Λειτουργία της Μποφίλιου στο Μετρόπολις, αλλά με κυάλια

Η Νατάσσα Μποφίλιου δίνει τον εαυτό της και κάτι παραπάνω, στη σκηνή του Metropolis στην Πανεπιστημίου. Έτσι τουλάχιστον ένιωσα ακούγοντάς την χθες το βράδυ. Η εμφάνισή της ήταν πραγματική λειτουργία θρησκευτική, μια τελετή μύησης στον άγνωστο θεό της μουσικής. Η κοπέλα κινείται αλλού, σε άλλες συχνότητες, βοηθούμενη και από μια ορχήστρα - πραγματική καλοκουρδισμένη μηχανή. Κάτι συμβαίνει εδώ λοιπόν, κάτι πολύ σημαντικό, κάτι για το οποίο έχω τη βεβαιότητα ότι θα μιλάμε για πολύ, πολύ καιρό ακόμα. Αλλά για τη Μποφίλιου και την τέχνη της, θα επανέρθουμε ξανά (και ξανά!).

Για τον χώρο θα ήθελα να γράψω ένα-δυο πραγματάκια. Χάρις σ' αυτόν άκουσα την Μποφίλιου, αλλά και χάρις σ' αυτόν δεν την είδα. Βλέπετε, είχα αφήσει την εργαλιοθήκη μου στο σπίτι. Όσοι κατηφορίσετε στο νέο Metropolis οπλιστείτε με τρία βασικά εργαλεία:

1) Τρυπάνι.

Θα το χρειαστείτε για να ανοίξετε τρύπες στη μεσοτοιχία της αίθουσας, καθώς κάποια (αρκετά) τραπέζια και το μπαρ δεν έχουν καμία οπτική επαφή με τη σκηνή. Αν κι εσείς όμως ξεχάσετε το μπλακ εντ ντέκερ σπίτι σας, απλά πάρτε την κατάσταση χαλαρά, κλείστε τα μάτια και αφήστε τη φαντασία σας να καλπάσει.

2) Σκάλα.

Αφότου κάνουμε τις τρύπες στον τοίχο, αλλά ακόμα και αν δεν τις χρειαστούμε, όντας στη σωστή γωνία της αίθουσας, θα χρειαστούμε οπωσδήποτε τη σκάλα. Βλέπετε, η σκηνή απέχει από τη γαλαρία μερικά έτη φωτός, και ο χώρος δεν είναι καθόλου υπερυψωμένος, με συνέπεια οι τυχεροί των πίσω θέσεων να είναι σε θέση να θαυμάσουν το κούρεμα του μπροστινού, αλλά όχι το ρεσιτάλ σκηνικής παρουσίας της Μποφίλιου.

3) Κυάλια.

Τέλος (ναι, ναι, το ξέρω, οι έμπειροι το μαντέψατε ήδη), θα χρειαστείτε ένα ζευγαράκι κυάλια. Μιας και κάνατε τον κόπο να ανεβείτε στη σκάλα, μόνος / μόνη και με κίνδυνο να πουντιάσετε εκεί στα ψηλά, τουλάχιστον ας δείτε και κάτι, πέρα από μερικές αχνές φιγούρες στον ορίζοντα! Τρυπάνι, σκάλα, κυάλια λοιπόν, και καλή διασκέδαση!

ηρ.οικ.

ΥΓ: Για να σοβαρευτούμε... Αυτό δεν είναι πρόβλημα του Metropolis μόνο, ούτε εννοώ να υποσκάψω κάποιο επιχειρηματικό συμφέρον έναντι κάποιου άλλου. Και στον Ιανό, π.χ., στη Σταδίου, τα ίδια χάλια είδα, με κολώνες δίπλα στη μύτη σου και με κάκιστη διαρρύθμιση. Το πρόβλημα δεν αφορά έναν μόνο χώρο, αλλά είναι ευρύτερο και συνδέεται με τη λογική μεγιστοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους. Βλέπετε, οι χώροι αυτοί που προκρίνονται από τις μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων (και φαίνεται ότι γίνονται ολοένα και περισσότερο της μόδας), είναι φτιαγμένοι για να λειτουργούν παράλληλα με το υπόλοιπο μαγαζί (δισκοπωλείο / βιβλιοπωλείο κλπ), ως καφέ. Σου λέει, αφού ο άλλος αγοράσει το cd και σκάσει το 20ευρω, ας ανέβει και πάνω να σκάσει άλλο ένα τάληρο για τον καφέ. Αυτή η λογική οδηγεί στη δημιουργία χώρων τελείως ουδέτερων, χωρίς καμία ταυτότητα και ατμόσφαιρα, οι οποίοι καλούνται να υπηρετήσουν πολλαπλές αισθητικές και επιχειρηματικές χρήσεις. Τώρα, το πώς και το γιατί αυτή η μετάβαση (από τη ζεστασιά της μπουάτ στην αποξένωση της ...μεσοτοιχίας) έγινε με το κοινό να χαμογελάει και να χαίρεται, αυτό ανάγεται στον χώρο της κοινωνιολογίας και της ψυχανάλυσης. Οι δημόσιες σχέσεις και η μαζική λοβοτομή μας να 'ναι καλά. Ελπίζω μόνο να εμφανιστεί ξανά ένα παιδάκι στο δρόμο και να αναφωνήσει με την αθωότητα και την πίστη του παραμυθιού:

"- Ο βασιλιάς είναι γυμνός!"