Για το "Elephant" των Άλκη Ζοπόγλου & Κοντραμπάντο

ΑΛΚΗΣ ΖΟΠΟΓΛΟΥ & ΚΟΝΤΡΑΜΠΑΝΤΟ
ELEPHANT
ELEPHANT MUSIC

Το έθνικ ως όρος μου προκαλεί καχυποψία. Υποδηλώνει στερεοτυπικά ότι αρκεί δήθεν η αναπαραγωγή της μουσικής με όργανα ξένα προς την παράδοση που αυτή η μουσική εκπροσωπεί, ώστε να επιτευχθεί μια -μηχανιστική- μίξη διαφορετικών πολιτισμών, καταβολών και ό,τι άλλο σκαρφίζονται οι μάνατζερς της παγκόσμιας μουσικής αγοράς. Ο δίσκος Elephant του συγκροτήματος Κοντραμπάντο και του επικεφαλής του, Άλκη Ζοπόγλου, απέχει πολύ από το να υπακούει σε αυτό το στερεότυπο. Τα περισσότερα από τα 12 ορχηστρικά του δίσκου αντιμετωπίζουν το έθνικ ως ένα πρωτογενές και αμοιβαίο μπόλιασμα της Ανατολής και της Δύσης, σε επίπεδο ρυθμού, μελωδίας και ενορχήστρωσης. Εκτός από τις συνθέσεις του, ο Ζοπόγλου καταθέτει τη δεξιοτεχνία του στο κανονάκι. Πάνω στο εκφραστικό αυτό όργανο, οικοδομείται ένας δημιουργικός διάλογος ανάμεσα σε διαφορετικά ηχοχρώματα, από τη ροκ (Simandro) και το βαλκανικό beat (Balkan 6) μέχρι το ταγκό (Beyoglu Tango). Το ομώνυμο Elephant είναι μακράν το κορυφαίο μελωδικά, ενώ το Little Waltz παραπέμπει τον ακροατή σε ένα μυστηριακό ταξίδι στα σοκάκια της Πόλης. Στα πλαίσια της αντίθεσής προς το έθνικ στερεότυπο της «μίξης», θεωρώ μάλλον αδιάφορη τη διασκευή της Γκαρσόνας και άνευ λόγου ύπαρξης την Dub Mix εκδοχή του Stasi. Επίσης, το προβλέψιμο και επαναλαμβανόμενο Saloufa δείχνει τα σαφή συνθετικά όρια του εγχειρήματος. Γενικά όμως, στο Elephant συναντάμε την ευτυχή εκδοχή μιας world music που είναι τόσο ελληνική, όσο και παγκόσμια.

Ηρακλής Οικονόμου

(Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)