Δεν κλαίω γι' αυτά που μου 'χεις πάρει

Μου αρέσει πολύ το Πάσχα των Ελλήνων. Είναι επειδή μαζί του συνδέθηκαν υποσυνείδητα μερικές από τις ωραιότερες στιγμές της παιδικής ηλικίας, από την Πάρο ως το Πήλιο. Είναι επειδή δείχνει σε όλο της το μεγαλείο την αντίφαση της ελληνικής περίπτωσης, του συνδυασμού κατάνυξης και κόκκινου κρασιού, πόνου και μεζέ, θλίψης και λαμπάδας που καίει. Είναι επειδή ξεχειλίζει από ερωτισμό, από το ξύπνημα των αισθήσεων, από την Άνοιξη που μπαίνει μέσα από τα παράθυρα της νησιώτικης εκκλησίας. Είναι επειδή, παρά το θρησκευτικό του περίβλημα, αντανακλά τον ανθρώπινο πόνο και την προσμονή, την ανθρώπινη κατάσταση, βαθιά και φιλοσοφημένα. Είναι επειδή επιτρέπει ακόμα και σ’ έναν άθεο να συμμετάσχει σ’ αυτό και να το συνδέσει με την ουσία της ύπαρξης, πέρα από θεούς και αγίους, κι άλλες ιστορίες.

Για κανένα Χριστό δεν κλαίμε το Πάσχα, παρά για τους δικούς μας νεκρούς, τους δικούς μας αδικοχαμένους αγίους. Ο καθένας τους δικούς του, κι όλοι μαζί την τόσο κοινή σε όλους μας απουσία. Αυτό καταλαβαίνω εγώ από το Πάσχα, και στρέφω το νου προς αυτούς κι αυτές που έφυγαν για πάντα. Τους βλέπω μπροστά μου, λαμπερούς και χαμογελαστούς, τόσο μελαγχολικούς και τόσο μόνους. Πιάνω κουβεντούλα, ψάχνω λέξεις, βρίσκω τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου, τη μελωδία του Μάριου Τόκα, και τη φωνή του Λάκη Χαλκιά:

Δεν κλαίω γι’ αυτά που μου ’χεις πάρει
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μάριος Τόκας
Ερμηνεία: Λάκης Χαλκιάς
Δίσκος: Πικραμένη μου γενιά (1981)

Σε βρήκα για μια νύχτα μόνη
και πότε θα σε ξαναβρώ
η θύμησή σου με σταυρώνει
σ' έναν κατάφωτο σταυρό
η θύμησή σου με σταυρώνει
σ' έναν κατάφωτο σταυρό.

Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει
για αυτά που μου 'χεις αρνηθεί
μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι
γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ.Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει.

Στη τρυφερή σου την παλάμη
κουρνιάζουν τα χρυσά πουλιά
ποιάν αμαρτία να 'χω κάνει
και μου χουν λείψει τα φιλιά
ποιάν αμαρτία να 'χω κάνει
και μου χουν λείψει τα φιλιά.

Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει
για αυτά που μου 'χεις αρνηθεί
μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι
γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ.
Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει.
-----

Ο Τόκας έφυγε πέρυσι, Κυριακή του Πάσχα, και ο Ρίτσος γεννήθηκε Πρωτομαγιά του ’09. Να μην τους ξεχάσουμε αυτό το Πάσχα. Όλο και λιγοστεύουν οι μεγάλοι, κι όλο και δωσ’ του, και βγαίνουν οι επόμενοι. Αυτό σημαίνει πολιτισμός, να μπορείς εσύ, μια τρύπα στο χάρτη, να χάνεις μέσα σε ένα χρόνο τη Δημητριάδη, τον Κατσούλη, τον Τσαγκάρη, τον Μεσημέρη, τη Στρατηγοπούλου, τον Τόκα, τον... την... Καλή ανάσταση, με ένα ντοκουμέντο από το Θέατρο Παλλάς, 1990, με τον Μάριο Τόκα στο πιάνο και τον Γιώργο Νταλάρα να μην ολοκληρώνει ποτέ το τραγούδι, από τα κλάματα. Δεν κλαίω γι’ αυτά που μου ’χεις πάρει.

ηρ.οικ.