ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ
ΠΕΤΡΙΝΟΙ ΚΗΠΟΙ
LEGEND
Ο νέος δίσκος του Χρήστου Θηβαίου περιλαμβάνει 11 ακουστικές, τζαζ & ροκ μπαλάντες, ερωτικής θεματολογίας με στοιχεία οικολογικού προβληματισμού, τα περισσότερα σε στίχους και μουσική του ίδιου. Σε αυτά περιλαμβάνεται η μεταφορά στα ελληνικά του "Forget her", του πρόωρα χαμένου αμερικάνου τραγουδοποιού Jeff Buckley, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου. Ξεχώρισα το λαϊκότροπο «Κι αν τύχει» με την Ελένη Τσαλιγοπούλου στη β’ φωνή και το ερωτικό σπάραγμα του Γιώργου Ανδρέου «Για μας τους δυο», μαζί με τα «Εσύ η πόλη μου», «Τα δέντρα» και το «Ας χαθείς».
Δεν λείπουν οι πολιτικές αναφορές στο τραγούδι «Το νερό», με Μόσταρ και Βελιγράδι και ποτάμια αιχμάλωτα πολέμων και χρηματιστηρίων. Όμως, αυτή η πολιτική διάσταση δεν εκφράζεται με αμεσότητα στο μουσικό πεδίο, καθώς λείπει το στοιχείο του δυναμισμού, της ευδιάκριτης, ενοποιητικής μελωδίας. Με άλλα λόγια, τραγούδια όπως ο «Εφιάλτης της Περσεφόνης» ενός Χατζιδάκι παραμένουν αξεπέραστα βέλη στη μουσική φαρέτρα της οικολογίας, επειδή εξέφραζαν ένα συλλογικό μήνυμα αλλά ήταν και σε θέση να τραγουδηθούν συλλογικά (και όχι να συνοδέψουν καμπάνιες Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων). Όπως και στην πολιτική, έτσι και στη μουσική, το «πράσινο» του λόγου καλό είναι να συνοδεύεται από το «κόκκινο» της (μουσικής ή πολιτικής) πράξης.
Ενορχηστρωτικά, οι πινελιές της Βάσως Δημητρίου ξεχωρίζουν, για τον έντονο λυρισμό και τη στιβαρότητά τους. Αναρωτιέμαι γιατί δεν δόθηκε σε αυτήν το σύνολο της ενορχήστρωσης, καθώς η ίδια αποδεδειγμένα διαθέτει το μαγικό ραβδάκι. Άξιο λόγου είναι το πρωτότυπο, αναγεννησιακό άρωμα των Lyrae Cantus στα «Δέντρα». Ερμηνευτικά, ο Θηβαίος ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που είτε γουστάρεις και αποδέχεσαι, είτε απεχθάνεσαι. Ανήκω στους πρώτους, που έλκονται από την ιδιότυπη βραχνάδα του και την έντονη εκφραστικότητά του. Καλό είναι, βέβαια, σε επόμενα έργα να εγκαταλειφθεί η συνεχής, επίμονη χρήση του καταρχήν ευπρόσδεκτου φωνητικού τζαμαρίσματος και της συνοδείας της μελωδίας με άναρθρα, «μπλουζ» επιφωνήματα. Συνολικά, οι «Πέτρινοι Κήποι» είναι ένα βήμα μπροστά για τον Θηβαίο, με μισή ντουζίνα ωραία τραγούδια και με μια αξιοζήλευτη συνοχή στην ατμόσφαιρα και τη θεματική τους. Ο δίσκος επιβεβαιώνει τη θέση του Θηβαίου ανάμεσα στους κορυφαίους της γενιάς του, όχι μόνο ως ερμηνευτή αλλά και ως τραγουδοποιού.
Ηρακλής Οικονόμου
ΠΕΤΡΙΝΟΙ ΚΗΠΟΙ
LEGEND
Ο νέος δίσκος του Χρήστου Θηβαίου περιλαμβάνει 11 ακουστικές, τζαζ & ροκ μπαλάντες, ερωτικής θεματολογίας με στοιχεία οικολογικού προβληματισμού, τα περισσότερα σε στίχους και μουσική του ίδιου. Σε αυτά περιλαμβάνεται η μεταφορά στα ελληνικά του "Forget her", του πρόωρα χαμένου αμερικάνου τραγουδοποιού Jeff Buckley, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου. Ξεχώρισα το λαϊκότροπο «Κι αν τύχει» με την Ελένη Τσαλιγοπούλου στη β’ φωνή και το ερωτικό σπάραγμα του Γιώργου Ανδρέου «Για μας τους δυο», μαζί με τα «Εσύ η πόλη μου», «Τα δέντρα» και το «Ας χαθείς».
Δεν λείπουν οι πολιτικές αναφορές στο τραγούδι «Το νερό», με Μόσταρ και Βελιγράδι και ποτάμια αιχμάλωτα πολέμων και χρηματιστηρίων. Όμως, αυτή η πολιτική διάσταση δεν εκφράζεται με αμεσότητα στο μουσικό πεδίο, καθώς λείπει το στοιχείο του δυναμισμού, της ευδιάκριτης, ενοποιητικής μελωδίας. Με άλλα λόγια, τραγούδια όπως ο «Εφιάλτης της Περσεφόνης» ενός Χατζιδάκι παραμένουν αξεπέραστα βέλη στη μουσική φαρέτρα της οικολογίας, επειδή εξέφραζαν ένα συλλογικό μήνυμα αλλά ήταν και σε θέση να τραγουδηθούν συλλογικά (και όχι να συνοδέψουν καμπάνιες Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων). Όπως και στην πολιτική, έτσι και στη μουσική, το «πράσινο» του λόγου καλό είναι να συνοδεύεται από το «κόκκινο» της (μουσικής ή πολιτικής) πράξης.
Ενορχηστρωτικά, οι πινελιές της Βάσως Δημητρίου ξεχωρίζουν, για τον έντονο λυρισμό και τη στιβαρότητά τους. Αναρωτιέμαι γιατί δεν δόθηκε σε αυτήν το σύνολο της ενορχήστρωσης, καθώς η ίδια αποδεδειγμένα διαθέτει το μαγικό ραβδάκι. Άξιο λόγου είναι το πρωτότυπο, αναγεννησιακό άρωμα των Lyrae Cantus στα «Δέντρα». Ερμηνευτικά, ο Θηβαίος ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που είτε γουστάρεις και αποδέχεσαι, είτε απεχθάνεσαι. Ανήκω στους πρώτους, που έλκονται από την ιδιότυπη βραχνάδα του και την έντονη εκφραστικότητά του. Καλό είναι, βέβαια, σε επόμενα έργα να εγκαταλειφθεί η συνεχής, επίμονη χρήση του καταρχήν ευπρόσδεκτου φωνητικού τζαμαρίσματος και της συνοδείας της μελωδίας με άναρθρα, «μπλουζ» επιφωνήματα. Συνολικά, οι «Πέτρινοι Κήποι» είναι ένα βήμα μπροστά για τον Θηβαίο, με μισή ντουζίνα ωραία τραγούδια και με μια αξιοζήλευτη συνοχή στην ατμόσφαιρα και τη θεματική τους. Ο δίσκος επιβεβαιώνει τη θέση του Θηβαίου ανάμεσα στους κορυφαίους της γενιάς του, όχι μόνο ως ερμηνευτή αλλά και ως τραγουδοποιού.
Ηρακλής Οικονόμου
(Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου