Πολύτιμο δώρο που έλαβα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, από έναν φίλο που βρίσκεται τόσο μακριά και τόσο κοντά ταυτόχρονα. Και τι σύμπτωση, ένα δώρο που έρχεται την καλύτερη στιγμή, όταν γνωστοί και άγνωστοι ζητάνε καθημερινά την παράδοση διαπιστευτηρίων πίστης στο ελληνικό τραγούδι των μεγάλων ερμηνευτών (και δημιουργών). Λες και το αμφισβητήσαμε ποτέ. Λες και είναι ποτέ δυνατόν η συγκίνηση της ακρόασης τέτοιων αριστουργημάτων να κοπάσει με το χρόνο ή να εξαγοραστεί. Λες και η πραγματικότητα αποτελείται μόνο από άσπρο και μαύρο, δίχως τις τόσες αποχρώσεις του γκρι. Ο Ρασούλης είπε κάποτε: «Ναι στο ναι, και ναι στο όχι». Μεγάλη κουβέντα. «Δύναμή μας η αντίφασή μας», πάλη και ενότητα των αντιθέτων, διαλεκτική. Κουγιουμτζής, Ελευθερίου, Νταλάρας, σε μία ευτυχέστατη συνάντηση - ορόσημο του ελληνικού τραγουδιού. Και οι τρεις τους, και τώρα και πάντα, «ρούχο που δε βγαίνει / πάνω απ’ τη λαβωματιά». Το ρούχο του ελληνικού τραγουδιού, και η λαβωματιά της ύπαρξής μας. Εντάξει; ηρ.οικ.
ΥΓ: Μήτσο, σε ευχαριστώ και καλή αντάμωση.
1 σχόλιο:
Εντάξει, βέβαια!
:-)
Δημοσίευση σχολίου