Φοίβος Δεληβοριάς:
"Βλέπω μια δικτατορία νηπιακότητας"
τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου
Συναντήσαμε τον Φοίβο Δεληβοριά σε μια πρόβα, λίγο πριν αρχίσει τις παραστάσεις του στον «Ζυγό». Μιλήσαμε για πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, με αφετηρία το περιεχόμενο και το σκεπτικό των παραστάσεων. Όπως θα διαβάσετε και εσείς, αυτή τη φορά ο Δεληβοριάς το φιλοσόφησε πολύ! Είναι προφανές ότι δεν μιλάμε για μια μουσική δουλειά του ποδαριού, αλλά για ένα καλοδουλεμένο σύνολο επιλογών με ουσία και λόγο ύπαρξης. Ο τίτλος της παράστασης «Κατάλληλον από δεκατριών» προδίδει τις προθέσεις του δημιουργού της: εξωστρέφεια, εφηβική αντίδραση, φρέσκια θέαση των μουσικών και κοινωνικών πραγμάτων. Και η ύπαρξη φοιτητικού εισιτηρίου, που δυστυχώς είναι πλέον είδος υπό εξαφάνιση, δείχνει ότι ο Φοίβος όταν λέει ότι θέλει να συναντηθεί με τις…νέες δυνάμεις, το εννοεί στην πράξη.
Οι παραστάσεις του Φοίβου Δεληβοριά που άρχισαν στις 5 Νοεμβρίου θα συνεχιστούν μέχρι τουλάχιστον και τις 18 Δεκεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στη μουσική σκηνή «Ζυγός» (Κυδαθηναίων 22, Πλάκα). Ώρα έναρξης: 9.30 μ.μ. Είσοδος: 15 Ευρώ με ποτό. Φοιτητικό: 10 Ευρώ με ποτό. Τηλέφωνο για κρατήσεις: 210-3241610.
Δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος της συνέντευξης που αφορά αποκλειστικά τις παραστάσεις στον Ζυγό. Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης, όπου ο Φοίβος μιλάει για όλους και για όλα, θα το δημοσιεύσουμε σε επόμενη ανάρτηση.
***
Φοίβο, πες μας δυο λόγια για αυτά που θα ετοίμασες να μας δείξεις στο Ζυγό. Τι εκπλήξεις να περιμένουν οι φίλες και οι φίλοι σου;
Πρώτα απ’ όλα, αυτό που έγινε στον τελευταίο δίσκο είναι ότι για πρώτη φορά δουλεύτηκε σε συνθήκες ξε-άγχωτες και εξω-στουντιακές. Δηλαδή, παίζαμε για ένα χρόνο με ένα κουαρτέτο, τέσσερις μουσικούς, σε μικρές μουσικές σκηνές σε όλη την Ελλάδα, και προβάραμε και αναποδογυρίζαμε τον ήχο και των παλαιών μου κομματιών. Οπότε, όταν μπήκαμε στο στούντιο είχε ήδη ο Βασίλης ο Πιερρακέας, ο οποίος είχε επιμεληθεί αυτό το κουαρτέτο, μια εικόνα για τον ήχο που θα θέλαμε στον καινούργιο δίσκο. Από εκεί και πέρα, τι έκανα; Κάθε τραγουδάκι που έγραφα, το έγραφα με κιθάρα στο σπίτι, κιθάρα-φωνή, του το πήγαινα, και σιγά-σιγά το δουλεύαμε. Δηλαδή, το δουλεύαμε γκρουπίστικα. Έγραφε μέρη γι’ αυτούς τους τέσσερις μουσικούς ουσιαστικά και τον εαυτό του, και κρατούσε κιθάρες ή πιάνα μου που, όσο ακατέργαστα και αν ήταν, είχαν ενδιαφέρον.
Άρα, για πρώτη φορά αισθάνομαι ότι δημιουργήθηκε ένας δίσκος ο οποίος δεν έχει μέσα τη στουντιΐλα, έχει κάτι πιο σπιτικό ή πιο γκρουπίστικο αν θες. Ενώ σε άλλους δίσκους θα δεις μέρη γραμμένα, παρτιτούρες, αντιστίξεις κλπ., σε αυτόν θα δεις πολλές μικρές λεπτομέρειες, κιθάρες επί κιθάρων οι οποίες δεν παίζουν τόσο αυτονόητα πράγματα. Υπήρξε αρκετός αυτοσχεδιασμός, πράγματα που άλλαζαν μέρα με τη μέρα, και αυτό επειδή είχαμε το σπίτι του Βασίλη ως κεντρικό χώρο δημιουργίας, και εκ των υστέρων το στούντιο. Αυτό το πράγμα θέλαμε σε αυτή την παράσταση να γίνει βίωμα για όλους. Δηλαδή, να δουλέψουμε λεπτομερειακά, να έχουμε μεν ένα μπούσουλα, παρτιτούρες των παλιών δίσκων, παρτιτούρες του «Έξω», αλλά να είναι πια λεπτομερειούλες που βγαίνουν στο στούντιο καθημερινά. Κάθε μουσικός ερχόταν στο στούντιο με συγκεκριμένες ιδέες για κάθε κομμάτι. Αυτό το πράγμα λειτούργησε πάρα πολύ ωραία.
