from: Το άρωμα του τραγουδιού
to: Μουσικά Προάστια
date: 23 February 2009 09:26
subject: 20 προς 21 Φεβρουαρίου 2009
Δε μπορεί να μη την κατάλαβες!
Είναι αδύνατον να μη την κατάλαβες, σε όποιο μέρος κι αν ήσουν!!
Μιλάω για εκείνη τη σεισμική δόνηση στη μία παρά πέντε τα ξημερώματα της 21ης Φεβρουαρίου. Ράγισε το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, η άσφαλτος άνοιξε στα δύο, τα οχήματα έχασαν την τροχιά τους και μετατράπηκαν σε συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, όλη η Αθήνα ένα τρελαμένο Λούνα Πάρκ! Και η πορσελάνινη μορφή της να μη μας αφήνει κανένα περιθώριο για κουβέντες. Μόνο δάκρυα. Και τραγούδια.
Αμέσως ξεχύθηκαν από τα παρασκήνια τα Μικρά παιδιά, τα Καλοκαίρια και οι χειμώνες μας, τα Ήσυχα βράδια μας, και μια μυρωδιά από Τσάι γιασεμιού μάς άρπαξε απ' τη μύτη. Όσο για μένα, μην τα ρωτάς! Κουλουριάζομαι στη θέση μου και αρχίζω να χάνω μία – μία τις αισθήσεις μου. Πρώτα την αφή, έπειτα την όσφρηση… δε χάνω όμως ούτε στιγμή την ακοή˙ κι αρχίζει το σώμα να ξεκολλάει απ' την καρέκλα και να χάνει την επαφή με το έδαφος. Πετάω! Περνάω πάνω απ' τη Δόμνα, τη Μελίνα, τον Τζιμάκο, τον Σπύρο. Πλησιάζω. Περνάω δίπλα απ' τον τεράστιο ήλιο που έχει κρεμάσει στο stand του μικροφώνου, μέσα απ' τις χορδές της κιθάρας της, ανάμεσα στα δάχτυλά της, την ανάσα της την ώρα που τραγουδάει: "δε θέλω γω από σένα / τίποτα να' ναι πιο βαρύ / απ' το φτεράκι μιας μέλισσας…". Αργά γυρίζω ξανά στη θέση μου. Τίποτα όμως δεν είναι όπως πριν! Έκανα ένα ταξίδι σε όλες τις ηλικίες του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, στο Νέο Κύμα, στην τρομερή δεκαετία του '80, στο σήμερα, στο αύριο.
Στο είπα και πάλι: πρώτη φορά ένιωσα το Ελληνικό Τραγούδι να με αφορά τόσο πολύ, τόσο προσωπικά!!
Νικολέτα. Αργυρώ. Αρλέτα.
Δεν έχω κάτι άλλο να πω.
Σε ευχαριστώ που δέχτηκες να είμαι κι εγώ εκεί.
Θα τα ξαναπούμε.
Σε ευχαριστώ.
Mάκης Γκαρτζόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου