ΣΩΤΗΡΙΑ ΛΕΟΝΑΡΔΟΥΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣMASSIVE PRODUCTIONS – ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΕΜΣΕ
Η Σωτηρία Λεονάρδου είναι μια σημαντική και πολύπλευρη καλλιτεχνική προσωπικότητα. Ποιος δεν θυμάται τη συγκλονιστική της ερμηνεία στο «Ρεμπέτικο» και ποιος δε ρίγησε με το «Εγώ με τις ιδέες μου»; Όπως σε όλη τη μακρά πορεία της στο τραγούδι, τον κινηματογράφο και το θέατρο, έτσι και τώρα η Λεονάρδου εκπλήσσει ευχάριστα με τον νέο δίσκο «Του ανέμου οι λέξεις».
Ο δίσκος περιέχει οχτώ τραγούδια σε μουσική του Βαγγέλη Φάμπα και στίχους Βασίλη Ελευθερίου (σε εφτά) και Ελένης Μαχαίρα (σε ένα). Η συνάντηση της Λεονάρδου με τους δύο βασικούς συντελεστές πρωτοέγινε το 1999 στην ταινία «Η κοιλιά της μέλισσας», σε σκηνοθεσία Ελευθερίου. Σίγουρα δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο η ποικιλία των ηχοχρωμάτων και των ρυθμών που συναντιούνται εδώ. Από τον κρητικό «Λέοντα» μέχρι το νοτιοαφρικάνικο «Tempa’s song» και από την χασάπικη «Παρδαλή φυλακή» μέχρι τη μεσανατολική «Λέξη», ο ακροατής εκτοξεύεται μουσικά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Όχημα του σε αυτό το πολύ-πολιτισμικό ταξίδι είναι η εντυπωσιακή σε εύρος 11μελής ορχήστρα με τους Γιώργο Κοντογιάννη, Victor Milencovic, Σολομώντα Μπαρκή, Απόστολο Πατρονίδη, Ζαχαρία Σπυριδάκη, Δημήτρη Στασινό Joe Tornabene, Βαγγέλη Φάμπα, Δημήτρη Φριτζαλά, Νίκο Ψαριανό και Γιώργο Ψυχογιό. Και πυξίδα είναι η εκφραστική και πάντα αναρχική φωνή της Λεονάρδου. Δεν χωράνε μέσες καταστάσεις εδώ. Η φωνή της Λεονάρδου ή μπαίνει μέσα σου και σε κινητοποιεί, ή σε φοβίζει και σε διώχνει μακριά της.
Στιχουργικά, οι στίχοι του Βασίλη Ελευθερίου και της Ελένης Μαχαίρα περιέχουν ενδιαφέρουσες στιγμές, αν και κάπου-κάπου ρέπουν προς το διδακτισμό. Εντυπωσιακή είναι η «Παρδαλή φυλακή» και η διεισδυτική ματιά της στα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου. Άλλοτε, το πολιτικό μήνυμα του δίσκου ακολουθεί έναν εξωτισμό που παραπέμπει στον εξωτισμό μέρους του κινήματος της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης. Αυτή η αίσθηση κορυφώνεται στο «Tempa’s song» (Και οι πρόγονοι στο χώμα / τύμπανα χτυπούν ιερά) και στο «Τραγούδι της γης» με τις αναφορές στον «σοφό Κομφούκιο» και στο «συμπαντικό μας φως». Αν και προσωπικά αυτά τα μοτίβα δεν με αφορούν, δέχομαι ότι θα μιλήσουν κατευθείαν στη ψυχή όσων μοιράζονται τέτοιες μεταφυσικές ανησυχίες.
Στον δίσκο συμπεριλαμβάνονται και δύο «κρυμμένα» κομμάτια, ως bonus tracks. Το ένα είναι μια ορχηστρική τζαζ εκδοχή του «Του ανέμου οι λέξεις» και το άλλο μια ορχηστρική, cool τζαζ προσέγγιση του «Blues», με ένα εξαιρετικό φλαουτιστικό σόλο. Καλοδεχούμενα και τα δύο, αν και οι ηχητικές προσθήκες ανθρώπινων θορύβων (που παραπέμπουν σε κάποια αγορά του κόσμου) είναι μια έκφραση παρωχημένου νατουραλισμού που προδίδει αγωνία ένταξης στη σχολή του ethnic. Το ίδιο ισχύει για τα σύννεφα και τις βροντές που ακούγονται στην αρχή του δίσκου. Για να είναι ένα τραγούδι «υγρό», δεν χρειάζεται τον ήχο της βροχής αλλά την αίσθησή της, και ανάμεσα στα δύο αυτά συστατικά υπάρχει αβυσσαλέο χάσμα. Ατυχής στιγμή του δίσκου είναι το «Blues» στην αρχική εκδοχή του, καθώς η εκφορά του αγγλικού στίχου απλά δεν ταιριάζει στη Λεονάρδου. Επίσης, η έκδοση θα μπορούσε να τύχει καλύτερης επιμέλειας, καθώς κάποια τραγούδια εμφανίζονται μεταφρασμένα με δύο διαφορετικούς τίτλους.
Συνολικά πάντως, αν και δεν συμμερίζομαι πλήρως τον ethnic εκλεκτικισμό των δημιουργών του, ο δίσκος παραμένει της Σωτηρίας Λεονάρδου, και ως τέτοιος αξίζει σαφώς μια θέση στη δισκοθήκη μας.
