Η Αρλέτα στον κήπο μας

Η Ανδριάνα, η Ράνια, η Καίτη, ο Μάκης, ο Δημήτρης, ο Ηρακλής και ο έτερος Ηρακλής – πουλμανάκι ολόκληρο! - βρεθήκαμε στο Κηποθέατρο Παπάγου την 13η Ιουλίου 2009 και απολαύσαμε την Αρλέτα με τους φίλους της επί σκηνής. Φίλοι της ο Γιώργης Χριστοδούλου και ο Χρήστος Θηβαίος, μαζί με την ορχήστρα, τον Βασίλη Ρακόπουλο στην ηλεκτρική κιθάρα, τον Πέτρο Βαρθακούρη στο μπάσο, τον Ντίνο Αποστόλου στα πνευστά, και πολύ γνωστό μουσικό στην ακουστική κιθάρα, το όνομα του οποίου αδυνατώ να θυμηθώ σήμερα με 43 βαθμούς υπό σκιά (και ζητώ συγνώμη γι’ αυτό). Και για να μιζεριάσω για τα καλά, αλήθεια, γιατί το Δελτίο Τύπου για τη συναυλία δεν ανέφερε τα μέλη της ορχήστρας; Τόσο πολύ τους σνομπάρουμε πια τους μουσικούς;

Η Αρλέτα είπε κάποιες από τις γνωστές της επιτυχίες, όπως το «Τσάι Γιασεμιού», το «Τραγούδι της Ερήμου» και η «Σερενάτα», στην οποία έγινε πανζουρλισμός από τον νεαρόκοσμο που είχε κατακλύσει την πλατεία. Τραγούδησε επίσης το πρώτο της τραγούδι ever, τα «Μικρά Παιδιά», αλλά και το αριστούργημα των Θεοδωράκη-Αναγνωστάκη, «Δρόμοι Παλιοί». Ο Γιώργης Χριστοδούλου τραγούδησε το «Τραγούδι της Λίμνης» της Ελένης Καραΐνδρου και το «Τυχερό αστέρι» του Κωνσταντίνου Βήτα, μαζί με το «ελαφρό» - τι απαίσιος όρος – «Έτσι ειν’ η ζωή» του Κώστα Γιαννίδη. Ο Χρήστος Θηβαίος τραγούδησε κομμάτια από τους «Πέτρινους Κήπους» μαζί με τον «Γορίλα» και τη «Βροχή μου». Στο τέλος, και οι τρεις μαζί με τον έκτακτο προσκεκλημένο Φοίβο Δεληβοριά τραγούδησαν το «Μπαρ το Ναυάγιο», και κάπου εκεί τραβήξαμε το δρόμο της επιστροφής, χαρούμενοι και πλήρεις.

Να πούμε και καμιά κακία; Εξοργιστικά απαράδεκτος ήχος και ερασιτεχνικά πάμπτωχος φωτισμός. Μου φαίνεται ότι κάποιοι ηχολήπτες ξεχνάνε ότι πυρήνας του καλού ήχου είναι καταρχήν να ακούει η ορχήστρα τον εαυτό της, και μετά να ακούει το κοινό την ορχήστρα. Στην πρώτη μισή ώρα τα τέσσερα μέλη της ορχήστρας κοίταζαν την κονσόλα και έκαναν απεγνωσμένα σήματα στον ηχολήπτη, προφανώς επειδή δεν άκουγαν τίποτα από τα μόνιτόρ τους. Μετά, ένα βασανιστικό «γκρρρρρρρρρρ» κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, το οποίο μάλλον προερχόταν από το μόνιτορ του μπασίστα. Ευτυχώς, τα πράγματα έφτιαξαν προς το τέλος. Γενικά πάντως, ήχος μηδέν και κάκιστος φωτισμός (με την Αρλέτα πότε στο σκοτάδι και πότε στον προβολέα της ανάκρισης), δείγμα του ότι μάλλον δεν κατάλαβαν οι του Κηποθεάτρου ποιους φιλοξενούσαν πάνω στη σκηνή τους. Το γεγονός ότι όσοι πήγαμε στου Παπάγου θα μέναμε έτσι και αλλιώς ευχαριστημένοι, ακόμα κι αν ακούγαμε μόνο μισό τραγούδι από την αγαπημένη μας Αρλέτα, δεν σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι δεν έπρεπε να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη.

