Δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις για να κρίνω, ούτε καν για να παρουσιάσω ένα βιβλίο ποίησης. Όταν ο συγγραφέας του τυγχάνει να είναι και φίλος και συνάδελφος -εκ Διφώνου-, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Από την άλλη, είναι χρέος και επιθυμία των Μ.Π. να μιλούν για οτιδήποτε ωραίο φτάνει στα αυτιά και στα χέρια τους. Ό,τι ακολουθεί συνεπώς, ας διαβαστεί με αυτά τα προλεγόμενα κατά νου. Η ποιητική συλλογή του Σπύρου Αραβανή "Η ανοσία της άγνοιας", που εκδόθηκε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Οδός Πανός, συνιστά το αξιοζήλευτο ντεμπούτο ενός νέου δημιουργού. Έχοντας χωνέψει τους 'κλασικούς', και έχοντας μείνει ανεπηρέαστος από το τσουνάμι του μεταμοντερνισμού που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του, ο Αραβανής επιμένει να αναφέρεται σε αισθήματα και έννοιες φορτισμένες, και να εκτίθεται συνεπώς μέσω αυτών. Στο βιβλίο αναδύεται ο συγγραφέας γυμνός, χωρίς τα περιττά φτιασιδώματα της καθημερινότητας και της σύμβασης. Δεν θα αφορούσε όμως κανέναν αυτή η γύμνια, αν πλάι της δεν κινούνταν σαν δορυφόροι συλλογικές απογοητεύσεις και προσμονές. Θέλει σίγουρα κότσια, αλλά και βαθιά κοινωνική συνείδηση, το να αναφέρεσαι στην πραγματικότητα με τον τρόπο των μεγάλων μεταπολεμικών ποιητών, αυτών που κακώς, κάκιστα, ονομάστηκαν "ποιητές της ήττας". Είναι όμως μια επιλογή απόλυτα δικαιολογημένη, γιατί η "ήττα" ενός Λειβαδίτη και ενός Αναγνωστάκη ωχριά μπροστά στην ήττα της γενιάς μας. Από την άλλη, ο Αραβανής δεν φαίνεται έτοιμος να παραδώσει τα όπλα, ούτε σε προσωπικό, ούτε σε συλλογικό επίπεδο. Στο προσωπικό επίπεδο, προτείνει τον χωρίς όρια και όρους έρωτα, ενός έρωτα μάλλον θαμμένου στην εποχή μας κάτω από τόνους φοβίας και ναρκισσισμού. Στο συλλογικό επίπεδο, οπλίζεται με μνήμη, και περιμένει. Καλό είναι κι αυτό, για την ώρα. Η μνήμη, βλέπετε, είναι επαναστατική, και φορές-φορές αποτελεί έναν βάναυσα εκρηκτικό τόπο συνάντησης του προσωπικού με το συλλογικό. Στον έρωτα και στη μνήμη βρίσκεται η δύναμη της ποίησης του Αραβανή, και στις αναφορές στην ποιητική κατάσταση βρίσκεται μάλλον η όποια αδυναμία της, καθώς η προσπάθεια ποιητικής περιγραφής αυτής της ποιητικής κατάστασης είναι μια εξ΄ορισμού αντίφαση. Δύο από τα ποιήματα της συλλογής προσγειώθηκαν καταπάνω μου σαν γροθιά. Το γιατί δεν έχει σημασία. Κάθε ένας θα βρει στην ποίηση του Αραβανή τις δικές του προσγειωμένες γροθιές και τα δικά του γδαρσίματα. Ακολουθούν τα ποιήματα χωρίς άλλα σχόλια, παρά μόνο με την ελπίδα σύντομα να δούμε τυπωμένους τους επόμενους καρπούς αυτού του ποιητικού πάθους.
ηρ. οικ.
-----
Ερωτηματικό
Θυμάσαι εκείνο το βράδυ
που μιλούσαμε
για τους νεκρούς μας;
Τί να απογίναμε άραγε;
Βραχνή φωνή
Τα πρόσωπα των νεκρών
μεγαλώνουν μέσα μας σαν νύχια.
Γι’ αυτό και τις μέρες
που θα νιώθεις στο λαιμό σου ένα γδάρσιμο
θα ξέρεις πια
γιατί αυτή η βραχνή φωνή
και γιατί αυτές οι αιμάτινες λέξεις.
Σπύρος Αραβανής, "Η ανοσία της άγνοιας", Αθήνα: Οδός Πανός, 2008.
5 σχόλια:
Καλοτάξιδο! Καλή τύχη να έχει! Πολύ μου άρεσαν τα ποιήματα που διάλεξες Ηρακλή και σε συγχαίρω για την παρουσίαση! Όχι πως δεν θα το αγόραζα έτσι κι αλλιώς, αλλά με έκανες να βιαστώ. ;)
Καλησπέρα!
Τον συγγραφέα να συγχαρούμε, τον συγγραφέα, όχι τους διαμεσολαβητές! Τα ξαναλέμε Μαριάννα! ηρ.
Θα το αγοράσω σύντομα! Ευχαριστούμε για την ενημέρωση!
Τυχαίνει αυτές τις μέρες να ανακαλύπτω κι εγώ τον ποιητικό κόσμο του Σπύρου Αραβανή, και δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τα όσα αναφέρεις στο κείμενό σου.
Άλλες γροθιές, άλλα γδαρσίματα κάθε φορά, την επόμενη μέρα άλλα και άλλα… Είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι τόσο άμεσο και αληθινό!
Γεια σου Pink, ελπίζω το βιβλίο να ανταποκριθεί στις προσδοκίες σου. Και για περισσότερες ματιές του Αραβανή στην ελληνική μουσική και ποίηση, σε παραπέμπω στη στήλη του στο Δίφωνο και στην ιστοσελίδα που διαχειρίζεται, το γνωστό "Ποιείν". Καλά διαβάσματα!
Άρωμα, που το βρήκες αυτό το τραγούδι του Τερζή που ανέβασες; Έχεις ξεφύγει τελείως, φαίνεται ότι το αρωματοποιείο σου έχει μεγάλα πράγματα να βγάλει ακόμα!
Δημοσίευση σχολίου