειρο, τον έρωτα, τις ουσιαστικές σχέσεις, την ελεύθερη πολιτική και πολιτιστική δράση, είναι αιρετική. Για το λόγο αυτό, η γυναίκα συλλαμβάνεται, και ο φορέας της εξουσίας χρησιμοποιεί κάθε προσωπική στιγμή του ζευγαριού για να μεταστρέψει τον άντρα από σύντροφο, σε βασανιστή.
Η δουλειά μας ξεκίνησε με τη μορφή ανοιχτής πρόβας, σε 15 παρουσιάσεις, με την ελεύθερη συμμετοχή του κοινού το Μάιο 2008, προκειμένου να ανακαλύψουμε μαζί με το κοινό που τις παρακολούθησε, τις ιδιαιτερότητες και το φορτίο του χώρου πριν προχωρήσουμε στην τελική διαμόρφωση της παράστασης. Μαζί με τους θεατές ερευνήσαμε τον τρόπο που μπορεί κανείς να αγγίξει έναν τόσο φορτισμένο χώρο μνήμης και ιστορίας. Αναζητήσαμε τον τρόπο να σταθούμε με σεβασμό στη μνήμη αυτή, αλλά και να βιώσουμε εκ νέου την αλήθεια ενός πολύ σύγχρονου μηνύματος, που λέει πως εξακολουθούμε να μην είμαστε ελεύθεροι και να διαιωνίζουμε με την αδιαφορία, τόπους σύγχρονων βασανιστηρίων. Αυτός ο προβληματισμός εξακολουθεί να διέπει ολόκληρη τη διαδικασία της απόπειρας μας από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε : Πώς η ιστορία συναντά τη σημερινή αλήθεια, πώς η δική μου αλήθεια μίας σύγχρονης καθημερινότητας αποκτά κοινά στοιχεία με μία ζοφερή και συγκλονιστική αλήθεια ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, και πως αυτά τα κοινά στοιχεία αποκτούν οικουμενική αξία.
Πληροφορίες: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15. Τιμές εισιτηρίων 15 ευρώ, φοιτητικό 10 ευρώ
Το ενδιαφερόμενο κοινό πρέπει οπωσδήποτε να επικοινωνεί διότι οι θέσεις θεατών είναι περιορισμένες. Τηλ. κρατήσεων Κοραή 4: 2103243581 και 6974316537 (καθημερινά 10:00-14:00 και 18:00 - 21:00)
Με την παράκληση της δημοσίευσης.