Η Μαρίζα Κωχ για την εποχή των μπουάτ

Πριν από μερικούς μήνες, είχα την τύχη να συναντήσω την Μαρίζα Κωχ για τις ανάγκες ενός άρθρου σχετικά με τις μπούατ που συντάξαμε με τον Σπύρο Αραβανή για το ΔΙΦΩΝΟ. Φυσικά, ο χειμαρρώδης λόγος της Κωχ δεν θα μπορούσε να περιοριστεί στα 2-3 «τσιτάτα» που κατέληξαν στο τελικό άρθρο, ούτε καν στη συνέντευξη που παραχώρησε για την εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ και δημοσιεύεται ΕΔΩ. Έτσι, στις γραμμές που ακολουθούν θα διαβάσετε τις έως σήμερα ανέκδοτες αναμνήσεις της Κωχ από την εποχή των Μπουάτ και από τη δική της μουσική - και όχι μόνο - δράση εκείνων των χρόνων. Ευχαριστώ θερμά την καλή μας δημιουργό για το χρόνο και τη θετική της ενέργεια!
ηρ.οικ.

-----

Η ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΠΟΥΑΤ

"Ως μαθήτρια στο Ελληνικό Ωδείο Ηλιούπολης, βρέθηκα μέσα σ’ ένα κλίμα μαθητών και μουσικών που είχαν ήδη εμπλακεί στο μουσικό κίνημα του «Νέου Κύματος». Αυτοί με παρέσυραν στο ξενύχτι της μπουάτ - ήταν άγρια ξενύχτια αυτά, κρατούσαν μέχρι τις 4 το πρωί! Πολλοί γονείς είχαν κλάψει. Σου μιλάω για τις παραμονές της δικτατορίας, ’66 - ’67. Οι χώροι αυτοί ήταν πάντοτε μικροί και πάντοτε με ένα όργανο που συνόδευε τον τραγουδιστή, χωρίς μικρόφωνα. Θυμάμαι την Καίτη Χωματά, τον Κώστα Χατζή, την Πόπη Αστεριάδη, τον Γιάννη Σπανό… Σε μια χρονιά είχα μπει σε όλες τις τότε μπουάτ, στη «Ρουλότα» όπου και πρωτοτραγούδησα το ’66. Επειδή ήμουν παιδί του Ωδείου, τραγούδησα το «Άβε Μαρία»… και άρχισα να έχω προτάσεις για συνεργασία. Μετά γνώρισα τα «Ταβάνια», τραγούδησα κι εκεί.
 

Εκεί, ένα βράδυ, είχε έρθει και ο Μίκης Θεοδωράκης, και μου πρότεινε να τραγουδήσω στη μπουάτ «Τζάκι», στην οδό Μουρούζη. Εκεί εμφανιζόταν ο ίδιος με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Αντώνη Καλογιάννη, και τους μουσικούς του, τον Διδήλη, τον Καρνέζη, τον Παπαδόπουλο. Εκεί είχε παίξει και ο Χατζιδάκις με τη Μούσχουρη. Εκεί ήταν η πρεσβεία της Σοβιετικής Ένωσης, και η Πυροσβεστική, και νοιώθαμε κάπως προστατευμένοι, γιατί ήταν και η εποχή των Λαμπράκηδων και ήμασταν εκτεθειμένοι. Πήγα εκεί, τραγούδησα, ήταν μία από τις πρώτες περιπτώσεις μπουάτ όπου μπήκε μέσα ένα ολόκληρο μουσικό συγκρότημα. Εκεί ο Θεοδωράκης έγραψε το «Η ηλικία της γειτονιάς μου» και το τραγουδούσα εγώ σε πρώτη εκτέλεση. Η νύχτα της 21ης Απριλίου μας βρήκε εκεί μαζεμένους με τον Μίκη. Καθώς βγαίναμε έξω μετά το τέλος του προγράμματος, στις 2 τα ξημερώματα, απλώνει τις χερούκλες του και λέει: «Αυτός ο ήχος είναι από τανκς». Για μας ήταν πρωτόγνωρος θόρυβος. Μας λέει: «Καθένας στα σπίτια σας, και πείτε στη Μυρτώ ότι είμαι καλά». Εκεί σταμάτησε και η επαφή μου με τις μπουάτ.

Εκείνη τη χρονιά γνώρισα και τον Νίκο Χουλιαρά, ηχογραφήσαμε δύο τραγούδια του. Η εταιρεία «Λύρα» και ο Πατσιφάς προωθούσαν το κίνημα. Μόλις με πήγε ο Χουλιαράς στο στούντιο της Columbia, ήταν εκεί και ο Πατσιφάς. Μόλις με άκουσε να τραγουδάω, βάζει μια φωνή μέσα από τα ακουστικά: «τι αδέσποτη φωνή είναι αυτή… δεν μπορείς να τη μαζέψεις λιγάκι;» Έπαθα τέτοιο σοκ που δεν τραγούδησα, έφυγα με κλάματα, και μετά ο Νίκος, τρυφερός άνθρωπος, μου είπε: «μη σε νοιάζει, θα κατεβάσουμε τα τραγούδια στον τόνο που θέλει ο κύριος Πατσιφάς» και μπόρεσα και τραγούδησα. Τόσο πολύ άρεσε η χαμηλόφωνη αυτή ερμηνεία ώστε όταν ο Λοΐζος έγραψε τη «Θαλασσογραφία» μέσα στη δικτατορία, ’68-’69, με παρακάλεσε να τραγουδήσω σε αυτές τις συχνότητες το «Νανούρισμα» και το «Μήνυμα». Με ήθελαν, μπορούσα να προχωρήσω και να γίνω μια τραγουδίστρια αυτού του ύφους, να τραγουδάω χαμηλόφωνες μπαλάντες, όμως για μένα αυτό ήταν σκλαβιά.

Αφότου ηχογράφησα τα τραγούδια του Λοΐζου, φύγαμε με τον Λοΐζο και τη Μάρω, τη γυναίκα του, στο Λονδίνο. Μέναμε σε διπλανά δωμάτια, φοιτητικά. Τραγουδούσα κάποια σαββατοκύριακα σε μικρούς χώρους, και εξασφαλίζαμε το βούτυρο στο ψωμί, και μόνο. Ακολούθησα και τη Φαραντούρη στο Scala Theater όπου έκαναν συναυλίες για τον αγώνα. Εγώ μεγάλωνα και το παιδί μου εδώ και πηγαινοερχόμουν πολύ συχνά. Ήμασταν πολλοί εκείνο τον καιρό επάνω, άλλοι είχαν σκορπίσει στη Γαλλία, άλλοι στην Ιταλία.

Μετά ξαναγύρισα, το ’69, και γνώρισα τον Σαββόπουλο εδώ, ο οποίος μου λέει: «το χειμώνα έχει ‘Ροντέο’, έρχεσαι;» Είχε το χαρακτήρα μπουάτ και το «Ροντέο», είχε τις αναλογίες: το στριμωξίδι, τα χαμηλά καθίσματα, τα πηγαδάκια, το ξενύχτι, αλλά όπως και στο «Τζάκι» είχαμε μιαν ορχήστρα, και φυσικά το Διονύση να ροκάρει, τα πρώτα τραγούδια του Ντύλαν μεταφρασμένα, ένα παράθυρο στις μουσικές του κόσμου. Εγώ είχα αρχίσει να γράφω τραγούδια δικά μου και ενδιαφερόμουν πάρα πολύ να βάλω ήχο ηλεκτρικό στα παραδοσιακά τραγούδια. Ξεκίνησα όμως να τα τραγουδάω μόνο με κρουστά με τον Νίκο Τσιλογιάννη, ο οποίος πέρυσι όταν άνοιξε το Κύτταρο ήρθε και παίξαμε μαζί. Εγώ τραγουδούσα τα δημοτικά ώσπου να βρω τον ήχο που ήθελα, ήταν ο Johnny Labinski στην κιθάρα, ο Βασίλης Ντάλας στο μπάσο… Αυτό είχε μεγάλη επιτυχία σαν μουσική πρόταση. Δεν ήταν κάτι το εγκεφαλικό, ήταν μια παρόρμηση με το θάρρος της άγνοιας, της νεανικής τόλμης, όπως θες πες το. Παρότι έγραφα τραγούδια, δεν ήθελα να τραγουδήσω λογοκριμένα κείμενα. Είπα όχι, «Κυρά-Γιώργαινα ο Γιώργος σου που πάει»… εγώ δεν θα μπω στην ίδια κατηγορία, δεν θα περάσω από τα ίδια μονοπάτια. Αργήσαμε να καταλάβουμε ότι στη λογοκρισία είχες δικαίωμα να αφαιρέσεις, δεν είχες δικαίωμα να προσθέσεις, και μάθαμε να αφαιρούμε στίχους και να βγαίνει άλλο νόημα, και έτσι άρχισα να βγάζω και τα τραγούδια μου.

Μετά τον Διονύση που παίξαμε δυο χειμώνες, το μεθεπόμενο καλοκαίρι, το ’70, πήρα κάποιους μουσικούς από τα Μπουρμπούλια, έφτιαξα ένα συγκρότημα μικτό, και τραγούδησα σε μια ταράτσα πάνω από τα «Ταβάνια», στη μπουάτ «Μεταξύ μας». Εκεί στην ταράτσα βαφτίστηκα, δεν είχα ακόμα ηχογραφήσει τον «Αραμπά». Σταδιακά ήρθε και η αποδοχή αυτού του πράγματος. Δημιουργείται και το συγκρότημα «Ανάκαρα» στον ίδιο χώρο, εμφανίζεται και ο Γκαϊφύλλιας. Τη δε μπουάτ την έφτιαξε η αδερφή μου. Ταυτόχρονα, πηγαίναμε σε κάποια παραθαλάσσια καφενεδάκια, ζητούσαμε ρεύμα, βάζαμε τους ενισχυτές στη μπρίζα, ήταν το πάλκο μας! Έτσι δέθηκαν τα κομμάτια. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου μας έφτιαχνε ψευτο-κεφτέδες Σαντορίνης και τρώγαμε. Πάντα είχαμε τη χαρά να παίρνουμε ένα ταψί, και καφέδες και αναψυκτικά από το καφενείο που μας έδινε ρεύμα. Πάνω στο κύμα δουλεύτηκαν όλα.

Μπουάτ για μένα σημαίνει η εποχή που έχει μικρά καρεκλάκια και μεγάλο στριμωξίδι. Ένας προβολέας αυτοκινήτου πάνω στη σκηνή, καμία ωραιοποίηση, γυμνή αλήθεια. Οι μπουάτ υπήρξαν η γυμνή αλήθεια της μουσικής μας. Το ότι υπήρχαν «Μικρές Κυκλάδες» και τα τόσα τραγούδια του Χατζιδάκι έδωσαν ένα σημείο αναφοράς στους νεαρούς και τις νεαρές που έγραφαν τα τραγούδια τους. Στους χώρους υπήρχε κάτι από μια μουσικο-φιλολογική ατμόσφαιρα. Μέσα από τις μπουάτ γεννιόταν πολιτισμός, γιατί δεν ήταν δυνατόν ένας παρευρισκόμενος να μη γνωρίζει Ρεμπώ, Λόρκα, Λαπαθιώτη, Καρυωτάκη. Υπήρχε ένα κοινό μέτωπο, που μεγάλωνε. Υπήρχε μια απολύτως πολιτική διάσταση. Ο κόσμος μαζευόταν και για να επικοινωνήσει, παίρναμε την αλληλογραφία και την πηγαίναμε Αγγλία, με αρχηγό τη Γκαίηλ Χολστ, που δεν την ψάχνανε λόγω διαβατηρίου. Μην τα γράψεις αυτά, δεν θέλω να ηρωοποιηθώ. Όλα αυτά γίνονταν στη μπουάτ.

Μετά τη μεταπολίτευση πήραν άλλο χαρακτήρα τα στέκια. Αργότερα, φύγαμε από το μεγάλο μεροκάματο επειδή δεν βρίσκαμε το κοινό μας μπροστά μας. Μπήκανε γιγαντοαφίσες και ήρθε ένας κόσμος της Εκάλης, σαν να λέμε, οι νεόπλουτοι. Δεν μπορούσαμε να ανθίσουμε, και εμείς θέλαμε να ανθίσουμε, ξέραμε τι χαρά είναι να ανθίζεις. Στην Πλάκα μετά τη μεταπολίτευση, το ’74, έσκασε μύτη μια ομάδα ανθρώπων με πολλά χρήματα, οι οποίοι ήταν από τη Λαχαναγορά. Χρηματοδότησαν το «Θεμέλιο», την «Αρχόντισσα», τρεις-τέσσερις μπουάτ που μεγάλωσαν και έγιναν «σαν βαπόρια». Αυτοί έρχονταν με τις τσέπες γεμάτες χιλιάρικα, δέσμες. Άλλαξαν οι καρέκλες, έγιναν καθίσματα καφενείου, ήρθαν τα μεγάλα μεροκάματα, μπήκαν οι νέοι καλλιτέχνες, οι φίρμες της εποχής…"

Μαρίζα Κωχ

Μαρίνα Κωνσταντάτου: "Αόρατες Πόλεις - Μια εικονογράφηση" (5)

(Φωτογραφία - επιλογή κειμένων: Μαρίνα Κωνσταντάτου)

Μετά από πεζοπορία εφτά ημερών μέσα από Ρουμανία, ο ταξιδιώτης φτάνει στη Βαυκιδα αλλά παρ’ όλα αυτά δεν την βλέπει. Τα ψιλόλιγνα ξυλοπόδαρα που ορθώνονται από το έδαφος σε μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο και χάνονται ανάμεσα στα σύννεφα, στηρίζουν την πόλη. Ανεβαίνεις στην πόλη με σκάλες. Οι κάτοικοι εμφανίζονται σπανίως στη γη: έχουν ήδη ότι χρειάζονται εκεί πάνω και προτιμούν να μην κατεβαίνουν. Τίποτε από την πόλη δεν αγγίζει το έδαφος εκτός από εκείνα τα μακριά, σαν φοινικόπτερου ποδιά στα οποία στηρίζεται και στις φωτεινές μέρες, εκείνη τη διάτρητη και γεμάτη γωνιές σκιά που σχεδιάζεται πάνω στα φύλλα των δένδρων.

Τρεις εκδοχές υπάρχουν για τους κατοίκους της Βαυκιδας: ότι μισούν τη γη, ότι τη σέβονται τόσο πολύ ώστε αποφεύγουν κάθε επαφή μαζί της, ότι την αγαπούν όπως ήταν πριν εμφανιστούν αυτοί, και με κιάλια και τηλεσκοπία στραμμένα προς τα κάτω δεν κουράζονται να την επιθεωρούν, φύλλο το φύλλο, πέτρα τη πέτρα, μυρμήγκι το μυρμήγκι, θαυμάζοντας γοητευμένοι την απουσία τους.

Ίταλο Καλβίνο, Αόρατες Πόλεις

Ένα κείμενο του Σταύρου Κουγιουμτζή

Με συγκίνηση λάβαμε από τη Μαρία Κουγιουμτζή ένα χειρόγραφο του πατέρα της, του μεγάλου συνθέτη Σταύρου Κουγιουμτζή. Περιγράφει τη γνωριμία του με τη μουσική αλλά και με τους εργατικούς αγώνες. Την ευχαριστούμε θερμά για την ευγενική παραχώρηση του χειρογράφου.

ηρ.οικ.

"Ήταν η χρονιά που έγινε η μεγάλη απεργία των καπνεργατών. Η μητέρα μου είχε πάρει μέρος, κι ένας αστυνομικός τη χτύπησε με τον υποκόπανο του όπλου του και την τραυμάτισε ελαφρά στον ώμο. Δύο άλλοι τρέξανε να την πιάσουν, πιο εκεί περίμενε μια κλούβα. Η μητέρα μου τους ξέφυγε και τράβηξε προς τις Σαράντα Εκκλησιές.

Εκεί έμεινε στο σπίτι μιας ξαδέρφης της ώσπου να ησυχάσουν τα πράγματα.

Ήταν το 1936, τότε που σκοτώθηκε κι ένα παλικάρι.

Ένα παλικάρι που αργότερα έγινε αμάραντα λουλούδια στον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου και Μίκη Θεοδωράκη. Τραγούδι.

Όταν ήμουν πέντε χρονών, η μητέρα μου αγόρασε ένα γραμμόφωνο και καμιά δεκαριά πλάκες. (Έτσι λέγαμε τότε τους δίσκους.) Κυρίως με σμυρναίικα τραγούδια και κάνα δύο οπερέτες. Τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναδεί. Ήταν κάτι σαν βαλίτσα. Τραγούδια άκουγα κάθε βράδυ στη γειτονιά μας, γιατί αυτοί οι ξεριζωμένοι τα μόνα πράγματα που μπόρεσαν να φέρουν από τις πατρίδες τους ήταν τα τραγούδια τους και οι ψυχές τους. Τραγούδια όμως από μηχάνημα πρώτη φορά άκουγα.

Μ’ αυτό το γραμμόφωνο περνούσα πολλές ώρες κάθε μέρα. Έμαθα να το κουρντίζω, να βάζω πλάκες και ν’ αλλάζω βελόνα. Ήταν κάτι μαγικό. Αλλά εκείνο που με μάγευε πιο πολύ, ήταν οι ετικέτες των δίσκων. Ήταν κάτι πολύχρωμες ζωγραφιές σαν τα σκαλιστά.

Ώρες ολόκληρες χάζευα το σκυλάκι με το γραμμόφωνο της HIS MASTER’S VOICE, και την καρδερίνα με το κλουβί της ODEON".

(…)

Σταύρος Κουγιουμτζής

Υπεραστικοί: Ένα τραγούδι για την Παλαιστίνη

ένα τραγούδι για την Παλαιστίνη


στίχοι-μουσική: "Υπεραστικοί"


για την αποστολή http://www.shiptogaza.gr




Το βίντεο έστειλε ο αναγνώστης των Μ.Π. κύριος Κ. Μανιάτης.

Ο Γιώργος Βολουδάκης φωτογραφίζει, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας τραγουδά

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σας προσκαλούμε στην παρουσίαση του λευκώματος "Φωτός ιριδισμοί Φύσεως ώρες" του Γιώργου Βολουδάκη, με φωτογραφικά θέματα από το Νομό Ροδόπης. Η παρουσίαση θα γίνει στον κήπο του ξενοδοχείου "Ρωξάνη" στη Μαρώνεια, την Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010, στις 22:00.

Θα έχουμε την χαρά και την τιμή να φιλοξενήσουμε τον Θανάση Γκαϊφύλλια για να μας συντροφεύσει με τη μουσική του.

Πληροφορίες στο τηλέφωνο 25330 21501 , στο e-mail info@roxani.com και στο http://www.roxani.com/

Πέθανε ο "σκύλος της ΕΣΑ"

"Φόλα στο σκύλο της ΕΣΑ". Αυτό φώναζε στις διαδηλώσεις ο λαός με την πτώση της Χούντας, αναφερόμενος στον Δημήτρη Ιωαννίδη που πέθανε σήμερα. Ο Ιωαννίδης δεν υπήρξε μόνο διοικητής της ΕΣΑ, ενός μισητού οργάνου που συνδέθηκε με την τρομοκρατία της χούντας απέναντι στους πολίτες που αντιστέκονταν. Υπήρξε και αρχι-βασανιστής της Μακρονήσου, και πραξικοπηματίας, και φυσικά ο προδότης της Κύπρου. Στη μνήμη όλων αυτών που δολοφόνησε, των εξόριστων και των βασανισμένων, των κομμουνιστών, των πεσόντων ηρώων της Κύπρου, όλων όσων αντιστάθηκαν στο φασισμό, αφιερωμένο το τραγούδι που ακολουθεί από το κανάλι kallitexnes του youtube. Γιατί τα σκυλιά δε φταίνε σε τίποτα, για να τους αποδίδουμε τις ιδιότητες δολοφόνων και βασανιστών. Γιατί για "κάθε σκύλο της ΕΣΑ" θα υπάρχει και ένας Ντικ να κοιμάται και να ξυπνάει στα γυμνά πόδια της Λευτεριάς.
ηρ.οικ.

Συνέντευξη με τη Μαρία Λούκα

Μαρία Λούκα:

«Αλλοίμονο στον άνθρωπο δίχως μνήμη»

Τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ", τεύχος 37, Ιούνιος 2010).

Εμφανίστηκε στη δισκογραφία πριν από τέσσερα χρόνια με το δίσκο «Καλημέρα» που απέσπασε ενθαρρυντικές κριτικές. Κουβαλάει στην πλάτη της ζωντανές εμφανίσεις και συνεργασίες με βαριά ονόματα του ελληνικού τραγουδιού. Με τον νέο δίσκο «Ιστορίες», επιβεβαιώνει τη θέση της ανάμεσα σε μια ελπιδοφόρα, νέα γενιά τραγουδοποιών. Και η ζεστή, εκφραστική φωνή της δείχνει ότι τραγουδοποιός δεν σημαίνει απαραίτητα και κακόφωνος ψιθυριστής. Για τη Μαρία Λούκα, φυσικά, ο λόγος. ηρ. οικ.
-----

Ο δίσκος «Ιστορίες» είναι προσωπική παραγωγή. Επιλογή ή ανάγκη;

Ήταν αποτέλεσμα ανάγκης. Είχα ένα συμβόλαιο με τον Άγγελο Σφακιανάκη και τη Legend. Το καινούργιο υλικό δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες του παραγωγού και της εταιρείας. Ήταν θέμα αισθητικής και διαφοράς άποψης. Οπότε, για να μην ταλαιπωρούνται ούτε εκείνοι ούτε εγώ, επέλεξα να λύσω το συμβόλαιό μου. Προσπάθησα να βρω χρηματοδότη, δεν τα κατάφερα διότι ζούμε σε δύσκολες εποχές και προφανώς δεν ήταν το υλικό στο οποίο θα μπορούσε να πιστέψει κάποιος, από αυτά που ακούγονται σήμερα, από αυτά που πουλάνε. Γι’ αυτό, προκειμένου να συμβιβαστώ με κάποιες καταστάσεις, επέλεξα να πάρω την ευθύνη και να το βγάλω μόνη μου.

Με ποια κριτήρια απορρίφθηκε ο δίσκος σας από τους παραγωγούς;

Από τους ανθρώπους που συζήτησα δεν μπήκε κανείς στην πολύ μεγάλη διαδικασία να μου εξηγήσει. Ούτε χρόνο ξόδεψαν ιδιαίτερο, ούτε φαιά ουσία για να κάτσουν να κουβεντιάσουν μαζί μου το γιατί δεν το βγάζουν. Είναι πολύ απλές οι συνθήκες. Πας το δίσκο, και κάποιος μετά από πάρα πολύ καιρό στο απορρίπτει χωρίς να σου δικαιολογήσει γιατί. Οι άνθρωποι διαθέτουν πολύ λίγο χρόνο σήμερα για να σου εξηγήσουν τι τους αρέσει ή δεν τους αρέσει. Ούτε κι εγώ μπήκα στη διαδικασία να το ψάξω περαιτέρω. Ήμουν τόσο σίγουρη γι’ αυτή τη δουλειά, που βλέποντας αυτήν την αντιμετώπιση δεν είχα λόγο να το συζητήσω παραπάνω.

Μήπως υπάρχει προνομιακή μεταχείριση προς εμπορικότερους καλλιτέχνες;

Την τελευταία δεκαετία τα πράγματα φθίνουν σε όλους τους τομείς, όχι μόνο στη μουσική. Είναι αναπόφευκτο ότι αυτοί που βγαίνουν τώρα αντιμετωπίζουν και τις περισσότερες δυσκολίες. Όταν οι εταιρείες προσανατολίζονται προς το γρήγορο κέρδος και προς μία αγορά που προσαρμόζεται στο αναλώσιμο και στο εύκολο, εκ των πραγμάτων δεν θα ξοδέψουν λεφτά για κάτι που θα τους αποφέρει κέρδος μόνο σε βάθος χρόνου.

Τι θα έγραφε μία υποθετική εισαγωγή στο cd;

Αυτό που έκανα τα τρία τελευταία χρόνια ήταν να γίνω ένας καλός παρατηρητής του εαυτού μου αλλά και των πραγμάτων που δέχομαι από εξωτερικούς παράγοντες. Παρατήρησα προσωπικές καταστάσεις, συμπεριφορές, τρόπους ζωής, πράγματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά σε σχέσεις οποιασδήποτε φύσης. Στο «Μείνε εδώ» έχουμε ένα ερωτικό κομμάτι, στη «Φόλα» έχουμε ένα κομμάτι που αγγίζει μία κοινωνική κατάσταση. Όλα αυτά είναι πράγματα τα οποία ζω και παρατηρώ, και οι ερωτικές και οι κοινωνικές και οι πολιτικές καταστάσεις.

Ποιοι είναι οι συντελεστές του δίσκου;

Είχα τη μεγάλη χαρά να δουλέψω με εξαιρετικούς μουσικούς. Με τον Κώστα Παρίση κάναμε τις ενορχηστρώσεις, μου έδωσε και ένα τραγούδι του. Ο Κώστας είναι τρομερά υπομονετικός, με πάρα πολλή όρεξη για δουλειά, και σε βοηθάει να χαλαρώσεις την ώρα του εκνευρισμού. Επίσης συνεργάστηκα με τον Αντώνη Ανισέγκο, τον Γιάννη Βουτσινά, τον Θάνο Μιχαηλίδη, τον Φώτη Σιώτα, μουσικοί οι οποίοι διαπρέπουν και μου έδωσαν άδολα το χρόνο και την ενέργειά τους. Με αυτή τη δουλειά ανακάλυψα ότι έχω φίλους.

