Μάρθα Φριντζήλα - 2 νύχτες στα Μέγαρα

ΜΑΡΘΑ ΦΡΙΝΤΖΗΛΑ

2 ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΑ ΜΕΓΑΡΑ

Η επανοικειοποίηση της παράδοσης.

«Το δύσκολο είναι να βρεις το νήμα της ελληνικής νεωτερικότητας, που καθιστά την παράδοση ενεργό και επείγουσα». Ο εξαιρετικά εύστοχος αφορισμός που αφορά το έργο του Γιάννη Μόραλη ανήκει στον ομότεχνό του Δημήτρη Σεβαστάκη και αναδημοσιεύτηκε στην Αυγή με αφορμή το θάνατο του μεγάλου έλληνα ζωγράφου. Από εκεί τον «έκλεψα» -με όση κομπορρημοσύνη μπορεί να κρύβει αυτή η ιδιοποίηση- γιατί νομίζω ότι θα μπορούσε να είχε ειπωθεί και για τον τελευταίο δίσκο της Μάρθας Φριντζήλα ο οποίος με τον περιπαικτικό τίτλο «δυο νύχτες στα Μέγαρα» κάνει ακριβώς αυτό: πιάνει το νήμα της παράδοσης από εκεί που το άφησαν ο Χρόνης Αηδονίδης, η Δόμνα Σαμνίου και τόσοι άλλοι εξαίρετοι ερμηνευτές της λαϊκής (παραδοσιακής) μουσικής καθιστώντας την επείγουσα, ενεργό και για αυτό το λόγο ελκυστική. Ο δίσκος είναι διπλός και υπάρχει αντικειμενικός λόγος για αυτό. Πρόκειται για την ηχογράφηση των δύο συναυλιών που δόθηκαν τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Αίθριο του Μεγάρου Μουσικής. Το πρώτο cd αντιστοιχεί στο «The Κubara Project». Ένα μουσικό μωσαϊκό από τους στίχους και τις μουσικές του Ζαμπέτα και του Γκάτσου , του Λάγιου και του Χιώτη, του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Για την οικονομία του χώρου – κυρίως - θα παρακάμψω τον πρώτο δίσκο, αφήνοντας χώρο σε άλλους «γείτονες» από τα Μ.Π.

Στο δεύτερο δίσκο (αλλά και σε εκείνη την υπέροχη συναυλία στο υπαίθριο Μέγαρο) η μουσική μας παράδοση διατηρεί αυτούσια την αυθεντικότητά και συγχρόνως παραμένει ζωντανή και οικεία τόσο μακριά από το φολκλόρ όσο και από μια αποστεωμένη, μουσειακή προσέγγιση. Τόσο σε αυτό όσο και στο πρώτο cd η δουλειά του Βασίλη Μαντζούκη ως ενορχηστρωτή και διασκευαστή των κομματιών αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία χτίζει η Φριντζήλα με την εξαιρετική φωνή της.

Η δεύτερη λοιπόν βραδιά «στα Μέγαρα» ήταν ένα απολαυστικό ταξίδι στο σύνολο σχεδόν της ελληνικής μουσικής γεωγραφίας. Απολαυστικό χάρις στην ερμηνεία της Φριντζήλα, την προσεγμένη διασκευή των κομματιών που τους προσδίδει φρεσκάδα αφήνοντας ανέπαφο το ηχόχρωμα κάθε τοπικής παράδοσης και χάρις στην -όσο χρειάζεται- πλούσια ενορχήστρωση και την εκτέλεση των κομματιών από δεξιοτέχνες μουσικούς. Ο Πόντος και η Κύπρος, η Ήπειρος και το Καστελόριζο συνθέτουν ένα αρμονικό αλλά (ευτυχώς) καθόλου ομογενοποιημένο σύνολο.

Δεν είμαι ειδικός αλλά νομίζω ότι η Φριτζήλα κινείται με την ίδια άνεση τόσο στα νανουρίσματα της Καλύμνου ή τους «πειραγμένους» σκοπούς της Θράκης όσο και στα δημώδη της Λευκάδας και της Καππαδοκίας. Μόνη μου ένσταση ως προς τη γεωγραφική έκταση -και πιο πολύ ανεκπλήρωτος πόθος- θα ήταν να συμπεριέλαβε στο «playlist» της συναυλίας και του δίσκου παραδοσιακά της Ηπείρου και της Μακεδονίας που σίγουρα θα της ταίριαζαν πολύ και θα τα ερμήνευε εξίσου επιτυχημένα.

Με αυτό το δίσκο η Φριτζήλα γίνεται η ερμηνεύτρια της γενιάς της. Ή για να αποφύγουμε τις βαρύγδουπες διαπιστώσεις και τους επικίνδυνα πρόωρους διθυράμβους, αποτελεί κιόλας μία από τις δυο-τρεις πιο ολοκληρωμένες τραγουδίστριες της εποχής μας. Αν και νομίζω ότι το «ολοκληρωμένη» αδικεί μια τραγουδίστρια που δεν καλύπτει διεκπεραιωτικά ένα ευρύ φάσμα της μουσικής αλλά δίνεται με όρεξη και σχεδόν παιδικό ενθουσιασμό σε ό,τι αποφασίζει να ασχοληθεί κάθε φορά και αυτό είναι ολοφάνερο. Και να σκεφτεί κανείς ότι στη μουσική ξεδιπλώνει μόνο ένα μέρος από το ταλέντο της….

Κωνσταντίνος Μαργιόλης