Επίσης, δεν μου άρεσε ότι ο Θηβαίος δεν μπήκε στον κόπο να τραγουδήσει ένα τραγούδι της Αρλέτας. Εντάξει, το καλοκαιρινό πρόγραμμα ενός γνωστού καλλιτέχνη είναι σίγουρα γεμάτο και οι ώρες για πρόβες λιγοστές. Όμως, ένα τραγουδάκι πάνω, ένα κάτω, δεν κάνει τόσο μεγάλη διαφορά στον κόπο και το χρόνο.

Στα ωραία, τώρα… Συγκλονιστική ήταν η παρουσία της νεολαίας. Μιλάμε για αγοράκια και κοριτσάκια 16, 17, 18 χρονών, που είχαν κατακλύσει το χώρο γύρω από τη σκηνή και τις κερκίδες. Πολύ αισιόδοξο ήταν το μήνυμα, κόντρα στη μοιρολατρεία και την απόσυρση των «μεγάλων» που πιστεύουν ότι οι μάχες είναι για να μη γίνονται ποτέ. Η μάχη του ελληνικού τραγουδιού είναι μπροστά μας και δίπλα μας, και όποιος δε συμμετέχει, πρόβλημά του! Ο νέος άνθρωπος διψάει για καλή μουσική και για ένα μεστό, πειστικό μήνυμα, πέρα από «Ζουζούνια» και «Βασ-Βας» (παρεπιπτόντως, ελπίζω να μην τα φάμε στη μάπα για άλλη μια σεζόν…).

Ισχυρή ήταν και η παρουσία της γενιάς του Πολυτεχνείου, στην οποία απευθύνθηκε η Αρλέτα επί σκηνής. Συγκεκριμένα, ευχαρίστησε τον Κυριάκο Ρόκο και κάποιους άλλους φίλους και φίλες της, τα ονόματα των οποίων δεν συγκράτησα, γιατί «καταφέρνουν και συνεχίζουν σήμερα». Πραγματικό κατόρθωμα για μια γενιά που έζησε το αναποδογύρισμα των πάντων - αλλά και δυστυχώς συμμετείχε σ’ αυτό.

Πιο φορτισμένη στιγμή της συναυλίας ήταν σίγουρα η συνύπαρξη επί σκηνής της Αρλέτας με τον Γιώργη Χριστοδούλου, και το συναισθηματικό ξέσπασμά τους στο τραγούδι «Έτσι ειν’ η ζωή». Κλάμα πολύ και πραγματικό, γενναιόδωρο και αβίαστο, χωρίς σταγόνες σαπουνόπερας για τα μάτια. Και, όχι, δεν ήταν για την Αρλέτα το κλάμα, η οποία ξεπέρασε για τα καλά την περιπέτεια με την υγεία της. Το κλάμα του Χριστοδούλου και της Αρλέτας ήταν για όλους μας.

Το σημαντικότερο: η Αρλέτα είναι καλά και σύντομα θα κυκλοφορήσει καινούργια τραγούδια. Η ικανότητά της να μαγεύει τον κόσμο με τις μελωδίες και τις ιστορίες της είναι εκεί, ίδια και απαράλλαχτη. Το χιούμορ της, ο αυτοσαρκασμός, ακόμα και η πολιτική της θέση – τα άκουσαν ένα χεράκι οι Αμερικάνοι αλλά και η Ελλαδίτσα μας – είναι κι αυτά εκεί, πάντα παρόντα. Εκεί και ο κόσμος που διψάει για ωραία τραγούδια και τιμά με τον τρόπο του όσους καλλιτέχνες τον προάγουν με την αισθητική τους. Η Αρλέτα ήταν και θα είναι μία απ’ αυτούς. ηρ.οικ.

φωτογραφίες: Ράνια