Μετά από πεζοπορία εφτά ημερών μέσα από Ρουμανία, ο ταξιδιώτης φτάνει στη Βαυκιδα αλλά παρ’ όλα αυτά δεν την βλέπει. Τα ψιλόλιγνα ξυλοπόδαρα που ορθώνονται από το έδαφος σε μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο και χάνονται ανάμεσα στα σύννεφα, στηρίζουν την πόλη. Ανεβαίνεις στην πόλη με σκάλες. Οι κάτοικοι εμφανίζονται σπανίως στη γη: έχουν ήδη ότι χρειάζονται εκεί πάνω και προτιμούν να μην κατεβαίνουν. Τίποτε από την πόλη δεν αγγίζει το έδαφος εκτός από εκείνα τα μακριά, σαν φοινικόπτερου ποδιά στα οποία στηρίζεται και στις φωτεινές μέρες, εκείνη τη διάτρητη και γεμάτη γωνιές σκιά που σχεδιάζεται πάνω στα φύλλα των δένδρων.
Τρεις εκδοχές υπάρχουν για τους κατοίκους της Βαυκιδας: ότι μισούν τη γη, ότι τη σέβονται τόσο πολύ ώστε αποφεύγουν κάθε επαφή μαζί της, ότι την αγαπούν όπως ήταν πριν εμφανιστούν αυτοί, και με κιάλια και τηλεσκοπία στραμμένα προς τα κάτω δεν κουράζονται να την επιθεωρούν, φύλλο το φύλλο, πέτρα τη πέτρα, μυρμήγκι το μυρμήγκι, θαυμάζοντας γοητευμένοι την απουσία τους.
Ίταλο Καλβίνο, Αόρατες Πόλεις
Ίταλο Καλβίνο, Αόρατες Πόλεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου