Για το "Απ' τη στεριά, το νερό και τον αέρα" του Μιχάλη Ανδρονίκου

ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ

ΑΠ’ ΤΗ ΣΤΕΡΙΑ, ΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΕΡΑ

LYRA

Αδιάψευστος μάρτυρας της παρακμής της εποχής μας είναι η άνευ όρων παράδοση της μουσικής για παιδιά στα λογής… «ζουζούνια». Σε όποια εκδοχή κι αν σερβίρεται, radio mix, beach party mix ή ό,τι άλλο mix βάλει ο νους, το κυρίαρχο πρότυπο παιδικού τραγουδιού σήμερα είναι ένα συνοθύλευμα ήχων, βασικά ηλεκτρικών, χωρίς τη θαλπωρή των φυσικών οργάνων, ερμηνευμένο από καλλίγραμμες νεανίδες που αρνούνται την ίδια την παιδικότητα που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Όσο για νόημα… «κατσίκα μοιάζεις με τη Μόνικα Μπελούτσι / μυαλό κουκούτσι». Μοιάζει αστείο αλλά δεν είναι. Το «παιδικό» τραγούδι των υποπροϊόντων τύπου Alter δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να παράγει μελλοντικούς πολίτες υποταγμένους απέναντι στην πολιτιστική σαβούρα και στην πολιτικο-οικονομική εξουσία που μοιράζει αυτή τη σαβούρα.

Τώρα, πώς γίνεται ο ίδιος επιχειρηματικός όμιλος να βγάζει τους Mazoo and the zoo και την «κατσίκα-Μπελούτσι», και μετά να εκδίδει και το νέο δίσκο του Μιχάλη Ανδρονίκου, θα σας γελάσω. Εδώ συναντάμε ένα πρότυπο παιδικού τραγουδιού - φορέα της κληρονομιάς που άφησαν η «Λιλιπούπολη», η «Ντενεκεδούπολη» και οι «Άρες Μάρες Κουκουνάρες». «Απ’ τη στεριά, το νερό και τον άερα» μας έρχονται 12 τραγούδια για παιδιά, σε μουσική του Ανδρονίκου και στίχους των Νίκου Αϊβαλή, Βασίλη Γκίκα, Αλέκας Εληώτη και Νατάσσας Κακογιαννάκη. Εδώ δεν θα βρούμε κατσίκες-Μπελούτσι αλλά τη Μάγια την κουκουβάγια που ακούει τις κουβέντες των ναυτικών, την Αγέλη που διαδηλώνει για το περιβάλλον, και τον βάτραχο τον Φαίδωνα που έχει την πιο γλυκιά κοιλίτσα (και όχι τις γραμμώσεις και τις πλαστικές μύτες των καναλιών…). Τραγούδια με ειλικρινή, παιδική τρυφερότητα αλλά και με ευφυή σάτιρα, που ωθούν το παιδί όχι μόνο να ακούσει και να τραγουδήσει, αλλά και να σκεφτεί. Τραγούδια με φαντασία, που λένε μια ιστορία με αρχή και τέλος, σε γλώσσα ζωντανή και καθόλου διδακτική. Τραγούδια ερμηνευμένα από τη Γιολάντα Αθανασοπούλου, τη Σίσσυ Κασσάνδρα, τον Γιάννη Λεκόπουλο, την εκπληκτική Μαρία Φωτίου και τον συνθέτη. Τραγούδια, τέλος, που συνοδεύονται από φυσικά όργανα (άνθρωπος-ορχήστρα ο Ανδρονίκου, παίζει δέκα όργανα και υπογράφει την ενορχήστρωση).

Μόνο τρωτό σημείο του δίσκου συνιστούν μερικές «τζαζ» συχνότητες και μια κάποια μουσική εσωστρέφεια, όχι άμεσα προσβάσιμες από ένα παιδί. Αυτό, από την άλλη, σημαίνει ότι τα τραγούδια ακούγονται το ίδιο ευχάριστα κι απ’ τους «μεγάλους». Ξέρω μάλιστα μερικούς από δαύτους που ίσως να τα έχουν και περισσότερο ανάγκη.

Ηρακλής Οικονόμου

(Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)