Τεύχος 157 του Διφώνου

Για μερικές μόνο ημέρες ακόμα, το τεύχος 157 του "Διφώνου" θα βρίσκεται στα περίπτερα.
Θα διαβάσετε, ανάμεσα στα άλλα:

-Συνέντευξη των Μικρούτσικου, Ιωάννου, Αντωνοπούλου, στον Σπύρο Αραβανή

-Συνέντευξη της Σωτηρίας Λεονάρδου, στον Αντώνη Μποσκοΐτη

-Συνέντευξη της Σόνιας Θεοδωρίδου, στη Λιάνα Μαλανδρενιώτη

-Συνέντευξη του Μανώλη Μητσιά, στον Αλέξη Βάκη

-Συνέντευξη του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στον Κώστα Μπαλαχούτη

-Συνέντευξη του Θωμά Κοροβίνη, στον Αλέξη Βάκη

-Συνέντευξη του Βασίλη Τσαμπρόπουλου, στον Αντώνη Φράγκο

-Συνέντευξη του Δημήτρη Μαραμή, στον Αντώνη Μποσκοΐτη

-Συνέντευξη του Ευγένιου Σπαθάρη, στον Σωτήρη Μπέκα

-Συνέντευξη του Μιχάλη Τζουγανάκη, στον Σωτήρη Μπέκα

-Συνέντευξη της Μάρως Μαρκέλλου, στον Αντώνη Μποσκοΐτη

-Χορταστικό αφιέρωμα στις επανεκδόσεις έργων του Χατζιδάκι, του Αντώνη Μποσκοΐτη

-Ενδιαφέρον άρθρο για τις μουσικές των Χριστουγέννων, του Κώστα Δρυγιανάκη

-Πρωτότυπη παρουσίαση των μουσικών για "τηγάνια" και άλλα οικιακά είδη (!), του Στέλιου Χατζηιωάννου

-Τις μόνιμες στήλες με Αραβανή, Μαλανδρενιώτη, Ιωάννου...

και τρία κείμενα που κουτσά-στραβά έβαλα ένα χεράκι:

-Άρθρο για τη νέα μουσική γενιά (που συνυπογράφω μαζί με τον Σπύρο Αραβανή, ο οποίος είχε την ιδέα, έκανε όλη τη δουλειά, βρήκε όλους τους καλλιτέχνες, και έγραφε για μερόνυχτα όσο εγώ τεμπέλιαζα...ευχαριστώ Σπύρο!)

-Συνέντευξη του νέου ροκ συγκροτήματος "Παράξενες Μέρες"

-Άρθρο για την επίδραση της Λατινικής Αμερικής στο ελληνικό τραγούδι, με αφορμή την έκδοση του "Σαμάνου"

Θα ακούσετε τις καλύτερες στιγμές από τη μουσική παράδοση του Μεξικού (Μπολέρο), του Βελγίου (Ζακ Μπρελ) και της Κρήτης (Ψαραντώνης). Και θα δείτε τον Παύλο Σιδηρόπουλο στην ταινία "Ο Ασυμβίβαστος" του Ανδρέα Θωμόπουλου, συνοδευόμενη από κατατοπιστικότατο σημείωμα του Μποσκοΐτη.

Έχω ακούσει πολλά για το Δίφωνο, ιδιαίτερα μετά την ένταξή του στον όμιλο Γιαννίκου. Έχω πει ακόμα περισσότερα απ' όσα έχω ακούσει. Ενστάσεις, φόβους, απορίες. Αλλά και επαίνους, και ευχαριστίες. Δεν σας κρύβω ότι ονειρεύομαι μια κοινωνία στην οποία η τέχνη θα είναι κοινωνικό αγαθό, και θα βρίσκεται έξω από την οποιαδήποτε αγορά και το οποιοδήποτε ιδιωτικό συμφέρον. Μια κοινωνία όπου ο καλλιτέχνης θα δημιουργεί όχι για να πουλήσει, αλλά για να εκφραστεί. Μια κοινωνία όπου ανάμεσα στην τέχνη και το κοινό δεν θα υπάρχει κανένας μεσάζοντας, παρά μόνο η κοινωνική μέριμνα για την ανύψωση του λαϊκού πολιτισμού. Δυστυχώς, αυτή η κοινωνία φαντάζει ακόμα αρκετά μακρινή, αν και συνεχίζω να πιστεύω στην ανάγκη πραγμάτωσής της. Μέχρι τότε όμως, νομίζω ότι πρέπει να συμμετέχουμε, ο καθένας με τις ελάχιστες δυνάμεις του, στη διάδοση της ελληνικής μουσικής -ως κομμάτι της παγκόσμιας μουσικής τέχνης- όπου και όπως μπορούμε, και να στηρίζουμε εγχειρήματα που την υπηρετούν σε βάθος. Είμαι πεπεισμένος ότι το Δίφωνο είναι ένα τέτοιο εγχείρημα.

Δεν είμαι ο πιο αντικειμενικός κριτής του περιοδικού, όχι τόσο επειδή συνεργάζομαι σποραδικά με αυτό, όσο εξαιτίας της παιδικής αφέλειας με την οποία εξακολουθώ να το βλέπω, όπως το έβλεπα και την πρώτη φορά που κυκλοφόρησε. Ως μια αφορμή για να σκύβω, να σκύβουμε, πάνω από αυτό το μοναδικό αγαθό που έβγαλε αυτή η γωνιά της γης: το ελληνικό τραγούδι. Τα υπόλοιπα ας τα κρίνει -τι άλλο;- ο χρόνος.

ηρ.οικ.