Διάβασα σήμερα στην εφημερίδα "Κυριακάτικη Αυγή" ότι τη δεκαετία του '70 η Μαρία Δημητριάδη...
"σφραγίζει όλα τα τραγούδια της πρώτης περιόδου του συνθέτη (σσ: Θάνου Μικρούτσικου) φωνάζοντας μερικές φορές ίσως παραπάνω από το αναγκαίο - αυτά όμως ήθελε η εποχή και οι εκετζήδες στην αρχή και οι κνίτες στη συνέχεια".
Την πρόταση αυτή υπογράφει ο Ανταίος Χρυσοστομίδης στο σημείωμά του με τίτλο "Το τρένο των οκτώ έφυγε για πάντα". Ομολογώ ότι μου προκάλεσε δυσάρεστη εντύπωση η εμφανώς υποτιμητική αναφορά στους "εκετζήδες" και τους "κνίτες", χωρίς καν να σχετίζομαι μαζί τους. Από την άνεση του καναπέ του και του έτους 2009, είναι βεβαίως πολύ εύκολο για τον Χρυσοστομίδη να κρίνει πολιτικές οργανώσεις και στάσεις ανθρώπων που έδρασαν σε άλλες, πολύ δύσκολες και ταραγμένες εποχές. Έχει όμως νόημα μια τέτοια κρίση, εκτός τόπου, χρόνου και ιστορικού πλαισίου; Μάλλον όχι.
Αν όμως αυτή η αναφορά σε εκετζήδες και κνίτες είναι απλά δυσάρεστη, η ιδέα ότι η Μαρία Δημητριάδη "φώναζε μερικές φορές ίσως παραπάνω από το αναγκαίο" είναι δυστυχώς θλιβερή, ιδιαίτερα όται αυτή εκφέρεται από μια ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς. Προφανώς ο συγγραφέας δεν συμμερίζεται τα πολιτικά ιδεώδη που η Δημητριάδη εξέφρασε μέσα από τους δίσκους-σταθμούς του Θάνου Μικρούτσικου: "Πολιτικά Τραγούδια", "Καντάτα για τη Μακρόνησο", "Φουέντε Οβεχούνα", "Τροπάρια για Φονιάδες", "Τραγούδια της Λευτεριάς", "Εμπάργκο". Γιατί, αν συμμεριζόταν αυτά τα ιδεώδη, τότε φυσικά θα γνώριζε εκ των προτέρων ότι δεν υπάρχει όριο στην ένταση της φωνής όταν τραγουδάς για τον Νίκο Πλουμπίδη και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Δυστυχώς, η λογική του Χρυσοστομίδη σύμφωνα με την οποία η Δημητριάδη "φώναζε" για να ικανοποιήσει τους φίλους του ΕΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι ανιστόρητη. Η Δημητριάδη φώναζε γιατί αυτό ζητούσε και γούσταρε η ψυχούλα της, και γιατί αυτό απαιτούσαν τα έργα που τραγούδησε και οι ήρωές τους.
Φαίνεται ότι τα ντεσιμπέλ της Δημητριάδη και των ριζοσπαστικών πολιτικών μηνυμάτων που αυτή τραγούδησε ήταν και είναι ανυπόφορα για τα αυτιά κάποιων.
ηρ. οικ.
ΥΓ(1): Η Μαρίζα Κωχ μιλάει για τη Μαρία Δημητριάδη, αποκλειστικά στον Αντώνη Μποσκοΐτη και τα "Ασματα και Μιάσματα", ΕΔΩ
ΥΓ(2): Ο Μάκης Γκαρτζόπουλος γράφει στο "Άρωμα του Τραγουδιού" για τη Μαρία Δημητριάδη και δεν εξηγεί, ΕΔΩ
4 σχόλια:
Για κάποιον που δεν τον αγγίζουν (πια) τα λόγια που τραγούδησε η Μαρία Δημητριάδη είναι φυσιολογική άποψη. Δεν την θεωρώ προσβλητική κι ας συνοδεύω ακόμα με την αγριοφωνάρα μου τις περισσότερες ακροάσεις μου.
Αγαπητέ Στρατολάτη,
η άποψη του Χρυσοστομίδη ίσως να μην είναι προσβλητική για τη Δημητριάδη (αν και η σύνδεση μεταξύ της έντασης της φωνής της Δημητριάδη και των ορέξεων των Κνιτών μου φαίνεται "κάπως").
Είναι όμως σίγουρα προσβλητική για την ιστορία της Αριστεράς και το πώς ξαναγράφεται δυστυχώς σήμερα, στο όνομα της ανανέωσης. Γιατί, όπως σωστά επισημαίνεις, δεν είναι η ένταση της φωνής που ενοχλεί, αλλά το πολιτικό περιεχόμενο. Και την αποσύνδεση της Αριστεράς από αυτό το περιεχόμενο τη βρίσκω προσβλητική για την ίδια. Τα ξαναλέμε!
Το περιεχόμενο των τραγουδιών της Δημητριάδη δεν έχει καμία σχέση με τα όσα πιστεύει η "αριστερά" που εκφράζει η "Αυγή" σήμερα. Καμία σχέση! Άρα, λογική η απολιτίκ ανάλυση του Χρυσοστομίδη και η σύνδεση των ντεσιμπέλ με τη φανατίλα (σύμφωνα με τη λογική του ίδιου) των Κνιτών.
Καλημέρες!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ έχεις πολύ δίκιο.
Δημοσίευση σχολίου