Κάτι άλλο πολύ σημαντικό είναι ότι αφαιρέσαμε τα πλήκτρα τελείως. Τα πλήκτρα γενικά εμένα με παραπέμπουν στην αισθητική των ‘80s και δε μου αρέσουν όταν τα ακούω σε μπάντες. Ξέρεις τι εννοώ, οι synthy ήχοι, ένα πιανάκι λίγο ψυγείου, ένα Hammond τις περισσότερες φορές…Αποφασίσαμε λοιπόν στην παράσταση να τα αντικαταστήσουμε με δεύτερη κιθάρα και με βιολί, συν τα πνευστά που έχουμε, συν κρουστά χειρός συν δύο γυναικείες φωνές οι οποίες παίζουν πολύ ενεργό αρμονικό ρόλο σε όλα τα κομμάτια. Δεν είναι απλώς φωνητικά, είναι και φράσεις μουσικές που θα τις έπαιζαν όργανα. Επομένως, πραγματικά από αυτές τις πρόβες είμαι πιο ενθουσιασμένος μουσικά από ποτέ. Αισθάνομαι ότι επιτέλους υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ο ήχος μιας παράστασης καμπαρέ από αυτές που έκανα μέχρι τώρα. Χωρίς κανένα θεατρικό στοιχείο, έχει θεατρικότητα ο ήχος από μόνος του, δηλαδή παίζουν ρόλους όλοι οι μουσικοί.
Η παράσταση λέγεται «Κατάλληλον από δεκατριών». Υπάρχει ένα τραγούδι μες στο δίσκο το οποίο μιλάει για τις βιντεοταινίες των ‘80s…
Και τη Βίνα Ασίκη!
Σωστά. Αυτό που σκεφτόμουν είναι το εξής: ότι την τελευταία δεκαετία που ήρθε στην Ελλάδα η πολιτική ορθότητα και το κύμα νέο-συντηρητισμού που υπάρχει στις ευρωπαϊκές και βορειο-αμερικάνικες κοινωνίες εδώ και χρόνια, βλέπω μια δικτατορία νηπιακότητας, μια δικτατορία «κατάλληλο για όλους». Απουσιάζει ας πούμε η σεξουαλικότητα, απουσιάζει η εφηβική αντίδραση, η πολιτική σκέψη, διάφορα στοιχεία τα οποία ήταν πάρα πολύ υγιή στην Ελλάδα και φαίνονταν ότι δεν θα αλλοιωθούν ποτέ. Υπήρχε μια βρωμιά πίσω από τον ήχο μας, μια εκκεντρικότητα στον τρόπο σκέψης μας, μια πολιτική αντίδραση η οποία πάντα έκανε κάτι καλό εδώ πέρα.
Υπήρχε πάντα κάτι επικίνδυνο ας πούμε.
Ακριβώς, ακριβώς. Αυτό έχει αντικατασταθεί από τα καλά παιδιά των πρωϊνάδικων, από σίριαλ με νηπιακό χιούμορ, από μια ισοπεδωτική ποπ αντίληψη διαφημιστικών jingles που έχουν αντικαταστήσει τη μουσική, και από κάτι το οποίο καλό είναι να μην πειράζει κανέναν. Ξέρεις, αυτό που κοροϊδεύαμε πάντα στο politically correct έχει έρθει και εδώ. Μάλιστα στο δελτίο τύπου κάνουμε και πλάκα, λέμε ότι ο χώρος θα έχει διαμορφωθεί και για τους όρθιους, αρκεί να μην είναι πολιτικώς ορθοί.
Αυτό αν θέλεις είναι ο αόρατος μπούσουλας πίσω από το τι επιλέγουμε σε αυτή την παράσταση, τι τραγούδια επιλέγουμε, πως θέλουμε να τα παρουσιάσουμε, τι ήχο επιλέγουμε. Αυτό το βρώμικο και εφηβικό, σαν ένα παιδάκι ας πούμε που πάει σε έναν από αυτούς τους γάμους Ριτζ και Κάρολαϊν, όπως έχουν σιγά-σιγά γίνει στο πνεύμα, ένα παιδάκι που βαριέται λίγο και έχει μιαν εφηβική αντίδραση. Αυτό θέλουμε να είναι ο ήχος μας, αυτό θέλουμε να είναι η παράστασή μας, αυτό θέλουμε να είναι οι επιλογές μας οι μουσικές. Και ελπίζουμε ότι βοηθούντος του κοινού, όλο αυτό θα λειτουργήσει και θα γίνει αυτό που είναι κάθε παράσταση, ένα αλισβερίσι το οποίο ξεκινάει στο πρώτο δεκάλεπτο της βραδιάς και απογειώνεται μετά από 2-3 ώρες.
