Φυσάει
Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης
Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Το έθνος μας απειλείται
Υπέρ βωμών και εστιών
Μα πρέπει να συντομεύουμε, εξοχότατε
μας περιμένουν για το τσάι
Εν θα ουκ εστί πόνος ου λύπη
Ένας ζητιάνος ξύνει τ' αχαμνά του
Ο άγνωστος στρατιώτης κρυώνει στο χιονόνερο
Ο υπουργός χειρονομεί, μια γριά σταυροκοπιέται
Κύριε των δυνάμεων
των δυτικών, βέβαια, δυνάμεων
Σκασμός, σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός
Τα γάντια χειροκροτούν
Οι φαντάροι παρουσιάζουν όπλα
οι τράπεζες χωνεύουν τη λεία τουςδυο αστυνόμοι τρέχουν
Ποιος είναι
τίποτα, τίποτα
Ποιος είναι
Ένας άνεργος λιποθύμησε, τίποταΜπορεί και να πέθανε, τίποταΣκασμός, σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός
Πρέπει να εξοπλισθώμεν δια να διασφαλίσουμε
την ασφάλεια του έθνους
Μακάριοι οι πεινώντες και οι διψώντες
Ω σόρυ, ε, με συγχωρείτε
Η ελευθερία της πατρίδας ήθελα να πω
S.O.S.
Φυσάει, φυσάει απόψε, φυσάει
Τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι, φυσάει
κάτω από τις γέφυρες φυσάει
μες τις κιθάρες φυσάει
S.O.S
Δως μου το χέρι σου φυσάει
Δως μου το χέρι σου
Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης
Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Το έθνος μας απειλείται
Υπέρ βωμών και εστιών
Μα πρέπει να συντομεύουμε, εξοχότατε
μας περιμένουν για το τσάι
Εν θα ουκ εστί πόνος ου λύπη
Ένας ζητιάνος ξύνει τ' αχαμνά του
Ο άγνωστος στρατιώτης κρυώνει στο χιονόνερο
Ο υπουργός χειρονομεί, μια γριά σταυροκοπιέται
Κύριε των δυνάμεων
των δυτικών, βέβαια, δυνάμεων
Σκασμός, σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός
Τα γάντια χειροκροτούν
Οι φαντάροι παρουσιάζουν όπλα
οι τράπεζες χωνεύουν τη λεία τουςδυο αστυνόμοι τρέχουν
Ποιος είναι
τίποτα, τίποτα
Ποιος είναι
Ένας άνεργος λιποθύμησε, τίποταΜπορεί και να πέθανε, τίποταΣκασμός, σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός
Πρέπει να εξοπλισθώμεν δια να διασφαλίσουμε
την ασφάλεια του έθνους
Μακάριοι οι πεινώντες και οι διψώντες
Ω σόρυ, ε, με συγχωρείτε
Η ελευθερία της πατρίδας ήθελα να πω
S.O.S.
Φυσάει, φυσάει απόψε, φυσάει
Τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι, φυσάει
κάτω από τις γέφυρες φυσάει
μες τις κιθάρες φυσάει
S.O.S
Δως μου το χέρι σου φυσάει
Δως μου το χέρι σου
-----
από saltatempo:
Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
Μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού
Να ξενυχτήσω συντροφιά με όσους θρήνησαν
Το πτώμα ενός ασήκωτου, θλιβερού γυρισμού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού
ΤΡΥΠΕΣ
5 σχόλια:
ειδοποίησε αν πας αύριο (σήμερα δηλαδή) στα Προπύλαια!
ΟΚ
Θέλω να ζήσω όπως τα αστέρια που ξεψύχησαν
Μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού
Να ξενυχτήσω συντροφιά με όσους θρήνησαν
Το πτώμα ενός ασήκωτου, θλιβερού γυρισμού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού
ΤΡΥΠΕΣ
Το ανέβασα στη σελίδα, ωραίος αποχαιρετισμός στο παιδί.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ
Μετά το πρώτο σοκ, για το χαμό ενός νέου ανθρώπου σε μία ηλικία που μόνο όνειρα θα μπορούσε να έχει για τη ζωή του. Μετά από 5 μέρες οργής από μια πόλη που τρώει τις σάρκες της. Έρχεται η ώρα του θρήνου που συγκροτούμε τη σκέψη μας και συνειδητοποιούμε πως μόνο μια μαγική σφαίρα έχει την δύναμη να πληγώσει τόσες πολλές καρδιές ανθρώπων. Ο άνθρωπος από την φύση του έχει την ικανότητα στις δύσκολες στιγμές να βρίσκει τρόπους για να απαλύνει τον πόνο του. Ένας από τους τρόπους αυτούς είναι η γραφή. Έχουμε δει πολλές φορές ποιηματάκια σε ένα μικρό χαρτί – ορισμένες φορές και πρόχειρα κομμένο – να γράφουν τις σκέψεις του δημιουργού τους για κάτι που τον έχει συγκλονίσει. Χαρτάκια που τις περισσότερες φορές είναι ανώνυμα ή με ψευδώνυμο γιατί δεν έχει σημασία ποιος το έγραψε αλλά το περιεχόμενο τους. Κολλημένα με ένα σελοτέιπ, σε τοίχους, κολώνες, δίπλα στα άνθη που δείχνουν το σημείο που χάθηκε ένας άνθρωπος. Δυστυχώς πάντα αυτά τα ποιήματα χάνονται, ξεθωριάζουν, τα παίρνει ο αέρας, ή πετιόνται μαζί με τα άνθη που έχουν ξεραθεί. Όχι δεν είναι δυνατόν τα ποιήματα για τον Αλέξη.
Σήμερα μετά από 5 μέρες από τον άδικο χαμό του, άνοιξα την ελεύθερη φωνή της Αθήνας (Athens Voice), έπεσε εντελώς τυχαία στα χέρια μου. Σε ένα σαλόνι της έχει μια εικόνα από ένα κεντρικό δρόμο της Αθήνας νύχτα γεμάτο φωτιές, στην άκρη της φωτογραφίας ένα ποίημα:
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ
Ένα τραγούδι απόψε γράφω για να πω
Για όσα η καρδιά μου δεν αντέχει
Θ’ ανατινάξω αυτό το κάστρο και θα βγω
Δικό τους είναι το παιχνίδι, δεν μ’ αρέσει
Είναι λαγνεία, απληστία, δολοφονία
Δεν επιτρέπεται καμιά διαφωνία
Οι «ευεργέτες» μας δεν έχουνε παιδεία
Σαν μαριονέτες φλυαρούν, χωρίς ουσία
Μα έχουν μάτια σκοτεινά και λέπια κρύα
Απλοί κομπάρσοι σε στημένη κωμωδία
Σφίγγουν τα γκέμια και το στόμα μας ματώνουν
Και τα όνειρά μας με μια σφαίρα τα σκοτώνουν
Μα η οργή μου μια ελπίδα θα γεννήσει
Γιατί ο θεός τους πια εδώ θέση δεν βρίσκει
Ένα παράπονο τις μέρες μου πληγώνει
Για μια ζωή τώρα δεν φτάνει μια συγνώμη
Για ελευθερία και χαμένα ιδανικά
Η επανάσταση κοστίζει ακριβά
Όσα μου δάνεισαν δεν είναι αρκετά
Σε κάθε λύπη μου χρωστάνε μια χαρά
Γιατί αγαπάω κι ονειρεύομαι ν’ αντέξει
Αυτή η πατρίδα μου ταυτότητα δεν έχει
Μα η οργή μου ελπίδα θα γεννήσει
Γιατί ο θεός τους πια εδώ θέση δεν βρίσκει
Δάφνη Γερογιάννη (ATRIA)
