Για το "Ανοίγοντας τις πόρτες" του Τάσου Γιαννίκου

ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ
ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ
ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

«Αν δεν είσαι μέρος της λύσης, είσαι μέρος του προβλήματος». Αυτό το σύνθημα γραμμένο στον τοίχο ενός νεοκλασικού συνοδεύει το εσώφυλλο του δισκογραφικού ντεμπούτου του Τάσου Γιαννίκου «Ανοίγοντας τις πόρτες». Ακόμα κι αν τα 10 τραγούδια και το ένα ορχηστρικό του δίσκου δεν είναι «η» λύση στα δεινά του ελληνικού τραγουδιού, απέχουν πολύ από το να συνιστούν μέρος του προβλήματος. Τα δύο ισχυρά ατού του δίσκου είναι η ζεστή, εκφραστική φωνή του Γιαννίκου και οι ενορχηστρώσεις του πολύπειρου μουσικού Νίκου Κούρου. Οι επιρροές στον Γιαννίκο από τον Βαγγέλη Γερμανό, τον «πατέρα» του μοντέλου του τραγουδοποιού όπως αυτό αναδύθηκε στα ελληνικά 1980s είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Η τρυφερότητα στην οποία παραπέμπει αυτό το μοντέλο και η εποχή του είναι καθ’ όλα ευπρόσδεκτη σήμερα, ειδικά όταν οδηγούν σε εξαιρετικές λυρικές μπαλάντες όπως το «Ένα τραγούδι ακόμα» και η «Μπαλάντα για τη Μοναξιά», δύο πραγματικά μεγάλα τραγούδια. Στη στιχουργική του Γιαννίκου συναντάμε και έναν ευρηματικό ριζοσπαστισμό που δίνει τροφή για προβληματισμό: «Επιθετικές κεραίες σβήνουν όλες τις ιδέες / τα χαμόγελα που αφήνουνε πλαστά» και «Στη σειρά στήνονται εικόνες σαν ενέσιμες ορμόνες / εντρυφούν στη βλακεία οι ποιητές». Πάντως λύση ο ποιητής δεν έχει να προτείνει, καθώς στο «κρυμμένο» bonus track καταλήγει «στους θορύβους, στη σιωπή» που θα επιτρέψουν «στον Παράδεισο να ζω». Χορτάσαμε κι από σιωπές, κι από Παραδείσους στο «έντεχνο»! Από το δίσκο λείπουν οι μεγάλες μουσικές κορυφώσεις και οι χαρακτηριστικές, διακριτές μελωδικές γραμμές, όμως το συνολικό αποτέλεσμα ακούγεται ευχάριστα και αφήνει σαφώς υποσχέσεις για το μέλλον. Σημειώστε τη συμμετοχή στην ορχήστρα του Χριστόφορου Κροκίδη με την ηλεκτρική κιθάρα του. Στην καλαίσθητη έκδοση θα βρείτε τους στίχους, ένα σημείωμα του δημιουργού, φωτογραφίες των συντελεστών, αλλά και κάποια ορθογραφικά λαθάκια.

Ηρακλής Οικονόμου

(Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ)

***

Σημείωση (18/9/2009): Λάβαμε και προσθέτουμε την ακόλουθη παρατήρηση ανώνυμου φίλου/φίλης του blog. Ζητούμε συγνώμη για την λανθασμένη απόδοση του στίχου "στους θορύβους, στη σιωπή" από το τραγούδι "Το μπέρδεμα", η οποία και διορθώθηκε στο κείμενο. Όσο για τις πολλαπλές ερμηνείες ενός στίχου ή και ενός ολόκληρου τραγουδιού, αυτές δείχνουν την ίδια την πολλαπλότητα της μεγάλης τέχνης, τις πολλές δυνατότητες που περικλείει. Με αυτή την έννοια, αυτή η πολλαπλότητα προστίθεται στα υπέρ ενός έτσι και αλλιώς πολύ ενδιαφέροντος δίσκου. ηρ.οικ.

Για να διορθώσω ένα λάθος που έγινε στη κριτική, στο bonus track αναφέρεται: «Αν γυρέψω τι και πως, ποιο το σκότος, ποιο το φως, Ίσως έτσι να σωθώ. Κι αν γυρέψω το γιατί, στους θορύβους, στη σιωπή, Ίσως έτσι γιατρευτώ, στον παράδεισο να ζω». Και είναι μάλλον λίγο ειρωνικό γιατί το τραγούδι από όπου έχει παρθεί αυτός ο στίχος, συνεχίζει αναφέροντας:«Μα όπως θα ’μαι κουρασμένος, σώφρων και απελπισμένος Θα απομείνω μπερδεμένος, όταν γύρω να κοιμηθώ.» Ίσως να δείχνει και την ανάγκη του καλλιτέχνη να αναζητήσει της λύσεις και όχι σώνει και καλά να τις προτείνει.