Σε κάποια τραγούδια σας, αναμοχλεύετε τη μνήμη και βρίσκεστε σε ένα διαρκή διάλογο με τα περασμένα. Δεν είναι επώδυνο αυτό;

Αλλοίμονο στον άνθρωπο δίχως μνήμη. Όπως λέει και ο Μάλαμας, «όποιος ξεχνάει χάνεται». Μπορεί να είναι λίγο επώδυνο το να θυμάσαι, αλλά κανένας δεν κερδίζει κάτι χωρίς πόνο και κόπο. Αν δε φέρω μπροστά μου τις μνήμες και τα βιώματα, αν δεν τα δω στο φως, αν δεν τα αντιμετωπίσω και δεν τα αγκαλιάσω, δεν μπορώ να κάνω δουλειά.

Ποια βιώματα σας έχουν καθορίσει ως καλλιτέχνιδα;

Έτυχε να βρεθώ πολύ νωρίς στη δουλειά, από 17 χρονών. Συνάντησα σημαντικούς ανθρώπους, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Σωκράτης Μάλαμας, η Ελέη Βιτάλη, ο Μανώλης Λιδάκης. Όλοι μου έδειξαν διαφορετικούς δρόμους και συμπεριφορές. Θυμάμαι μία έντονη στιγμή στην πρώτη συναυλία που κάναμε με τη Βιτάλη πριν από δύο χρόνια στο Αττικό Άλσος. Όταν η Βιτάλη ανέβηκε στη σκηνή και ξεκίνησε να τραγουδάει το «Μακριά μου να φύγεις», με έπιασαν τα κλάματα. Είναι τέτοια η ένταση και η φόρτιση που κουβαλάει αυτή η γυναίκα που δε γίνεται να μην επηρεαστείς. Βλέπεις πώς ένας άνθρωπος μπορεί να βγει από το σκοτάδι στο φως και βλέπεις και τις δικές σου μετακινήσεις στο σκοτάδι και στο φως.

Μελοποιείτε και ένα ποίημα του Διονύση Καψάλη. Ποια είναι η σχέση σας με την ποίηση;

Είναι μεγάλη μου τιμή που ο κ. Καψάλης μου έδωσε αυτό το ποίημα. Μου αρέσει να διαβάζω ποίηση και εκτιμώ ιδιαίτερα τους έλληνες ποιητές της προηγούμενης γενιάς όπως ο Καβάφης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, αλλά και της νεώτερης όπως ο Λάγιος, ο Καψάλης. Στην ποίηση βρίσκω ένα αποκούμπι, ένα φωτεινό τούνελ που οδηγεί σε πολύ ωραία τοπία, όπου το μυαλό και η ψυχή μπορούν να ηρεμήσουν.

Ξεκινήσατε ως μέλος χορωδίας από το Ηράκλειο. Είστε χορωδός, στιχουργός, συνθέτρια, τραγουδοποιός, ερμηνεύτρια, παραγωγός. Ποια ιδιότητα σας αντιπροσωπεύει;

Όλα αυτά είναι κομμάτια μου, και εύχομαι να τα επιτελώ καλά. Όμως, στο τέλος της ημέρας, αυτό που με κάνει να ηρεμώ είναι η ιδιότητα της μαγείρισσας! Το να βρίσκομαι στην κουζίνα είναι κομμάτι της ψυχοθεραπείας μου.

Κορίτσι για σπίτι λοιπόν! Αλήθεια, τι θεωρείτε επιτυχία;

Επιτυχία είναι να ξυπνά ένας άνθρωπος το πρωί και να είναι ευτυχής με αυτό που κάνει , να δουλεύει πάνω σε κάτι που τον ευχαριστεί, να έχει ωραίες σχέσεις με τους γύρω του, να μην είναι γεμάτος επιθετικότητα και νεύρα, να ανακαλύπτει ολοένα και περισσότερα κομμάτια του εαυτού του, να κοιτά στον καθρέφτη και να είναι καλά.

Έχετε δηλώσει ότι σήμερα οι νέοι καλλιτέχνες έχουν ακαδημαϊκές γνώσεις αλλά δεν έχουν βιωματικές γνώσεις. Τι εννοείτε;

Ενώ έχουμε τη δυνατότητα να λαμβάνουμε παιδεία σε ωδεία και σχολεία, δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε παρέα και να ανταλλάσουμε απόψεις, συναισθήματα, βιώματα. Παλιά, στην εποχή του Βαμβακάρη και του Τσιτσάνη, μαζεύονταν σε ένα σπίτι, σε μία ταβέρνα, και παίζανε τραγούδια. Αντάλλασαν αίμα και λόγο, με αποτέλεσμα να καλλιεργείται η ίδια η φύση και η συμπεριφορά τους. Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε κάτι τέτοιο, είτε λόγω έλλειψης χρόνου, είτε λόγω της στάσης ζωής μας. Θεωρώ πολύ σημαντικό να αγγίζει ο ένας τον άλλον. Πρέπει να πιάνεις το δέρμα του άλλου, να ξέρεις πώς μυρίζει ο άλλος, πώς λειτουργεί.

Ποια ονόματα θα ανακάλυπτε ένας αρχαιολόγος, αν έσκαβε στη δημιουργική και ερμηνευτική σας φλέβα;

Άνθρωποι που με έχουν αγγίξει και που ακούω είναι η Ρόζα Εσκενάζυ, η Μαρία Παπαγκίκα, η Ρίτα Αμπατζή, η Βίκυ Μοσχολιού. Από νεότερες φωνές, ακούω τη Βιτάλη, την Αλεξίου… και από ξένους καλλιτέχνες μου αρέσουν η Νίνα Σιμόν και ο Τομ Γουέιτς.

Και η πρώτη γενιά τραγουδοποιών (π.χ. Σαββόπουλος), και η επόμενη (π.χ. Δεληβοριάς) αντιπαρατέθηκε σε κάτι, είτε αυτό ήταν το πολιτικό καθεστώς του ’60 - ’70, είτε ο πολιτιστικός πολτός από τα μέσα του ’80 και μετά. Εσείς και η γενιά σας σε τι αντιπαρατίθεστε; Τι σας ενοχλεί;

Κάθε γενιά θα παλεύει ενάντια σε κάτι. Ο βασικός μου εχθρός είναι ο καθρέφτης μου. Το τι επιλέγω να αφομοιώσω και να ζήσω, το πώς να σκεφτώ, ναι μεν τα επηρεάζουν κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες, αλλά υπεύθυνη είμαι εγώ ως προς το τι επιλέγω να κρατήσω. Δεν μου φταίει ούτε η κυβέρνηση, ούτε η κοινωνία. Μου φταίει το ότι έχω καταντήσει ένα πειθήνιο όργανο που τρώω ό,τι μου δίνουν, που δεν αποκτώ κριτική σκέψη, που δεν επιλέγω για τον εαυτό μου. Εγώ μου φταίω. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να μας φταίνε όλοι εκτός από τον εαυτό μας. Δες πρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ και πώς μπορείς εσύ να καλυτερεύσεις τα πράγματα, και θα σε ακολουθήσουν κι άλλοι.

Στο Greek Idol, ένας εκ των κριτών είπε σε μία κοπέλα: «Πρέπει να χάσεις δέκα κιλά τουλάχιστον, πώς θα τραγουδήσεις έτσι;». Πώς σας φαίνονται αυτά τα κριτήρια;

Εξαρτάται από το τι επιλέγει ο καθένας να προωθήσει. Καλώς ή κακώς ζούμε στην εποχή της εικόνας. Εικόνα μας πλασάρει η τηλεόραση, εικόνα και η αφίσα. Εάν εγώ επιλέξω να προωθήσω την εικόνα μου, θα χρειαστεί να παίξω με τα πρότυπα της εποχής. Αν επιλέξω να στηριχθώ σε κάτι που είναι δυνατότερο από την εικόνα μου, τότε θα κινηθώ με έναν διαφορετικό τρόπο. Πιστεύω ότι όταν έχεις ένα ταλέντο που είναι ισχυρό, που είναι αληθινό, τότε δεν πρέπει να φοβάσαι τον οποιονδήποτε σου λέει για την εικόνα σου.

Το ίντερνετ σας βοηθάει στη δουλειά σας;

Το ίντερνετ είναι κομμάτι της ζωής μου, μία τεράστια βιβλιοθήκη πληροφοριών. Επίσης, είναι και ένας τρόπος να διοχετεύω τη μουσική μου, χωρίς ο άλλος να ξοδεύει χρόνο και χρήμα - που εύχομαι να το κάνει! Υπάρχει η σελίδα μου στο www.myspace.com/marialouka όπου μπορεί ο καθένας να μπει και να ακούσει τα τραγούδια μου.

Και τι ετοιμάζετε μελλοντικά;

Το καλοκαίρι θα συνεργαστώ για πρώτη φορά με τα Μακρινά Ξαδέρφια και τον Θοδωρή Κοτονιά. Είναι μεγάλη μου χαρά, γιατί συνειδητοποίησα ότι όλα τα παιδιά έχουν τρομερή όρεξη για δουλειά. Συγγενεύουμε πολύ στην αισθητική και στις απόψεις. Θα είναι συναυλίες γεμάτες πανηγύρια και χαρές, με μία αισθητική που θα αγγίζει και την παράδοση, και τη σύγχρονη άποψή μας.

Συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στη Ρόδο

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου για ένα ακόμα καλοκαίρι δοκιμάζει τις αντοχές των ονείρων μας και μας προσκαλεί την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ στην ΙΣΤΡΙΟ σε ένα μουσικό παιχνίδι με μοναδικό και απαράβατο όρο «Τέρμα τα γκάζια, πάνω και κάτω από την σκηνή».

Βασικός μέτοχος της μεγαλύτερης επιτυχίας του χειμώνα, στο μαγαζί που εμφανίζεται, σε συνεργασία με άλλους γνωστούς καλλιτέχνες, ο Βασίλης είναι έτοιμος να ροκάρει της βραδιές μας και να ταξιδέψει τις σκέψεις μας . Τραγούδια που όλοι τραγουδήσαμε στο παρελθόν αλλά και από τον καινούριο προσωπικό του δίσκο «Το παιχνίδι παίζεται» θα δώσουν χρώμα και ρυθμό στις ζεστές βραδιές του καλοκαιριού.

Την ομάδα συμπληρώνουν:

Η Τάνια Κικίδη, μουσική σύντροφος του Βασίλη χρόνια τώρα και αγαπητή από όλους μας για την ιδιαίτερη φωνή της αλλά και την αδιαμφισβήτητη on stage δυναμική της παρουσία. Μουσικές αποσκευές της ο προσωπικός της δίσκος "Δύση Ανατολή".

Η Κατερίνα Μακαβού, μια νέα ερμηνεύτρια αλλά και τραγουδοποιός, συνεχίζει το ταξίδι της μετά από ένα χειμώνα συνεργασίας στο πλευρό του Βασίλη. Μια φωνή ζεστή που όλοι θα αγαπήσετε. Μουσικές αποσκευές ο προσωπικός της δίσκος "Μικρά μυστικά".

Η Φαίη Μπρουζάκη έρχεται δυναμικά να συμπληρώσει την ομάδα. Εκπρόσωπος μιας άλλης μουσικής σκηνής, η Φαίη έχει ένα μαγικό τρόπο να μας παρασύρει σε soul ήχους ροκάροντας όμως πάνω στη σκηνή.

Ώρα έναρξης: 22:00

Τιμή εισόδου: 20 Ευρώ

Εισιτήρια προπωλούνται:

ΣΤΗ ΡΟΔΟ: MANUEL δισκοπωλείο, ΜΕΘΕΞΗ παραδοσιακό καφενείο, SWEDCO/COLORADO, X MUSICLAND, Κεντρικό περίπτερο Κοτσυφού (Παλιά Πόλη), Baduz cafe bar (Παλιά Πόλη), Κούκος (παραδοσιακός καφενές)

ΣΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΡΟΔΟ

ΑΦΑΝΤΟΥ: Πραματευτής (περίπτερο),

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ: ΚΑΖΑΚΟΣ (δισκοπωλείο).

ΠΑΡΑΔΕΙΣΙ: Cafe bar EmBEERies,

KΙΟΤΑΡΙ: Super market CAREFOUR

ΑΣΚΛΗΠΕΙΟ: Snack bar Η ΠΛΑΤΕΙΑ

ΓΕΝΝΑΔΙ: ΑΣΠΡΑΚΗΣ (παραδοσιακός φούρνος) & ΚΛΗΜΗΣ (ταβέρνα)

ΕΜΠΩΝΑ: Ο ΜΠΑΚΗΣ (ταβέρνα)

ΜΕΣΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: www.RodosEvents.gr & www.Rhodes.com.gr

ΚΑΝΤΕ ΕΓΚΑΙΡΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΔΩΡΕΑΝ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ στα τηλ. 6958460736 & 6948714179

Αναχώρηση από Ρόδο, (Σαν Φραγκίσκο) στις 19:00 κι από Αρχάγγελο (Γυμνάσιο-Λύκειο Αρχαγγέλου) στις 20:00

*** Απαραίτητη προϋπόθεση για την μεταφορά σας με λεωφορεία είναι η αγορά εισιτηρίου και η επίδειξη του πριν την επιβίβαση σας.

Επίσης, θα υπάρχει διαμορφωμένος χώρος για Ελεύθερο Camping. (Πληροφορίες στο τηλ. 6973240904)

Διοργάνωση: Πολιτιστικός Σύλλογος Ιστρίου «Ο Άγιος Μερκούριος»

Χάρης Κανδηλώρος: Το Πέρασμα - Τρία Μονόπρακτα

Χάρης Κανδηλώρος, "Το Πέρασμα - Τρία Μονόπρακτα", Αθήνα, Εκδόσεις Δωδώνη, 2010.

Ο φόβος του θανάτου, ο θάνατος κατά πρόσωπο, η διαχείριση του "μετά", θέματα επίκαιρα ανά τους αιώνες. Προσφιλές πεδίο αναζήτησης κι αντιπαράθεσης φιλοσόφων, θεολόγων, επιστημόνων, κι όμως ανοικτό και στον κάθε άνθρωπο, ακόμη κι αν θα τολμήσει να αντικρίσει τα ερωτήματα λίγο πριν το τέλος.

Τα κείμενα αυτά αφορούν αυτούς τους ανθρώπους "της τελευταίας στιγμής", που ξορκίζουν τον φόβο του τέλους με τη σκέψη - μια λέξη - μια κίνηση. Όλα λίγο πριν "το πέρασμα".

Ο Χάρης Κανδηλώρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960 και σπούδασε ιατρική στη Γαλλία. Ζει και εργάζεται στα Μεσόγεια, είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Από το 1980 γράφει παραμύθια για μεγάλους, ποιήματα, διηγήματα και θεατρικούς διαλόγους. Τα τρία αυτά μονόπρακτα είναι το πρώτο έργο του που εκδίδεται.

Ο Ψαραντώνης στο Φεστιβάλ Κερατέας

Ο Ψαραντώνης έρχεται με το συγκρότημά του στην Παναγία Γκαρικά στην Κερατέα και τιμά το Φεστιβάλ “Μουσικές του κόσμου στον ελαιώνα της Κερατέας”, την Παρασκευή 13 Αυγούστου.

Ο Ψαραντώνης (Αντώνης Ξυλούρης) αποτελεί τη σύγχρονη προσωποποίηση της κρητικής μουσικής παράδοσης! Με το δικό του, αφοσιωμένο κοινό, το οποίο τον υποδέχεται με ξεχωριστή θέρμη σε κάθε του εμφάνιση και με παγκόσμια αναγνώριση μέσα από συμμετοχές σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ, καταφέρνει να μεταφέρει ολόκληρο τον πολιτισμό της Κρήτης μέσα από τις δοξαριές της λύρας του...

Μαζί του η Νίκη Ξυλούρη, μια τραγουδίστρια που ερμηνεύει με έναν εντελώς προσωπικό τρόπο, έχοντας ως αφετηρία της το παραδοσιακό τραγούδι...

H μουσική παράσταση περιλαμβάνει τις σημαντικότερες επιτυχίες τους και παραδοσιακά κρητικά τραγούδια, έτσι όπως μόνο ο Ψαραντώνης μπορεί να ερμηνεύσει με τη λύρα του, αλλά και κομμάτια από τις δύο τελευταίες του δισκογραφικές δουλειές, το «Να ‘χεν η θάλασσα βουνά», που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 2007 με τη συμμετοχή της Νίκης Ξυλούρη, σε παραγωγή του Γιάννη Αγγελάκα για την Αll Τogether Νow Records και το «Ρsarantonis & the Εnsemble Χylouris», μια παραγωγή της γερμανικής δισκογραφικής εταιρείας Νetwork Raki Records.