Μετά από 5 μέρες κενού στην ψυχή μου, 5 μέρες απογοήτευσης και αναζήτησης μιας φράσης που πάντα μας έκανε υπερήφανους «Ελληνικό φιλότιμο». Επιτέλους βρήκα κάτι που μπορεί να φανώ χρήσιμος. Αποφάσισα να συλλέξω κάθε ποίημα που έχει γραφτεί για τον Αλέξη και να το εκδώσω σε μία ποιητική συλλογή αφιερωμένη στον άδικο χαμό του. Από την στιγμή που η ιδέα μου ήρθε αυθόρμητα για πρώτη φορά πριν από λίγες ώρες δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι την όλη διαδικασία. Στο μυαλό μου είναι ήδη έτοιμο. Είμαι εκδότης σε ένα μικρό εκδοτικό οίκο δεν θα πω το όνομα του (δεν είναι αυτό το θέμα μας). Λόγο τις δουλειάς μου ξέρω όλη την διαδικασία. Βασική προϋπόθεση είναι να διασωθεί το πολύτιμο υλικό. Για αυτό κάνω έκκληση σε όποιον θέλει να στείλει την κατάθεση της ψυχής του, ώστε να συγκεντρωθεί ικανό υλικό για να γίνει όσο το δυνατό πιο μεγάλη και πλούσια η ποιητική συλλογή αφιέρωμα στον Αλέξη. Μόλις συγκεντρωθεί το απαραίτητο υλικό. Θα έρθω σε επαφή με την οικογένεια του Αλέξη. Θα τους ενημερώσω για την πρωτοβουλία μου και αν έχω την συγκατάθεσή τους. Θα προχωρήσω στην έκδοση του. Τα έσοδα από την έκδοσή του θα δοθούν στην οικογένεια. Όχι για να την βοηθήσουν ή να απαλύνουν τον πόνο από τον άδικο χαμό του παιδιού τους αλλά γιατί νομίζω ότι είναι οι πιο κατάλληλοι για να αποφασίσουν για πιο σκοπό μπορούν να τα διαθέσουν.
Αν νομίζετε και εσείς ότι αξίζει τον κόπο να διατηρηθούν στο χρόνο αυτά τα ποιήματα στηρίξτε αυτήν την προσπάθεια. Βοηθήστε ώστε να μην ξεθωριάσουν, να μην τα πάρει ο άνεμος, να μην πεταχτούν μαζί με τα ξεραμένα άνθη. Η αξία αυτού του βιβλίου θα είναι η πληθώρα των δημιουργών του. Και ότι θα θυμίζει σε κάποιος ότι δεν ήταν «μια παρεξήγηση» ούτε «θέλημα θεού».
Περιμένω μηνύματα με ποιήματα που έχετε γράψει στην διεύθυνση giatonalexi@yahoo.gr
Για την ευκολία του αναγνώστη και την σωστή δημιουργία της ποιητικής συλλογής πρέπει να υπάρχουν τα παρακάτω στοιχεία.
1. Τα ποιήματα να αφορούν τον Αλέξη και να μην προσβάλουν την μνήμη του.
2. Να είναι γραμμένα με ελληνικούς χαρακτήρες.
3. Να έχουν το ονοματεπώνυμο ή το ψευδώνυμο του δημιουργού τους.
4. Την περιοχή που μένει.
5. Την ιδιότητα του δημιουργού τους.
6. Την ημερομηνία που το έχει γράψει.
Παράδειγμα: (ονοματεπώνυμο ή ψευδώνυμο, μαθητής, Αθήνα, 6.12.08)
Θεωρώ ότι είναι κάτι που πρέπει να γίνει πολύ γρήγορα και για αυτό το λόγο περιορίζω το διάστημα της συλλογής των ποιημάτων σε 10 ημέρες από σήμερα 11-12-08 έως 21-12-08.
Διαδώστε όσο μπορείτε περισσότερο αυτήν την ιδέα ώστε να μη μείνει κανένα ποίημα από αυτά που έχουν γραφτεί για τον Αλέξη εκτός του βιβλίου. Εγώ δεσμεύομαι να σας ενημερώσω για την εξέλιξη της συλλογής και να σας ανακοινώσω που θα εκδοθούν.
Μην με ρωτήσετε γιατί το κάνω αφού δεν ήξερα τον Αλέξη...
Δεν έχει σημασία ξέρω τα παιδιά μου.
Ο εκδότης
Υ.Γ. Ο λόγος που δεν δηλώνω ακόμα τα στοιχεία μου είναι γιατί δεν θέλω αν αποτύχει η προσπάθεια να θεωρηθεί εκμετάλλευση για διαφήμιση.
Δημοσίευση σχολίου