"Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι ένας διεθνούς φήμης απατεών"

(Γιάννης Τσαρούχης, Μάνος Χατζιδάκις, Κάρολος Κουν, Ραλλού Μάνου)

Όλο Αέρα

Μια ιστορία: Ήμουνα τότε στην EMI. Στις τέσσερις το πρωί, ένα πρωί, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις, τέτοιες ήσαν οι ώρες του. «- Θέλω μια χάρη από σένα. Για τη ‘Σκοτεινή Μητέρα’ θέλω να μου γράψει κάτι στο εξώφυλλο ο Τσαρούχης». «- Γιατί δεν τον παίρνεις ο ίδιος στο τηλέφωνο; Πιο καλά δεν θα είναι;» «- Όχι». «- Γιατί;» «- Γιατί ντρέπομαι! Του ’χω πάρει για μια δουλειά εκατόν είκοσι σλάιντς με όλα του τα έργα, και τα έχω χάσει! Δηλαδή εδώ μέσα κάπου θα ’ναι αλλά δεν μπορώ να τα βρω» «- Τι σε κάνει να πιστεύεις πως εγώ θα τα καταφέρω;» «- Θα τα καταφέρεις».

Πήρα το Φασιανό με το πρώτο φως του ηλίου. Το και το. «- Πάμε μαζί», είπε ο Αλέκος. «- Αφού το θέλει ο Χατζιδάκις».

Πήγαμε, μπήκαμε. Λίγο καιρό πριν φύγει. Τα μυαλά του, βέβαια, τα ’χε ακόμα τετρακόσια. Μια χάρη: «- Ο Χατζιδάκις…» «- Μου ’χει πάρει εκατόν είκοσι σλάιντς μ’ όλα μου τα έργα, και μου τα ’χει χάσει!» «- Δεν τα έχει χάσει. Στο σπίτι του είναι, υποσχέθηκε πως θα τα ψάξει με την πρώτη ευκαιρία. Αλλά, επειδή το σημείωμα επείγει, ο δίσκος βγαίνει…» «- Πάρτε χαρτί, κύριε Κακίση». Πήρα. Άρχισε να μου υπαγορεύει:

«- Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι ένας διεθνούς φήμης απατεών …».

Ο Αλέκος Φασιανός απέναντί μου χλόμιασε, το χέρι το δικό μου άρχισε να τρέμει. Ο Τσαρούχης απτόητος συνέχισε: «Άνω στιγμή: Είναι ικανός να σε πείσει πως ακούς κινέζικη μουσική, χωρίς να ’χει πάει ποτέ στην Κίνα!» …Πήγανε οι ψυχές μας στη θέση τους. Μας πιάσανε και τους τρεις τα γέλια.

Αυτό το κείμενο του Τσαρούχη, λίγο πιο ήπιο, με ακριβώς όμως το ίδιο νόημα, την ίδια κεντρική ιδέα, υπάρχει στο δίσκο με τη Φαραντούρη, δείτε το…

Κι εδώ εγώ αυτό πάλι ήθελα να πω: Πας παντού, με την καλή μουσική, με τα αισθηματικά τραγούδια, με δύο έξυπνες, αιώνια νέες νότες. Και στην Κίνα τη μακρινή του Μάρκο Πόλο, και στην Κορσική του Ναπολέοντα, και στο Παρίσι του Ουγκώ, και στο Λονδίνο του Έλιοτ, και στη Ρώμη του Ρότα, και στην Αμερική την Πάνω του Ντην Μάρτιν, και στην Αμερική την Κάτω της Λύντια Μεντόζα, παντού. Μένοντας εδώ, σταλαγματιά-σταλαγματιά. Πάντα ξανά, πάντα η ταινία θα ’ναι το Οκτώμιση. Σ’ άγνωστες χώρες, τόσο δικές μου. Που λέγονται Μπήτλς. Που λέγονται Φελλίνι. Που λέγονται Χατζιδάκις. Που λέγονται Πιατσόλα.

Που λέγονται μ ο υ σ ι κ ή.

Που η επικράτειά τους είναι όλος ο άλλος κόσμος. Ο όλος αέρα. Ο όλος φως. Ο όλος θάλασσα.

Σωτήρης Κακίσης

-----

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο cd Μόρφω Τσαϊρέλη - Ηρακλής Βαβάτσικας «Για φωνή και ακκορντεόν» (Protasis, 2002).