Τεύχος Οκτωβρίου του Διφώνου

Κυκλοφόρησε στις αρχές Οκτώβρη το τεύχος 155 του "Διφώνου".

Εκτός από τα πάντα προσεγμένα CD ("Πράσινα τραγούδια", "Δίφωνο Live", "Louis Armstrong - Ella Fitzgerald", "Theremin"), ξεχωρίσα:

- το αφιέρωμα στον πρόωρα χαμένο στιχουργό Ηλία Κατσούλη, με τις υπογραφές των Νίκου Ανδρουλάκη, Σπύρου Αραβανή, Αλέξη Βάκη και Κώστα Καλημέρη

- τη συνέντευξη του αγαπημένου συνθέτη Χρήστου Λεοντή στον Αλέξη Βάκη, η οποία συνοδεύεται από σπάνιο φωτογραφικό υλικό

- το "ψαγμένο" άρθρο του Κώστα Δρυγιανάκη για τη δισκογραφική παραγωγή της εθνογραφίας

-τη συνέντευξη του Ιταλού συνθέτη Νικόλα Πιοβάνι στον Μιχάλη Γελασάκη, με τον πρώτο να δηλώνει ότι "Η ζωή δεν είναι ωραία...όταν οι ηγέτες δεν υπολογίζουν τον κόσμο και προκαλούν τις τραγωδίες που παρακολουθούμε πλέον σε ζωντανή μετάδοση"

- τη συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για τη στιχογραφία στην Ελλάδα σήμερα, με τη συμμετοχή έξι στιχουργών, την οποία επιμελήθηκαν οι Κώστας Αγοραστός και Σπύρος Αραβανής

- το άρθρο του Σωτήρη Μπέκα για τη σχέση παραδοσιακής μουσικής και σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού

- τη συνέντευξη του Χρήστου Θηβαίου στον Αντώνη Μποσκοΐτη

- την αναφορά της Αφροδίτης Παπακαλού στα μουσικά σύνολα πανεπιστημίων, στους αφανείς ήρωες της μουσικής στα ελληνικά τριτοβάθμια ακαδημαϊκά ιδρύματα

- και (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...) τη συνέντευξη του συγκροτήματος Αραβικής μουσικής Al Mahabba σε... μένα.

Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού είναι αφιερωμένο στην οικολογία ("Be Green", "Άκου τη γη σου", Έρχονται οι πράσινοι" κλπ). Δεν ξέρω κατά πόσο πρασινίζουμε, πάντως η τελευταία ανταπόκρισή μου από τις Βρυξέλλες λέει ότι οι Ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες πιέζουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να παραχωρήσει περισσότερα κίνητρα (διάβαζε επιδοτήσεις κλπ) για την αντικατάσταση παλαιών Ι.Χ. από άλλα, "πράσινα", νεότερης τεχνολογίας. Το "πράσινο" μπορεί να μην έχει σώσει τον πλανήτη μας, μπορεί όμως να σώσει τους μεγαλοκαρχαρίες των αυτοκινητοβιομηχανιών. Το ίδιο ισχύει και με τα βιοκαύσιμα, των οποίων η επίδραση στην οικολογική ισορροπία του πλανήτη είναι ακόμα άγνωστη, αλλά οι συνέπειες στον άνθρωπο είναι γνωστές: χιλιάδες άνθρωποι έχουν πεθάνει και πρόκειται να πεθάνουν εξαιτίας των αυξανόμενων τιμών των σιτηρών. Ας μην ξεχνάμε: ο άνθρωπος είναι μέρος του περιβάλλοντος, και δεν συνιστά οικολογία το να σώζεις την ανθρωπότητα από το φαινόμενο του θερμοκηπίου για να την σκοτώσεις από την πείνα.

Με άλλα λόγια, πολύ φοβάμαι ότι το "πράσινο", όταν δεν συνοδεύεται από το "κόκκινο" της κριτικής προς την κυρίαρχη πολιτική και οικονομική εξουσία, δεν είναι τίποτε άλλο από όργανο προώθησης συμφερόντων που βλάπτουν σοβαρά το περιβάλλον. Όσο για τους Πράσινους ως πολιτικό ρεύμα, δεν μπορώ να γράψω λέξη. Βλέπετε...οι βόμβες στη Γιουγκοσλαβία με την υπογραφή του "Πράσινου" - ή κατάμαυρου - Γιόσκα Φίσερ, αχνίζουν ακόμα πάνω στην οθόνη μου (ή λες να φταίει η υπερθέρμανση του πλανήτη;). Ευτυχώς, το αφιέρωμα του Διφώνου θίγει εν μέρει όλη αυτή τη βιομηχανία νομιμοποίησης που έχει στηθεί γύρω από το "πράσινο" και δεν υιοθετεί άκριτα την σχετική φιλολογία.

Στο θέμα μας τώρα...για μερικές μέρες ακόμα το τεύχος 155 του Διφώνου θα βρίσκεται στα περίπτερα. Καλές αναγνώσεις, καλές ακροάσεις.

ηρ.οικ.