ΠΗΓΗ ΛΥΚΟΥΔΗ
ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΟΥΡΑΝΕ
ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Αν ο λυρισμός αναζητούσε τη μουσική συνοδεία του ανάμεσα στα δισκογραφήματα των τελευταίων ετών, τότε σίγουρα θα επέλεγε τον τελευταίο δίσκο της Πηγής Λυκούδη, «Μου χρωστάς μια αγάπη ουρανέ». Οι λόγοι, πολλοί. Οι στίχοι του Γιάννη Π. Ιωαννίδη φέρουν μια ομορφιά χρόνων περασμένων, και μια μελαγχολία που φορές-φορές τείνει στη μελοδραματικότητα. Κάποιοι θα βρουν τους στίχους παλιομοδίτικους, αλλά ομολογώ ότι αυτή η μελαγχολία και η αίσθηση της απώλειας μου έχουν λείψει σε μια ελληνική δισκογραφία και μια εποχή που φαίνεται ότι τα ξέρουν και τα έχουν βιώσει όλα. Κυριαρχούν το φεγγάρι, ο ουρανός, η νύχτα, μοτίβα γνώριμα όσο και ανεξάντλητα. Η μουσική της Λυκούδη, συνθέτριας με κλασικές σπουδές και πλούσιο – όσο και αδικαιολόγητα άγνωστο στο ευρύ κοινό – έργο, συνδυάζει τη στιβαρότητα της έντεχνης λαϊκής φόρμας και τη ρομαντική αύρα του ελαφρού τραγουδιού. Οι ερμηνείες της Αγνής και του πρωτοεμφανιζόμενου Ηρακλή Ζάκκα στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, όσο κι αν την παράσταση κερδίζουν οι συμμετοχές των Μανώλη Μητσιά και Αλέξανδρου Χατζή στα τραγούδια «Στη γειτονιά του φεγγαριού» και «Παίξτε τσιγγάνικα βιολιά» αντίστοιχα. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στις ενορχηστρώσεις του Τάσου Ζαφειρίου, ο οποίος χειρίζεται με μαεστρία τη λαϊκή ορχήστρα αλλά υπενθυμίζει και το κλάμα ενός κανταδόρικου μαντολίνου και ενός τσιγγάνικου βιολιού. Δυστυχώς, από το αντίτυπο που ήρθε στα χέρια μου έλειπε το βιβλιαράκι, συνεπώς δεν μπορώ να έχω άποψη για το artwork και την πληρότητα της έκδοσης. Συνολικά όμως, μιλάμε για έναν ιδιαίτερα αξιόλογο δίσκο, που προσκαλεί σε πολλαπλές και απαιτητικές ακροάσεις.
Ηρακλής Οικονόμου
ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΟΥΡΑΝΕ
ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Αν ο λυρισμός αναζητούσε τη μουσική συνοδεία του ανάμεσα στα δισκογραφήματα των τελευταίων ετών, τότε σίγουρα θα επέλεγε τον τελευταίο δίσκο της Πηγής Λυκούδη, «Μου χρωστάς μια αγάπη ουρανέ». Οι λόγοι, πολλοί. Οι στίχοι του Γιάννη Π. Ιωαννίδη φέρουν μια ομορφιά χρόνων περασμένων, και μια μελαγχολία που φορές-φορές τείνει στη μελοδραματικότητα. Κάποιοι θα βρουν τους στίχους παλιομοδίτικους, αλλά ομολογώ ότι αυτή η μελαγχολία και η αίσθηση της απώλειας μου έχουν λείψει σε μια ελληνική δισκογραφία και μια εποχή που φαίνεται ότι τα ξέρουν και τα έχουν βιώσει όλα. Κυριαρχούν το φεγγάρι, ο ουρανός, η νύχτα, μοτίβα γνώριμα όσο και ανεξάντλητα. Η μουσική της Λυκούδη, συνθέτριας με κλασικές σπουδές και πλούσιο – όσο και αδικαιολόγητα άγνωστο στο ευρύ κοινό – έργο, συνδυάζει τη στιβαρότητα της έντεχνης λαϊκής φόρμας και τη ρομαντική αύρα του ελαφρού τραγουδιού. Οι ερμηνείες της Αγνής και του πρωτοεμφανιζόμενου Ηρακλή Ζάκκα στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, όσο κι αν την παράσταση κερδίζουν οι συμμετοχές των Μανώλη Μητσιά και Αλέξανδρου Χατζή στα τραγούδια «Στη γειτονιά του φεγγαριού» και «Παίξτε τσιγγάνικα βιολιά» αντίστοιχα. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στις ενορχηστρώσεις του Τάσου Ζαφειρίου, ο οποίος χειρίζεται με μαεστρία τη λαϊκή ορχήστρα αλλά υπενθυμίζει και το κλάμα ενός κανταδόρικου μαντολίνου και ενός τσιγγάνικου βιολιού. Δυστυχώς, από το αντίτυπο που ήρθε στα χέρια μου έλειπε το βιβλιαράκι, συνεπώς δεν μπορώ να έχω άποψη για το artwork και την πληρότητα της έκδοσης. Συνολικά όμως, μιλάμε για έναν ιδιαίτερα αξιόλογο δίσκο, που προσκαλεί σε πολλαπλές και απαιτητικές ακροάσεις.
Ηρακλής Οικονόμου
(Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου