...δεν είσαι πια παιδί μικρό

Και να που έγινε αυταξία η "νέα μορφή", η "καινοτομία" (η "Ελλάδα της καινοτομίας" του Σημίτη, για να μην ξεχνιόμαστε), η οποία επιτέλους θα ξεβολέψει τα σκελετωμένα απομεινάρια της παλαιολιθικής εποχής. Λεπτομέρεια: καμία μορφή δεν έφερε την επανάσταση όταν δεν συνοδεύτηκε από το περιεχόμενο. Ο μεταμοντερνισμός τώρα δικαιώνεται, όλοι μαζί μπροστάρηδες στον αγώνα για την ολική εξαφάνιση του ελληνικού τραγουδιού. Έχει προηγηθεί το γκρέμισμα κάθε κοινωνικού πυρήνα που θα μπορούσε να γεννήσει συλλογικά το καινούργιο. Και έτσι, μόνος ως το μεδούλι, σε πλήρη σύγχυση, χωρίς κανένα νόημα και κανένα προσανατολισμό, ο νέος καλλιτέχνης καλείται να γράψει και να εκφράσει. Να γράψει και να εκφράσει τι; Τη διάσπαση του ατόμου, ίσως; Τον απόλυτο κατακερματισμό της συνείδησής του; Ή μήπως τον νομοτελειακά παραγόμενο ναρκισσισμό και ελιτισμό του; Χωρίς κοινωνία, χωρίς πυξίδα, το ελληνικό τραγούδι μπορεί με ασφάλεια να θεωρείται τελειωμένη υπόθεση. Μέχρι νεωτέρας.
ηρ.οικ.