Ποιοι είναι οι συντελεστές της παράστασης;
Πολύ βασικός συντελεστής είναι ο Βασίλης ο Πιερρακέας, ο οποίος δούλεψε πολύ και στις ενορχηστρώσεις, και στη διδασκαλία των φωνών. Έχουμε δύο καινούργιες τραγουδίστριες, η μία προέκυψε μάλιστα από οντισιόν. Βάλαμε αγγελία στην Athens Voice και ήρθαν γύρω στις 100 κοπέλες. Διαλέξαμε την Πέννυ Μπαλτατζή, η οποία τραγουδάει από Πιαφ και Ζέτα Τζαίημς μέχρι το δικό μου τον «Όρκο» που κινείται σε ένα κανταδόρικο ύφος ας πούμε. Και παρουσιάζουμε και μια νέα τραγουδοποιό, τη Μάρω Μαρκέλλου η οποία, αν η Μαριανίνα Κριεζή θα ήταν τραγουδοποιός, είναι αυτή κατά τη γνώμη μου. Είναι 20 χρονών, μου έφερε να μου παρουσιάσει μερικά τραγούδια της και ενθουσιάστηκα. Έχει πολύ έντονη στιχουργική και μουσική προσωπικότητα, γράφει με χιούμορ πολύ, την αισθάνομαι κιόλας να συγγενεύουμε λίγο στο μουσικό είδος. Θα παρουσιάσει δύο τραγούδια της και θα συμμετέχει στο φωνητικό μουσικό κόλπο που σου έλεγα πριν.
Από ’κει και πέρα, δεύτερη κιθάρα παίζει ο Γιώτης Παρασκευαΐδης, πνευστά παίζει ο Γιώργος Γιαννόπουλος, βιολί, μαντολίνο και κρουστά παίζει ο Δημήτρης Κουζής, μπάσο παίζει ο Χρήστος Ζερβός και τύμπανα ο Γιώργος Καρλής. Τον ήχο επιμελείται ο Γιάννης Πετρόλιας, μόνιμος συνεργάτης εδώ και πολλά χρόνια, και την επιμέλεια παραγωγής έχει ο Παναγιώτης Λυμπερόπουλος και το γραφείο Sui Generis.
Και μέχρι πότε θα διαρκέσουν οι παραστάσεις;
Καταρχήν, να πω ότι αποφασίσαμε να τις κάνουμε τις παραστάσεις Δευτέρα-Τρίτη. Μου άρεσαν οι παραστάσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου στον ίδιο χώρο που γίνονταν Δευτέρα-Τρίτη, του Μάλαμα που και αυτός κάνει συχνά παραστάσεις σε διάφορους χώρους Δευτέρα-Τρίτη, της Τάνιας Τσανακλίδου πριν από τρία χρόνια και φέτος πάλι στο Μετρό. Τα Δευτερό-τριτα έχουν κάτι το ιδιαίτερο πια. Το κοινό του Σαββάτου πλέον είναι ένα μικτό κοινό, το οποίο είναι το ίδιο που συναντάς και στα μπουζούκια, και στα ροκ προγράμματα, και στα έντεχνο-ροκ live. Και αισθάνεσαι ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος που βλέπεις στα μπαρ ή στις Νύχτες Πρεμιέρας του σινεμά, οι οποίοι βγαίνουν πιο πολύ μεσοβδόμαδα, θα τους συναντήσεις πιο πολύ στις άλλες εκδηλώσεις, τις καθημερινές. Θέλαμε να απευθυνθούμε σε αυτούς τους ακροατές, αυτοί είναι οι «κατάλληλοι από δεκατριών» φέτος.
Αυτό θα διαρκέσει από τις 5 Νοεμβρίου μέχρι τα Χριστούγεννα οπωσδήποτε, και μετά βλέπουμε. Θα δούμε και πόσο θα πετύχει, κατά πόσο θα είναι μια παράσταση ικανή να μαζέψει και να δημιουργήσει το κοινό της. Αν πετύχει, είναι πολύ πιθανό και να συνεχιστεί.
Στην παράσταση προσεγγίζεις κομμάτια από όλο το έργο σου; Έχεις κάποιο επίκεντρο;
Σίγουρα ο τελευταίος δίσκος είναι το επίκεντρο, όπως κάθε φορά που δημιουργείται μια παράσταση, γιατί και τα δημιουργικά αιτήματα είναι τα πιο φρέσκα. Όταν ξανάπαιξα στο Ζυγό το 2003, η κεντρική ιδέα ήταν τα νοήματα του «Καθρέφτη», τώρα είναι τα νοήματα του «Έξω», δηλαδή αυτός ο απεγκλωβισμός από την κατάσταση που σου είπα πριν, ένα κλείσιμο εσωτερικό και μια ενοχική καλοσύνη. Εμείς θέλουμε κάτι πιο εξωστρεφές και πιο εφηβικό.
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου