"Με τον Σταύρο Κουγιουμτζή γίναμε φιλαράκια το 1974. Με πήρε στο τηλέφωνο και έκτοτε κολλήσαμε. Κάναμε μαζί μια δεκαπενταριά τραγούδια, που τα περισσότερα τα ερμήνευσε έξοχα ο Γιώργος Νταλάρας. Η φιλία μας διατηρήθηκε μέχρι σήμερα ασκίαστη. Ήταν σεμνός, οπωσδήποτε, δύσκολος και δάσκαλος, και αναποφάσιστος για πολλά. Τρομαγμένος όμως από την αθλιότητα των ανθρώπων. Ευαίσθητος πολίτης αυτής της χώρας. Ήξερε να θαυμάζει, και όποιον θαύμαζε κάποιον, το διαλαλούσε. Ήξερε όμως και να θυμώνει. Και όταν θύμωνε, και στεναχωριόταν συχνά με όσα τον πλήγωναν, πάλι το διαλαλούσε. Απομονώθηκε, με ό,τι τραυματικές επιπτώσεις μπορεί να έχει μια τέτοια επιλογή. Το ότι διάλεξε να επιστρέψει στα άγια χώματα της προσφυγιάς, της Θεσαλλονίκης, σημαίνει πολλά. Του έδωσε όμως την ευκαιρία να ασχοληθεί με την πεζογραφία, με έξοχα διηγήματα. Είναι τραγικό σε αυτόν τον τόπο αυτό που συμβαίνει: να πρέπει να πεθάνει κάποιος, για να αποδείξει ότι αφενός ζούσε, και ότι αφετέρου όσο ζούσε, έκανε θαυμαστά έργα. Ο ίδιος εισέπραξε τα ψίχουλα που έπεσαν από το τραπέζι του, από τα συμπόσια που ο ίδιος πρόσφερε απλόχερα. Είναι παρήγορο ότι η νεότερη γενιά, ζαλισμένη και ζεματισμένη από ό,τι και με όσα συμβαίνουν γύρω μας, ακούει το έργο του με κατάνυξη. Και αυτό είναι όχι μόνο η προσωπική του καταξίωση, αλλά και ο θρίαμβος του ελληνικού καλού τραγουδιού. Σταύρο, σ’ ευχαριστούμε".
Μάνος Ελευθερίου
2 σχόλια:
Να 'σαι καλά, Ηρακλή και συγχώρα μου τον ενικό. Την κατάλληλη ώρα θα κάνω παραπομπή στην ανάρτησή σου αυτή.
Υ.Γ. Χαίρομαι ιδιαίτερα κάθε φορά που συμφωνούμε απολύτως.
Καλή σου μέρα!
Σε ευχαριστώ Νερένια για τα καλά σου λόγια, χαίρομαι που σε εκφράζουν όσα γράφονται εδώ. Εξαιρετική η πρωτοβουλία σου να κάνεις ένα αφιέρωμα για τον Σταύρο Κουγιουμτζή σε συνέχειες!
Δημοσίευση σχολίου