ΛΕΕΙ Η ΖΩΗ
ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ
Το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής μουσικής παραγωγής σήμερα, σε σχέση με τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες του 20ου αιώνα, είναι η εκκωφαντική απουσία του λαϊκού τραγουδιού. Οι ρίζες αυτής της απουσίας πρέπει να αναζητηθούν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και στην άνοδο ενός ευτελούς συρφετού τραγουδιού που λανθασμένα ονομάστηκε σκυλάδικο - δεν φταίνε σε τίποτα οι συμπαθείς τετράποδοι φίλοι μας. Η συγκεκριμένη εξέλιξη οδήγησε τις πιο υγιείς δυνάμεις του τραγουδιού στο να διαχωρίσουν τη θέση τους από την πλημμυρίδα του κιτς και της παρακμής που εισχωρούσε στις λαϊκές πίστες, οικοδομώντας και προσχωρώντας στο ρεύμα που ονομάστηκε «έντεχνο». Χωρίς να αμφισβητεί κανένας τα επιτεύγματα του «έντεχνου» τις δύο τελευταίες δεκαετίες, είναι γεγονός ότι η συγκεκριμένη εξέλιξη ώθησε τον λαϊκό ήχο στο περιθώριο. Ακόμα χειρότερα, αυτή η περιθωριοποίηση του «λαϊκού» γύρισε ως μπούμερανγκ στην πηγή του, έτσι ώστε σήμερα να καθίσταται εμφανές το τέλος του έντεχνου τραγουδιού, με τη στροφή των μεγάλων «εθνικών» τραγουδιστών στον Μιχάλη Χατζηγιάννη και τη σχολή του λαϊκο-ποπ.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η προσπάθεια επιστροφής στο καλαίσθητο, άμεσο και φωτεινό λαϊκό τραγούδι είναι ένα κρίσιμο στοίχημα για το ποια ακριβώς μουσική θα ακούγεται σ’ αυτήν εδώ τη γωνιά της γης τα επόμενα 10, 20 ή 30 χρόνια. Ο Γιώργος Αλτής φαίνεται ότι διαθέτει και τη λαϊκή φλέβα, και τις γνώσεις, και το μεράκι, για να συνεισφέρει σε μια τέτοια προσπάθεια. Έτσι εξάλλου δείχνει και ο νέος δίσκος του, «Λέει η ζωή», που κυκλοφορεί από τον ολοένα και πιο δραστήριο «Μετρονόμο», την εταιρεία που εκδίδει και το ομώνυμο, σημαντικό περιοδικό ελληνικής μουσικής. Δέκα τραγούδια και δύο οργανικά συνιστούν μιαν ολοκληρωμένη πρόταση μουσικής δημιουργίας, η οποία σέβεται και ακολουθεί τους λαϊκούς δρόμους χωρίς όμως να μιμείται παλιές δόξες, ούτε να βγαίνει εκτός «θέματος» και εκτός εποχής. Τα τραγούδια, σε στίχους του Σπύρου Πετρέλλη (5) και του ίδιου του συνθέτη (4), ερμηνεύουν τέσσερις εξαιρετικές γυναικείες φωνές, η Φωτεινή Βελετσιώτου, η Άννα Καραγεωργιάδου, η Μαρία Κώτη και η Μαριλένα, ενώ δύο τραγούδια κρατάει ο Αλτής για τη δίχως εξάρσεις φωνή του.
Στην ορχήστρα κυριαρχούν τα δύο μπουζούκια του Αλτή και του Νίκου Κατσίκη. Οι δυο τους είναι παλιοί γνώριμοι από το κουαρτέτο μπουζουκιών Ραστ, που ίδρυσαν πριν από μια δεκαετία μαζί με τον Θανάση Βασιλά και τον Παντελή Κωνσταντινίδη. Είναι εμφανές ότι ο συνθέτης δούλεψε το κάθε τραγούδι μαζί με τους μουσικούς, ξεχωριστά, συλλογικά. Γιατί η ίδια η μουσική παραγωγή είναι μια συλλογική διαδικασία, όσο κι αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο οι μύστες των νέων τεχνολογιών και των κομπιούτερ-συνθετών. «Λέει η ζωή», λοιπόν, λέει και ο δίσκος του Αλτή, που έρχεται τέσσερα χρόνια μετά από την πρώτη του δουλειά με τίτλο «Ασ’ την αγάπη να σε σκοτώσει». Ο πολυπράγμων μουσικός έχει εκδώσει και το βιβλίο «Οκτώ Λαϊκά Πορτραίτα» από τις εκδόσεις «Λαϊκό Τραγούδι», όπου αφηγείται τις ζωές οχτώ μεγάλων σολίστ του μπουζουκιού. Τέλος, καλωσορίζουμε το εικαστικό εξώφυλλο του δίσκου και τις όμορφες ζωγραφιές του ένθετου, φιλοτεχνημένες από τον Τάκη Σιδέρη. Είναι κι αυτή μια ένδειξη επιστροφής σε μια άλλη αισθητική, που μπορεί και τη λαϊκή μούσα να εκφράζει, αλλά και το ωραίο να υπηρετεί.
Ηρακλής Οικονόμου
(Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου