Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος: Πέντε τραγούδια

Οι στίχοι που δημοσιεύονται σήμερα είναι του κύριου Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, ηλεκτρολόγου από την Πάτρα. Έφτασαν πρόσφατα στην ιστοσελίδα μας με πρωτοβουλία του γιου του, Γιώργου, και με πολλή χαρά τους παρουσιάζουμε, πιστεύοντας ότι η ερασιτεχνική δημιουργία πρέπει να ενθαρρύνεται με κάθε τρόπο, ανεξάρτητα από τις όποιες ατέλειές της. Μ.Π.

-----

ΗΡΘΕΣ ΣΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Ήρθες σαν το καλοκαίρι
που δεν έχει συννεφιά
ήρθες σαν ένα αστέρι
που ήταν πάντα μακριά.

Ήρθες μες στη μοναξιά μου
να γεμίσεις το κενό
που είχα μέσα στην καρδιά μου
να μου πεις το σ’ αγαπώ.

Είσαι τώρα στη ζωή μου
μονοπάτι όμορφο
είσαι μέσα στην ψυχή μου
και μ’ αρέσει ότι ζω.

Γέμισες την αγκαλιά μου
με αγάπη και σκοπό
και μου βρήκες την αγάπη
που είχα χάσει από καιρό.

ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Ψάχνω να βρω στη θάλασσα
μια χαμένη αγάπη
και ταξιδεύω μακριά
παρηγοριά στα λάθη.

Γυρεύω μες στο πέλαγος
χαμένη ευτυχία
και αναμνήσεις έρχονται
και φεύγουν σαν τα πλοία

Ψάχνω να ρίξω άγκυρα
το κύμα να διαβάσω
κι άλλο ταξίδι μακρινό
εσένα να ξεχάσω.

Ψάχνω να βρω στη θάλασσα
τις σκέψεις μου ν’ αλλάξω
και το ηλιοβασίλεμα
δε θέλω να το χάσω.

ΕΓΩ ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ

Εγώ μόνο αγάπη
και συ μου λες θα φύγω
σου χάρισα ένα δάκρυ
και μόνος μου θα μείνω.

Εγώ μόνο αγάπη
που ένιωθα για σένα
και συ μια ευκαιρία
να φύγεις από μένα.

Μου άφησες τα λόγια
να γράψω ιστορία
και με το παρελθόν μας
να ζω στη φαντασία.

Μου άφησες εικόνες
να έχω στο μυαλό μου
και μ’ έκανες να χάνω
ξανά τον εαυτό μου.

Εγώ μόνο αγάπη
που έμαθα να δίνω
και συ μια αυταπάτη
που ζήσαμε για λίγο.

Εγώ μόνο αγάπη
και όλη τη ζωή μου
και συ ένα κομμάτι
ζητάς απ’ τη ψυχή μου.

ΟΛΑ ΤΩΡΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ
Όλα τώρα μου θυμίζουν
το πέρασμα του χρόνου
στιγμές αδυναμίας
και το άγγιγμα του πόνου.

Όλα τώρα μες στη ζάλη
άδειασα ένα μπουκάλι
βάλε μας κι άλλο να πιούμε
γιατί η νύχτα είναι μεγάλη.

Πιες εσύ να πιω και ’γω
γιατί αυτό το βλέμμα
έρχεται πάλι στο μυαλό
θυμίζει ένα ψέμα.

Πιες εσύ να πιω και ’γω
αλλού θέλω να πάω
μα κάθε βράδυ είμαι εδώ
και μόνος μου μεθάω.

Και όλα τώρα είναι εδώ
εκείνη να θυμάμαι
δεν ξέρω τώρα τι ζητώ
αν χαίρομαι ή αν λυπάμαι.

Και βάλε μου κι άλλο να πιω
μ’ ένα ποτό δεν την ξεχνάω
θυμάμαι ακόμα τη στιγμή
που μου ‘πε σ’ αγαπάω.

ΑΠΟΨΕ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ
Απόψε η γη είναι μεγάλη
κι ο ουρανός είναι μικρός
και το φεγγάρι αγκαλιάζω
γιατί είμαι πάλι μοναχός.

Απόψε όλα σε θυμίζουν
μέσα στο τέλος της βραδιάς
τελείωσε όπως και τότε
η νύχτα της παρηγοριάς.

Απόψε φεύγω με το σύμπαν
και ταξιδεύω μακριά
αφήνω πίσω μια αγάπη
κι ένα κομμάτι απ’ τη καρδιά.

Ωκεανός η αγκαλιά σου
και βρίσκεται στο πουθενά
πώς να ξεχάσω τη ματιά σου
και την αγάπη μια βραδιά.

Μυρίζει ωραία το άρωμά σου
και η σκιά σου είναι εδώ
μα εσύ ξεχνάς τον έρωτά σου
και γω ακόμα σε ζητώ.

Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος