Ήταν 12 του Μάρτη, τελικά, και φύγαν ήδη πέντε χρόνια από τότε. Όμως εκείνος, ο πιο ευαίσθητος μελωδός του ελληνικού τραγουδιού, δεν φεύγει στιγμή από κοντά μας, όσο δε φεύγουν τα τραγούδια του που αγαπήσαμε. Ως ελάχιστο φόρο τιμής στον Σταύρο Κουγιουμτζή, αναδημοσιεύουμε τη δήλωση που έκανε ο Γιώργος Νταλάρας την ημέρα της απώλειάς του. Στο παράπονό του, ίσως βρει ο καθένας μας ένα κομμάτι του εαυτού του. ηρ.οικ.
-----
«Πάντα θέλω να μιλάω για τον Σταύρο, μόνο που αυτό που με βαραίνει πιο πολύ τώρα είναι το συναίσθημα της απώλειας ενός δικού μου ανθρώπου, που ξεπερνά όλα τα άλλα. Θέλω όμως να βρω τη δύναμη να μιλήσω άλλη μια φορά για τον Σταύρο Κουγιουμτζή. Για την ανεκτίμητη προσφορά του, για τα διαμάντια τραγούδια του που στήριξαν μια ολόκληρη εποχή και έναν ολόκληρο κόσμο με αυθεντικές και καθαρές αρχές.
Θέλω να μιλήσω για την πνευματικότητά του, την ομορφιά της ψυχής του, το ήθος του, την αλήθεια του, ακόμα και την καθημερινότητά του, που ήταν εικόνα και ομοίωση της τέχνης του και θέλω να εκφράσω άλλη μια φορά δημόσια τον θαυμασμό μου και την τεράστια ευγνωμοσύνη μου.
Όλοι μας αποχαιρετούμε έναν πολύ μεγάλο συνθέτη, έναν σπουδαίο μουσικό, έναν ξεχωριστό άνθρωπο, που, αντίθετα με την εποχή, όσο περνούν τα χρόνια, τόσο θα μεγαλώνει η αξία του έργου του. Κι εγώ αποχαιρετώ τον πνευματικό μου πατέρα, ξαφνικά και αναπάντεχα. Χάνω το στήριγμά μου, γιατί του οφείλω σχεδόν το ξεκίνημά μου, έτσι όπως το ονειρεύτηκα. Κι έτσι όπως αναπάντεχα μπήκε στη ζωή μου όταν ήμουν μικρό παιδί, αδύναμο και με προίκισε με τα τραγούδια του, μ' αγκάλιασε με τη στοργή του και την αγάπη του, έτσι φεύγει. Αφήνοντας πίσω του να αιωρούνται στη θολή ατμόσφαιρα των ημερών μας, τα φωτεινά τραγούδια του, κομμάτια της ευγενικής και εύθραυστης καρδιάς του».
Γιώργος Νταλάρας (12 / 3 / 2005)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου