μουσικά προάστια: Ο Ηλίας Κατσούλης για τον Μάνο Ελευθερίου

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Ο Ηλίας Κατσούλης για τον Μάνο Ελευθερίου

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2004

Προσπαθώντας να γράψω ένα κείμενο για τον Μάνο Ελευθερίου (…) κατέβασα cd, έψαξα βινύλια και κάθισα ν’ ακούσω τραγούδια του που ελάχιστα παίζονται πια. Πόσο χρυσάφι κάτω απ’ τη σκόνη της λησμονιάς και του καιρού! Άκουσα τροπάρια για φονιάδες και θυμήθηκα εκείνη την παράξενη Διαθήκη, όπου ο ποιητής περισσότερο φοβάται τι θα του πάρουν παρά αγωνιά τι θα του αφήσουν. Έβαλα δυνατά τα Λαϊκά, έτσι από άχτι που κάποτε τα έβαζα σιγά και κρυφά σ’ απόνερα δωμάτια για το φόβο των «Ελλήνων Χριστιανών». Μπήκα στο Τρένο για την Κατερίνη, στην πρώτη του διαδρομή, δηλαδή εκτέλεση, με τη Δημητριάδη, πριν αυτό το μελαγχολικό τρένο «εκτροχιαστεί» από τους Πυξ Λαξ σ’ εκείνο το υπέρλαμπρο (τόσα αστέρια πια!) cd για την Ολυμπιάδα. Στις Ξένες Πόρτες είδα ξανά αυτόν με το τριμμένο παλτό που ήρθε από την επαρχία και κατάντησε να πουλά λαχεία στις αγορές με την καρδιά να λιώνει σαν το παλιό παλτό του. Σιγοψιθύρισα με την Μπέλλου:

Ο κόσμος είναι σαν μπαξές

κι ειν’ η ζωή σεργιάνι

που ξεκινάς χαράματα

και βράδιασμα σε φτάνει.

Είδα τον Μάνο να συναντά την Ευτυχία (με κεφαλαίο, όχι εκείνη την άπιαστη αφηρημένη έννοια) και στ’ αφτιά μου έφτασε ο αντίλαλος άλλου τραγουδιού.

Δυο πόρτες έχει η ζωή άνοιξα μια μπήκα…

Κι αφού έγραψα το κειμενάκι για το Δίφωνο, ξεκίνησα να ταξιδεύω στον Καιρό των Χρυσανθέμων αντάμα με την ντίβα Ευαγγελία Παρασκευοπούλου, τον Γεώργιο Πετρίδη και τον Αθαν. Πατρίδη (προσέχω μην μπερδέψω τα ονόματα), τον ωραίο Γεώργιο Ιβάνωφ, τον επίσης ωραίο και θαρραλέο συνάμα Θεοδώρητο (ή Ντόρη) Πεταλά, τη Ρενάτα, την Πιπίνα Βονασέρα, τις αδελφές Γαδ (Καρμέλα και Τερέζα), τον υποβολέα Νικάκη, τον Άγγελο και τη Ζινή (τι ποιητικό όνομα κι αυτό!) Πινά, τη γοητευτική και μυστηριώδη Μοσχάνθη Μαρκαδάκη, τις οπτασίες του Άμλετ και της Οφηλίας, το φάντασμα του Σαίξπηρ, αγγέλους από χιόνι, με όλο το θίασο ορατών και αοράτων - τέλος πάντων - και πλήθος σκιές ανέμων και υδάτων.