Top-10 ελληνικής δισκογραφίας, 2000-2009

Η απέχθεια προς τους λογής καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς και αγώνες συνδέεται με το δύσκολο έως αδύνατο της σύγκρισης και αποτίμησης έργων με συγγενή αισθητικά φορτία. Εντάξει, μπορείς να αντιληφθείς χωρίς μεγάλη δυσκολία ότι το "Κάντο Χενεράλ" είναι σημαντικότερο έργο από το "Οδηγώ και σε σκέφτομαι" του συμπαθούς Αντύπα. Πώς όμως στοιχειοθετείς τη διαφορά ανάμεσα στο "Κάντο Χενεράλ" και το "Άξιον Εστί" ή τον "Μεγάλο Ερωτικό"; Και πώς τα κατατάσσεις τα έργα στη σειρά, σαν βαθμολογία της Super League;

Με αυτές τις σκέψεις, προσέγγισα την ευγενική πρόσκληση του "Διφώνου" προς όλους τους συντάκτες του να καταγράψουν τους δέκα καλύτερους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας τη δεκαετία του 2000. Δυστυχώς, οι ανάγκες της εξαγωγής ενός τελικού αποτελέσματος επέβαλλαν να μπουν οι δίσκοι σε αξιολογική σειρά, από το "10" (χειρότερο) ως το "1" (καλύτερο).

"Ε, και...", θα πείτε, "τι μας νοιάζουν ρε φίλε οι προτιμήσεις σου και τις δημοσιεύεις εδώ, αφού ούτε οι βαθμολογίες σου αρέσουν;". Θα συμφωνήσω 100% μαζί σας. Όμως, επειδή το "Δίφωνο" έχει ξεκινήσει μια δημόσια ψηφοφορία για την ανάδειξη των δέκα καλύτερων δίσκων της δεκαετίας, μέσα από τους 50 καλύτερους δίσκους που ψήφισαν οι συντάκτες του, και επειδή εμμέσως ως συντάκτης του "Διφώνου" φέρω μέρος του βάρος της ανάδειξης αυτών των 50 δίσκων απ' τους οποίους εσείς θα διαλέξετε τους δέκα καλύτερους, ιδού οι δίσκοι που προτάθηκαν από εδώ ως οι δέκα καλύτεροι της δεκαετίας. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς φίλους. Προφανώς, όσοι δίσκοι λείπουν από τη λίστα του "Διφώνου" και βρίσκονται στην παρακάτω λίστα δεν προτάθηκαν από άλλους συντάκτες, και άρα έχασαν στα πέναλτυ. Ο Κορακάκης και οι Encardia και ο Λεοντής θα πρέπει να περιμένουν την επόμενη δεκαετία... Εννοείται ότι τα έργα που ακολουθούν θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι βαλμένα σε άλλη σειρά, ή πλάι τους να στέκουν άλλα δέκα, είκοσι, εκατό. Ευτυχώς, το ελληνικό τραγούδι είναι ακόμα ζωντανό, και ό,τι εγκυμονείται μέσα του έχει αρχίσει να κλωτσάει.

Η ψηφοφορία του Διφώνου διεξάγεται ΕΔΩ. Καλό βόλι!

ηρ.οικ.

TOP-10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ (2000 - 2009)

1) «Κρύπτη» - Βαγγέλης Κορακάκης (2002, ΔΙΚΤΥΟ)

Τι κι αν ο δίσκος δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου; Έτσι και αλλιώς, στις μέρες μας το ωραίο έχει πάρει διαζύγιο από τα photoshop εξώφυλλα και το έντεχνο μικροαστέξ. Ο Βάκης δίνει μαθήματα μιας ενορχήστρωσης που δεν ντρέπεται να παίζει και μπουζούκι, και ο Κορακάκης αποδεικνύει ότι είναι με διαφορά ο πιο ταλαντούχος λαϊκός συνθέτης της εποχής μας, ίσως και ο μόνος. Ο "Κρύος ήλιος" ...ό,τι σπαρακτικότερο ακούστηκε στο νέο αιώνα, γιατί δεν είναι όλα σ' αυτή τη ζωή καλαμπουράκια και στυλάκι και χαμόγελο κολγκέιτ. Είναι και απώλεια, είναι και μνήμη. Ως προς την ευρύτερη θέση του στο ελληνικό τραγούδι, ο δίσκος περιέχει χρήσιμες απαντήσεις για το ταυτόχρονο τέλος του "λαϊκού" και του "έντεχνου" που βιώνουμε σήμερα. Με άλλα λόγια, περικλείει όλη την αφήγηση του σημερινού αδιεξόδου, αλλά και την υποψία της λύσης του.

2) «Το παραμύθι της ταραντούλας» - Encardia (2007, ΜΕΛΩΔΙΚΟ ΚΑΡΑΒΙ)

Οι Encardia αντλούν από τους χυμούς μιας παράδοσης ξένης και συνάμα τόσο δικής μας, και ξεχύνονται στις γειτονιές χορεύοντας ταραντέλα. Όταν άλλοι πασχίζουν να κάνουν επιτυχία το κάθε μεταγλωτισμένο τραγούδι της Ιβηρικής, με μετακλήσεις διάσημων αστέρων της διεθνούς μουσικής και με ηχογραφήσεις στα πιο deluxe στούντιο της Ευρώπης, μια παρέα υπενθυμίζει την αξία της απλότητας και της αυθεντικότητας χωρίς σύνορα. Οι Encardia αφουγκράζονται τη μουσική των λαών, αλλά αρνούνται να μας σερβίρουν τη μεταμοντέρνα σαλάτα του εθνίκ.

