Μόνο η καλή μου έλειπε...

Ακούσαμε το live των Διονύση Σαββόπουλου και Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Polis Theatre την Πέμπτη το βράδυ, στην τελευταία - ανοιχτή για τους δημοσιογράφους - πρόβα. Κλιμάκιο των Μουσικών Προαστίων τρύπωσε σε αυτή τη σύναξη (ευτυχώς η πόρτα ήταν μάλλον χαλαρή και δε χρειάστηκαν πλαστογραφημένες ταυτότητες και ατάκες του στυλ «είμαι φίλος του Ουίλλιαμ Λόσον») και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του.

Καταρχήν παίζονται όλα τα τραγούδια του νέου δίσκου. Η παράσταση αρχίζει με μια a cappella εισαγωγή και ένα παραμύθι, Έδωσα μια σκαρφάλωσα, σε κάμπο σαπισμένο... Ο «Σαμάνος» είναι μια ταξιδιάρικη bossa nova που παραπέμπει στην επανάσταση και στους ήρωές της, Τελευταίο τσιγάρο, και κείνος σκέφτεται... Το τρίτο τραγούδι «Κοιμάται σαν γέρος, ξυπνάει σαν παιδί» είναι μια μελωδική μπαλάντα, με τον Σαββόπουλο να υψώνει τους τόνους ψάχνοντας Αυτό που ζητάει να τραγουδήσω ξανά... Μετά, αναλαμβάνει η μπουζουκομάνα του Παπακωνσταντίνου σε ένα όμορφο, λαϊκότροπο τραγούδι, από αυτά που τον ανέδειξαν τη δεκαετία του ’90, Ζεϊμπέκικο της Κυριακής, μες στο δωμάτιο μόνος... Πέμπτο στη σειρά ένα ηλεκτρισμένο ροκ, με φωνητικά παιχνιδίσματα ανάμεσα στους δύο δημιουργούς, και Ο χρόνος συνεχίζει... Στα μισά της διαδρομής, μας βρίσκει ένα αργό σπαρακτικό κάλεσμα και ο πιο λυρικός Σαββόπουλος, Κι όπως κοντοστάθηκα λόγο μου απευθύνει... Το δεύτερο μισό του δίσκου, όπως τουλάχιστον παρουσιάστηκε στην ανοιχτή πρόβα, επιφυλάσσει εξίσου έντονες στιγμές: Όπως την αναδρομή σε Όσα μου έφερε η ζωή, όσα κι εγώ της πήρα... Όπως τη Βάσω Δημητρίου που βάζει στα έγχορδα φωτιά, σολάρει με μπουζούκι και κλέβει γενικώς την παράσταση. Όπως το πιο «τραγουδιστικό» τραγούδι του δίσκου καθώς Η πόλη που μεγάλωσα φόρεσε τα καλά της... Υπάρχουν βέβαια και λιγότερο ενδιαφέρουσες, ή και αδιάφορες στιγμές. Ευτυχώς αυτές είναι λιγοστές. Όπως μια μπαλάντα που στιχουργικά μας άρεσε πολύ, καθώς ούτε σημαία, ούτε πατρίδα δεν θα μπορέσει να σου πει..., αλλά που ρυθμικά παραπέμπει στο Άστρο του πρωινού και χωράει ίσως μία ρυθμική αναθεώρηση της τελευταίας στιγμής. Ή όπως η συνάντηση με ούτι και ηλεκτρική κιθάρα του επόμενου τραγουδιού, που δεκαπέντε χρόνια πριν θα ακουγόταν πρωτοποριακή αλλά που σήμερα ακολουθεί έναν ήδη περπατημένο δρόμο. Ή όπως το συμπαθητικό τραγουδάκι του τέλους που μας θύμισε ελληνική ταινία με τη Βουγιουκλάκη. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ακούσαμε δώδεκα τραγούδια σε περίπου 50 λεπτά.

Συμπέρασμα; Αν και δεν ξέρουμε πώς και τι θα βγει στο στούντιο, τελείως υποκειμενικά νομίζουμε ότι η δουλειά ανταποκρίνεται πλήρως στις υψηλές προσδοκίες μας, παρά τις ενστάσεις που δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα ακούστηκαν γύρω από αυτή τη συνεργασία. Ιδιαίτερα θετική είναι η εκ μέρους του Παπακωνσταντίνου εγκατάλειψη των πιο ακραίων πειραματισμών και η επιστροφή του σε πιο ορθόδοξες μελωδικές διαδρομές. Ο ταλαντούχος δημιουργός φαίνεται ότι αυτή τη φορά έφτιαξε αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή τραγούδια που και ακούγονται ευχάριστα, και τραγουδιούνται συλλογικά. Η ερμηνεία του Σαββόπουλου θα ενθουσιάσει το ήδη κεκτημένο ακροατήριό του, και σίγουρα δεν θα αποξενώσει τους όποιους σκεπτικιστές. Εξάλλου, και ο Παπακωνσταντίνου μοιράζεται ένα μεγάλο κομμάτι της ερμηνείας με τη χαρακτηριστική φωνή του. Φανταζόμαστε και ελπίζουμε ότι αυτή η ερμηνευτική συνύπαρξη θα παραμείνει και στον δίσκο.

Το υπόλοιπο πρόγραμμα, μικρό δείγμα του οποίου ακούσαμε μετά, φαίνεται αντάξιο της διαδρομής των δύο δημιουργών. Μαζί λειτουργούν συμπληρωματικά, καθώς η σεμνότητα και οι χαμηλοί τόνοι του Παπακωνσταντίνου συναντούν το εξωστρεφές πάθος του Σαββόπουλου. Εκτός από μια επιλογή από γνωστές επιτυχίες τους, ακούσαμε και μια ευπρόσδεκτη, ρεμπέτικη προσθήκη (Πέντε μάγκες στον Περαία).

Χτες πάντως, οι μάγκες ήταν επί σκηνής στην Πέτρου Ράλλη. Και ξεχωρίζουμε πέντε ιδιαίτερες στιγμές τους: 1) την μετά από πολύ καιρό ζωντανή, παθιασμένη και πλήρως ηλεκτρική εκτέλεση του «Κιλελέρ» - κι όμως ο αριστερός Σαββόπουλος είναι ζωντανός, ό,τι και να λέει ο ίδιος, 2) το υποβλητικό άγγιγμα του Παπακωνσταντίνου στην «Παράγκα», 3) το μουσικό ταξίδι «Στην Αμερική», αφιερωμένο στον ελληνο-αμερικανό ουτίστα Τζίμι Μαχλίς, 4) την όμορφη αυλαία της παράστασης με ένα καινούργιο τραγούδι-έκπληξη σε στίχους Παπακωνσταντίνου και μουσική Σαββόπουλου...για μια βέσπα, και 5) την πραγματικά μοναδική εκτέλεση του τραγουδιού «Για τα παιδιά που χάθηκαν» του Σαββόπουλου. Για αυτούς και μόνο τους λόγους, μια δισκογραφική αποτύπωση της παράστασης θα ήταν κάτι παραπάνω από δικαιολογημένη.

ηρ.οικ.