Ολοκληρώνουμε σήμερα το αφιέρωμα στη Σοφία Βέμπο με τη συνέντευξη που παραχώρησε η Δήμητρα Γαλάνη στον Αργύρη Παπαστάθη και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΒΗΜΑgazino (18 Ιουνίου 2006, αρ. 296).
Δήμητρα Γαλάνη: «Τραγούδια για να χορέψει ο κόσμος»
Λίγο προτού ανέβει στη σκηνή, η μεγάλη ερμηνεύτρια λέει ότι αισθάνεται τα τραγούδια της Βέμπο πολύ «δικά» της: «Η Βέμπο ξεκινάει από το λεγόμενο αστικό τραγούδι του Μεσοπολέμου, αυτό που ονομάζουμε ελαφρό. Μεγαλώνοντας στην Αθήνα, η πληροφορία που έπαιρνα από τη Βέμπο είναι πολύ πιο ισχυρή από την πληροφορία που έπαιρνε π.χ. η Χαρούλα που μεγάλωνε στην επαρχία. Το υλικό της Βέμπο είναι κοντινό σε μένα, από τα ακούσματα του ραδιοφώνου. Από παιδάκι, το πρωί που σηκωνόμουν να πάω σχολείο, ακούγαμε στο ραδιόφωνο τα ελαφρά τραγούδια της εποχής. Έχω αυτή την παιδεία του κρατικού ραδιοφώνου, της οποίας η Βέμπο υπήρξε μεγάλο μέρος της». Και δεν είναι μόνο αυτό: «Τις Κυριακές, στα οικογενειακά μαζώματα, οι καλλίφωνοι της οικογένειας, οι μπαμπάδες και οι θείοι, έπαιρναν τις κιθάρες και τραγουδούσαν αυτά τα τραγούδια: Βέμπο, Στέλλα Γκρέκα, Δανάη…Άνθρωποι που έχουν χαράξει αυτή την περίοδο και δημιουργοί σαν τον Γιαννίδη, τον Χαιρόπουλο, τον Αττίκ. Δεν είναι μόνο ότι τα αγαπάω αλλά με κάνουν να αισθάνομαι και ένα γουργούρισμα οικογένειας». Βέβαια η γενιά της μεγάλωσε με Μπητλς, Ντίλαν και Τζόαν Μπαέζ, τη δεκαετία του 1960. Ωστόσο όλα αυτά είχαν εγγραφεί σαν πληροφορία μέσα της. «Δεν είχα δηλαδή τον Βαμβακάρη ούτε τη σμυρναίικη σχολή σαν παιδεία. Στο ρεμπέτικο μπαίνω από τη στιγμή που με επέλεξε ο ίδιος ο Τσιτσάνης να τραγουδήσω τραγούδια του και περνάω σιγά σιγά στο λαϊκό τραγούδι όπως το αντιλαμβάνεται η γενιά μου» συμπληρώνει η Γαλάνη.
Ποιο είναι όμως το ζητούμενο από τη σκοπιά της ερμηνεύτριας; «Θέλω να γίνω ξαφνικά ακροατής του εαυτού μου και να μπω σε μια παρέα που τραγουδάει τα τραγούδια. Να ακουμπήσω σε ένα υλικό που είναι περασμένο στην παιδεία μου μέσα από παιδικά ακούσματα. Όχι με το δέος απέναντι σε αυτή τη γυναίκα που αποτελεί μια τεράστια σχολή τραγουδιού, αλλά με την ησυχία του ακροατή που έχει αγαπήσει τα τραγούδια». Έτσι σκοπεύει να τραγουδήσει η Δήμητρα Γαλάνη. Δεν φιλοδοξεί να «χτίσει» ερμηνεία. «Τα περισσότερα τραγούδια που έχει πει η Βέμπο είναι βαλς ή ταγκό. Και αναρωτιόμουν γιατί. Η απάντηση είναι ότι εκείνη την εποχή ο κόσμος χόρευε. Και γι’ αυτό βλέπεις ότι τα περισσότερα τραγούδια έχουν κουπλέ-ρεφρέν, μετά ένα μέρος που η ορχήστρα παίζει το θέμα, και στο τέλος πάλι ρεφρέν χωρίς δεύτερο κουπλέ. Άρα δίνουν έμφαση στο ότι ο κόσμος θα σηκωθεί να χορέψει».
Η Δήμητρα Γαλάνη βρίσκει ότι υπάρχουν τραγούδια της Βέμπο, αλλά και όλης εκείνης της εποχής, τα οποία είναι εξαιρετικά συγκινητικά, με ενδιαφέρον μελωδικό και στιχουργικό, που ο λόγος τους μπορεί με έναν τρόπο να ειπωθεί ακόμη και σήμερα. Άλλα πάλι θα τα χαρακτήριζε ως και γραφικά. Όμως: «Για μένα είναι περισσότερο μια πολιτικοκοινωνική καταγραφή. Όταν ακούω π.χ. “Αγκαλιά εγώ κι εσύ στο αμπαζούρ το θαλασσί” είναι σαν να βλέπω μια παλιά ταινία». Όσο για τη συνεργασία της με τη Νικολακοπούλου αρκούν δύο κουβέντες: «Με τη Λίνα μας συνδέουν πάρα πολλά. Έχω πει από τα πρώτα τραγούδια της, έχουμε γράψει τραγούδια μαζί. Είναι σαν να μιλάω για τη ζωή μου, είναι κομμάτι του εαυτού μου και ένα μεγάλο κομμάτι της πίστης μου στο τραγούδι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου