Θα βάλω ρούχο δανεικό

Ο Κώστας Σμοκοβίτης σε ένα από τα ωραιότερα και - ω τι έκπληξις! - παντελώς άγνωστα τραγούδια του Κουγιουμτζή. Αν ακούγαμε τραγούδια - και όχι τραγουδιστές - αυτό το τραγούδι θα βρισκόταν τώρα στα στόματα των πολλών και θα το άκουγες και σε καμιά συναυλία, σε κάνα live, σε κάνα Μέγαρο και σε κάνα Παλλάς. Το βίντεο παρμένο από το κανάλι του καλού μας τραγουδιστή στο youtube (ksmokovitis). Το είδα και συγκινήθηκα. Τη νύχτα των περικοπών 30%, του ΦΠΑ 21%, και της εισφοράς των πλουσίων 1% (με το μαλακό, να μην χρεωκοπήσουν κιόλας οι άνθρωποι), βρήκα και ένα συναίσθημα 100%, ατόφιο, δυνατό, αυτό που μόνο ο Κουγιουμτζής ξέρει να γεννά. Ένα συναίσθημα κόντρα σε όλα τους τα νούμερα, τις μετοχές, τα επιτόκια, την υποκρισία, την "πραγματική σύγκλιση" και τη νέα βαρβαρότητα που ξεπηδά από παντού.

ΥΓ: Στους σημερινούς καιρούς, όταν οι μάσκες πέφτουν, η τέχνη γενικά και το τραγούδι ειδικότερα δεν μπορούν πλέον να κάνουν τη στρουθοκάμηλο και να μας μιλάνε με λάιφστάιλ καλαμπουράκια ή με έντεχνες αοριστίες της δεκάρας. Οι νέες κεραίες μεταδίδουν τις παλιές βλακείες: "Είμαι εδώ" και "I am here", ελληνόφωνος και αγγλόφωνος αυτισμός, προγλωσσικός ναρκισσισμός, λες και δεν υπάρχει διπλανός, λες και δεν υπάρχει κοινωνία, λες και δεν μας απασχολεί τίποτε πέραν του αβυσσαλέου μας ΕΓΩ. Λες κι ο καλλιτέχνης έχει στηθεί μπροστά στον καθρέφτη και δεν την κουνάει ρούπι από εκεί. Μήπως ήρθε η ώρα να ξεβολευτεί κι αυτός; Μήπως;
ηρ.οικ.