Και τι να κάνουμε; - Δεκάλογος

Κάποιες φίλες και φίλοι μας ρωτούν μερικές φορές: "Και τι να κάνουμε;" Να λοιπόν μερικές ιδέες προς ατομική χρήση, χωρίς καμία πρόθεση lifestyle διδακτικής και εξυπνάδας.

Ο/η προαστιακός/ή μουσικόφιλος/η:

1) Δεν είναι οπαδός αλλά ακροατής. Διατηρεί τη διακριτική ευχέρεια να παραδέχεται ένα μεγάλο τραγούδι ενός άθλιου δημιουργού και ένα άθλιο τραγούδι ενός μεγάλου δημιουργού. Δεν κρίνει τον καλλιτέχνη από τον χαρακτήρα του αλλά την αξία του έργου τους. Απέχει από το κουτσομπολιό και τις απόλυτες κρίσεις και συγκρίσεις.

2) Φροντίζει για τη μουσική παιδεία των νέων ανθρώπων και δεν την αφήνει στην τύχη της και στους εταιρικούς μεταπράτες. Διατηρεί την πίστη του στη δυνατότητα εκλαΐκευσης της μεγάλης τέχνης. Αντιμετωπίζει τη μουσική ως συλλογική πράξη και όχι ως προνόμιο. Απεχθάνεται τον ελιτισμό και τους κουλτουριάρηδες.

3) Ακούει ραδιοφωνικούς σταθμούς που προάγουν το ελληνικό τραγούδι, και ενθαρρύνει άλλους να κάνουν το ίδιο. Βάζει εμπάργκο στη χυδαιότητα των αγοραίων playlists. Δεν χρησιμοποιεί το ραδιόφωνο ως παρηγοριά στο μποτιλιάρισμα και αντιμετωπίζει τη μουσική ακρόαση ως μια πρωταρχική ανθρώπινη λειτουργία.

4) Διαμαρτύρεται προς ό,τι υποβιβάζει την αισθητική του. Στέλνει επιστολές σε εταιρείες και περιοδικά, παίρνει τηλέφωνα σε σταθμούς και κανάλια, ξέρει ότι δεν είναι ο μόνος. Γνωρίζει ότι η αγορά θέτει τους νόμους της, αλλά εκμεταλλεύεται κάθε περιθώριο αμφισβήτησής τους στην πράξη.

5) Διαβάζει το Λόγο που συνοδεύει την ελληνική μουσική. Ψάχνει για μουσικά βιβλία και περιοδικά όπως ο «Μετρονόμος», το «Λαϊκό Τραγούδι» και το «Δίφωνο». Μελετάει βιογραφίες, κριτικές, συνεντεύξεις, και εμβαθύνει στο αισθητικό και ιδεολογικό υπόβαθρο των δημιουργών μέσα από κείμενά τους.

6) Εκτιμά τη μουσική δημιουργία σε όλες της τις εκφάνσεις. Δεν στρίβει το βλέμμα μπροστά στους πλανόδιους μουσικούς. Ακούει τα ερασιτεχνικά τραγούδια φίλων και εχθρών. Διαβάζει προσεκτικά τα στιχάκια τους. Περιμένει κάθε γρατζούνισμα της κιθάρας τους ωσάν να ήταν μια πανάκριβη συναυλία.

7) Αφουγκράζεται ό,τι κινείται στην περιφέρεια της δημόσιας προσοχής, στα ψιλά των εφημερίδων, στο περιθώριο της διαφημιστικής παράκρουσης. Δεν θεωρεί ότι κάθε τι περιθωριακό είναι κατ’ ανάγκη και ποιοτικό, αλλά φροντίζει να δίνει χώρο στη δημιουργία που κινείται έξω από τα όρια της κυρίαρχης κουλτούρας.

8) Αρνείται τη μόδα και σέβεται την ιστορική μνήμη της μουσικής τέχνης. Αναγνωρίζει την ομορφιά στη διαχρονική της μορφή και όχι σε ringtones. Σιχαίνεται το lifestyle και όλες τις λίστες με τα 100 πράγματα που πρέπει να κάνει κανείς πριν πεθάνει, συμπεριλαμβανομένου και του παρόντος δεκάλογου.

9) Βγάζει σπυράκια όταν ακούει τον όρο «έντεχνο» και κρίνει τη μουσική όχι με βάση το πώς αυτοχαρακτηρίζεται, αλλά με βάση τα πρότυπα που υπηρετεί. Εάν φοβάται μια φορά τον κακό λύκο με τα σκυλάδικα, φοβάται εκατό φορές τον φτιασιδωμένο λύκο με το ούτι που εμφανίζεται ως έντεχνο και ευαίσθητο προβατάκι.

10) Και φυσικά διαβάζει τα «Μουσικά Προάστια», συμμετέχει και συνεισφέρει σε αυτά, τους στέλνει κείμενα προς δημοσίευση, τα κριτικάρει ανηλεώς, και φροντίζει ώστε και άλλοι να μάθουν την ύπαρξή τους στη διεύθυνση: www.mousikaproastia.blogspot.com/
-----

10+1) Το τραγούδι είναι δημιουργία, υπάρχει συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής. Δεν γνωρίζουμε τα τραγούδια από το όνομα μόνο του τραγουδιστή που τα τραγούδησε και δεν αγοράζουμε ποτέ εταιρικές συλλογές τραγουδιών με τις μούρες των τραγουδιστών στο εξώφυλλο (από Athanassios).