Συντελεστές : Ψαραντώνης - τραγούδι, λύρες, μαντολίνο, τζουράς, Νίκη Ξυλούρη – τραγούδι, μπεντίρ, στάμνα, Χαράλαμπος Ξυλούρης – λαούτο, ούτι, Νεκτάριος Κοντογιάννης – λαούτο.

Παναγία Γκαρικά, Κερατέα

Παρασκευή 13 Αυγούστου,
Ώρα έναρξης : 21.00
Είσοδος Ελεύθερη

Συνέντευξη με τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης:

«Έχουμε μια ευκαιρία να δούμε από απόσταση την τρέλα της κατανάλωσης»

τη συνέντευξε έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)

Με τη Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου και το δίσκο «Φυσάει αλλιώς εδώ ο αέρας» έκανε δυναμική είσοδο στα μουσικά μας πράγματα. Με το νέο δίσκο «Όμορφοι και ηττημένοι» επικυρώνει τη θέση του στην εμπροσθοφυλακή των νέων τραγουδοποιών. Μαζί με την ερμηνεύτρια Μαρία Παπαγεωργίου, έχουν σχηματίσει ένα αναγνωρίσιμο και δημιουργικό δίδυμο. Ο κύριος Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης!

«Όμορφοι και Ηττημένοι». Σε τι έγκειται η ομορφιά, και σε τι η ήττα μας;

Αν το ανάγουμε στην γενιά μας για την οποία πολύ κουβέντα έχει γίνει, η ομορφιά έγκειται στο γεγονός ότι ακόμα δεν έχει αναλωθεί και ότι όπως κάθε καινούργια γενιά εγκυμονεί ελπίδα για αλλαγή. Είμαστε σ’ ένα κομβικό σημείο χρονικά που αν δεν αλλάξει τώρα ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την πολιτική και τα κοινωνικά ζητήματα, δεν ξέρω πότε θα αλλάξει. Αν ισχύουν οι λόγοι της ομορφιάς μας, τότε η ήττα είναι πρόσκαιρη και προέρχεται από τα απόνερα προηγούμενων γενεών. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να την γιορτάσουμε μ’ ωραία γιορτή, να την ξορκίσουμε και να προχωρήσουμε παρακάτω.

Η Μαρία Παπαγεωργίου αναδεικνύεται σε μούσα των τραγουδιών σας. Τι ανακαλύψατε στην καλλιτεχνική της προσωπικότητα;

Είναι πραγματικά πολλά! Πρώτον είναι μια φωνή εξαιρετική τεχνικά. Είναι και η ίδια πολύ καλή μουσικός, πράγμα που την βοηθάει πάρα πολύ να μπει στο κάθε κομμάτι. Έχει μια φοβερή δυναμική στο live, πράγμα που ήταν πολύ δελεαστικό για μένα ως δημιουργό. Φανταζόμουν τα κομμάτια να τα τραγουδάει η Μαρία ζωντανά και κάποιες φορές αυτό ήταν καθοδηγητικό. Ένα ακόμα πολύ σημαντικό ήταν ότι είχε μια απόσταση από τις ερμηνείες που έχουμε συνηθίσει στο έντεχνο τραγούδι. Μπορεί κάποιες φορές να θυμίζει πράγματα η χροιά της, ο τρόπος της όμως είναι αρκετά διαφορετικός. Έχει πολλά στοιχεία από το ξένο τραγούδι και αυτό ήταν φοβερά απελευθερωτικό για μένα. Προσπάθησα να συνδυάσω τα ακούσματα της και το στυλ το δικό της με την δικιά μου αγάπη για το καλό ελληνικό τραγούδι.

Ο δίσκος περιφερόταν επί δύο χρόνια από εταιρεία σε εταιρεία. Τελικά οι παραγωγοί μας τελείωσαν;

Νομίζω ότι οι περισσότεροι πλέον αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα. Αν δεν πάρεις απόφαση να κάνεις μόνος σου την παραγωγή και να παρουσιάσεις πλήρως έτοιμο το υλικό σου στην εταιρία, είναι πολύ δύσκολο να ενδιαφερθεί κάποιος. Πρώτον γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να πληρώσουνε και δεύτερον γιατί δεν υπάρχουνε πλέον άνθρωποι που να έχουν όρεξη, χρόνο, ένστικτο και ταλέντο να καθοδηγήσουν έναν νέο άνθρωπο, από το στάδιο που τα τραγούδια είναι μόνο με μια κιθάρα. Έχω μια κρυφή ελπίδα ότι αυτό θα αλλάξει σιγά –σιγά και θα στραφούμε πάλι στους δημιουργούς και στις ολοκληρωμένες δουλειές, γιατί βλέπω ανθρώπους της γενιάς μου που είναι ικανοί να το κάνουν αυτό, αλλά και ένα κοινό που μπορεί να ακολουθήσει.

Η νεότερη γενιά τραγουδοποιών κερδίζει το στοίχημα της δημιουργίας, φαίνεται όμως ότι χάνει το στοίχημα της αποδοχής, της λαϊκότητας. Τι φταίει;

Αυτό θα το κρίνουμε μετά από κάποια χρόνια. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να πούμε ότι χάθηκε κάποιο στοίχημα. Υπάρχουν εκπρόσωποι της γενιάς που έχουν μεγάλο και ισχυρό κοινό. Γενικώς θεωρώ ότι χρειάζεται αρκετός χρόνος για να συμβεί κάτι τέτοιο. Από την μια έχουμε το προνόμιο της ταχύτητας λόγω διαδικτύου, από την άλλη έχουμε μια τεράστια υπερπαραγωγή καινούργιων προσώπων στο τραγούδι. Αυτός που είναι άξιος να προχωρήσει, πρέπει να βρει τρόπο να ξεχωρίσει μέσα σε όλο αυτό και από την άλλη και ο ακροατής πρέπει να βρει τον χρόνο να ξεσκαρτάρει όσα φτάνουν στα αυτιά του. Μπορεί το κοινό του Θεοδωράκη ας πούμε να μην το φτάσουμε ποτέ γιατί ο κόσμος είναι λιγότερο ανοιχτός και πιο μοναχικός. Δεν θα συρρεύσει εύκολα στα μεγάλα στάδια, αλλά θεωρώ ότι μια σχετικά ευρεία αποδοχή θα μπορέσουμε να την αποκτήσουμε. Εκτός αυτού πιστεύω ότι οι εποχές από ‘δω και μπρος θα μας «χαρίσουν» αρκετούς λόγους για συστράτευση.

Ένα πολύ όμορφο κομμάτι του δίσκου είναι και οι Θεατρίνοι του Σεφέρη. Υπάρχουν στιγμές που ο λόγος του τραγουδοποιού δεν επαρκεί;

Όσο ολοκληρωμένος και να είναι ο δημιουργός, υπάρχουνε πράγματα που κάποιος άλλος τα έχει πει καλύτερα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο τρόπος που χρησιμοποίησε ο Σεφέρης τις λέξεις στο συγκεκριμένο ποίημα και ο έντονος ρυθμός του. Γενικά δεν είμαι φανατικός αναγνώστης, αλλά αν βρω κάτι που μ’ αρέσει, θα ασχοληθώ με μεγάλη επιμονή. Δεν μπορώ να προσδιορίσω αυτό που με συγκινεί. Άλλοτε είναι η έξυπνη χρήση της γλώσσας, άλλοτε το νόημα του κειμένου, άλλοτε μια φράση. Στους Θεατρίνους νομίζω τα βρήκα όλα.

Το «700 Ευρώ το μήνα» καταγράφεται ως ένα από τα καυστικότερα κοινωνικά τραγούδια σήμερα. Πώς ερμηνεύετε την απουσία αυτού του είδους τραγουδιού από τα μουσικά μας πράγματα;

Δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Υπάρχουνε καυστικά τραγούδια. Οι δίσκοι της Δανάης Παναγιωτοπούλου είναι γεμάτοι. Απλά συνήθως βγαίνουνε από μικρότερες εταιρίες και δεν έχουν την ιδανική προώθηση. Στην δικιά μας περίπτωση έτυχε να είναι ένα πολύ άμεσο κομμάτι, πολύ επίκαιρο και να υπάρχει σε έναν δίσκο αρκετά πλήρη σε θεματολογία. Αν το ίδιο κομμάτι ήταν σε έναν αμιγώς πολιτικοποιημένο δίσκο, ίσως να μην είχε την ίδια τύχη και ίσως να μην ενδιέφερε και την ίδια την εταιρία. Τώρα, γιατί αφού υπάρχουνε δεν τα ακούμε στο ραδιόφωνο, αυτό είναι άλλο θέμα. Δεν μ’ αρέσουνε τα σενάρια περί εσκεμμένης απόκρυψης τέτοιων καλλιτεχνικών έργων. Ίσως να είχε κορεστεί και λίγο ο χώρος από το πολιτικό τραγούδι και να χρειαζόταν ένα διάλειμμα, ίσως να αλλάζει σιγά-σιγά μορφή ο πολιτικός στίχος και να είμαστε απλά σε ένα μεταβατικό στάδιο, ίσως πάλι να φταίμε κι εμείς που δεν έχουμε βρει την κατάλληλη αναλογία πολιτικού λόγου αλλά και λαϊκότητας. Να γράψεις δηλαδή το «Πάγωσε η τσιμινιέρα» και στο καπάκι την «Τζαμάικα». Δεν το θεωρώ καθόλου κακό. Πρέπει να χρησιμοποιούμε κάποιους «Δούρειους ίππους» για να περνάμε και κάποια άλλα πράγματα.

Στο ένθετο γράφετε: «Γεννιούνται παιδιά-τέρατα που μπορεί να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά και παιδιά που επιβιώνουν με 700 ευρώ». Αποκλείετε ανάμεσα στα παιδιά που επιβιώνουν με 700 Ευρώ να βρίσκονται και αυτοί που θα αλλάξουν τον κόσμο;

Το ένθετο του δίσκου ήταν μια προσπάθεια να δημιουργηθεί με μια ποιητική διάθεση, μια ιστορία που να περιλαμβάνει όλα τα τραγούδια. Δεν είναι πολιτική δήλωση, ούτε μανιφέστο. Φυσικά και αν αλλάξει κάτι από αυτή τη γενιά, θα αλλάξει από τους 700αρηδες αφού αυτοί αποτελούν τον κύριο όγκο της. Τα παιδιά-τέρατα της «τερατογένεσης» είναι ο οποιοσδήποτε έχει την διάθεση να έρθει σε ρήξη με σκουριασμένες λογικές αιώνων και να φέρει τα πάνω κάτω στην καθημερινότητα. Αν αυτοί δεν είναι οι νέοι των 700 ευρώ, των 12ώρων εργασίας, των απολύσεων, τότε ποιος είναι.

Πιστεύετε ότι η σημερινή κρίση θα γεννήσει νέους τρόπους έκφρασης και ζωής; Βλέπετε στην κρίση και μια ευκαιρία;

Είναι αυτό που λέγαμε και για την ήττα. Αν είναι μια μάχη και όχι ο πόλεμος τότε μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη. Μετράς τα λάθη σου, ανασυντάσσεσαι και βελτιώνεις τα όπλα σου. Με την κρίση έχουμε την ευκαιρία να δούμε από μια απόσταση την τρέλα της κατανάλωσης και να εστιάσουμε στα πιο ουσιώδη. Επίσης έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να κρίνουμε αυστηρά όλους αυτούς που καθορίζουν τις ζωές μας εδώ και 30 χρόνια. Ελπίζω να το κάνουμε, και να βελτιώσουμε το πολιτικό σκηνικό. Μακάρι όλα αυτά να έρχονταν από συνειδητοποίηση δική μας και να μην χρειαζότανε αυτή η κρίση, αλλά τέλος πάντων ακόμα και έτσι θα πρέπει να το εκμεταλλευτούμε.

Ο καλλιτέχνης είναι δέκτης των πιο υπόγειων μηνυμάτων μιας κοινωνίας. Πώς βλέπετε το ρόλο της τέχνης στην εποχή του ΔΝΤ;

Η τέχνη είναι συνήθως παρατηρητής, ενίοτε προφήτης και καμιά φορά κρυφός υποκινητής καταστάσεων. Δεν μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις και να προκαλέσει κοινωνικές αλλαγές. Αυτό που οφείλει να κάνει είναι να παρατηρεί τον άνθρωπο και την καθημερινότητά του και να αναζητά τα πιο βαθειά του συναισθήματα, προσπαθώντας να τα φέρει λίγο πιο έξω. Όταν το καταφέρνει αυτό αποτελεί η ίδια πηγή έμπνευσης και αρωγός στους αγώνες του.

Τι περιλαμβάνεται στα άμεσα σχέδιά σας;

Θέλουμε να προγραμματίσουμε τον χειμώνα μας και να κάνουμε κάποια βήματα παραπάνω, παίζοντας σε λίγο μεγαλύτερους χώρους. Ακόμα τίποτα δεν είναι βέβαιο. Όσο για το καλοκαίρι μας, είναι σχετικά χαλαρό!

Το 5ο Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αίγινας

ΑΙΓΙΝΑ
5ο Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ

Από την Παρασκευή 6 Αυγούστου έως και το Σάββατο 21 Αυγούστου, με καλλιτεχνική διευθύντρια τη διεθνούς φήμης σολίστ πιάνου Ντόρα Μπακοπούλου, το «Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αίγινας» θα ντύσει με μελωδίες τις βραδιές του όμορφου νησιού του Σαρωνικού, της Αίγινας. Το Φεστιβάλ διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 2006. Από την πρώτη στιγμή γνώρισε μεγάλη αποδοχή από τους κατοίκους του νησιού αλλά και τους πολλούς επισκέπτες του και έγινε αναπόσπαστο μέρος του Αιγινίτικου καλοκαιριού. Ο Σύλλογος Φίλων του Διεθνούς Μουσικού Φεστιβάλ Αίγινας που ιδρύθηκε πρόσφατα, αποδείχθηκε πολύτιμος για την πραγματοποίηση του και φέτος, παρ΄ όλες τις δυσκολίες. Με τις ιδιαίτερες επιλογές του και με το σταθερά χαμηλό εισιτήριό του, δίνει και πάλι τη δυνατότητα στους φιλόμουσους επισκέπτες και κατοίκους να απολαύσουν μουσικές βραδιές υψηλής ποιότητας σε δύο χώρους μαγευτικούς: στην παραλία της Αύρας, μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο της Κολώνας, ορόσημο της Πόλης της Αίγινας, σε απόσταση τριών λεπτών με τα πόδια από το κέντρο της πόλης, στην Αυλή του Λαογραφικού Μουσείου και στο αμφιθέατρο της οικίας Seegy, στην Παχεία Ράχη.

Το φετινό φεστιβάλ είναι αφιερωμένο στη μνήμη του μεγάλου ζωγράφου μας Γιάννη Μόραλη, ένθερμου φίλου και υποστηρικτή του θεσμού από τα πρώτα του βήματα και λάτρη της Αίγινας. Επίσης με την ευκαιρία της διπλής επετείου των 200 χρόνων από τη γέννηση των Φρεντερίκ Σοπέν και Ρόμπερτ Σούμαν, το πρόγραμμα περιλαμβάνει ερμηνείες έργων τους, αλλά και επιλεγμένες άριες από όπερες, έργα Φορέ, Σούμπερτ κ.ά. Περιλαμβάνει επίσης τραγούδια από όλο τον κόσμο, βραδιά γαλλικού τραγουδιού κ.ά.

Την Παρασκευή 6 Αυγούστου οι: Μαρία Φαραντούρη Έλλη Πασπαλά και Σαβίνα Γιαννάτου. θα κάνουν τον γύρο του κόσμου με τρεις φωνές. Θα ακουστούν τραγούδια διαχρονικά που μας έχουν σημαδέψει στο χρόνο. Το χαρακτηριστικό τους είναι οι εξαίσιες τριφωνίες και σόλο με τραγούδια από την Ευρώπη, τη Βόρεια και Λατινική Αμερική μέχρι την Ασία αλλά και ελληνικά τραγούδια κυρίως από το χώρο του ρεμπέτικου συνοδευόμενα από εξαίσιους σολίστ: Τάκης Φαραζής: ενορχήστρωση, πιάνο, ακορντεόν, David Lynch: πνευστά, κρουστά, Θωμάς Κωνσταντίνου: νυκτά έγχορδα, Τάσος Μισυρλής: τσέλο, Mikhail Smirnov: βιολί, Πέτρος Βαρθακούρης: μπάσο, Γιάννης Αγγελόπουλος: ντραμς
 

Το Σάββατο 7 Αυγούστου: το Τριο «Gravitas» που το αποτελούν οι Γιάννης Γεωργιάδης, βιολί. Πάρης Αναστασιάδης, βιόλα και Κωστής Θέος, τσέλο. Μαζί τους και ο Βασίλης Ρακιντζής στο πιάνο θα ερμηνεύσουν έργα Μπετόβεν, Ραχμάνινοφ και Σούμαν.
 

Την Παρασκευή 13 Αυγούστου (Οικία Seegy, Παχεία Ράχη): ρεσιτάλ τραγουδιού με τους Λουκία Σπανάκη, υψίφωνο και Μάριο Καζά, πιάνο.

Το Σάββατο 14 Αυγούστου: ρεσιτάλ πιάνου της Ντόρας Μπακοπούλου με έργα Σούμαν, Σοπέν: 200 χρόνια. Η σπουδαία πιανίστα δηλώνει σχετικά: «Στις αρχές του 19ου αιώνα, το πιάνο σαν όργανο βρισκόταν στην πλήρη εξέλιξή του. Από ένα γλυκό αλλά άκαμπτο κλειδοκύμβαλο, άρχισε με την εντατική έρευνα των κατασκευαστών να αποκτά άπειρες ηχοχρωματικές δυνατότητες. Σ’ αυτήν ακριβώς τη συγκυρία εμφανίζονται οι δύο μεγαλύτεροι ποιητές του πιάνου, ο Σούμαν και ο Σοπέν. Είναι πολύ διαφορετικοί αν και είναι και οι δύο άφθαστοι στη μελωδικότητα και την αρμονία. Ο ένας είναι παιδί της κουλτούρας της ρoμαντικής Γερμανίας και ο άλλος της κοινής κουλτούρας Γαλλίας και Πολωνίας. Γεννήθηκαν την ίδια χρονιά, το 1810. Καινοτόμοι σε μεγάλο βαθμό, άνοιξαν καινούριους δρόμους. Το δρόμο του Σούμαν ακολούθησε και εξέλιξε ο Μπραμς, ο Τσαϊκόφσκι και ο Φορέ και του Σοπέν ο Σκριάμπιν, ο Ραχμάνινοφ και ο Ντεμπισί. Ο Σούμαν έσβησε στη Γερμανία μέσα στο οδυνηρό σκοτάδι της τρέλας, ο Σοπέν, 39 ετών, στη Γαλλία από φυματίωση. Είχαν μεγάλη αλληλοεκτίμηση, μας άφησαν αριστουργήματα, ας τους γιορτάσουμε!»
 

Την Δευτέρα 16 Αυγούστου (Λαογραφικό Μουσείο Αίγινας): Συναυλία Νέων Ταλέντων, με τους: Αναστασία Σγάρα, βιολί, Στέλιο Παπαναστάση, βιόλα και Μαριάννα Μπράουν, πιάνο. Είσοδος ελεύθερη.
 

Την Τετάρτη 18 Αυγούστου (Οικία Seegy, Παχεία Ράχη): Βραδιά γαλλικού τραγουδιού, με τους: Κυβέλη Καστοριάδου, τραγούδι, Ηρακλή Βαβάτσικα, μπαντονεόν, Ντόρα Μπακοπούλου, πιάνο.
 

Τέλος, το Σάββατο 21 Αυγούστου, το Φεστιβάλ κλείνει με μια βραδιά μουσικής δωματίου και με τους διεθνείς μουσικούς: Alissa Margulis, βιολί, Natalia Margulis, τσέλο και Lilly Maisky, πιάνο.
 

Ώρα έναρξης συναυλιών: 9 μ.μ. Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ γενική είσοδος, πληροφορίες: 698 1319 322.

Μαρίνα Κωνσταντάτου: "Αόρατες Πόλεις - Μια εικονογράφηση" (4)

(Φωτογραφία - επιλογή κειμένων: Μαρίνα Κωνσταντάτου)

Είναι η απελπισμένη στιγμή όποιου ανακαλύπτει ότι τούτη η αυτοκρατορία, που μας φαινόταν η συνιστάμενη όλων των θαυμάτων, δεν ήταν παρά μια διαλυμένη έκταση χωρίς μορφή και τέλος, ότι η διαφθορά της έχει μετατραπεί πλέον σε ένα καρκίνωμα από το οποίο δεν μπορεί να μας σώσει ούτε το σκήπτρο μας, ότι ο θρίαμβος εναντίον κάθε αντίπαλου βασιλέως μας μετέτρεψε σε κληρονόμους της ατέρμονης καταστροφής τους. Μονάχα στις αναφορές του ο Μάρκο Πόλο ο Κουμπλαι Χαν κατόρθωνε να διακρίνει, πίσω από τείχη και πύργους προορισμένους να καταρρεύσουν, το φιλιγκράν ενός σχεδίου τόσο λεπτού, ώστε να ξεφεύγει από το δάγκωμα των τερμιτών.

Ίταλο Καλβίνο, Αόρατες Πόλεις

Παρέλαση στον Καθρέφτη - 30 σπουδές στον Φοίβο Δεληβοριά (7)

"Παρέλαση στον Καθρέφτη" - Τριάντα σπουδές στον Φοίβο Δεληβοριά

Συναυλία στο Κηποθέατρο Παπάγου, 16 Σεπτεμβρίου 2009

Φωτογραφίες: Charlotte Luyckx

Το νέο διπλό CD των "Σώμα"

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΤΟ ΝΕΟ ΔΙΠΛΟ CD ΤΩΝ «ΣΩΜΑ» ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ defkaz ΣΕ ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ ΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΧΩΡΙΟ.

Το ντουέτο ΣΩΜΑ γεννήθηκε στο Βερολίνο το 2005, μέσα από τη μακρόχρονη καλλιτεχνική συμβίωση μεταξύ των μουσικών Αντώνη Ανισέγκου και Θύμιου Ατζακά. Η εργασία του ντουέτου επικεντρώνεται στον δημιουργικό συγκερασμό σύνθεσης και αυτοσχεδιασμού, χτίζοντας – και γκρεμίζοντας – τις γέφυρες μεταξύ βιωμένου και ιδεατού ήχου.

Το διπλό αυτό cd καλύπτει την διττή υπόσταση των ΣΩΜΑ. Στον πρώτο δίσκο παρουσιάζεται η στενή μουσική σχέση των Ανισέγκου και Ατζακά, μαζί με τέσσερα εμβόλιμα τρίο, με το Μιχάλη Σιγανίδη. Στον δεύτερο, το ΣΩΜΑ δίνει χώρο στους προσκεκλημένους μουσικούς, τη Σαβίνα Γιαννάτου, τη Μαρία Θωίδου μαζί με το Μιχάλη Σιγανίδη, σχηματίζοντας τρίο, κουαρτέτα και κουιντέτα.

Τα cd περιέχουν και δύο βίντεο μίας ολόκληρης συναυλίας των ΣΩΜΑ, μαζί με τους Chris Dahlgren, Μιχάλη Σιγανίδη, Σαβίνα Γιαννάτου και Μαρία Θωίδου, στα πλαίσια της διεθνούς μουσικής κοινότητας Μουσικό Χωριό το 2009.

Έτσι, η πρώτη αυτή δισκογραφική εμφάνιση του ντουέτου, ηχογραφημένη ζωντανά στη Θεσσαλονίκη (studio Polytropon), έρχεται να εκφράσει όλο το εύρος της μουσικής ιδιοσυγκρασίας των ΣΩΜΑ: πρώτα οι αλληλοδιαπλεκόμενοι, σύντομοι και πυκνοί διάλογοι των δύο μουσικών. Έπειτα, σταδιακά, η ανάγκη για συνύπαρξη, μία ανάγκη που εκδηλώθηκε σε πολλές μουσικές παραστάσεις των ΣΩΜΑ: κατά τα τέσσερα τελευταία χρόνια, δίπλα στον Αντώνη Ανισέγκο και τον Θύμιο Ατζακά έχουν εμφανιστεί ζωντανά και άλλοι εξαιρετικοί μουσικοί - εκπρόσωποι διεθνώς αναγνωρίσιμων μουσικών παραδόσεων, όπως ο Σωκράτης Σινόπουλος (πολίτικη λύρα), ο Ιρανός Βijan Chemirani (tombak), ο Κινέζος Wu Wei (sheng).

Ο δίσκος εκδίδεται από την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία defkaz (Θεσσαλονίκη), σε συμπαραγωγή με την ομάδα διοργάνωσης της μουσικής κοινότητας «Μουσικό Χωριό». Παράλληλα, σηματοδοτεί την έναρξη ενός κύκλου δισκογραφικών εκδόσεων που θα προβάλλει επιλεγμένα μουσικά projects καλλιτεχνών που αναπτύσσουν δραστηριότητα στην μουσική κοινότητα του Μουσικού Χωριού (music-village.gr).

H διανομή του δίσκου γίνεται από το «Μουσικό Ταχυδρομείο».

Πληροφορίες για την αγορά του δίσκου, ηλεκτρονικά από την ιστοσελίδα της defkaz (polytropon.gr) και τον ιστότοπο του Μουσικού Χωριού.

Περισσότερες πληροφορίες για το ΣΩΜΑ, φωτογραφίες, ανέκδοτες ηχογραφήσεις, βίντεο και δωρεάν download ενός track, στο music-village.gr/udopia.