Το καλύτερο Δίφωνο των τελευταίων ετών στα περίπτερα

Η κυκλοφορία του νέου τεύχους του Διφώνου συμπίπει με πολλά μικρά και μεγάλα γεγονότα. Μικρό γεγονός: ξετρύπωσα σε ένα παλαιοβιβλοπωλείο στα Εξάρχεια δυο ντουζίνες παλιά τεύχη του περιοδικού που δεν είχα. Εξώφυλλα, ονόματα, υπογραφές, δίσκοι, αναδρομές, αρώματα από το παρελθόν, όλα να εντάσσονται - στο μυαλό μου; στην πραγματικότητα; - στο αίτημα ενός νέου ελληνικού τραγουδιού. Αλλά, από την άλλη, και να επισκιάζονται ενίοτε από μονομέρειες, δημόσιες σχέσεις, υποκειμενισμούς. Το κολύμπι στα παλιά τεύχη ενός περιοδικού σου επιτρέπει να συλλάβεις τη δική σου μικρότητα, τη φθορά του χρόνου, τους πρωτοπόρους που άνοιξαν δρόμους, τη ματαιότητα κάποιων πραγμάτων, την ιερότητα κάποιων άλλων. Πάνω απ' όλα όμως, ένα τέτοιο ταξίδι σε φέρνει αντιμέτωπο με τη δική σου στάση απέναντι στα πράγματα, με τη δική σου ευθύνη, αλλά και με την ιστορικότητα ενός περιοδικού που σημάδεψε και σημαδεύει τα ελληνικά μουσικά πράγματα. Αντιμέτωπο, ίσως, και με ό,τι συνθέτει τη δική του εν δυνάμει μελλοντική απουσία.

Μεγάλο γεγονός: η κρίση χτυπάει την πόρτα μας, και μαζί και την πόρτα εφημερίδων, περιοδικών, του πολιτισμού, της πολυτέλειας ή της ανάγκης της τέχνης. Τελευταία απώλεια αυτής της κρίσης το κλείσιμο του περιοδικού Όασις, μίας πραγματικά σημαντικής όσο και βραχύβιας εκδοτικής πρωτοβουλίας που προσέφερε καλές υπηρεσίες στην υπόθεση του λαϊκού τραγουδιού. Αλλά για το κεφάλαιο "Όασις" θα τα πούμε σε επόμενη ανάρτηση. Ας αρκεστούμε τώρα στην απαίτηση να μην χάσει κανένας συνάδελφος τη δουλειά του, αλλά να απορροφηθεί σε άλλες θέσεις του ομίλου που εξέδιδε το περιοδικό.

Είναι άγνωστο κατά πόσο η κρίση χτυπάει και την πόρτα του Διφώνου. Πάντως, τεύχη όπως αυτό που μόλις κυκλοφόρησε (τ. 172) όχι μόνο απομακρύνουν το οποιοδήποτε αρνητικό ενδεχόμενο, αλλά και δείχνουν το δρόμο για ένα ακόμα πλουσιότερο, ακόμα πιο επίκαιρο και πιο απαραίτητο εργαλείο στα χέρια κάθε μουσικόφιλου. Σε μία εποχή αποπροσανατολισμού και απαξίωσης των πάντων, η ύλη του νέου Διφώνου, τα πρόσωπα που φιγουράρουν στις σελίδες του, η συνολική άποψη, δείχνουν ότι το στοίχημα της ποιότητας και της βιωσιμότητας μπορεί να κερδηθεί.

Για την ποιότητα η εικόνα είναι μάλλον ξεκάθαρη: αφιέρωμα στην πανκ μουσική (Γιαννέλης), συνέντευξη εξωφύλλου με τον μύθο Βασίλη Παπακωνσταντίνου (Πελεβάνη), μουσική περιήγηση στη Νότια Αφρική (Παπαμακάριος), παρουσίαση των καλοκαιρινών φεστιβάλ παγκόσμιας μουσικής στην Ευρώπη (Λασκαρίδου), συνεντεύξεις με εμβληματικές φιγούρες όπως ο Γιώργος Σταυριανός (Βάκης) και ο Οδυσσέας Ιωάννου (Αραβανής) αλλά και με νέες ελπιδοφόρες δυνάμεις όπως ο Αλέξανδρος Εμανουηλίδης & η Μαρία Παπαγεωργίου (Μιχαήλ) και ο Λεωνίδας Μαριδάκης (Μιχαήλ), αναπόφευκτες βουτιές στο "εναλλακτικό" με τον Μιχάλη Δέλτα (Αγοραστός) και το The Boy (Μποσκοΐτης), μία αποκαλυπτική αναφορά στο κλασικό πρόσωπο του Αλκίνοου Ιωαννίδη (Μαλανδρενιώτη), περιεκτική παρουσίαση της διαδρομής του Νίκου Παπάζογλου (Πετρίδης), αναδρομή στις μουσικές για τον Αριστοφάνη (της αφεντιάς μου), και άλλα πολλά.

Για τη βιωσιμότητα δεν μπορεί κανείς να έχει άποψη. Είναι όμως απίθανο αυτός ο πλούτος της ύλης ενός από τα καλύτερα τεύχη του Διφώνου να μην εκτιμηθεί από τους λάτρεις της καλής μουσικής. Πόσο μάλλον που συνοδεύεται από δύο κορυφαία cd έντεχνου ελληνικού τραγουδιού:

Στο πρώτο cd, ο Γιάννης Πετρίδης παρουσιάζει ένα πειστικό best of του Νίκου Παπάζογλου, ενός τραγουδοποιού που σημάδεψε την εξέλιξη του έντεχνου τραγουδιού - ακόμα και πηγαίνοντας κόντρα στο εκάστοτε ρεύμα αυτού του τραγουδιού - εισάγοντας το περίφημο "είδος μεικτό και νόμιμο", μία ιδιοφυή συνέργεια λαϊκών, παραδοσιακών και ροκ στοιχείων.

Στο έτερο cd, ο Αντώνης Μποσκοΐτης ταξιδεύει στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη και σε ό,τι ωραίο αυτή γέννησε στο νεότερο ελληνικό τραγούδι. Μαζί με τον απαραίτητο Θεοδωράκη, ακούμε τις προσεγγίσεις σημαντικών συνθετών όπως ο Δήμος Μούτσης, ο Νίκος Μαμαγκάκης, ο Σταύρος Κουγιουμτζής και ο Ηλίας Ανδριόπουλος, αλλά και νεότερων τραγουδοποιών όπως ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης.

Ηθικό δίδαγμα: το περιοδικό - παρά τις αντιφάσεις και τα πισωγυρίσματα - φαίνεται ότι δεν ξεχνά τους συστατικούς όρους της ύπαρξής του και επιμένει σε ό,τι υπηρετεί με συνέπεια εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Έναν τακτικό αναγνώστη και άτακτο συντάκτη του, αυτή η παρατήρηση δεν μπορεί παρά να τον οπλίζει με ικανοποίηση, αλλά και πείσμα για την έκβαση των τωρινών και μελλοντικών διακυβευμάτων. ηρ.οικ.