Να μείνει στην Ελλάδα το αρχείο του Μάνου Χατζιδάκι

Με ιδιαίτερο προβληματισμό διαβάσαμε ΕΔΩ τις σκέψεις που εξέφρασε ο θετός υιός του Μάνου Χατζιδάκι, κύριος Γιώργος Χατζιδάκις, γύρω από την τύχη του αρχείου του συνθέτη. Συγκεκριμένα, μία από τις επιλογές που εξετάζει ο σημερινός κάτοχος του αρχείου είναι η παράδοσή του σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, καθώς ο ίδιος έχει γίνει αποδέκτης της αδιαφορίας της πολιτείας σε σχέση με τη διαχείριση του πολύτιμου αυτού υλικού. Κατανοούμε την αγωνία του κ. Χατζιδάκι γύρω από το μέλλον του αρχείου και τις μεγάλες πρακτικές δυσκολίες διαχείρισής του. Αυτό που δεν κατανοούμε είναι την παθητικότητα με την οποία όλοι εμείς (κράτος, κοινωνία, συλλογικότητες, άτομα) αντιμετωπίζουμε την πιθανότητα εκποίησης και μετανάστευσης αυτού του αρχείου.

Δυστυχώς, ούτε λεφτά έχουμε για να αγοράσουμε το αρχείο, ούτε χώρο για να το στεγάσουμε. Δηλώνουμε όμως διαθέσιμοι να δακτυλογραφήσουμε και να παρουσιάσουμε σε βάθος χρόνου στα Μουσικά Προάστια - πάντα αφιλοκερδώς - ένα μέρος του γραπτού υλικού του αρχείου (επιστολές, σημειώσεις, ανέκδοτα κείμενα, ομιλίες) που ο ίδιος ο ο κ. Χατζιδάκις θα μπορούσε να επιλέξει προς δημοσίευση, χωρίς φυσικά να γίνουμε κάτοχοι αυτού του υλικού. Με τον τρόπο αυτό, ένα κομμάτι του αρχείου - και της σκέψης - του Μάνου Χατζιδάκι θα μπορούσε να παραμείνει για πάντα στο διαδίκτυο και να γίνει κτήμα όλων των φίλων του ελληνικού τραγουδιού.

Όμως, αυτή η ταπεινή πρόταση φυσικά δεν δίνει λύση στο ζήτημα της στέγασης και διαχείρισης του αρχείου. Γι' αυτό και προτείνουμε άμεσα την ανάληψη πρωτοβουλίας από το ελληνικό κράτος για να παραμείνει το αρχείο στην Ελλάδα και να διατεθεί προς χρήση σε όλους τους πολίτες. Πώς είναι δυνατόν από τη μία να γίνεται καμπάνια για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, και από την άλλη να κινδυνεύει να δοθεί στο εξωτερικό το προσωπικό αρχείο ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες δημιουργούς; Πώς γίνεται να απαγορεύεται η αρχαιοκαπηλεία αλλά να επιτρέπεται η εξαγωγή εξίσου σημαντικών (κατά την ταπεινή μας άποψη) τεκμηρίων πολιτισμού; Μήπως σε μερικά χρόνια κάποιοι θα σκίζουν τα ρούχα τους και θα παρακαλούν κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού να δανείσει μέρος του αρχείου για τις ανάγκες κάποιου νέου μουσείου, όταν θα είναι πια πολύ αργά; Μήπως θα διοργανώνουμε σχολικές εκδρομές στις Η.Π.Α. για να επισκέπτονται τα παιδάκια το "Manos Hatzidakis Museum";

Εφόσον ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις δεν ήθελε να μπει το έργο του σε μουσείο, προτείνουμε: Τη δημιουργία ενός Κέντρου Ελληνικής Μουσικής "Μάνος Χατζίδάκις" (ενδεικτική η ονομασία), το οποίο θα αναλάβει να φιλοξενήσει το αρχείο και να προβάλλει το έργο και τη σκέψη του μεγάλου συνθέτη μέσα από εκπαιδευτικά προγράμματα, σχολικές επισκέψεις, εκδόσεις, σεμινάρια κλπ. σε χώρο που θα διαθέσει το Υπουργείο Πολιτισμού και θα διαμορφωθεί ειδικά για τη συγκεκριμένη χρήση. Το κόστος μιας τέτοιας δημόσιας πρωτοβουλίας θα μπορούσε να αναληφθεί από το κράτος (λεφτά υπάρχουν), λαμβάνοντας υπόψη και τα έσοδα που θα μπορούσαν να προέλθουν από π.χ. ένα συμβολικό αντίτιμο εισόδου, δωρεές τρίτων, πωλήσεις ενημερωτικού υλικού κλπ.

Όπως και να 'χει, ένα είναι το βέβαιο: ότι πρέπει να μείνει στην Ελλάδα και να αξιοποιηθεί άμεσα και προς το δημόσιο συμφέρον το αρχείο Μάνου Χατζιδάκι. 

Ακούει κανείς;

ηρ.οικ.