Άρθρο για το Δίφωνο, αναφορά στον Ελύτη, μαρτυρίες δημιουργών που εμπνεύστηκαν από το έργο του, δεν μπορεί να λείπει ο Νότης Μαυρουδής. Κείμενο για τον ιστορικό του μέλλοντος και τον συλλέκτη στιγμών του παρόντος. Θερμές ευχαριστίες στον καλό συνθέτη για το χρόνο και την εμπιστοσύνη του. ηρ. οικ.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
Ποιητής –φάρος που φώτισε το Ελληνικό τοπίο με φως που πήρε από ότι θεωρείται ως ελληνικός πολιτισμός στο πέρασμα του ευρέως χρόνου.
Η τύχη το έφερε να τον γνωρίσω από κοντά το 1968, όταν ο Αλέξανδρος Πατσιφάς (της εταιρίας Lyra) είχε την ιδέα να μου αναθέσει τη μελοποίηση στο θρυλικό ποίημα «Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» (Εκδόσεις Ίκαρος, 1962).
Εποχή (το 1968) που μας ωθούσε στη σχέση μας με την «μαχητική ποίηση». Εποχή που ήταν ηλεκτρισμένη από την γκρίζα ατμόσφαιρα μιας χώρας αγκυλωμένης στο στρατιωτικό καθεστώς των συνταγματαρχών. Τέλος, εποχή που η έννοια της Ελευθερίας ήταν ζωτικό και αισθητικό ζητούμενο. Ήταν ακόμα η εποχή που το «Άξιον Εστί» του Θεοδωράκη, μας έβαζε στη διαδικασία της προσέγγισης της μελοποίησης με κάποιον …πατριωτικό τρόπο, αφού στο συγκεκριμένο ποίημα, στο «Άσμα», ο Ελύτης αναφερόταν στην Ελευθερία ως στοιχείο μιας πανανθρώπινης δημιουργικής αναγκαιότητας.
Η γνωριμία μου με τον ποιητή συνεχίστηκε εκ των πραγμάτων, σε συνεργασία μέσα στο studio, για να ηχογραφήσουμε το έργο, με τραγουδιστές τον Πέτρο Πανδή, την Ρενάτα Καπερνάρου και την Πέτρη Σαλπέα, τον αφηγητή ηθοποιό Χρήστο Τσάγκα, την χορωδία, την ορχήστρα, με την αφεντιά μου πελαγωμένο ανάμεσα σε ενορχηστρώσεις και εναρμονήσεις πολυσύνθετες για τα 23 μου χρόνια. Περιττό να πω πως ο Ελύτης υπήρξε μέντορας, εξηγώντας μου τα αθέατα της ποίησής του, σε μένα τον επαναστατημένο και προβληματισμένο νέο της εποχής.
Η σχέση μου με την ποίησή του δεν σταμάτησε εκεί. Επανήλθα το 1984 στη «Δεύτερη Γραφή» (Εκδόσεις Ίκαρος, 1976), όταν επέλεξα τους ποιητές της συλλογής αυτής Paul Eluard, Pierre Jean Jouve και Giuseppe Ungaretti, όχι απλά μεταφρασμένους αλλά σε ποιητική απόδοση κατά το Ελύτειο ύφος. Ο ποιητικός αυτός κύκλος γράφτηκε ως «Έργο για κλασική κιθάρα και τενόρο», με τον εξαίσιο Γιάννη Σαμσιάρη να ερμηνεύει και εμένα στην κιθάρα. Λέξεις- φράσεις- νοηματική με ανάγλυφη την σμίλευση ενός σουρεαλιστικού λόγου που εισχωρεί βαθιά στης αισθήσεις.
Στον μικρό διαθέσιμο χώρο δεν μου είναι εύκολο να αναδείξω περισσότερα σημεία από αυτό το θείο δώρο της τύχης να συναντηθώ με τον ποιητή του φωτός στη νεανική μου ηλικία…
Νότης Μαυρουδής
(15/6/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου