Για το "Ένα τσιγάρο κι ένας ψεύτης" του Μανώλη Μητσιά

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ
ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΚΙ ΕΝΑΣ ΨΕΥΤΗΣLEGEND

Ο νέος δίσκος του Μανώλη Μητσιά είναι «πολυσυλλεκτικός», μια πρακτική που ο ίδιος σπάνια ακολούθησε στην καριέρα του. Σημεία των καιρών; Τα 16 τραγούδια υπογράφει μια ομάδα νέων και παλαιότερων δημιουργών, στους οποίους συναντάμε τον Σταύρο Ξαρχάκο σε επανακτέλεση («Χαμένος ήχος») και τον Μητσιά («Βάλσαμο τραγούδι») και ως δημιουργό. Το τελικό αποτέλεσμα του δίσκου είναι σαφώς κατώτερο των προσδοκιών, αλλά και του μεγέθους του καλού μας ερμηνευτή. Το σίγουρο είναι ότι δεν φταίει ο Μητσιάς γι’ αυτό, αφού ο ίδιος συνεχίζει να διατηρεί όλη την αξιομνημόνευτη φρεσκάδα και στιβαρότητά του. Απλά και ξάστερα, φταίνε τα ίδια τα τραγούδια, σε διαφορετικό βαθμό το καθένα. Στιχουργικά, τα περισσότερα δεν αφήνουν κάποιο διακριτό στίγμα, μελωδικά τους λείπει η φαντασία και η πρωτοτυπία, ενώ ρυθμικά τα περισσότερα κινούνται σε μια αφόρητη ζεϊμπέκικη μανιέρα. Απρόσμενα άχρωμη και άοσμη είναι η κατάθεση του Θάνου Μικρούτσικου σε δύο τραγούδια με στίχους του Κώστα Λαχά, ένα δίδυμο που στο παρελθόν έβγαλε τα αριστουργηματικά «Τυμβωρύχος» και «Κιλκίς-Χαλκίς». Υπάρχουν όμως και καλές στιγμές. Κορυφαία - με διαφορά - στιγμή του δίσκου είναι τα «Τρένα» του Σπύρου Ρασσιά: «Τα τρένα που φτιαχτήκανε γι’ αντίο / πώς μοιάζουν ταξιδιάρικα πουλιά». Σημειώστε επίσης τα «Σάββατο βράδυ» των Λίνου Κόκοτου – Κυριάκου Ντούμου και «Είναι νύχτα και τα ξέρει όλα» των Μιχάλη Τούμπουρου - Μιχάλη Γελασάκη (ο οποίος κάνει το ντεμπούτο του ως στιχουργός με τρία τραγούδια).

Καλοπροαίρετη απορία: Γιατί έκριναν οι παραγωγοί τόσο αναγκαία την εξαφάνιση ως και της τελευταίας ρυτίδας του Μητσιά; Δεν καταλαβαίνουν ότι η χρήση του photoshop έχει καταντήσει πια για γέλια; Οι ρυτίδες είναι η μνήμη, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να βγαίνουν εξώφυλλα αρυτίδιαστα και διαμεσολαβημένα.

Ηρακλής Οικονόμου

(Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)