Για το "Κάρμα" των Κάρμα

Κάρμα

ΚΑΡΜΑ

Groove House Studios

Το συγκρότημα «Κάρμα» απαρτίζουν η Άννα Μανωλαράκη (φωνή), ο Βασίλης Δρακονταειδής (πλήκτρα), ο Άκης Ζερβός (μπάσο), ο Σταμάτης Μενδρινός (ντραμς), και οι Ηλίας Κούρτης και Νίκος Ταβουλάρης (κιθάρες). Ο ομώνυμος δίσκος είναι ο πρώτος του συγκροτήματος, παρότι αυτό υπάρχει με διάφορες αλλαγές στο προσωπικό από το 1998. Δώδεκα χρόνια, δηλαδή, και με υλικό έτοιμο από το 2004! Αθάνατες εταιρείες… Οι «Κάρμα» ανήκουν σε ένα είδος προς εξαφάνιση: ελληνικό ροκ συγκρότημα! Όμως, δίπλα σε υψηλές ροκ συχνότητες συναντάμε και ποπ μπαλάντες, και χιπ χοπ, και οριεντάλ επιρροές, όλα σφραγισμένα με την θαυμάσια ερμηνεία της Μανωλαράκη. Οι στίχοι άλλοτε ανταποκρίνονται με επιτυχία στην αμεσότητα του είδους που υπηρετούν και άλλοτε ακούγονται κάπως απλουστευτικοί - ενδεικτικά, στο «Βαλέ» διαβάζουμε το επίθετο «μαγικός» τρεις φορές στην ίδια στροφή. Εμφανής είναι η ροπή προς τη μεταφυσική και τα θεία. Το ίδιο το όνομα του συγκροτήματος παραπέμπει εκεί, ενώ οι στίχοι έχουν συνεχείς παραπομπές στο μυστηριακό: «Όλα είναι κάρμα», «μιλώ με το Θεό», «Σα Θεό σε είδα». Στο εσώφυλλο το συγκρότημα μιλά για «συμπαντικούς νόμους» ως «έκφραση της Θείας βούλησης»… Όχι, οι Κάρμα δεν είναι Παπα-ροκάδες, όμως πολλά στιχουργικά μοτίβα μου φαίνονται επηρεασμένα από την αντίληψη της πραγματικότητας που αποτυπώνει ο Πάολο Κοέλιο και οι επίγονοί του. Καμία έκπληξη δεν προκαλεί το γεγονός αυτό: ένδειξη της παρακμής μιας κοινωνίας, ενός συστήματος, ενός ιστορικού σχηματισμού, είναι ο εκφυλισμός της κριτικής προς αυτό. Γιατί ροκ σημαίνει πάνω απ’ όλα κριτική του υπαρκτού και του καθιερωμένου.

Εξαίρεση αποτελεί καταρχήν το «Οι νύχτες που εκδικούνται», γραμμένο προφανώς για την εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη: «φωτιά στη φωτιά και χρόνια φτηνά / παιδιά που ποτέ δε γιορτάζουν». Εξαίρεση και το μεγάλο χιτ του δίσκου, το «Ένας θεός με νευρική ανορεξία», ένα δυνατό ροκ τραγούδι με στίχους εύστοχης κοινωνικής κριτικής και τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Μη σας παρασύρει ο τίτλος, το τραγούδι δεν αναφέρεται σε θεούς αλλά στην αλλοτρίωση του χρήματος και της μοναξιάς στη σκληρή καπιταλιστική πραγματικότητα. Όσο όμως μου άρεσε το τραγούδι, τόσο δεν μου άρεσε η αναγραφή της συμμετοχής του μεγάλου Έλληνα τραγουδιστή στο εξώφυλλο - μόνη από όλες τις άλλες - και η γενικότερη αίσθηση ανάδειξης αυτής της συμμετοχής σε σημαία του συγκροτήματος. Αυτό βέβαια δείχνει και τις δυσκολίες ανάδειξης νέου αίματος στο τραγούδι σήμερα, εφόσον κάθε νέα παρουσία χρειάζεται να επιστρατεύει την «παλιά φρουρά» για να ακουστεί. Τόσο δύσπιστος, στενοκέφαλος και φοβικός έχει γίνει ο μέσος ακροατής ώστε να έχει ανάγκη τον κάθε Παπακωνσταντίνου για να ακούσει έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη.

Γενικότερα, οι «Κάρμα» θα πρέπει να ψάξουν πιο εξαντλητικά τα όριά τους και την καλλιτεχνική τους ψυχή, με στόχο την κατάκτηση ενός δικού τους ηχητικού αποτυπώματος. Διαθέτουν την πολύ καλή φωνή της Μανωλαράκη, ενδιαφέρουσες συνθετικές και ενορχηστρωτικές ιδέες, και ορισμένες κοινωνικές και αισθητικές αναφορές. Ο πρώτος δίσκος τους αφήνει λοιπόν, εκτός από δύο εξαιρετικά τραγούδια, και ένα μελλοντικό στοίχημα: την αποσαφήνιση ενός προσωπικού στίγματος - μακριά από ποπ ευκολίες και πολυσυλλεκτικές λογικές.

Ηρακλής Οικονόμου

(Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)