Σωτήρης Κακίσης: για μένα, η Κάλλας

1

είκοσι χρονών νεκρός, χωρίς φύλο πια, όπως κι η Τέχνη της, χωρίς τη Γη καθόλου, στη θάλασσα, στο νερό, η ψυχή μου, σε κάθε κύμα κι από ’να βήμα, κι από ’να δάκρυ της. είκοσι χρονών πιο ζωντανός, πιο πέρα των ήχων επιτέλους απερίσπαστη, των στιγμών οι πιο επίσημες πια, οι πιο πέρα από το Χρόνο. μια στιγμή, μια ώρα, μια μέρα, ένας μήνας, ένας χρόνος πέρα από το Χρόνο, μια αιωνιότητα από την Αιωνιότητα πιο ισχυρή. πώς ν’ ακούγεται τώρα μες στο χρόνο αυτός ο ήχος ο υπέροχος, ο πέρα από τις γλώσσες όλες του κόσμου, ο τρελός, η μουσική η περίληψη της ιστορίας της, της Ιστορίας όλης του κόσμου η πιο συναισθηματική, η πιο λεπτομερής ξαφνικά, παρτιτούρα; ποια ήταν η γλώσσα η δική της η πύρινη, να χορέψει χορούς από μέσα πάντα από τα κείμενα, από τις ζωές, από τα έργα; αν δεν ήξερε ελληνικά, ώς πού θα πήγαινε η εκστρατεία της στων λαών της Δύσης μέσα τις όλο αναστολές τέχνες, ώς πού θα γύριζε της νύχτας της η κατάφωτη μελαγχολία, ξυπνώντας σπιτιών και σπιτιών τους δειλούς ανθρώπους, θυμίζοντας άλλων, ηρωικών κάστρων τις αγνές σημασίες, άλλου Πολιτισμού τις ανεξαγόραστες ελευθερίες. ώς πού;

Σωτήρης Κακίσης, για μένα, η Κάλλας (Εκδόσεις Ερατώ, 1997), σελ. 13-15.