Ηρακλής Οικονόμου
(Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)
Η Σωτηρία Λεονάρδου είναι μια σημαντική και πολύπλευρη καλλιτεχνική προσωπικότητα. Ποιος δεν θυμάται τη συγκλονιστική της ερμηνεία στο «Ρεμπέτικο» και ποιος δε ρίγησε με το «Εγώ με τις ιδέες μου»; Όπως σε όλη τη μακρά πορεία της στο τραγούδι, τον κινηματογράφο και το θέατρο, έτσι και τώρα η Λεονάρδου εκπλήσσει ευχάριστα με τον νέο δίσκο «Του ανέμου οι λέξεις».
Ο δίσκος περιέχει οχτώ τραγούδια σε μουσική του Βαγγέλη Φάμπα και στίχους Βασίλη Ελευθερίου (σε εφτά) και Ελένης Μαχαίρα (σε ένα). Η συνάντηση της Λεονάρδου με τους δύο βασικούς συντελεστές πρωτοέγινε το 1999 στην ταινία «Η κοιλιά της μέλισσας», σε σκηνοθεσία Ελευθερίου. Σίγουρα δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο η ποικιλία των ηχοχρωμάτων και των ρυθμών που συναντιούνται εδώ. Από τον κρητικό «Λέοντα» μέχρι το νοτιοαφρικάνικο «Tempa’s song» και από την χασάπικη «Παρδαλή φυλακή» μέχρι τη μεσανατολική «Λέξη», ο ακροατής εκτοξεύεται μουσικά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Όχημα του σε αυτό το πολύ-πολιτισμικό ταξίδι είναι η εντυπωσιακή σε εύρος 11μελής ορχήστρα με τους Γιώργο Κοντογιάννη, Victor Milencovic, Σολομώντα Μπαρκή, Απόστολο Πατρονίδη, Ζαχαρία Σπυριδάκη, Δημήτρη Στασινό Joe Tornabene, Βαγγέλη Φάμπα, Δημήτρη Φριτζαλά, Νίκο Ψαριανό και Γιώργο Ψυχογιό. Και πυξίδα είναι η εκφραστική και πάντα αναρχική φωνή της Λεονάρδου. Δεν χωράνε μέσες καταστάσεις εδώ. Η φωνή της Λεονάρδου ή μπαίνει μέσα σου και σε κινητοποιεί, ή σε φοβίζει και σε διώχνει μακριά της.
Στιχουργικά, οι στίχοι του Βασίλη Ελευθερίου και της Ελένης Μαχαίρα περιέχουν ενδιαφέρουσες στιγμές, αν και κάπου-κάπου ρέπουν προς το διδακτισμό. Εντυπωσιακή είναι η «Παρδαλή φυλακή» και η διεισδυτική ματιά της στα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου. Άλλοτε, το πολιτικό μήνυμα του δίσκου ακολουθεί έναν εξωτισμό που παραπέμπει στον εξωτισμό μέρους του κινήματος της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης. Αυτή η αίσθηση κορυφώνεται στο «Tempa’s song» (Και οι πρόγονοι στο χώμα / τύμπανα χτυπούν ιερά) και στο «Τραγούδι της γης» με τις αναφορές στον «σοφό Κομφούκιο» και στο «συμπαντικό μας φως». Αν και προσωπικά αυτά τα μοτίβα δεν με αφορούν, δέχομαι ότι θα μιλήσουν κατευθείαν στη ψυχή όσων μοιράζονται τέτοιες μεταφυσικές ανησυχίες.
Στον δίσκο συμπεριλαμβάνονται και δύο «κρυμμένα» κομμάτια, ως bonus tracks. Το ένα είναι μια ορχηστρική τζαζ εκδοχή του «Του ανέμου οι λέξεις» και το άλλο μια ορχηστρική, cool τζαζ προσέγγιση του «Blues», με ένα εξαιρετικό φλαουτιστικό σόλο. Καλοδεχούμενα και τα δύο, αν και οι ηχητικές προσθήκες ανθρώπινων θορύβων (που παραπέμπουν σε κάποια αγορά του κόσμου) είναι μια έκφραση παρωχημένου νατουραλισμού που προδίδει αγωνία ένταξης στη σχολή του ethnic. Το ίδιο ισχύει για τα σύννεφα και τις βροντές που ακούγονται στην αρχή του δίσκου. Για να είναι ένα τραγούδι «υγρό», δεν χρειάζεται τον ήχο της βροχής αλλά την αίσθησή της, και ανάμεσα στα δύο αυτά συστατικά υπάρχει αβυσσαλέο χάσμα. Ατυχής στιγμή του δίσκου είναι το «Blues» στην αρχική εκδοχή του, καθώς η εκφορά του αγγλικού στίχου απλά δεν ταιριάζει στη Λεονάρδου. Επίσης, η έκδοση θα μπορούσε να τύχει καλύτερης επιμέλειας, καθώς κάποια τραγούδια εμφανίζονται μεταφρασμένα με δύο διαφορετικούς τίτλους.
Συνολικά πάντως, αν και δεν συμμερίζομαι πλήρως τον ethnic εκλεκτικισμό των δημιουργών του, ο δίσκος παραμένει της Σωτηρίας Λεονάρδου, και ως τέτοιος αξίζει σαφώς μια θέση στη δισκοθήκη μας.
Ηρακλής Οικονόμου
(Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου