«Στην αγκαλιά της γης...»
του Σωτήρη Κακίση
Τι ξέρουνε για την «Οδό Ονείρων» του όλοι οι όψιμοι υμνητές του, τώρα που εκείνος δεν υπάρχει πια; Τι ξέρουνε οι πολλοί για τη μοναχική μοναξιά του, για τη σιωπηλή σιωπή του, για την τρυφερή καρδιά του; Όσοι προσπάθησαν χρόνια πολλά να τον βολέψουν σε μιαν άκρη απόμερη των δικών τους, άσχημων ονείρων, δεν μπορούν να μιλάνε τώρα για τον Μάνο Χατζιδάκι, για τον σημαντικότερο ίσως συνθέτη, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά του κόσμου όλου στον αιώνα μας. Όσοι με περίσσιο θάρρος τον πολεμούσαν σε εποχές δύσκολες, που εκείνος για όλους και όλα ανησυχούσε και πάλευε, δεν μπορούν σήμερα να τον αποκαλούν υποκριτικά φίλο και δάσκαλό τους, υπουργοί και πολιτικοί, ασήμαντοι κυνηγοί εφημερίδων και τίτλων. O Μάνος Χατζιδάκις, μόνος του, με επτά νότες λιτές στα μαγικά δάκτυλά του, κατέκτησε τον κόσμο όλο για να τον αρνηθεί, πήγε πρώτος απ’ όλους μας στο φεγγάρι για να γυρίσει πάλι εδώ, μ’ ένα και μόνο όνειρο στη μουσική και τη ζωή του: να μας κάνει όλους, Έλληνες και μη, λίγο πιο ανθρώπινους, λίγο πιο συγκινημένους, λίγο πιο ερωτικούς, λίγο πιο άνδρες, λίγο πιο κύριους. Όλα τ’ άλλα, τα πολλά κι εύκολα, όσα γράφονται όλον αυτόν τον καιρό για τον Μάνο, αν δεν είναι εκ του πονηρού ή κατόπιν εορτής, θα είναι πάντα λίγα μπροστά στο μέγεθος της τόσο περήφανα ταπεινής του σημασίας.
Περιοδικό «Status», 1995.
3 σχόλια:
Ο ποιητής Σωτήρης Κακίσης, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, γράφει ένα μικρό κείμενο αποκαλύπτοντάς μας μεγάλες αλήθειες!
Λίγο πιο κύριους! Ναι, αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Η μεγαλύτερη. Αλλά φοβάμαι πως δεν το πέτυχε...
Ένας πραγματικά μεγάλος.
@ Μάκης: Πράγματι, μεγάλες αλήθειες αποκαλύπτει ο Κακίσης, και είναι μεγάλη μας τιμή που μοιράζεται τακτικά τις σκέψεις και το αρχείο του μέσα από τα Προάστια.
@ Αλταθόρ: Κι όμως, τίποτε δεν πάει χαμένο. Συχνά, οι σπόροι ενός έργου, μιας παρουσίας, ενός Χατζιδάκι ας πούμε, δεν φυτρώνουν παρά μετά από πολύ πολύ καιρό, σε χώρο και χρόνο εντελώς ανύποπτο.
Δημοσίευση σχολίου