3) «Στην ηχώ του έρωτα» - Νότης Μαυρουδής (2002, CORIFEO / EROS MUSIC)

Ο έρωτας, του έρωτα, τον έρωτα, ώ έρωτα. Ο Μαυρουδής μας μαθαίνει τη γραμματική του απολύτως αναγκαίου, με όχημα την αφρόκρεμα της ελληνικής γυναικείας ερμηνείας. Και όποιος βρει ένα μέτριο τραγούδι σ' αυτό το δίσκο, να σηκώσει το χέρι του.

4) «Βραχνός προφήτης» - Θανάσης Παπακωνσταντίνου (2000, LYRA)

Η δεκαετία ξεκινά με έναν επαναστατικό δίσκο. Ο "Βραχνός προφήτης" του Παπακωνσταντίνου συνδυάζει τις πιο κρυφές πηγές του ελληνικού τραγουδιού, ενώνει ρεύματα υπόγεια, και δείχνει προφητικά το δρόμο για το τι μπορεί να σημαίνει "έντεχνο" στον νέο αιώνα.

5) «Το πέρασμά σου» - Χειμερινοί Κολυμβητές (2007, LYRA)

Το πέρασμά τους, επιλεκτικό και πλημμυρισμένο με μια βαθιά μελαγχολία, συνεχίζει να γεννά γοητευτικά τραγούδια. Πιστοί στο πρόταγμα της τραγουδοποιίας των μεγάλων κλασικών, μελοποιούν τους ποιητές ακολουθώντας δρόμους λαϊκούς και έναν λυρισμό δυσεύρετο. Μα, φυσικά για τους Χειμερινούς Κολυμβητές ο λόγος, και την ιδιοφυία του Αργύρη Μπακιρτζή. Κι ας ξενίζει η τραχύτητά της φωνής του τα λεπτεπίλεπτα αυτάκια μας.

6) «Έρωτας αρχάγγελος» - Χρήστος Λεοντής, Δημήτρης Λέντζος (2007, ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ)

Ο Λεοντής δείχνει την αξία του να μιλάς μόνο όταν έχεις κάτι να πεις. Έτσι απλά. Με τη γοητεία του κλασικού, με την αμεσότητα του σύγχρονου, και χωρίς νεκραναστάσεις.

7) «Ο καθρέφτης» - Φοίβος Δεληβοριάς (2003, AKTH / SONY MUSIC)

Ο ωριμότερος Φοίβος τραγουδά την έμπνευση, με έμπνευση. Το "Δεν ξέρω τι είναι" συνιστά ένα από τα πιο μυστηριακά τραγούδια της δεκαετίας, νανούρισμα και προσευχή σε όσα δεν μας αφήνουν να κοιμηθούμε, σε όσα γεμίζουν με αδέσποτες λέξεις τα νυχτολόγιά μας. Γυμνός στον "Καθρέφτη", ο Δεληβοριάς μπαίνει στα νερά αλλά δεν βρέχεται.

8) «Ο Άμλετ της Σελήνης» - Θάνος Μικρούτσικος (2002, MINOS / EMI)

Ο "Άμλετ της Σελήνης", ο ομώνυμος ύμνος του Μάνου Ελευθερίου, στοιχειώνει το δίσκο, ενώ ο Μικρούτσικος βρίσκει στον Χρήστο Θηβαίο έναν ιδανικό ερμηνευτή, ενταγμένο με άνεση στην ατμόσφαιρα των μελωδιών του. Αινιγματικός δίσκος, ακόμα και στα πιο "light" κομμάτια του παζλ.

9) «Homo logotypus» - Δανάη Παναγιωτοπούλου (2009, YAFKA RECORDS)

Από τις στάχτες του Δεκέμβρη ξεπρόβαλλε ένας αμειγώς πολιτικός δίσκος που παγιώνει το στίγμα της Δανάης Παναγιωτοπούλου στα μουσικά πράγματα. Και όλα αυτά αμέσως μετά τον "Οίκο Αντοχής", δίσκο που άφησε κοινό και κριτικούς με ανοιχτό το στόμα. Πιο ώριμη και ολοκληρωμένη κατάθεση, εξίσου όμως "αυθάδης" και ουσιαστική.

10) «Πολίτικη κουζίνα» - Ευανθία Ρεμπούτσικα (2003, CANTINI)

Η Ευανθία Ρεμπούτσικα δημιουργεί ένα συγκινητικό, βαθιά λυρικό σάουντρακ, πετυχαίνοντας τη γεφύρωση Ανατολής-Δύσης χωρίς κλισέ και μανιέρες. Σύμμαχος της μια αγνώριστη Νατάσα Θεοδωρίδου στο μοναδικό τραγούδι του δίσκου. Στο ταξίδι για την Πόλη, οι ταμπέλες δεν αποτελούν μέρος των αποσκευών. Ευτυχώς.