Δανάη Παναγιωτοπούλου - Δύο τραγούδια από το "homo logotypus"

Πριν από δύο χρόνια και βάλε, η αγαπημένη φίλη Μέλια μου έδωσε ένα αντιγραμμένο cd. Ήταν, λέει, ένα ντέμο από τον Παντελή, ο οποίος έπαιζε πιάνο μαζί με τον Άγγελο συνοδεύοντας τη Δανάη. Στρογγυλοκαθίσαμε στο μπαλκόνι, ανοίξαμε πόρτες και ηχεία, και αρχίσαμε να χαζεύουμε τις απέναντι πολυκατοικίες υπό τους ήχους μιας γυναικείας φωνής που μίλαγε για ποιητές, Λαύρια, και Παβλώφ. Ακούσαμε το cd γύρω στις δέκα φορές, ώσπου ξημέρωσε. Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Το ντέμο έγινε cd: ΟΙΚΟΣ ΑΝΤΟΧΗΣ. Και τα παιδιά που έπαιζαν εκεί απέκτησαν για μένα και για πολύ κόσμο ακόμα ονοματεπώνυμο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΑΒΔΑΣ, ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ και φυσικά, ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ. Και η Δανάη έγινε η φωνή της γενιάς της, μιας γενιάς που κάποιοι επιμένουν να μετράνε με Ευρώ. 500, 600, 700, 800, 900, διαλέγεις και παίρνεις. Πόσο όμως κοστίζουν τα όνειρα; Και πόσο κοστίζει η αμοιβή αυτού που μας τα ξαναφέρνει στο νου;

Γιατί αυτό είναι η Δανάη Παναγιωτοπούλου: η παραγωγός ονείρων μιας γενιάς που κοιμήθηκε με την ομορφιά και την αθωότητα των 1980s, με "We are the world" και "Κάμπιγκ" -θυμάστε τη σειρά στην ΕΡΤ 1;- για να ξυπνήσει με "Wind of Change", ελεύθερη αγορά και άλλα παραμυθάκια για μικρά παιδιά. Το wind έγινε πούντιασμα και γρίπη, και το change έγινε απασχολησιμότητα και δημοσκοπήσεις και δελτίο των οχτώ και απολιτίκ στυλάκι με άποψη και χαμογελάκι τελευταίας κοπής και ψαγμένο. Η Δανάη Παναγιωτοπούλου βγήκε μέσα από τις στάχτες μιας τεράστιας ιστορικής οπισθοδρόμησης (της εδραίωσης της πιο άγριας, Μεσαιωνικού τύπου βαρβαρότητας, καπιταλιστικής κοπής) και από το 2007 και δώθε παίρνει εκδίκηση για κάθε χαμένη μέρα, ώρα, δευτερόλεπτο της γενιάς της. Της γενιάς μας ρεεε!

Το ότι η πρώτη ανάρτηση αυτού εδώ του μπλογκ ήταν για τον ΟΙΚΟ ΑΝΤΟΧΗΣ, και το ότι η πρώτη συνέντευξη που ζήτησα από κάποιον ήταν από τη Δανάη μόνο τυχαίο δεν είναι. Γιατί θα έπρεπε να είναι κάποιος μπιτ για μπιτ κουφός για να μην ανιχνεύσει στον συγκεκριμένο δίσκο και τη συγκεκριμένη τραγουδοποιό την ανατολή του καινούργιου. Του πραγματικά καινούργιου, δηλαδή του πρωτοπόρου, χωρίς σπόνσορα, χάππενιγκς και καλαμπουράκια.

Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε την παιδική μου συγκίνηση όταν ο Άγιος Βασίλης μου έστειλε με ένα μήνα καθυστέρηση το δωράκι μου στο inbox: δύο ολόφρεσκα τραγούδια της Δανάης Παναγιωτοπούλου από τον υπό έκδοση (ζήτημα μερικών εβδομάδων φαντάζομαι) καινούργιο δίσκο της: HOMO LOGOTYPUS. Ο ενθουσιασμός μου έγινε ακόμα μεγαλύτερος όταν το "Άρωμα του Τραγουδιού" -το αγαπημένο ιστολόγιο ελληνικής μουσικής- αποφάσισε να ανεβάσει τα τραγούδια στο ίντερνετ ώστε να ακούγονται από τις σελίδες του. Τα τραγούδια, η ΛΟΛΑ και ο ΙΛΙΓΓΟΣ, επιβεβαιώνουν την αρχική μου υποψία στο μπαλκόνι της Μέλιας: ότι δηλαδή η Δανάη Παναγιωτοπούλου ήρθε για να μείνει, με όπλα τη λιτή αλλά μεστή μελωδία, έναν στιχουργικό "μαγικό ρεαλισμό" που μιλά για ασφαλίτες και διαφημιστές χωρίς να γίνεται κλισέ, και μια αιθέρια φωνή που είναι παιχνιδιάρικη χωρίς να γίνεται διδακτική. Ειδικά για τον "Ίλιγγο", νομίζω ότι μιλάμε για ένα μικρό αριστούργημα μελαγχολίας και έρωτα που θα ακούγεται για καιρό στο μυαλό μας -και ίσως και στα ραδιόφωνα, θεού θέλοντος και ραδιοκαναλαρχών επιτρέποντος.

Ηρακλής Οικονόμου

Λόλα

Στους δρόμους τραγουδάνε ασφαλίτες

και ρίχνουν οιστρογόνα στη λίμνη Μαραθώνα,

να πίνουν τρείς φορές τη μέρα οι διαφημιστές

κι αντί να γίνουν όλα τα παιδιά παγανιστές

αλλάζουνε καθρέφτες κι εραστές (αμάν – αμάν)

αλλάζουνε καθρέφτες κι εραστές.

Η Λόλα τη φωτιά θα μας διδάξει

τα αστεία μου είναι μαύρα μα ζω μέσα σε χάβρα

που σπάει πορσελάνες και τη φτώχια νοσταλγεί

οχτώ φορές τη μέρα σιδερώνει την πληγή

και θέλει αύριο ν’ αναστηθεί, (σώνει και ντε)

και θέλει αύριο ν’ αναστηθεί.

Στα οπίσθια του Μέγα Καναλάρχη

επάγγελμα διαδρομιστής και του οργάνου του εραστής,

τα βράδια που ονειρεύομαι τον κόσμο αλλιώς πλασμένο

στο Σύνταγμα καταμεσίς τον βλέπω κρεμασμένο

και με ξυπνάει ο Φρόυντ απελπισμένος (“πως είσαι έτσι;”)

και με ξυπνάει ο Φρόυντ απελπισμένος.

Ακόμα τραγουδάνε οι ασφαλίτες

ηλίθιες μελωδίες, ματζόρε τραγωδίες

και στην τραμπάλα λούστροι απαιτούν προαγωγή

αυτή η παιδική χαρά ποτέ δε θα καεί

η Λόλα πήδηξε απ’ την κουπαστή (αλλά δεν έπαθε τίποτα!)

η Λόλα πήδηξε απ’ την κουπαστή.

Ίλιγγος

Με πιάνει μαύρος ίλιγγος στα πόδια σου πριν πέσω

και λύνω τα κορδόνια μου να μοιάζουν με φτερά,

του πανικού τεχνάσματα, μα θέλω να σ’ αρέσω

έλα μια βόλτα στα χαλάσματα

έχω ζευγάρι δεκανίκια εφεδρικά.

Βαρέθηκα να πολεμώ τους άσσους στα μανίκια

τα νιάτα μου πεινάσανε και άστοχα χτυπάν,

μα απ’ τις παγίδες τρέφομαι σαν όλα τα ποντίκια

με κάτι αγρίμια ξενιτεύομαι

κι ας ξέρουν μόνο πίσω πώς να μη γυρνάν.

Τώρα τα χάδια σου μου λεν καθένας το σταυρό του

με στόμα επιδέξιο ρουφάς τη μοναξιά,

αύριο θα παίξουμε ξανά το γυρισμό του ασώτου

κάποια Αριάδνη σε κοιτά

με μια κλωστή σε δένει και μας κυβερνά.

Το δάχτυλό μου στην πληγή μα ακόμα δεν πιστεύω

νηφάλια και παράλογη η γη που περπατώ,

απ’ την πηγή που ξεδιψάς όλο σταγόνες κλέβω

κάνε ξανά πως δεν κοιτάς

μόνο για σένα είπες, κάνω το χαζό.