Μια εκπομπή του Ράδιο Ουτοπία

Μια εκπομπή του Ράδιο Ουτοπία (απόσπασμα)

Στον Πάρη Μήτσου και στον 902 που «αντέχουν ακόμα τα λαϊκά».


του Ηλία Κατσούλη

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ, τεύχος 23, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2006, σελ. 18-19).


Έτσι που τα ραδιόφωνα έχουν ρίξει στο πυρ το εξώτερον τα πιο ωραία λαϊκά, φαντάζομαι τον εαυτό μου ραδιοφωνικό παραγωγό σε μια εκπομπή με τα αγαπημένα μου ζεϊμπέκικα. Για το Ράδιο Ουτοπία φυσικά, αφού ξέρω πως ποτέ δε θα μεταδοθεί.

Και με αφιερώσεις οπωσδήποτε. Σε πρόσωπα αγαπημένα, σε φίλους, σε τόπους και χρόνους της νοσταλγίας, της μνήμης, μπορεί και της φαντασίας. Σαν τους παλιούς ερασιτέχνες του ονείρου που τους κυνηγούσαν τα ραδιογωνιόμετρα εκείνων που φυλακίζουν όποιο όνειρο τολμά να ονειρευτεί.

Φόρεσε τη ζώνη σου «από ριγέ μετάξι ή κόκκινο μαλλί» άκουσε και χόρεψε στον αέρα που σε παίρνει, αν και «οι καλοί χορευτές χορεύουν πάντα στον τόπο, δε μετακινούνται άσκοπα, ούτε ξοδεύουν την αισθητική τους με πράξεις που τους υπαγορεύουν τα μάτια των άλλων» όπως γράφει ένας φίλος συγγραφέας (Ανδρέας Ταργανάς) στο έξοχο τελευταίο βιβλίο του (Γόνιμη πέτρα, Αιγόκερως 2006).

Η εκπομπή δικαιωματικά θα ξεκινά με το θρυλικό πια Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας του Μάνου Λοΐζου και καθώς ο ηχολήπτης θα χαμηλώνι τον ήχο, μετά τις πρώτες νότες, θα πέφτει και η αφιέρωση: «Στον Αλέξη Δαμιανό, ‘ηνίοχο’ των πιο ωραίων κινηματογραφικών ονείρων μας, που έφυγε πρόσφατα και έφτασε Μέχρι το πλοίο που τον περίμενε, για να τον περάσει στη χώρα του αιωνίου κι ανεξερεύνητου σκότους. Και πρόσεξε ακροατή μου το βραχνό γέλιο της πρωταγωνίστριας (δάνειο Ελένης Ροδά) που το μαχαιρώνει η φράση – επίκληση “Πα-να-γιά μου” κάτι σαν “σε καλό μου” δηλαδή σαν προαίσθημα κακό για τη μοίρα της Ευδοκίας στην ταινία, αλλά και της ηθοποιού που την έπαιζε, της Μαρίας Βασιλείου, που η τελευταία “ταινία” της ήταν το Θάνατος στο Λονδίνο, για να ζήσει “για πάντα” σαν Ευδοκία μιας ανέσπερης μνήμης».

(...)

Κι ένα ζεϊμπέκικο για σένα (πάλι) –το τελευταίο- αν και δεν κάνει έτσι να σε αποχαιρετήσω:

Έχεις αφήσει μια ψυχή
στην παγωνιά και στη βροχή
μ’ ένα παράπονο, μ’ ένα παράπονο πικρό
θα στο ξαναθυμίσω

Και πάνω στο παράπονο θα πέσουν άλλοι σταθμοί το ξέρω. Θα πνίξουν τη φωνή μου, τη φωνή του Ράδιο Ουτοπία. Τα σημερινά ραδιόφωνα δεν αντέχουν παράπονα και βαριά καταθλιπτικά τραγούδια. Θα χαθεί η συχνότητα.

(...)