Αναφορά στο Πέραμα

Το φετινό καλοκαίρι έχει ονοματεπώνυμο. Οχτώ, για την ακρίβεια, όσοι και οι νεκροί στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα:

Παπαϊωάννου Γιάννης, Ρουσάκης Ηλίας, Νικολαΐδης Παύλος, Πασπαράκης Παναγιώτης, Οικονομάκης Κώστας, Αντιάσης Φλοράν, Χαμντινάκ Ασόκ, Γιόπια Ρομουάντο.

Τι ήταν οι οχτώ; Όχι, δεν ήταν φατσούλες με κολγκαίητ και επιδοτούμενο χαμογελάκι. Ούτε καν ψαγμένα παιδάκια που κάνουν την επανάστασή τους βγαίνοντας φωτογραφία στο Σύνταγμα για το επόμενο χάπενιγκ του αγαπημένου τους περιοδικού. Ούτε ανήσυχοι κύριοι με μουστακάκι και γυαλιά που φιλολογούν στην οθόνη μου για ανθρώπινα δικαιώματα την ίδια στιγμή που προσπαθούν να με πείσουν ότι το 8ωρο, η σύνταξη και η ασφάλιση είναι αριστεροί αναχρονισμοί που μου περιορίζουν την ελεύθερία επιλογής. Κάποιοι έχουν προ πολλού σβήσει τη λέξη από το λεξιλόγιό τους: κι όμως, οι οχτώ ήταν απλά εργάτες.

Φαντάζομαι τη Μοσχολιού να ξανάρχεται θυμωμένη, τραγουδώντας το Πέραμα του Γιώργου Χρονά σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου.

Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα
κάτω στο Πέραμα με τους γέρους
στη θάλασσα να βρίζεις
τη κάμαρα που σε γέννησε
και τον Ξέρξη.

Στάθηκα δίπλα σου και σου είπα
τα κεραμίδια θα γίνουνε τσιμέντο
τα ξύλα θα γίνουνε πέτρες
η αγάπη θα γίνει χρήμα.

Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα
κάτω στο Πέραμα με τους γέρους
στάθηκα δίπλα σου και σου είπα
θα μας ξεχάσουνε την Πέμπτη
το Σάββατο, το Σάββατο την ίδια ώρα
θα αναστηθούμε

Οχτώ καμμένοι στα αμπάρια. Κι όμως, οι μπλογκερς μας αυτή τη φορά πήγαν διακοπές. Ούτε σιωπηλές διαμαρτυρίες με μαύρα ρούχα στο Σύνταγμα, ούτε αφιερώματα στο διαδίκτυο, ούτε τίποτα. Γιατί βρε παιδιά; Κομμάτι της φύσης δεν είναι και η ανθρώπινη ζωή; Ή μήπως η οργή μας κατευθύνεται μόνο προς το καταραμένο Δημόσιο - Αροξόλ, όπως προστάζουν λογής λογής διαφημιστές και καλαμπουρακολόγοι; Μήπως δηλαδή η οργή μας, καλουπωμένη σε τόνους free press χαρτοπολτού, δεν ξέρει καν κατά που πέφτει το Πέραμα;

Φαντάζομαι τον Βαγγέλη Κορακάκη, να σκίζει με το μπουζούκι του και με ένα αγκάθινο στεφάνι τη συναίνεση της καλοδιωμένης καλοπέρασης και του εναλλακτικού ναρκισσισμού μας.

Ένα σπουργίτι μες στο Πέραμα κρυώνει
ένα καράβι βλαστημάει τη σκουριά
κι εμείς που μείναμε μες στη ζωή μας μόνοι
λες και μας δώσαν την κατάρα τη βαριά

Από το Πέραμα δεν έχει πέρασμα
μόνο φαρμάκι και χτικιό για κέρασμα

Πώς να ριζώσεις σ' έναν τόπο που ματώνει
που πριν την ώρα το κορμάκι μας γερνά
Πώς ν' αντικρίσεις τη χαρά που μαραζώνει
κι αυτή τη νύχτα τη σκληρή που δεν περνά

Μέσα στο Πέραμα στον ήλιο και στη σκόνη
εκεί μας χάρισε ο Θεός τη συμφορά
Σε ένα σπίτι δίχως πόρτα και μπαλκόνι
κι ένα αγκάθινο στεφάνι στην καρδιά

Μαζί με τα νερά, πετάξαμε και το μωρό από τη σκάφη. Μαζί με το φολκλόρ πετάξαμε και την πραγματικότητα. Και το σημειωματάκι αυτό, για την πραγματικότητα ήθελε να μιλήσει, και όχι για το φολκλόρ ηρωϊκών επιταφίων. Για μια πραγματικότητα που επιμένει, κάτω από στρώματα λάσπης, πλαστικού και αμνησίας, να εμφανίζεται εκεί που δεν την σπέρνουν. Για μια πραγματικότητα που κανένα αμπάρι δεν έπνιξε ποτέ. Για μια πραγματικότητα που παραμιλάει λέξεις μέσα στη νύχτα: αίμα, σώμα, ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, άνθρωπος.

Φαντάζομαι και τον άγιο Λοΐζο για το τέλος, να παίρνει το λυγμό των καπετάνιων και της Κοκκινιάς και να τον μεταβάλει σε τραγούδι χαράς και ελπίδας, με τις λέξεις του Λευτέρη Παπαδόπουλου και τη φωνή του Γιάννη Καλατζή.

Παποράκι του Μπουρνόβα
και καρότσα της στεριάς,
πόσα τάλιρα γυρεύεις
στον Περαία να με πας;

Πόσα τάλιρα γυρεύεις
στον Περαία να με πας,
παποράκι του Μπουρνόβα
και καρότσα της στεριάς;

Κάθε νύχτα στ’ όνειρό μου σεργιανάω
Άγιο Νείλο, Κερατσίνι, Κοκκινιά.
Καπετάνιο, χρόνια ξέρεις πως πονάω
μα δεν άνοιξες πανιά.

Καπετάνιο Αρβανίτη
καροτσέρη φουκαρά,
στον Περαία έχω σπίτι
και στο Πέραμα κυρά.

Στον Περαία έχω σπίτι
και στο Πέραμα κυρά,
καπετάνιο Αρβανίτη
καροτσέρη φουκαρά.

Και για τα υπόλοιπα, τα ξαναλέμε τον Σεπτέμβρη - μέχρι τότε, καλά ταξίδια σε όλους.
ηρ.οικ

(φωτογραφίες: http://www.perama.gr/)