Για το "Όπου κι αν πήγα" του Βαγγέλη Ασημάκη

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΣΗΜΑΚΗΣ

«Όπου κι αν πήγα»

Μικρός Ήρως

Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του, παρουσιάζουμε το «Όπου κι αν πήγα», το δισκογραφικό ντεμπούτο του τραγουδιστή Βαγγέλη Ασημάκη. Γι’ αυτήν την καθυστέρηση δε φταίει μόνο η ευτυχής συσσώρευση πολλών και καλών νέων δίσκων στο ράφι των «Ακροάσεων». Φταίει και η εποχή που ζούμε, στην οποία καθετί καινούργιο και καθένας νέος καλλιτέχνης απαιτούν πολύ περισσότερο χρόνο για να ακουστούν και να «χωνευτούν». Δισκογραφικός πληθωρισμός, απαξίωση του μουσικού προϊόντος, έλλειψη / απόσυρση δημιουργών, και τα παγιωμένα στεγανά δεκαετιών είναι μερικές μόνο από τις αιτίες αυτής της κατάστασης. Έτσι, αξιοπρεπέστατες δουλειές συχνά μένουν στην αφάνεια, πληρώνοντας τα «σπασμένα» αυτού του προβληματικού συστήματος μουσικής παραγωγής.

Και το ντεμπούτο του Ασημάκη είναι μια τέτοια αξιοπρεπέστατη δουλειά. Ο δίσκος είναι πολυσυλλεκτικός, με δέκα τραγούδια που υπογράφουν συντελεστές όπως ο Γιάννης Ζουγανέλης - στο παλαιότερο «Μικρό μου στολιδάκι» -, ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Κώστας Λειβαδάς, ο Γιώργος Δημητριάδης κ.α. Η φωνή του Ασημάκη είναι ο κεντρικός άξονας μιας ατμόσφαιρας που κινείται στο χώρο της ρυθμικής, ποπ και ροκ μπαλάντας. Ο τραγουδιστής πρωτοεμφανίστηκε το 1996 πλάι στον Ζουγανέλη και τον Σάκη Μπουλά, ενώ από το 2000 έχει σταθερή παρουσία στο Rock Club του «Σταυρού του Νότου», συνεργαζόμενος με πολλά και αξιόλογα ονόματα. Ακούγοντας τις εκφραστικές ερμηνείες και την «ατίθαση», ιδιόρρυθμη φωνή του, συμπεραίνει κάποιος ότι μάλλον άργησε ο Ασημάκης να εμφανιστεί στο δισκογραφικό προσκήνιο. Την παραγωγή καθώς και το τραγούδι «Ένα χαμόγελό σου» υπογράφει ο Άγγελος Σφακιανάκης, στη δουλειά του οποίου «Ρηχά Νερά» ο Ασημάκης έκανε την πρώτη του δισκογραφική συμμετοχή το 2003.

Συνολικά, έχουμε μια δουλειά ανυπόκριτη, που παίρνει στα σοβαρά ένα ίσως «ελαφρό» είδος τραγουδιού. Προτιμότερο αυτό, δηλαδή η σοβαρή και άρτια αντιμετώπιση της ποπ, παρά η με αβάσταχτη ελαφρότητα διαχείριση ενός «σοβαρού» - υποτίθεται - ρεπερτορίου, από το οποίο έχει πλημμυρίσει η έντεχνη τραγουδοποιία. Μελλοντικά, δε μένει παρά να βρεθούν οι δημιουργοί εκείνοι που θα δώσουν σε φωνές όπως του Βαγγέλη Ασημάκη περισσότερα εμπνευσμένα τραγούδια. Και, τέλος πάντων, από το να γινόμαστε μάρτυρες κωμικοτραγικών συνεργασιών που αναζητούν έναν «φρέσκο ήχο» με πηγές τα ποπ ινδάλματα της εποχής μας και φορείς τους τραγουδιστές της μεταπολίτευσης, προτιμότερο είναι ο φρέσκος ήχος να εκφράζεται με φρέσκιες φωνές και παρουσίες.

Ηρακλής Οικονόμου

(Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)